menu

Richard Thompson - Rumor and Sigh (1991)

mijn stem
4,02 (109)
109 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Folk / Rock
Label: Capitol

  1. Read About Love (3:34)
  2. I Feel So Good (3:21)
  3. I Misunderstood (4:05)
  4. Grey Walls (4:21)
  5. You Dream Too Much (4:06)
  6. Why Must I Plead (4:58)
  7. 1952 Vincent Black Lightning (4:43)
  8. Backlash Love Affair (4:49)
  9. Mystery Wind (4:35)
  10. Don't Sit on My Jimmy Shands (4:26)
  11. Keep Your Distance (4:11)
  12. Mother Knows Best (4:59)
  13. God Loves a Drunk (4:43)
  14. Psycho Street (4:28)
totale tijdsduur: 1:01:19
zoeken in:
avatar van Zachary Glass
4,5
"They are worse than critics, they are ... amateur critics" liet Richard Thompson optekenen uit zijn mond

Laat ik even de amateur uithangen

"Rumor and Sigh" zou zomaar de ideale inkomhal kunnen wezen voor de beginnende Thompson-bewonderaar. Waar ander werk van Thompson zich nogal weerbarstig toont, en slechts na meerdere draaibeurten ontbolstert - is dit werk één grote "welkom!" richting nieuwe luisteraars.

Richard Thompson bewandelt hier verder de ludieke sluipweg, die hij met "Amnesia" (uit '88) reeds verkende. Nu kun je opwerpen: "Jamaar, en Sunnyvista (uit '79) dan?" Daar is iets van aan, maar de humor op "Sunnyvista" klinkt toch iets té veel "laten we lachen, terwijl de boot vergaat".

Dan toch liever deze "Rumor and Sigh", die mij een aangename mix bezorgt van humor, belevenissen van vreemde creaturen en het occasionele diepsnijdende liefdesliedje.

Deze plaat kent een veelbelovende opener: Read About Love, een uptempo FM-rocknummer (FM-rock, het woord is eruit !! ) over de seksuele ontdekkingstocht dwars door de moerassen der tienerbeslommeringen ("Asked my teacher, when I was thirteen ... his face went red ... he said: "Don't ever mention that subject again" "

Daarna komen we meteen tot het absolute prijsbeest van deze schijf (én van Thompson's songcataloog): I Feel So Good , een uiterst ambivalent songvehikel, de muziek nodigt uit tot een Iers volksdansje - de tekst handelt over een wandelende total-loss die na jaren wegkwijnen in de gevangenis (...they made me pay for my deviant ways ..., eindelijk zijn kans ziet om zijn gram te halen (...now it's my turn to have my way/I Feel So Good/I'm gonna break somebody's heart tonight ...).

Een terrein waar weinig muzikanten zich durven wagen, Hank Williams en Johnny Cash uitgezonderd

I Misunderstood is zo'n nummer waarbij je denkt: "Typisch Thompson" , maar dan realiseer je: quasi niemand komt in de buurt van dit soort nummers. I Misunderstood verkend de absolute leegheid na het wegwandelen van iemands geliefde. Thompson vervalt echter niet in een soort holle pathos, nee. Hij injecteert de melancholie in kleine doses in I Misunderstood , met de twinkelende productie van Froom als essentieel component in het nummer.

1952 Vincent Black Lightning lijkt me het soort nummer dat bij iedere Thompson-liefhebber een speciale plaats zou kunnen innemen. Een folksong over "nen moto" en de daaraan gekoppelde waaghalzerij (natuurlijk omwille van de lokale schone deerne - dat had u waarschijnlijk in de smiezen ).

Mystery Wind bevat een gitaarriedel waarvoor andere gitaristen een half been, oor of voet veil zouden voor hebben, denk ik

En - jawel - er valt ook een dronkemanslied te bespeuren op dit werk: Don't sit on my Jimmy Shands . Een nummer waar geen enkele oorwurm weerstand kan aan bieden: een glimlach moet er gegarandeerd komen

Psycho Street leent het riedeltje van de Australische soapreeks "Neighbours", en schetst het beeld van een buurt die meer weg heeft van een open psychiatrische instelling:

"A man has an inflatable doll made /That looks exactly like his wife/He murders his wife, dissolves her body in acid/And marries the doll
Three years later/ he leaves her for another doll
"


en verder ...

"A man stakes his neighbour's cat /To the barbecue and turns on the gas /"Now are you going to talk" he says
/"Or am I going to have to get nasty?"



Richard Thompson, mensen

avatar van mitch
4,0
Mooi album, mooi gezegd. Jammer dat je niets over mijn favoriet zegt: God Loves A Drunk

avatar van bertus99
5,0
Zachary, je hebt het al helemaal samengevat. Er is niet veel aan toe te voegen voor mij. Alleen vergeet je behalve God loves a drunk ook het mijns inziens beste nummer van deze cd: Grey Walls. Over een psychiatrisch patient, die ook nog eens de geliefde van de ik- figuur blijkt te zijn. Behind grey walls, somewhere there's a soul. De grijze muren kunnen staan voor de inrichting, maar ook voor de muren die de "patient" zelf rond zich heeft opgebouwd.

Ik vind persoonlijk dit het beste Tompson-album, samen met Mirror Walls en Mock Tudor, een trio dat hij de 90's uitbracht.
Jammer dat Richard nooit de erkenning heeft gekregen die hij op grond van zijn absolute kwaliteiten als songschrijver,zanger en zeker ook als gitarist heeft verdiend. Maar misschien is het ook wel best dat deze prachtige popmuziek nooit gemeengoed van de massa is geworden. Hij hoort voor de liefhebber te zijn en in rokerige kleine clubs op te treden. Dat is Richard Thompson

avatar van indana
5,0
Ik neem aan dat je i.p.v Mirror Walls, Mirror Blue bedoeld bertus99?
En over rokerige kleine clubs kan ik je medelen dat dat rokerige er wel vanaf kan, tijdens het laatste concert wat ik heb meegemaakt werd iedereen vriendelijk doch dringend verzocht niet te roken.
Terug naar het album wil ik toch ook nog even het wonderschone Why Must I Plead noemen alsook Keep Your Distance, voor mij toch wel de hoogtepunten. Gelijk mijn stem even verhogen naar 5 sterren.

avatar van Zombywoof
4,0
Kheb 'm besteld, ben benieuwd wat het mij gaat brengen...

vast geen teleurstelling!

MentalTheo58
Alleen vanwege de laatste 2 nummers de moeite waard om te kopen!
Briljante muziek en teksten.

Kosinski
Heb deze CD al een lange tijd in de kast staan. In het releasejaar stond hij in diverse jaarlijstjes. Echter, nooit de tijd genomen om hem in alle rust te luisteren. Daar kwam gisteren dus verandering in. Moet zeggen dat het een prachtig album is met veel sterke liedjes. Mother knows best, God loves a drunk allemaal uitstekende songs. Ook muzikaal klinkt het als een klok, vooral het gitaargeluid is prima. De volgende draaibeurt zal dus sneller volgen.

Van 3/5 naar 4/5.

avatar van bertus99
5,0
Kosinski schreef:


Van 3/5 naar 4/5.


Mooi Kosinski. Richard verdient echt veel meer bekendheid en waardering dan hij doorgaans krijgt. Rumor and Sigh is een van de beste van zijn intussen lange lijst van platen. Zonder uitzondering van zeer hoog en constant niveau. Luisteren naar die man !!!!!

avatar van bertus99
5,0
na het fantastische concert gisteren bij Tivoli heb ik de dag vanmorgen geopend met Rumor and Sigh. Toch zo ongeveer zijn beste album, hoewel ik ze niet echt allemaal ken. Maar wie Richard Thompson wil leren kennen zou met dit album moeten beginnen. Het boeit van begin tot eind. Hoogtepunten zijn I Misunderstood, Grey Walls,Why must I Plead en Keep your Distance. En eigenlijk ook alle andere songs haha!

avatar van Tony
5,0
Ben het met Bertus eens. Zijn beste album vanwege de zeer geëngageerde, energieke indruk die Richard Thompson hier maakt, net even iets sterker, net even iets gemeender in zijn emoties, dan op andere albums van deze meesterbard. Briljante teksten ook. Read about love (Waarom huil je? In het boekje over seksuele voorlichting stond dat je dit lekker zou moeten vinden..) is hilarisch, Why must I plead (We zijn getrouwd, dus waarom moet ik je smeken met me naar bed te gaan?) is oprecht verontwaardigd, in God loves a drunk bezingt hij hartverscheurend de tragiek van de alcoholist.

Enige nadeel van Richard Thompson is dat het niveau dan wel verschrikkelijk hoog is, maar dat er haast geen ontwikkeling in zijn albums zit. Ik heb de laatste tijd enkele van zijn albums beluisterd, maar je hoort er niet aan af of ze nu 15 jaar geleden of vorig jaar gemaakt zijn. Of ben ik nu een zeikerd?

avatar van bertus99
5,0
Tony schreef:


Enige nadeel van Richard Thompson is dat het niveau dan wel verschrikkelijk hoog is, maar dat er haast geen ontwikkeling in zijn albums zit. Ik heb de laatste tijd enkele van zijn albums beluisterd, maar je hoort er niet aan af of ze nu 15 jaar geleden of vorig jaar gemaakt zijn. Of ben ik nu een zeikerd?


Haa Tony, jij hoort tenminste ook teksten. Die zijn bij Richard vaak van intelligent, en grappig niveau, soms ook heel schrijnend als in het aangrijpende Grey Walls.
Wat betreft de ontwikkeling in zijn werk. Die is niet echt heel erg aanwezig inderdaad, hoewel hij ook wel eens uitstapjes maakt. Neem zijn akoestische album Front Parlour Ballads uit 2005.
Zijn jongste - Dream Attic - is weer het vertrouwde recept, zij het dat de songs nu live zijn opgenomen waardoor ze langer zijn en de gitaarsolo's vooral uitgebreider. Het niveau is echter weer dusdanig hoog dat ik eigenlijk blij ben dat Richard niet opeens met bijvoorbeeld een Daniel Lanois-productie op de proppen komt of opeens met iets als dance aan de gang gaat om maar ook modieus te blijven.

avatar van Tony
5,0
Ik heb Dream Attic in huis maar nog onvoldoende beluisterd om te beoordelen. Ik moet zeggen dat hij daarop voor zijn doen verrassend veelzijdig uit de hoek komt. Weet je, je weet nou eenmaal wat je krijgt bij Richard Thompson en dat is prima muziek, maar in zijn voorspelbaarheid ook een beetje... saai??

Misschien hoop ik dat de man het eens over een heel andere boeg gooit en zijn ultieme meesterwerk aflevert. Zoals Neil Diamond of Johnny Cash dat deden op hun oude dag.

Vooralsnog is voor mij deze Rumor and Sigh zijn meesterwerk, die zich echter te weinig onderscheidt van de rest. Of zullen we het dan maar allemaal meesterwerken noemen...

avatar van Protonos
4,5
Wat een coole hoes! Mijn interesse is gewekt

Dream Attic was een tof album en de live performance was top.

avatar van bertus99
5,0
Ja, die hoes is erg gaaf. Zelfspot is iets wat Richard niet vreemd is.

avatar van Masimo
4,5
Oke, ik denk toch dat dit z'n beste is.

Ik zal vast nog tien keer terug komen op deze beslissing, maar shit, deze plaat is goed!

BobbieMarley
Masimo schreef:
Oke, ik denk toch dat dit z'n beste is.

Ik zal vast nog tien keer terug komen op deze beslissing, maar shit, deze plaat is goed!


Je hebt er verstand van

avatar van Protonos
4,5
Nipte 4.5

Bomvol geweldige nummers, alleen Don't Sit on My Jimmy Shands en Mother Knows Best vind ik wel erg degelijk.

De eerste 7 nummers zijn allemaal van hoge kwaliteit, met als hoogtepunt het geweldige 1952 Vincent Black Lightning. Vlak voor het einde zakt het een beetje in (hoewel inzakken een groot woord is), maar het eindigt goed met het sarcastische Psycho Street.

avatar van bertus99
5,0
Hoi Protonos...Aan het einde vind je hem inzakken maar hoe vind je God Loves a Drunk dan? En Keep your Distance?

avatar van Masimo
4,5
Juist het einde (vooral die laatste twee nummers) zijn zo verschrikkelijk briljant.

avatar van Protonos
4,5
Ik doel vooral op Don't Sit on My Jimmy Shands en Mother Knows Best. God Loves A Drunk is erg mooi een Psycho Street vind ik ook wel een lekker nummer.

avatar van bertus99
5,0
Daarbij voeg ik toch nog even Keep Your Distance. Prachtig intro, mooie melodie en pakkend refrein. De tekst getuigt weer van het vermogen van Richard om in een song de tegenstrijdigheid van gevoelens weer te geven.
Why Must I Plead is ook zo'n juweeltje. Hier zit echt alles in: mooie melodie,gitaarsolo,goeie tekst.
Het derde nummer dat ik wil noemen is I Misunderstood. Daar geldt hetzelfde voor.
Jimmy Shands heeft iets luchtigs, want de rest van het album is behoorlijk zwaar hoor. Het is een soort Schotse polka, een stijl die bij Richard nu en dan terug komt. Vrolijk nummertje tussendoor. De tekst is leuk.
Jimmy Shand was een Schotse accordeonist die dansmuziek speelde. Richard heeft in de song een party georganiseerd en daar komt opeens die bekende brokkenpiloot binnen en in Richard's nachtmerrie laat die zich zomaar op zijn 78 toerenplaten van Jimmy Shands vallen.

kistenkuif
Tony schreef:
Enige nadeel van Richard Thompson is dat het niveau dan wel verschrikkelijk hoog is, maar dat er haast geen ontwikkeling in zijn albums zit. Ik heb de laatste tijd enkele van zijn albums beluisterd, maar je hoort er niet aan af of ze nu 15 jaar geleden of vorig jaar gemaakt zijn. Of ben ik nu een zeikerd?


Nee hoor. Ik ervaar hetzelfde. Het is de vloek van zijn reuzetalent. Hij is al een halve eeuw (!) op hoog niveau bescheiden in de weer en heeft alle paden binnen zijn rijk geschakeerd muzikaal idioom wel ongeveer bewandeld. Hij hoort voor mij tekstueel en compositorisch gewoon in het rijtje van de grote meneren (Dylan, Young, etc.) met als groot extra zijn fenomenaal gitaarspel.

Als je nieuwsgierig bent naar Thompson buiten zijn vertrouwd terrein, kan ik je van harte de twee albums van French Frith Kaiser & Thompson aanbevelen. Vooral de eerste is heel speciaal van sfeer en de tweede lichter van toon. Voor beide geldt: ervaren klassemuzikanten met hoorbare speelvreugde.

avatar van Tony
5,0
Hey kistenkuif, bedankt voor de tips. Heb beide albums nog nooit beluisterd en zal er eens naar op zoek gaan.

Hoogste tijd om deze ook weer eens op te zetten trouwens. Alweer veel te lang geleden dat ik deze klasseplaat voor het laatst gehoord heb.

avatar van Lura
5,0
Protonos schreef:
De eerste 7 nummers zijn allemaal van hoge kwaliteit, met als hoogtepunt het geweldige 1952 Vincent Black Lightning. Vlak voor het einde zakt het een beetje in (hoewel inzakken een groot woord is), maar het eindigt goed met het sarcastische Psycho Street.


Je vergeet het mooiste nummer van het album, God loves a drunk, een van de mooiste nummers die hij ooit schreef.

avatar van Mjuman
Zou ik een fave moeten noemen, was dat Dimming of the Day - weliswaar niet van dit album -- dat trouwens - op lp - wel op het lijstje gaat. Ik heb de twee erna dan weer wel. Sommige van zijn nummers worden imo sterker neergezet door anderen (vocalistes veelal) omdat die er dan weer net meer gevoel in kunnen leggen - heb live bij hem wel eens het gevoel gehad dat ie z'n eigen nummers te ' klein' (zeg maar bescheiden) brengt.

Stijn_Slayer
Vreemd genoeg lijk ik de enige Fairport-fanaat te zijn, die het niet zo op Thompsons serie albums tussen Rumor and Sigh en Mock Tudor heeft. Nu vind ik Thompson al niet zo'n fantastisch zanger, en heb ik meer met de afwisseling bij Fairport en met Linda. Toch vind ik vooral het wat meer geproduceerde, ietwat gladgestreken geluid dat hij solo laat horen minder bij hem passen. Ik hoor hem liever in folky of rootsy arrangementen.

Zijn er solo-albums van hem die ik dan beslist moet horen?

avatar van Tony
5,0
Henry the Human Fly uit 1972 is een echt folk album van Richard solo. Het enige in zijn solo carriere, als je het mij vraagt. Of die het haalt bij de Richard & Linda albums? Nee, als je het mij vraagt. Toen hij ruim een decennium later met solo 'opvolger' Hand of Kindness kwam, was het al veel meer richting de sound die hij op Rumor & Sigh zou perfectioneren.

Ik ben het overigens niet eens met je beschrijving van het geluid als 'geproduceerd en gladgestreken', daarvoor heeft zijn muziek veel teveel karakter en scheurt zijn gitaar regelmatig te heerlijk uit de bocht. Dire Straits of Steely Dan en commerciële meuk, daar denk ik aan bij geproduceerd en gladgestreken, maar dat terzijde.

avatar van brandos
4,5
Tony heeft wel enigszins gelijk met zijn geconstateerde gebrek aan ontwikkeling -je kunt het oeuvre van Thompson wel gelijkmatig noemen, maar dan wel op een angstwekkend hoog niveau- en Zachary Glass ook wel met zijn 'ideale instapalbum'. Toch is er in de grote lijn wel sprake van enige ontwikkeling. Van hergebruik van traditioneel materiaal bij de Fairport Convention, tot het zelf schrijven in vergelijkbaar idioom op zijn vroege platen met zijn vrouw Linda, tot hij vanaf 'First light' nauwelijks meer in een vakje te stoppen was. Dit album is stilistisch een ratjetoe, met elementen uit zijn vroege periode ('1952 Vincent Black Lightning' had zo op Hokey pokey kunnen staan) maar als gemene deler toch wel verhalende/beeldende songs met veelal een Engels-humoristische twist en vanwege de toegankelijkheid zelfs wel een 'poppy' karakter. Een heel goeie instapper, hetgeen ook door Jan Douwe Kroeske werd herkend en via wiens programma's velen kennis konden maken met deze grootheid. Hierna, zeker met zijn virtuose en multi-instrumentale sidekick Pete Zorn werd zijn muziek vaak complexer maar daarmee niet perse (overal) beter. Wel beschouw ik zijn 'Old kit bag' als een hoogtepunt, iets meer sophisticated en sfeertechnisch nog iets meer een eenheid. En bij Thompson is het altijd wel zo dat zijn albums zoveel verschillende soorten liedjes kennen qua sfeer en klankkleur dat je er niet snel op uitgeluisterd raakt.

avatar van Tonio
4,5
Weer eens uitgebreid beluisterd: nog altijd een prachtplaat. Alleen het geluid van de drumpartijen is iets minder, maar dat beschouw ik maar als een kleine echo van het geluid van de tachtiger jaren.

Het zei hem vergeven ...

avatar van Niek
Hoor hier echt niks in. Matige, niksige stem ook (kan geen beter woord voor verzinnen). Geen idee ook waarom hier 'folk' staat aangegeven. Niet aan mij besteed dit.

Gast
geplaatst: vandaag om 02:08 uur

geplaatst: vandaag om 02:08 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.