menu

Cecil Taylor - Unit Structures (1966)

mijn stem
3,71 (45)
45 stemmen

Verenigde Staten
Jazz / Avant-Garde
Label: Blue Note

  1. Steps (10:19)
  2. Enter, Evening (11:06)
  3. Enter, Evening [Alternate Take] * (10:11)
  4. Unit Structure / As of a Now / Section (17:47)
  5. Tales (8 Whisps) (7:14)
toon 1 bonustrack
totale tijdsduur: 46:26 (56:37)
zoeken in:
eazyfan
Cecil Taylor , toch een geval apart als het op piano aankomt:

eigenlijk ben ik Paalhaas ongelooflijk dankbaar voor deze tip, alweer zo’n album zoals Sahara dat ik indirect als tip kreeg van hem, hij had het over Cecil Taylor bij hét album van TJCO en enthousiast als ik was nadat ik zijn stuk daar las besloot ik eventjes een stuk van Cecil's solo te luisteren en ik was verbluft, al heb ik die solo (nog) niet volledig geluisterd (ik bewaar het hele album voor volgende week om er dan pas mee te beginnen) was ik toch van wat ik hoorde érg onder de indruk. Ik was eigenlijk erg aan het twijfelen of ik eerst dat album zou gaan luisteren of deze, of ik eerst met Cecil’s beste prestatie ooit kennis zou maken (volgens Paalhaas dan) of me zou opwarmen met zijn beste album, ik ging voor dit omdat dat album toch wat meer tijd nodig heeft en dit het soort pianoalbum is waar ik op zoek naar ben in Jazz. Toon1 had het ook eens over hem toen ik weer in zo'n interessant gesprek met hem belandde zoals dat wel vaker gebeurt, toen ik dan nog eens een indrukwekkende video van hem op Youtube zag besloot ik om dit album toch maar eens sneller dan verwacht de playlist in te gooien, ik had Tales (8 Whisps) al een paar keer geluisterd en was weeral bijzonder onder de indruk van de man zijn capaciteiten.

Nu wat me vooral persoonlijk opviel aan dit album in het begin was dat dit voor mij een beetje zoals Dolphy's Out To Lunch was, het pakte me niet direct in het begin en het komt allemaal maar zo standaard over zonder ergens echt bijzonder de moeite waard te worden, maar net zoals bij Out To Lunch moest ik eerst de speelstijl leren appreciëren en dan wordt dit beter met de luisterbeurt en ontdek je keer op keer fantastische dingen . Intussen ben ik zwaar verslaafd aan dit album, elk nummer is gewoon schitterend en Cecil's pianowerk en speelstijl vind ik om U tegen te zeggen, net zoals bij Out To Lunch zit dit album naar mijn mening vol met subtiele details die je eerst moet ontdekken, wat me hier ook gewoon zoals daar in het begin erg beviel was het talent van de mannen, alleen wist ik gewoon ik het begin er geen weg mee.

Wat voor mij vooral dit album hét pianoalbum der pianoalbums maakt is gewoon de interactie tussen de blazers en Cecil (daarmee dat geval apart dus): Cecil is naar mijn mening zo’n stille virtuoos, hij speelt zoals Bill Evans dat deed op All Blues: schitterend blaaswerk overkoepelt onderbouwend pianowerk máár het grote verschil zit hem dat Cecil geen genoegen neemt met maar een paar tikjes geven op de achtergrond terwijl de blazers hun kunsten tonen zoals dat het geval is bij pianisten als ze gast zijn op een album, nee op dit album hoor je meer dan duidelijk dat Hij het hier voor het zeggen heeft, onder dat geluid van blazers speelt de man zijn stukken en die stukken zijn om met je mond vol tanden van te staan, Cecil heeft hier zijn zegje en de medespelers ook alsof ze als het ware allebei een eigen wereld te leiden hebben die qua geluiden dan perfect in elkaar gaan, als Cecil dan eens zelf aan het woord komt (in elke track word hij dan eventjes niet lastig gevallen door blaaswerk) dan merk je pas hoe goed hij echt is en keer op keer word ik gewoon met verstomming geslagen door zijn kunsten, melodieën en gewoon zijn virtuositeit. Hij heeft zo’n speelstijl naar mijn mening die bestaat uit het agressief spelen maar niet gewoon wat tikwerk, nee agressief en ergens tussen de complete chaos nog een weg weten te vinden naar iets moois, wat voor mij vooral bevalt aan zijn stijl van spelen is gewoon dat je hoort dat hij een professioneel is, hij is niet de standaardpianist die je hoort in muziekscholen e.d., het is gewoon een genot om een man zijn vak zo goed te zien beoefenen.

Dit album is naar mijn mening erg divers, als je het album in 2 delen zou opsplitsen (neem nu de eerste 2 tracks en laatste 2 tracks ontdek je wat tofs vind ik):

Stepsis erg chaotisch in het begin, voor de rest spelen ze krachtig en gunnen je als luisteraar geen enkel moment van rust, in het begin dacht ik: ‘die spelen toch maar gewoon wat door elkaar?’ Maar in dat beginstukje (van ongeveer 2min.) komt Cecil met een paar erg subtiele momenten waar hij eventjes op de voorgrond treedt, en juist die momenten als reactie op het voorgaande & komende blaaswerk gaan uiteindelijk perfect in elkaar en vormen een schitterend geheel, vanaf 2.30 komt dan de eerste blaassolo en ,,damn” wat Cecil dan voor de dag brengt is verbluffend. Enter, Evening (Soft Line Structure) is dan een stuk ingetogener en daar gaat niemand zich speciaal uitsloven, in dat nummer leren we vooral die subtiele Cecil kennen vind ik, ze blazen rustig en elke keer als het moet gooit Cecil naar mijn mening zo’n melodie ertussen tussen de blaasnoten dat zeg maar de kerst op de taart is, als zijn solo dan naar het einde toe begint vergezelt met die bas erbij… , het verschil zit hier gewoon dat de ene compositie bijzonder hard is en de andere rustig.

Unit Structure / As of a Now / Section is dan het nummer waar de blazers echt hun waarde tonen hierop, het begint stil maar als het feest dan eenmaal losbarst valt er geen touw meer aan vast te binden, de blazers leveren erg indrukwekkend blaaswerk en weeral Cecil die eronder o zó schitterend speelt, het grote verschil dan met Tales (8 Whisps) is dat er in dat nummer dan geen enkel moment maar een blazer aan te pas komt, in dat nummer hoor je pas hoe goed Cecil solo is, dan bij je 2de luisterbeurt van het album begin je meer op Cecil te letten (die details, hij achter de blazers) en merk je naar mijn mening de echte drijfveer van dit prachtalbum, nog nooit zo’n goede pianist tegen gekomen als deze Meneer, na 5min. komt die drum nog eens bijzonder fraai en dan merk je pas hoe speciaal dat nummer wel niet is als geheel.

Al tijdje geleden zocht ik een pianoalbum als dit, eentje waar de pianist onder het geluid speelt van blaaswerk maar ze toch overtreft, wel ik had nooit durven dromen dat die pianist dan nog zo schitterend zou zijn, het lijkt niet alsof de blazer de pianist leidt zoals dat veel over komt bij mij, maar eerder compleet omgekeerd, de beste track op dit album blijft voor mij Steps maar eigenlijk moeten de andere nummers niet echt onder doen, vooral als geheel komt dit zoals dat bij veel Jazzalbums het geval is erg goed en leer je direct kennis maken met Cecil en zijn kunsten. Van schitterend onderbouwend tot schitterend solo, eigenlijk vind ik het ook fantastisch dat Cecil geen lijntjes volgt: het klinkt niet alsof hij noten volgt en gewoon wat rond improviseert, hiermee bedoel ik dat hij gewoon wat piano schijnt te spelen, soms stopt hij dan, begin hij weer met subtiel doen en dan begint hij pikt hij weer de draad op alsof het niks is en maakt er weer nog meer gekkenwerk van en dan aan het einde valt alles perfect tezamen. Ook wordt er nergens echt opgebouwd naar een climax vind ik, de man speelt en de climaxen zitten in het algemeen spel en niet direct in een uitbarstend moment zoals je zou verwachten bij Avant-Garde.

Ik kan na vele luisterbeurten gewoon niet anders dan voor de maximale score gaan,

5*.

avatar van Paalhaas
4,5
Hele mooie recensie, Dardan. Die avatar staat je erg goed trouwens, vooral bovenaan deze pagina.

pretfrit
Ken je dit album al Dardan?

Taylor met o.a. Brotzmann die de longen uit zijn lijf toetert....moet jouw toch aanspreken

pretfrit
Overigens zijn de liner notes bij dit album door Taylor zelf geschreven. Hij schrijft ongeveer zoals hij speelt...probeer dit maar eens uit te vogelen:

.." Time seen not as beats to be measured after acadamy's podium angle. The classic order, stone churches with pillars poised, daggers ripping skies, castrati robed in fever pitch, stuff the stale sacrament, bloodless meat, for the fastidous eye; "offering" sought the righteous; only find sterility in squares/never to curl limbs in reaction to soundless botoms; ballet is the studied manipulation of extrimities, a calesthenic procedure away from body center."

"Western notation blocks total absorption in the "action"playing. The eye looks, mind deciphers, hands attack, ear informs. The pupil mirrors only the inner light, an ear having heard indentifies. Hearing is sight face away acadamy's superfluity There are not seperate parts: one body and the mind enclosed. We procede inventing. The interpretation has occured. Emotion being aggressive participation defines the 'acts' particularity the root of rhythm is its central unit of change eye acting upon motor responses directing motions internal movement (wave)"

Je zou kunnen zeggen dat het schetsmatig en abstract is... Grappig is wel het dat als je heel het verhaal leest je toch een idee krijgt van wat hij te vertellen heeft. Ik heb dat ook vaak bij zijn albums Tijdens het luisteren (koptelefoon) compleet in beslag genomen door de muziek, na afloop wordt het idee pas duidelijk.

Dit album (de meeste muziek van Taylor) moet je gewoon ervaren, Je totaal overleveren aan de "fratsen" van Taylor . Als je muziekbeleving gelijk staat aan vergelijken, herkennnen, begrijpen dan heb je hier overigens een probleem...

wcs
Geniaal album dat zonder twijfel nog tot mijn favoriete jazzplaten zal gaan behoren. Centraal staat het magistrale pianospel van cecil taylor. Soms hoor je er blazers overheen, andere keren wordt hem de complete vrijheid gegund maar er is 1 constante : taylor is een virtuoos die prachtig soleert.
De sfeer die dit album opwekt is echt fantastisch, dankzij zijn pianofratsen wordt je naar de wereld van taylor gezogen die compleet uniek is. De manier van opnemen past hier ook zeer goed bij, alles klinkt zeer ' underground' en het doet me af en toe denken aan machine gun (en zelfs, qua sfeer dan toch, aan in a bar under the sea van dEUS).
Het album stuit dan ook prachtig heen en weer en is een luisterervaring die niet voor iedereen weggelegd is. De muziek is gemaakt om er in te verdwijnen en kan op mijn volle aandacht rekenen vanwege de onuitputbare creativiteit die erin vervat lijkt te zijn.
Meesterwerk dus en eentje dat wel wat meer aandacht zou mogen krijgen, maar 13 stemmen totnogtoe
Maar wat doet dat er eigenlijk toe? Ik geniet er zelf genoeg van.

pretfrit
Dat "volle aandacht" is naar mijn idee dan ook het grootste nadeel van Taylor. Als achtergrondmuziek heeft het de neiging totaal weg te vallen dit door hett ontbreken van herkenbare melodietjes etc. Taylor vraagt veel aandacht en energie van de luisteraar en is daarmee dus niet t oegankelijk...vandaar slechts 13 stemmen

De sfeervergelijking met dEUS gaat mij wel wat ver...

wcs
Qua muziek natuurlijk totaal niet maar ik moet denken aan dat rommelige sfeertje op in a bar, op vlak van stijlen liggen ze natuurlijk mijlenver van elkaar maar ze hebben hetzelfde effect op me (en ik heb het enkel over in a bar). Maar ik kan perfect begrijpen als dat bij de rest van de wereld niet zo zou zijn want het is , toegegeven, een vreemde vergelijking.

eazyfan
pretfrit schreef:
Als achtergrondmuziek heeft het de neiging totaal weg te vallen dit door hett ontbreken van herkenbare melodietjes etc. Taylor vraagt veel aandacht en energie van de luisteraar en is daarmee dus niet toegankelijk...



Dat maakt juist dit album zó schitterend vind ik. Totale vrijheid; man speelt tot hij erbij neervalt en gaat gewoon tot het uiterste.

wcs

Daarom hou ik zo van freejazz, echt speciale muziek die maar niet verveelt en ook enorm veel gevoel.

wcs
Ik vond hem al goed maar de laatste paar weken is hij pas helemaal opengebloeid. Fantastische muziek voor het slapengaan, alles donker maken en dan deze cecil taylor maar laten gaan. Compleet opgaan in die muziek is wat hij doet en ik doe dat dan met alle plezier met hem. Fascinerend is het om te horen hoe de blazers op elkaar inspelen maar nog mooier zijn de subtiele melodieen op de piano die je ertussen kan horen. Cecil Taylor lijkt met niks rekening te houden en doet dat goed, zijn pianospel springt lekker heen en weer tussen de meest geweldige partijen en boeit ongelooflijk.
Tales (8 Whisps) is voor mij het hoogtepunt omdat hem daarin de meeste vrijheid gegund is, er blaast niemand overheen en je kan compleet focussen op zijn spel en dat is gewoon gemaakt om van te genieten.
Langzaam maar zeker is deze dus meer en meer gaan stijgen in mijn achting en hij lijkt steeds dichter tegen mijn top 10 te gaan aanleunen, wie weet komt hij e binnenkort nog wel eens ingedonderd...

avatar van korenbloem
4,5
Ben vandaag een aantal albums aan het beluisteren van Eddie Gale (zal ze direct op de site zetten), Alle lof natuurlijk voor Taylo hier,r maar ook op dit album wat kan die man (Eddie Gale) toeteren.

avatar van schizodeclown
5,0
Dankzij dit album ben ik free jazz gaan waarderen, waarvoor eeuwig dank aan betreffende artiesten hier.Heerlijk ''rommelig''

avatar van AOVV
4,5
Fijn freejazz-album, Taylor steelt toch vooral zelf de show met zijn prachtig grillige pianospel. Hoewel ik veel lof veil heb voor de andere muzikanten, speelt Taylor hen naar mijn mening gewoon naar huis. Een stille virtuoos, schreef eazyfan hier ooit. Mooi omschreven.

avatar van AOVV
4,5
We zijn bijna 7 jaar verder, en sinds mijn laatste post ben ik toch al aardig de onpeilbare diepten van het jazz-universum gaan verkennen. Deze plaat blijft echter moeiteloos overeind, met Taylor als exponent. Steeds weer word ik verbluft door de inventiviteit en de complexiteit, de frivoliteit zelfs; door de virtuositeit van Taylor en zijn band. Kortom, het pure meersterschap!

4,5 sterren

Gast
geplaatst: vandaag om 13:07 uur

geplaatst: vandaag om 13:07 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.