menu

Streets - 1st (1983)

mijn stem
3,97 (16)
16 stemmen

Verenigde Staten
Rock
Label: Atlantic

  1. If Love Should Go (4:11)
  2. Move On (3:50)
  3. One Way Street (4:49)
  4. Lonely Woman's Cry (5:41)
  5. Everything Is Changing (3:12)
  6. Cold Hearted Woman (3:26)
  7. So Far Away (4:03)
  8. Blue Town (3:31)
  9. Fire (5:06)
totale tijdsduur: 37:49
zoeken in:
avatar van Raymond S
2,5
Onbekend maakt onbemind.
Dit gold ook voor deze band. Twee albums gemaakt, waarvan deze dus de eerste is (First...hahahaha).
Goeie rocknummers, maar bovenal met de topper: Fire!!!!

avatar van vielip
3,5
Niet zo goed als Crimes in mind vind ik maar absoluut niet slecht! Heerlijke AOR/Melodic rock van deze band. Een echte feelgood plaat.

Ozric Spacefolk
Neil Kernon geeft deze plaat wel een hard en street-tough geluid mee. Iets wat de plaat zeker ten goede komt.

De rauw zang van Steve Walsh, het scheurende/fenomenale gitaarwerk van Slamer en de donderende drums van Tim Gehrt maken het af. Verder nog natuurlijk Billy Greer. Billy zou in het Kansas-kamp blijven en tourt nu nog met de band en ook Seventh Key.

Nummer 6 lijkt een cover, maar Marty Conn schijnt een erg goede vriend te zijn van Billy Greer. Deze Marty is overleden, en daarom zit Cold Hearted Woman nog in de set van Seventh Key.

5,0
Een topalbum dat ik destijds beter vond dan de op dat moment uitgekomen Kansas albums

Ozric Spacefolk
Gek. Maar dat ben ik soms ook. Ik vond de Elefante-periode van Kansas ook wel aardig rocken. Lekker puntig en compact...

avatar van vigil
Hoog gemiddelde zeg, deze plaat moet ik ook nog altijd eens checken maar dat zit ook al een jaar of 15 in hoofd maar nog nooit laten gebeuren. Wellicht omdat er te weinig aandacht voor is waardoor ik er niet vaak aan denk.

Voor veel mensen was Kansas voorbij precies op het moment dat de jaren 80 begonnen. Dit Kansas - Power (1986) is bijvoorbeeld een erg sterk album. Niet extreem symfonisch met verrassende wendingen maar zo strak als maar kan AOR, echt sterk.

avatar van vielip
3,5
Deze eerste van Streets is prima. Al vind ik de tweede nog net een tikkie beter. Power van Kansas is inderdaad ook een te gek album! Persoonlijk vind ik het hun beste maar dat komt omdat ik niet zo houd van de 'classic Kansas'.

5,0
vielip schreef:
Deze eerste van Streets is prima. Al vind ik de tweede nog net een tikkie beter. Power van Kansas is inderdaad ook een te gek album! Persoonlijk vind ik het hun beste maar dat komt omdat ik niet zo houd van de 'classic Kansas'.


Bij mij is dat Leftouverture ( ach ja dat de kennismaking Power en Monolith vind ik ook niet verkeerd)

avatar van RonaldjK
4,0
Gitarist Mike Slamer maakte in de Birminghamse groep City Boy kwaliteitspoprock, soms lijkend op 10CC en Supertramp. De groep bracht in de periode 1976 – 1981 zeven albums uit, geproduceerd door Mutt Lange, later van AC/DC- en Def Leppardfaam. Ze haalden driemaal de U.K. Charts, waarbij éénmaal de top 10. Dit in 1978 met 5-7-0-5.
Geleidelijk veranderde hun geluid van pop met tweestemmige zang naar een licht-pittiger variant, waarbij Slamer iets vaker zijn gitaar liet scheuren. Het gewenste succes bleef echter uit en hij vertrok naar de Verenigde Staten om daar zijn geluk te beproeven.
Ondertussen besloot frontman Steve Walsh, die korte tijd had meegedaan aan de voorbereidingen van het achtste studioalbum Vinyl Confessions van zijn groep Kansas, de groep te verlaten. Dit naar verluidt vanwege sommige teksten van Kerry Livgren. Deze was namelijk na een jarenlange zoektocht naar zingeving christen geworden en schreef lyrieken die Walsh te expliciet vond.

Slamer en Walsh brengen met bassist Billy Greer en drummer Tim Gehrt op 1st onvervalste aor, veel gelikter dan Kansas op de twee albums zonder Walsh zou vastleggen. Herkenbare coupletten, pakkende refreinen en dito keyboardlijntjes. Degenen die zweerden bij de progressieve klanken van voorheen zullen teleurgesteld zijn afgehaakt. Alleen in One Way Street klinkt kort iets symfonisch. Daarbij gaan de teksten onveranderd over boy-meets-girl.
Slamers stijl is anders dat bij City Boy: hij krijgt nu alle ruimte en benut die virtuoos. Zijn frivole spel lijkt regelmatig op dat van Eddie van Halen, zoals in het zojuist genoemde nummer en in Blue Town.
Andere verrassing is Walsh: die zingt hier nog beter dan voorheen bij Kansas, dankzij een hees randje dat inmiddels aan zijn stem is blijven haken. Het brengt extra emotie.
Opener If Love Should Go werd op single uitgebracht en haalde in december 1983 #87 in de Billboard Hot 100. Leuk om te zien wie die week nog meer hitsingles scoorden in gelijksoortige muzikale sferen. Zo ontwaar ik Rainbow met Street of Dreams op #60 en Yes met Owner of a Lonely Heart op #7; veteranen die net als Walsh kozen voor een toegankelijker geluid dan voorheen. 1st werd #166.

De liner notes bij de cd geven meer informatie. De leden van Kansas waren enkele jaren eerder verhuisd van Topeka, Kansas naar Atlanta, Georgia. Het was daar dat Walsh een nieuwe band om zich heen verzamelde. Allereerst was er drummer Tim Gehrt, een bekende van Walsh uit de tijd dat de twee nog in St. Louis woonden. Gehrt had de meeste nummers op Walsh’ solodebuut Schemer Dreamer ingespeeld en dat was beiden kennelijk goed bevallen.
Producer Jef Glixman, voorheen geluidsman en later producer van Kansas, raadde gitarist Mike Slamer aan.
Het was lang zoeken naar een bassist die tevens achtergrondzang kon doen. Uiteindelijk werd Billy Greer gevonden, tot dan actief als zanger/bassist bij de groep QB1 en als zodanig te horen op deze verzamelaar van een radiostation in Atlanta. Dit met de lokale hit Cold Hearted Woman, dat op deze Streets wordt gecoverd.

Walsh’ bekendheid hielp enigszins: hun livedebuut was bij de Annual Jam van countryrocker Charlie Daniels in januari 1983. Toch was het hard werken om een platencontract te krijgen. De band organiseerde eigenhandig showcases in hun oefenzaal, een voormalig fitnesscentrum. Het publiek kreeg gratis bier en daarbij werden tevens talentzoekers van platenmaatschappijen uitgenodigd. Net als Walsh voordien met Kansas had gedaan. Wederom succes: Atlantic hapte toe.
Als producer werd de Brit Neil Kernon gevraagd, die kort daarvoor Kansas’ Drastic Measures had gedaan en was aanbevolen door hun drummer Phil Ehart. De opnames vonden plaats in de Electric Lady Studios in New York. Als Kernon gedurende de opnamen frequent wordt geplaagd door migraine, neemt Slamer diens werk over: hij had het vak in Engeland van Mutt Lange afgekeken.

1st is een album dat, toen ik het voor het eerst hoorde, opvallend genoeg pas met het afsluitende Fire volop knalt. Dit dankzij een pakkend toetsenintro, swingende groove en fan-tas-tische zang. De overige nummers hadden meer tijd nodig om te landen, zoals Everything is Changing, dat op de oorspronkelijke elpee de B-kant opent. Het kent een simplistisch keyboardintrootje, maar komt snel tot bloei met bovendien een pakkend refrein. Typerend voor dit debuut: je onderschat de kwaliteit. Vaker draaien loont zich, fraaie details duiken dan op.
Indertijd kwam ik de elpee niet vaak (zelden?) in platenzaken tegen, al werd hij hier wel uitgebracht. Dat zou met de opvolger beter voor elkaar zijn en bovendien is die nog beter.

avatar van vielip
3,5
Dit is inderdaad een prima plaat. Moet 'm nodig weer eens draaien. Bedankt voor het onder de aandacht brengen derhalve Oh, en wat waren de hitlijsten in deze jaren nog een feest zeg!

Gast
geplaatst: vandaag om 15:49 uur

geplaatst: vandaag om 15:49 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.