menu

Editors - In Dream (2015)

mijn stem
3,59 (423)
423 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: [PIAS]

  1. No Harm (5:06)
  2. Ocean of Night (5:05)
  3. Forgiveness (3:44)
  4. Salvation (5:02)
  5. Life Is a Fear (4:24)
  6. The Law (4:51)

    met Rachel Goswell

  7. Our Love (5:18)
  8. All the Kings (4:53)
  9. At All Cost (4:54)
  10. Marching Orders (7:45)
  11. Alternative: Forgiveness * (5:17)
  12. Alternative: No Harm * (3:39)
  13. Oh My World * (4:24)

    met Rachel Goswell

  14. Alternative: Our Love * (3:38)
  15. Alternative: Life Is a Fear * (5:03)
  16. Harm * (2:24)
toon 6 bonustracks
totale tijdsduur: 51:02 (1:15:27)
zoeken in:
avatar van starsailor
3,0
Misterfool schreef:
Altijd leuk! Een Hoesfoto die een goede weergave geeft van de muziek die je gaat horen. Mysterieuze, donkere synthesizer/ neo-wave muziek. Qua stijl lijkt dit album wel enigszins op “In This Light and on This Evening” Het songmateriaal is alleen een stuk beter.


Gringo_m schreef:
De hoesfoto geeft inderdaad precies weer hoe het album is: alles blijft keurig binnen de lijntjes, nergens wordt het echt spannend.
The Law en At All Cost zijn leuk bij een haardvuurtje en alleen bij Salvation laait er een vuurtje op.
Geen slecht album maar zeker geen goed vervolg op het sprankelende The Weight of Your Love.


Ook ik hoor weinig donkers en nu-wave op dit album. Dat had On This Light....and Evening zeker wel.
De meeste composities op dit nieuwe album zitten prima in elkaar en het meeste luistert lekker weg. Maar het is te braaf en daarom gewoon niet mijn kopje thee.
Het nummer met mijn Slowdive vriendin vind ik ronduit teleurstellend en slaapverwekkend.
Ik ben zo blij dat ik geen kaarten heb gekocht voor de HMH. Gaan ze daar nu loungebanken in de zaal neerzetten en kleedjes uitdelen?
The Weight of your Love vind ik overigens ook weinig interessant.
Ik zet het debuut nog maar eens op........"All Sparks will burn out, in the end....."

avatar van SOAD
2,0
Kleine verbetering ten opzichte van hun vorige album maar daar is dan ook alles mee gezegd. Ik heb niet veel met het falsetto stemgeluid van Smith. Hij is op zijn best als hij gewoon de lage tonen aanhoud zoals in Marching Orders wat wat mij betreft verreweg het beste nummer van het album is. Een nummer waarin Editors het beste in zichzelf naar boven brengt. Een opbouwend liedje met dreiging en een climax naar het einde toe. Zo hoor ik ze het liefst.

Salvation, No Harm en Marching Orders vind ik geslaagd. De rest is matig tot aardig. 3* voorlopig.

Misterfool
Tsja wat heet braaf? Het tempo is inderdaad minder hoog, maar eerlijk gezegd vind ik dit juist een verdomd spannende plaat. Zo'n nummer als No Harm heeft bijvoorbeeld een bijzonder koortsig sfeertje. The Law, met Rachel "Slowdive" Gosswell is ook ronduit bezwerend door o.a dat tegendraadse drumritmetje en de leuke climax.

Wellicht is dat ook wel het verschil tussen "in Dream" en de voorgaande albums. Dat waren, op het matige "In This Light and on This Evening” na een stel rockpamfletten. Ook erg leuk, maar dit is meer een koortsdroom. De spanning zit'm in de ronduit prachtige details. Ja, de melodieën zijn toegankelijk, maar daarachter gebeurt een heleboel. Eigenlijk is dit, dare I say, een veel subtieler en beter uitgewerkt album dan de eerste twee platen.

Ergo, Fuck het debuut! ".... Life is a fear of falling through All the cracks...."

avatar van VladTheImpaler
4,0
Ocean Of Night is echt een prachtig nummer!

avatar van Alicia
3,0
Afgezien van de liedjes op nummer 7 en 9, is dit een heel aardig album geworden. "In Dream" zal echter geen potten gaan breken, want daarvoor zingt meneer Smith soms net iets te hoog met zijn over het algemeen mooie donkere stem en deze falsetstem heeft bij mij hetzelfde effect als nagels over een ouderwets schoolbord.

Ieuuuuw...

Mijn toppers zijn: Ocean of Night, Forgiveness en Salvation. Vooral het laatst genoemde nummer is erg mooi.

avatar van coldwarkids
4,0
VladTheImpaler schreef:
Ocean Of Night is echt een prachtig nummer!


Toen ik het voor het eerst hoorde, kreeg ik bijna kippenvel. Ik had niet verwacht dat hij nog de mooie melodieën in zich had om naar buiten te brengen. Zeker niet na de 'draak' van een nummer Life Is A Fear. Wat natuurlijk een misbaksel blijft.

avatar van Erikpol
Tja net op het punt dat ik definitief wil afhaken van het zelden nog opwindende the Editors, komen ze met dit, op het eerste oor, aardige album. Ik zal het een kans geven.

avatar van vigil
3,5
Wellicht al geplaatst (al zie ik het zo 123 niet staan) maar vanaf vanmiddag 12.00 gaan de kaarten in de verkoop van het albumlauch optreden van vrijdag 2 oktober a.s. in Het Paard Te Den Haag.

ticket 40 euro
ticket + 2 cd 50 euro
ticket + lp (ltd Golden version) 55 euro

Elliot Moss doet het voorprogramma

avatar van oceanvolta
4,0
Vorig jaar, of is het al langer geleden, hadden ze ook al zo'n actie. De kaarten werden alleen in een specifieke platenzaak verkocht. In Utrecht en in Groningen. Ik ben toen in de (honderden meters lange) rij gaan staan voor kaarten en was er gelukkig bij. Nu wordt het lastig met een online verkoop.
Ik ga wel een poging wagen zo.


avatar van oceanvolta
4,0
Niet gelukt, verrassend.

avatar van Gringo_m
2,5
Wel gelukt, ook verrassend...

avatar van west
4,0
Ook gelukt, heel verrassend. Voor concert Tivoli een tijd terug bij Plato Utrecht net geen ticket bemachtigd.... vigil: jij held!

avatar van brain75
2,0
Ik heb het album nu tweemaal beluisterd en eerlijk gezegd denk ik niet dat ik mijzelf tot een derde maal kan motiveren.

Editors zijn op hun best als, zoals eerder aan gehaald, het duister klinkt of zelfs (denkend An End Has A Start) ietwat opgejaagd. Het vorige album overtuigde mij, ondanks de ballads, nog wel.

Dit album......luisterend naar dit album dacht ik aan Ultravox (ik dacht serieus dat die Vienna ging zingen op een gegeven moment) en bij wel erg simpel uitgevoerd gepingel op een elektronische piano zelfs aan Modern Talking. Ook legde ik de associatie met Mylo Xyloto van Coldplay: net als dit album zielloos uitgevoerde muziek zonder een hart. De teksten zijn niet best, de productie is niet best.....affijn: het mag duidelijk zijn dat ik het niks vind.

avatar van west
4,0
brain75 schreef:
...en bij wel erg simpel uitgevoerd gepingel op een elektronische piano zelfs aan Modern Talking. Ook legde ik de associatie met Mylo Xyloto van Coldplay: net als dit album zielloos uitgevoerde muziek zonder een hart.

Sorry, maar dit slaat gewoon nergens op. Modern Talking: hoe kom je er in vredesnaam op?
En dan Xylo Maloto, nou moe! Nogal een niveauverschil kan je wel zeggen.

Dat je het niks vindt is jouw ding, maar kom dan niet met dit soort vreemde vergelijkingen aanzetten..

avatar van Mjuman
west schreef:
Dat je het niks vindt is jouw ding, maar kom dan niet met dit soort vreemde vergelijkingen aanzetten..


'k zal het eens uitleggen, beste west als je iets (lied, boek, film etc) goed vindt, is het jouw ding, in extremis helemaal jouw (of mijn) ding.

Als je iets niks vindt, is het bijgevolg niet jouw ding. Dit om de ontologische status van niet mijn ding - ook wel NMD - even scherp op het netvlies te zetten.

Dit album staat voor vanavond op het menu - maar om nou te zeggen dat ik 'gespannt bin' - nee niet echt. Ben nog bezig de soufflé van New Order (Music Complete) te verteren

west schreef:
En dan Xylo Maloto, nou moe


Xylo Mallooto lijkt mij écht een te gekke plaat (nb: xylos = hout)

avatar van aERodynamIC
4,0
oceanvolta schreef:
Niet gelukt, verrassend.

Mij wel (19.00 uur).

avatar van west
4,0
Editors komt met een plaat die deels terug grijpt op het wat zwaardere en donkerder geluid uit hun begintijd, met daarnaast wat lichtere stukken en een synthesizer en/of een piano die een mooie rol speelt. Een soort Editors mengelmoes is dit In Dream geworden.

No Harm was al een tijd bekend. Wat is dit toch een mooi gedragen nummer, met een opvallende synth en sterke zang van Tom. In het verlengde hiervan maar dan met piano i.p.v. synth ligt het ook al zo mooie Ocean of Night. Forgiveness heeft een zware bas en lekker ritme. Strijkers horen we op Salvation, samen weer met een piano. De mooie gedragen coupletten worden afgewisseld met een wat (te) pompeus refrein. Life Is A Fear is een heerlijk uptempo nummer met een lekkere beat en melodie. Hier hoor je een 80's sound in terug.

Dat hoor je ook wel in The Law, een prachtig donker duet met zangeres Rachel Goswell, zeg maar in de rol die Kate Bush ooit had. De 80's beat keert terug in Our Love, een erg lekker donker uptempo nummer, ja inderdaad: geschikt voor de dansvloer. Een opvallende synth leidt ons wat springerig door All The Kings, een hele aardige popsong. At All Cost is juist langzaam en triest: een fraai nummer.

Marching Orders was ook al eerder te horen en daar moest ik even aan wennen. Inmiddels vind ik het een juweel van een nummer. Het is een erg mooie afsluiter van een afwisselend album met toch die typische Editors sound, vol met goede tot geweldige songs. Een deel klinkt wat populairder en meer in het verlengde van de vorige plaat, een deel sluit meer aan bij het donkerder somberder werk van vroeger. Ik vind het een mooie geslaagde combinatie.

avatar van dj24
4,5
Ik moet geloof ik nog even wachten tot komende vrijdag voordat ik het hele album heb gehoord (waar hebben jullie toch allemaal het album al kunnen beluisteren?!), dus ik houd mijn mening over het album nog even voor me. Maar wat mij opvalt is de wisselende en soms venijnige reacties. Band wordt populair en hoppa, het bashen is begonnen. Het is van alle tijden en zal wel nooit veranderen. Neem bijvoorbeeld U2, met de grond gelijk gemaakt na hun laatste album. Maar ach, wat een lovende recensies begin deze maand toen ze in de Ziggo Dome stonden. Een en al superlatieven.
Hoe dan ook. Als fan van het eerste uur verheug ik mij op het nieuwe album. En gelukkig doet mijn favoriete bandje van deze eeuw gewoon wat het zelf wil. Niet weer dezelfde plaat maken, maar kiezen voor het experiment. Ik ben erg benieuwd. De eerste nummers voorspellen veel goeds. Zo ook het zinderende Our Love! Blij dat er nog bands zijn die gewoon hun eigen gang gaan!

avatar van brain75
2,0
west schreef:
(quote)

Sorry, maar dit slaat gewoon nergens op. Modern Talking: hoe kom je er in vredesnaam op?
En dan Xylo Maloto, nou moe! Nogal een niveauverschil kan je wel zeggen.

Dat je het niks vindt is jouw ding, maar kom dan niet met dit soort vreemde vergelijkingen aanzetten..


Ok, mijn post komt gechargeerd over. Maar om eerlijk te zijn: dit waren wel de bands waar ik aan dacht bij het (tweemaal) beluisteren van het album. Het is je goed recht het niet mij eens te zijn, je mag mijn mening over-de-top vinden....maar hey: het is mijn mening.

Voor de goede orde: lees mijn reacties op hun vorige album ook rustig eens door. Die werd door veel die-hard fans aardig neer gesabeld: daar was ik juist weer positief over. Ik spiegel me nooit aan de meningen van anderen, wat niet betekent dat ik die niet lees: door een positieve recensie kan ik getriggerd worden iets te gaan beluisteren. Maar daarna vorm ik wel mijn eigen mening. Soms pakt dat positief uit, in dit geval niet.

avatar van Mjuman
Als alle poppers en rockies dit de hemel in schrijven, vraag ik me af waarnaar ik aan het luisteren ben. Zwelbasten-rock - vrij naar O.B.B. - wellicht? Nee dit doesn't keep me hanging on - waarom zo'n productie; ik vind het geluid net zo verkloot als dat ene album van The Simple Minds waarvan ik de naam niet meer wil noemen.

Die eerste keer draaien beviel echt niet. Denk met weemoed aan de eerste twee; overigens kon ik ook een beetje Papillon-geluid herkennen.

In mijn krant een interview over 2p. heen, met Editors; 'k heb 't nog niet gelezen, wilde onbevangen luisteren. Misschien helpt het wel om duiding te geven waar ze heen willen met dit album. Had ik zakgeld, zou ik het hier niet in investeren - misschien eerder in New Order; alhoewel ik ook daarvoor de vlag niet uithang.

avatar van west
4,0
brain75 schreef:
(quote)


Ok, mijn post komt gechargeerd over. Maar om eerlijk te zijn: dit waren wel de bands waar ik aan dacht bij het (tweemaal) beluisteren van het album. Het is je goed recht het niet mij eens te zijn, je mag mijn mening over-de-top vinden....maar hey: het is mijn mening.

Natuurlijk mag jij dit album niet goed vinden. En ook ik hoor een jaren '80 sound in sommige nummers. Maar Modern Talking? Kom op! Er is toen heel veel betere uptempo muziek gemaakt, ook met af en toe een piano erin.

avatar van deric raven
3,5
Helaas nog niet elk nummer kunnen luisteren, dan maar wachten tot vrijdag.
Maar de nummers die ik gehoord heb, bevallen mij al prima.

avatar van hidalgo
4,5
zeker 4**** deze schijf na 1 keer luisteren kiepte in om van de sound
lekker op de oude manier doorgaan dat is hier het geval
helmpjes op een gas geven

avatar van HugovdBos
3,5
Voor het vijfde album In Dream trok het vijftal van Editors zich terug uit het stadse leven om in de Schotse Hooglanden nieuwe nummers te schrijven. De rustige setting bleek uiteindelijk zo inspirerend dat ze de nummers er ook opnamen. Op het album zoeken de mannen, onder leiding van Tom Smith, meer naar de experimentele elektronische kant van het bandgeluid en het album kan dan ook worden gezien als de opvolger van In This Light and on This Evening.

De droom begint met het sferische muzieklandschap dat zich op No Harm ontvouwd. De drummachine draaft je op het rustige ritme in slaap. Tom zoekt zijn weg in zijn afwisselende vocale bereik. De synths worden halverwege bijgestaan door de jaren tachtig klanken van de gitaren. In de opkomende keyboardgeluiden wordt het kwaad weggedreven en de leugens uit een andere wereld versterkt. Met Ocean of Night vindt het pianospel zijn weg terug in de donkere klanken. Slowdive’s zangeres Rachel Goswell zorgt voor de vocale ondersteuning in het refrein. De nachtelijke sferen worden versterkt door het percussiegebruik van Ed en de synths en keyboards van Elliott en Russell. De exotische aandrang zorgt voor de warmte die de zon bij opkomst uitdraagt. Op Forgiveness zet de elektronische klankenregen zich voort op de gitaarklanken van Joy Division. De synthpop vindt zijn weg naar de hoogtijdagen, maar kent een krachtiger geluid van de drums en gitaren.

Wake up walk on, you are alone
The world you´re in is too heavy
But soak your skin in love and sin
Before the light comes fading


Salvation opent met de orkestrale klanken die een weg zoeken naar de verlossing. De rust in de stem van Tom blijft behouden, totdat hij het leed niet meer kan verdragen. De bombast van drums, piano en beats komen samen wanneer de vrijheid in de muziek van de strijkers wordt gevonden. Met Life Is a Fear gaat de band terug naar het tijdperk van de synths. Papillon is nooit ver weg in de droomwereld die steeds meer van het gewone leven afdrijft. De angst om te falen in het leven brengt de rust van de droom teweeg. Je belandt zachtjes op de grond wanneer de vlucht van gedachten wegebt. Op The Law zorgen de drumcomputer en de synths voor de opkomst van het elektronische tijdperk. Rachel Goswell zorgt met haar zang voor de terugkeer van de shoegaze. De wet van je bestaan wordt door jezelf gevormd en krijgt de kans om zichzelf zijn kleur te geven. De keyboards en gitaren houden het ritme in bedwang en zorgen voor de positiviteit in je leven.

I’m wide and I’m ten feet tall
Tell me my failings, take my call
Sinking my teeth into someone new
Be my angel, just look at you


Met Our Love worden sterke herinneringen aan Bronski Beat’s Smalltown Boy opgeroepen. Het nummer maakt zich gedurende het refrein los van de jaren tachtig en voert zich in diepere extase. De hoge zang van Tom zoekt de weg in de falsetto. Het krachtige gitaarwerk is totaal verdwenen en het elektronische tijdperk heeft de macht in handen genomen. De pakkende beat van All the Kings laat het nummer diep je gedachtestroom in dalen. In de donkere kant van de droom bevindt zich de eenzaamheid van een verbroken liefde. De samenkomst van klanken vormt zich op de hartslag en laat je in alle ontroering achter. Ian Curtis doemt op wanneer Smith zich vastbijt in At All Costs. De synths vormen een ondergrond van stilte die zich over het nummer heen drukt. Zijn roep naar de verlossing uit de droomwereld doet de sfeerlandschappen opnieuw tentoonspreiden. Het slotnummer en tevens langste nummer van het album Marching Orders laat je uit de droom ontwaken. De song voert je vanuit het donker naar het licht, waarin de mens zoekt naar een weg om altijd maar meer te krijgen dan de wereld aankan. De band ontwaakt ook uit de elektronische wereld en laat het piano- en drumspel toe in de rockende muziek. De beats snellen zich nog één keer vastberaden door de klanken heen om je samen met de synths weer de droomwereld in te voeren.

I used to write down my dreams
Now they’re gone when my eyes open on you
Well even though you’ve fucked up
There’s still the makings of a dreamer in you

Editors zoekt op In Dream een weg door de synthpop van de jaren tachtig en voegen daar de invloeden vanuit de elektronische muziek aan toe. De dromerige sfeerbeelden die de band wilt scheppen worden hierbij niet in elk nummer met evenveel overtuiging gebracht. Waar de muzikaliteit soms effectief toewerkt naar de momenten van ontlading, blijven andere nummers teveel aan de oppervlakte van de muziek uit het verleden. Toch weet de band in zijn meer verfijnde klanken en met de toevoeging van Rachel Goswell zich staande te houden binnen hun muzikale ontwikkeling.

3,5*

Afkomstig van Platendraaier.

4,5
De critici en Editors zullen wel nooit vrienden worden:

Album 1: geweldig fantastisch! (Maar écht een debuutalbum met wel heel veel Joy Division/Interpol invloeden)
Album 2: het debuut was beter (Maar veel betere nummers én breder publiek)
Album 3: Wat is dit?! (Maar gelukkig niet copy-paste én grootste hit: Papillion))
Album 4: Wat is dit 2.0?! U2-aspiraties? (Maar commerciëel uiterst succesvol album en dito-tour)
Album 5: Modern Talking?! 80's pastiche! (Maar gewoon een erg goed album...)

Editors is zo'n band dat albums maakt naar gelang hun gemoedstoestand. En doen dat erg goed. De échte luisters zetten dát Editors-album op waar ze nu zin in hebben. Soms is dat het debuut en andere keer The Weight of Our Love.

Niet teveel gaan vergelijken, dan vergal je alleen maar je luisterplezier in het nieuwe album.

En morgen naar het Paard van Troje!

4,5
als je nou iets niet moet doen is een album beoordelen na 1 of 2 keer luisteren . Ik meld me over een week. (zo had ik niks met Steven Wilsons Hand cannot erase, tot 1 maand na aanschaf, toen kwam het pas ..

avatar van deric raven
3,5
Een eerste luisterbeurt kan al een goede indruk geven.
Helaas vandaag nog niet binnen bij Kroese, dus ik kan nog helemaal niks beoordelen.

avatar van dj24
4,5
Tjonge, wat een geweldig album is In Dreams. Editors stellen eigenlijk nooit teleur, alhoewel de vorige twee albums ook zwakke momenten hadden. Deze keer is het van begin tot eind feest. Zeer gevarieerd en compleet. Editors schuwen het experiment niet en overtreffen zichzelf daarbij. Ik voorspel de nummer 1-positie volgende week in de Album Top 50. En terecht! Wat een band!

avatar van Killeraapje
2,5
De eerste tonen van No Harm doen me denken aan Fever Ray.

Gast
geplaatst: vandaag om 08:21 uur

geplaatst: vandaag om 08:21 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.