menu

Randy Crawford - Secret Combination (1981)

mijn stem
3,97 (29)
29 stemmen

Verenigde Staten
Soul / Pop
Label: Warner Bros.

  1. You Might Need Somebody (4:20)
  2. Rainy Night in Georgia (4:22)
  3. That´s How Heartaches Are Made (2:57)
  4. Two Lives (3:47)
  5. You Bring the Sun Out (3:24)
  6. Rio de Janeiro Blue (4:18)
  7. Secret Combination (3:24)
  8. When I Lose My Way (3:44)
  9. Time for Love (4:16)
  10. Trade Winds (4:55)
totale tijdsduur: 39:27
zoeken in:
avatar van Madjack71
Randy Crawford ken ik eigenlijk vooral van One day i fly away. Wist niet dat ze nog wel meer op haar conto had staan. You might need somebody, kende ik met name van Shola Ama, die daar in de jaren negentig succes mee had. Maar ook een Rainy Night in Georgia kwam mij bekend voor, kan ik dus ook nu een naam aan koppelen. Op zich een relaxte plaat, maar er gebeurt niet zoveel spannends. Alles klinkt keurig en Randy zingt zich er wel door heen.

avatar van kemm
4,0
Randy heeft hier tien mooie nummers bijeen gekregen! De eerste twee zijn inderdaad de bekendste, maar mijn hart smelt vooral bij het melancholische Rio de Janeiro Blue. Prachtig onzeker! De zangeres legt een jazzy aanpak aan de dag die haar deed uitspringen in de grote R&B-poel van toen. Haar zang is soms heerlijk zoet, maar ook bijzonder genoeg om de hele plaat te kunnen dragen. De rustige nummers en Randy's zwoele stem, dat moet die geheime combinatie zijn...

5,0
Pure nostalgie. Tien heerlijk ingezongen nummers door de zoete stem van Randy Crawford. Vlekkeloze productie van Tim Lipuma en het team aan studiomuzikanten was toen de crème de la crème. Steve Lukather en de betreurde Jeff Porcaro van Toto, Dean Parks en Abraham Laboriel om er maar enkele te noemen. Ik heb net de vinylversie van dit album beluisterd en moet zeggen dat dit album ruim 35 jaar na datum nog steeds moeiteloos standhoud. Een ware verademing in het inspiratieloze muzikale landschap van vandaag

avatar van Broem
3,5
Over je laatste zin valt een aardige discussie te voeren Blijft overeind dat je absoluut gelijkt hebt over dit album van Randy. Een vergeten pareltje (wat mij betreft) maar nog steeds erg dik de moeite waard.

avatar van Superbitch
4,0
De grootste kwaliteit van Randy Crawford is haar enigszins hese stem met die speciale vibrato. Er klinkt een oprechte levenskracht in door. Dit album begint met een aanstekelijke hit, smooth soul met enige disco-invloed. Dan volgt een uitstekende cover van een door Tony Joe White geschreven liedje. De betere liedjes op de rest van het album zijn die met een jazzy arrangement. Later is ze ook pure jazz gaan zingen. Het enige minpuntje is dat er een paar iets te melige liefdesteksten tussen zitten. Het slotliedje contrasteert met de rest van het album door z'n pessimistische toon, over de gevaren die de jeugd kunnen bederven.

avatar van Minneapolis
3,5
You Might Need Somebody (ik leerde het kennen in de jaren 90 via Shola Ama, maar wat heeft zij er eigenlijk aan toegevoegd?), big classic Rainy night in Georgia en latere ontdekking Rio de Janeiro Blue (fijn!) zijn de mooie opbrengsten als je de geheime combinatie hebt gevonden.

avatar van gaucho
3,5
Ik heb voor dit album, en het voorgaande Now we may begin, altijd een zwak gehad. In tegenstelling tot de voorganger, waarop ze wordt begeleid door The Crusaders, wordt dit album instrumentaal ingevuld door de creme de la creme van L.A.-sessiemuzikanten. Die zijn goed op dreef, en hoewel het jazzy aspect ten opzichte voor de voorgaande plaat wat is afgenomen, blijft dit een luisterplaat van constante kwaliteit. Qua uitvoering, maar ook qua liedjeskeuze. Tien songs - veelal covers, dat wel - die samen een coherent geheel vormen door de uitgebalanceerde productie, maar ook door de weliswaar zoete, maar uit duizenden herkenbare zang van Randy.

Die leverde haar twee behoorlijke hits op: haar versie van Tony Joe White's Rainy night in Georgia en het mede door Tom Snow geschreven You might need somebody. Waarvan ik altijd aannam dat Randy het als eerst opnam en het later nog veel bekender werd door de cover van Shola Ama. Maar via het 1980-topic elders op deze site kom ik er net achter dat het nog een jaar eerder opgenomen was door ene Turley Richards, een blinde Amerikaanse muzikant die toen al zo;'n beetje aan het einde van zijn weinig succesvolle muzikale carrière zat, een carrière die begion in 1959 (!).

Randy moet naar dat album van Richards (Therfu uit 1979) geluisterd hebben, want ook When I lose my way blijkt op dat album te staan. Dat nummer is overigens wél geschreven door Turley Richards zelf, die aan het internationale succes van deze cover wellicht nog een zakcentje overgehouden zou hebben.

Ik vind de overige nummers trouwens weinig onderdoen voor die twee geslaagde hits. Met name de meer 'breezy' nummers als Rio de Janeiro blue, You bring the sun out en Trade winds krijgen een prachtige uitvoering mee. Dat de melancholieke tekst van Trade winds enigszins contrastreert met de optimistische toonzetting van de overige nummers, zoals Superbitch opmerkt, klopt wel een beetje, maar ik vind het geen storend element. Zó optimistisch zijn de teksten van Rainy night in Georgia en Rio de Janeiro Blue nou ook weer niet.

Gast
geplaatst: vandaag om 17:16 uur

geplaatst: vandaag om 17:16 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.