"They are worse than critics, they are ... amateur critics" liet Richard Thompson optekenen uit zijn mond
Laat ik even de amateur uithangen
"Rumor and Sigh" zou zomaar de ideale inkomhal kunnen wezen voor de beginnende Thompson-bewonderaar. Waar ander werk van Thompson zich nogal weerbarstig toont, en slechts na meerdere draaibeurten ontbolstert - is dit werk één grote "welkom!" richting nieuwe luisteraars.
Richard Thompson bewandelt hier verder de ludieke sluipweg, die hij met
"Amnesia" (uit '88) reeds verkende. Nu kun je opwerpen: "Jamaar, en
Sunnyvista (uit '79) dan?" Daar is iets van aan, maar de humor op "Sunnyvista" klinkt toch iets té veel
"laten we lachen, terwijl de boot vergaat".
Dan toch liever deze
"Rumor and Sigh", die mij een aangename mix bezorgt van humor, belevenissen van vreemde creaturen en het occasionele diepsnijdende liefdesliedje.
Deze plaat kent een veelbelovende opener:
Read About Love, een uptempo FM-rocknummer (FM-rock, het woord is eruit !!
) over de seksuele ontdekkingstocht dwars door de moerassen der tienerbeslommeringen (
"Asked my teacher, when I was thirteen ... his face went red ... he said: "Don't ever mention that subject again" "
Daarna komen we meteen tot het absolute prijsbeest van deze schijf (én van Thompson's songcataloog):
I Feel So Good , een uiterst ambivalent songvehikel, de muziek nodigt uit tot een Iers volksdansje - de tekst handelt over een wandelende total-loss die na jaren wegkwijnen in de gevangenis (
...they made me pay for my deviant ways ..., eindelijk zijn kans ziet om zijn gram te halen (
...now it's my turn to have my way/I Feel So Good/I'm gonna break somebody's heart tonight ...).
Een terrein waar weinig muzikanten zich durven wagen, Hank Williams en Johnny Cash uitgezonderd
I Misunderstood is zo'n nummer waarbij je denkt:
"Typisch Thompson" , maar dan realiseer je: quasi niemand komt in de buurt van dit soort nummers.
I Misunderstood verkend de absolute leegheid na het wegwandelen van iemands geliefde. Thompson vervalt echter niet in een soort holle pathos, nee. Hij injecteert de melancholie in kleine doses in
I Misunderstood , met de twinkelende productie van Froom als essentieel component in het nummer.
1952 Vincent Black Lightning lijkt me het soort nummer dat bij iedere Thompson-liefhebber een speciale plaats zou kunnen innemen. Een folksong over "nen moto" en de daaraan gekoppelde waaghalzerij (natuurlijk omwille van de lokale schone deerne - dat had u waarschijnlijk in de smiezen
).
Mystery Wind bevat een gitaarriedel waarvoor andere gitaristen een half been, oor of voet veil zouden voor hebben, denk ik
En - jawel - er valt ook een dronkemanslied te bespeuren op dit werk:
Don't sit on my Jimmy Shands . Een nummer waar geen enkele oorwurm weerstand kan aan bieden: een glimlach moet er gegarandeerd komen
Psycho Street leent het riedeltje van de Australische soapreeks "Neighbours", en schetst het beeld van een buurt die meer weg heeft van een open psychiatrische instelling:
"A man has an inflatable doll made /That looks exactly like his wife/He murders his wife, dissolves her body in acid/And marries the doll
Three years later/ he leaves her for another doll
"
en verder ...
"A man stakes his neighbour's cat /To the barbecue and turns on the gas /"Now are you going to talk" he says
/"Or am I going to have to get nasty?"
Richard Thompson, mensen