menu

Portishead - Dummy (1994)

mijn stem
4,14 (1307)
1307 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Electronic / Pop
Label: Go! Beat

  1. Mysterons (5:02)
  2. Sour Times (4:11)
  3. Strangers (3:55)
  4. It Could Be Sweet (4:16)
  5. Wandering Star (4:51)
  6. It's a Fire * (3:48)
  7. Numb (3:54)
  8. Roads (5:02)
  9. Pedestal (3:39)
  10. Biscuit (5:01)
  11. Glory Box (5:06)
  12. Sour Sour Times * (4:18)
  13. Theme from "To Kill a Dead Man" * (4:25)
toon 3 bonustracks
totale tijdsduur: 44:57 (57:28)
zoeken in:
avatar van TornadoEF5
3,5
Arrie schreef:
Erg herkenbaar. Bij Third schreef ik ooit dit:

(quote)


Boy, was I wrong. Portishead is gewoonweg uitgegroeid tot één van mijn favoriete bands, mede dankzij Beth. Haar zang in Roads raakt me bijvoorbeeld enorm.


Ja, het is zeker zo, al zijn er wel nog minstens een paar luisterbeurten nodig. Third ging wel makkelijker, maar misschien was ik onbewust wat al meer gewender geworden aan de sound, en de stem. Het zijn wel duidelijk groeialbums, maar voor mij deze Dummy nog meer dan Third, doordat Third al iets meer "tempo" heeft.

Stijn_Slayer
Ik was in de nineties nog te jong om triphop bewust mee te maken en later ging ik eerst achter harde gitaren aan. Null voor een euro meegenomen uit de kringloop en ik ben semi-enthousiast. Mijn eerste indruk is dat het album sterk start, maar vanaf Strangers t/m Numb nogal eentonig is. Alles in dat blok lijkt op elkaar met hetzelfde tempo. Vanaf Roads komt het album weer tot leven en hoor ik een veel rijker, afwisselender geluid met meer aandacht voor melodie. Toch geen verkeerde ontdekking. Ik begin met 3,5*.

avatar van Reijersen
3,5
Naar aanleiding van dit topic beluisterde ik dit album.

Ooit eens beluisterd door Glory Box, maar veel herinnering heb ik daar niet aan. Bijzonder sfeervolle plaat. Fijne beats en precies goed gelaagde zang. Zangeres weet wat inleven is, ze brengt het allemaal ongelooflijk overtuigend met een stem die tegelijk breekbaar als sterk is. Een hele fijne plaat dit.

avatar van Queebus
5,0
Al sinds de single Glory Box helemaal verslaafd aan dit album. De zang van Beth Gibbons is betoverend, de samples zijn geweldig uitgekiend, de nummers zijn top, de uitvoering kan niet beter. Roads is echt van een betoverende schoonheid, iedere keer luisteren brengt weer kippenvel.

Een zeer geslaagd album om helemaal bij weg te dromen. Dummy is voor mij met Grace en Protection het beste album van 1994, toch al een rijk jaar als het om muziek gaat.

avatar van Marco van Lochem
4,0
Meteen scoren met je debuutalbum, het is niet elke band of artiest gegeven. Het ging wel op voor de in 1991 in het Engelse Bristol opgerichte Portishead. "DUMMY" kwam op 22 augustus 1994 uit en bereikte in hun thuisland drie keer platina.

Portishead bestond uit zangeres Beth Gibbons, toetsenist en drummer Geoff Barrow en Adrian Utley op gitaar, basgitaar en toetsen. De muziek die Portishead maakte was erg populair in de jaren negentig. Het is een soort mengeling van dance en jazz, dat het stempel trip-hop opgeplakt kreeg. De populariteit van het genre werd beroemd gemaakt door onder andere Massive Attack en Portishead deed met "DUMMY" een zeer geslaagde poging zich binnen het genre een plek te veroveren.

Op het album staan elf songs met een speelduur van bijna 50 minuten. Van die elf liedjes verschenen er een aantal op single, waarvan er twee in de Engelse hitparade kwamen en zelfs één in de Nederlandse Top 40, namelijk het prachtige “GLORY BOX”. Het album gaat mysterieus van start met “MYSTERONS”, sferisch, een pakkend drumpatroon, toetsen die voor een spooky sfeertje zorgen, een prima opmaat voor de rest van het album. Het is één van de hoogtepunten van het album, waartoe ook “SOUR TIMES” behoort. Het heeft een andere sfeer, waarbij de sample van Lalo Schifrins “DANUBE INCIDENT” uit 1967 een leidende rol heeft. “WARNING STAR” begint met een heerlijk repeterende baslijn, de ingetogen zang en minimale muzikale begeleiding geeft het geheel een boeiende troosteloosheid. “IT’S A FIRE” is wat meer opgetogen, zonder dat het een vrolijk liedje is. Mooie zanglijnen van Gibbons, opnieuw een pakkend drumpatroon en die subtiele instrumentale begeleiding. “ROADS” hoort ook bij de hoogtepunten op “DUMMY”. Gibbons zingt iets meer op de toppen van haar kunnen, waarbij ze een bepaalde vorm van breekbaarheid laat horen. De instrumentatie is briljant, passend bij de sfeer van het album. Drummer Clive Deamer, die later in de jazzband Get The Blessing te horen was, legt in dit nummer een heerlijke drumpartij neer, waarover de rest van de band zijn gang kan gaan. Het reeds gememoreerde “GLORY BOX” is de afsluiter van het album. Fade in, licht vervormde zang, drumpatroontje, het overstuurde gitaarspel voegt precies datgene toe, dat het nummer nog beter maakt. De melodielijn is en blijft elke keer weer boeiend.

“DUMMY” is een klassieker binnen het genre van de trip-hop, maar is zo goed dat het ongetwijfeld liefhebbers van andere genres zal aanspreken. Na “DUMMY” volgde het met platina bekroonde “PORTISHEAD” in 1997 en na elf jaar “THIRD”, in 2008. De interesse in de band was tegen die tijd duidelijk verminderd. Dat in combinatie met de veranderende muziekwereld en de toch wel tegenvallende verkoopcijfers, heeft er misschien aan bijgedragen dat het bij deze drie albums gebleven is. Met “DUMMY” heeft Portishead wel een topper op hun naam staan, dat staat voor mij als een paal boven water!

Gast
geplaatst: vandaag om 07:39 uur

geplaatst: vandaag om 07:39 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.