Sorry voor de late reactie, 9 jaar geleden dat voor het laatst iemand hier iets heeft gepost. Ik snap dat niet. Dit is namelijk een meesterlijk album. Dreigend, onheilspellend, loom, slepend, dramatisch, voor mij is het titelnummer veel meer dan relaxed. De vibrafoon is een vertrouwd instrument voor mij, ik ben een Zappa liefhebber, dus dat klinkt super herkenbaar... Free jazz? Het zal wel, maar dan binnen de lijntjes, hoewel altijd tegendraads, hortend en stotend zoals in Esoteric, maar dan net op tijd weer effe lekker swingend. Een geweldig open geluid, dat vaak zeer veel ruimte biedt aan de solo instrumenten, alleen subtiel begeleid door een enkele slag op de drumkit, of een simpel repeterend notenschema op de trombone. Of subtiel, haast op fluistertoon gespeeld, zoals aan het begin van Kahlil the Prophet. Heerlijk. Hoewel het af en toe behoorlijk los gaat, ontspoort het nergens in kakafonie die veel Free Jazz typeert, lawaai om het lawaai maken zeg maar even oneerbiedig. Nee, hier kun je de structuren van de verschillende composities altijd blijven volgen, zoals op de betere (imo) platen van Coltrane ook het geval is. Fantastische plaat dus voor mij, ik luister 'm echt heel regelmatig, kan er echt naar uitzien 'm weer te horen en nee, hij stelt me nooit teleur. Hij boeit mateloos vanaf de eerste duistere noten. Neigt naar perfectie en dus 5 sterren. Weet eigenlijk niet wat me weerhoudt... Dat ie daarmee op gelijke hoogte komt met de voor mij absolute meesterwerken van Coltrane, misschien? Ga dit horen, doe jezelf een lol.