Na de vorige verchijning van Michael Brecker in ons geliefde topic vreesde ik een beetje voor een soortgelijk zeemzoeterige jazz. Doorheen de behoorlijk explosieve opener
'Arc of the Pendulum', waarin meteen alle registers worden opengetrokken, wordt echter duidelijk dat
'Time is of the Essence' geen verzameling ballads is. In plaats van sentiment laten Brecker, Metheny, Goldings en de drie verschillende drummers (waaronder niemand minder dan Elvin Jones!) vooral heel krachtige nummers horen, waarin de musici elkaar moeiteloos naar een hoger platform tillen.
Moge Nicci geloofd zijn! Na de nogal intellectuele bijdrages van de laatste weken komen we met
'Time is of the Essence' terug met beide voeten op de grond. Het is een plaat die illustreert dat een conventionele visie op jazz nog altijd interessant genoeg is om heerlijke muziek mee te maken. Geen vooruitstrevend werk, maar wel een album dat je doet draaien, keren en dansen op je stoel.