Cecil Taylor
, toch een geval apart als het op piano aankomt:
eigenlijk ben ik Paalhaas ongelooflijk dankbaar voor deze tip, alweer zo’n album zoals
Sahara dat ik indirect als tip kreeg van hem, hij had het over Cecil Taylor bij hét album van TJCO en enthousiast als ik was nadat ik zijn stuk daar las besloot ik eventjes een stuk van Cecil's solo te luisteren en ik was verbluft, al heb ik die solo (nog) niet volledig geluisterd (ik bewaar het hele album voor volgende week om er dan pas mee te beginnen) was ik toch van wat ik hoorde érg onder de indruk. Ik was eigenlijk erg aan het twijfelen of ik eerst dat album zou gaan luisteren of deze, of ik eerst met Cecil’s beste prestatie ooit kennis zou maken (volgens Paalhaas dan) of me zou opwarmen met zijn beste album, ik ging voor dit omdat dat album toch wat meer tijd nodig heeft en dit het soort pianoalbum is waar ik op zoek naar ben in Jazz. Toon1 had het ook eens over hem toen ik weer in zo'n interessant gesprek met hem belandde zoals dat wel vaker gebeurt, toen ik dan nog eens een indrukwekkende video van hem op
Youtube zag besloot ik om dit album toch maar eens sneller dan verwacht de playlist in te gooien, ik had
Tales (8 Whisps) al een paar keer geluisterd en was weeral bijzonder onder de indruk van de man zijn capaciteiten.
Nu wat me vooral persoonlijk opviel aan dit album in het begin was dat dit voor mij een beetje zoals Dolphy's
Out To Lunch was, het pakte me niet direct in het begin en het komt allemaal maar zo standaard over zonder ergens echt bijzonder de moeite waard te worden, maar net zoals bij
Out To Lunch moest ik eerst de speelstijl leren appreciëren en dan wordt dit beter met de luisterbeurt en ontdek je keer op keer fantastische dingen . Intussen ben ik zwaar verslaafd aan dit album, elk nummer is gewoon schitterend en Cecil's pianowerk en speelstijl vind ik om U tegen te zeggen, net zoals bij
Out To Lunch zit dit album naar mijn mening vol met subtiele details die je eerst moet ontdekken, wat me hier ook gewoon zoals daar in het begin erg beviel was het talent van de mannen, alleen wist ik gewoon ik het begin er geen weg mee.
Wat voor mij vooral dit album hét pianoalbum der pianoalbums maakt is gewoon de interactie tussen de blazers en Cecil (daarmee dat geval apart dus): Cecil is naar mijn mening zo’n stille virtuoos, hij speelt zoals Bill Evans dat deed op All Blues: schitterend blaaswerk overkoepelt onderbouwend pianowerk máár het grote verschil zit hem dat Cecil geen genoegen neemt met maar een paar tikjes geven op de achtergrond terwijl de blazers hun kunsten tonen zoals dat het geval is bij pianisten als ze gast zijn op een album, nee op dit album hoor je meer dan duidelijk dat Hij het hier voor het zeggen heeft, onder dat geluid van blazers speelt de man zijn stukken en die stukken zijn om met je mond vol tanden van te staan, Cecil heeft hier zijn zegje en de medespelers ook alsof ze als het ware allebei een eigen wereld te leiden hebben die qua geluiden dan perfect in elkaar gaan, als Cecil dan eens zelf aan het woord komt (in elke track word hij dan eventjes niet lastig gevallen door blaaswerk) dan merk je pas hoe goed hij echt is en keer op keer word ik gewoon met verstomming geslagen door zijn kunsten, melodieën en gewoon zijn virtuositeit. Hij heeft zo’n speelstijl naar mijn mening die bestaat uit het agressief spelen maar niet gewoon wat tikwerk, nee agressief en ergens tussen de complete chaos nog een weg weten te vinden naar iets moois, wat voor mij vooral bevalt aan zijn stijl van spelen is gewoon dat je hoort dat hij een professioneel is, hij is niet de standaardpianist die je hoort in muziekscholen e.d., het is gewoon een genot om een man zijn vak zo goed te zien beoefenen.
Dit album is naar mijn mening erg divers, als je het album in 2 delen zou opsplitsen (neem nu de eerste 2 tracks en laatste 2 tracks ontdek je wat tofs vind ik):
Stepsis erg chaotisch in het begin, voor de rest spelen ze krachtig en gunnen je als luisteraar geen enkel moment van rust, in het begin dacht ik: ‘die spelen toch maar gewoon wat door elkaar?’ Maar in dat beginstukje (van ongeveer 2min.) komt Cecil met een paar erg subtiele momenten waar hij eventjes op de voorgrond treedt, en juist die momenten als reactie op het voorgaande & komende blaaswerk gaan uiteindelijk perfect in elkaar en vormen een schitterend geheel, vanaf 2.30 komt dan de eerste blaassolo en ,,damn” wat Cecil dan voor de dag brengt is verbluffend.
Enter, Evening (Soft Line Structure) is dan een stuk ingetogener en daar gaat niemand zich speciaal uitsloven, in dat nummer leren we vooral die subtiele Cecil kennen vind ik, ze blazen rustig en elke keer als het moet gooit Cecil naar mijn mening zo’n melodie ertussen tussen de blaasnoten dat zeg maar de kerst op de taart is, als zijn solo dan naar het einde toe begint vergezelt met die bas erbij… , het verschil zit hier gewoon dat de ene compositie bijzonder hard is en de andere rustig.
Unit Structure / As of a Now / Section is dan het nummer waar de blazers echt hun waarde tonen hierop, het begint stil maar als het feest dan eenmaal losbarst valt er geen touw meer aan vast te binden, de blazers leveren erg indrukwekkend blaaswerk en weeral Cecil die eronder o zó schitterend speelt, het grote verschil dan met
Tales (8 Whisps) is dat er in dat nummer dan geen enkel moment maar een blazer aan te pas komt, in dat nummer hoor je pas hoe goed Cecil solo is, dan bij je 2de luisterbeurt van het album begin je meer op Cecil te letten (die details, hij achter de blazers) en merk je naar mijn mening de echte drijfveer van dit prachtalbum, nog nooit zo’n goede pianist tegen gekomen als deze Meneer, na 5min. komt die drum nog eens bijzonder fraai en dan merk je pas hoe speciaal dat nummer wel niet is als geheel.
Al tijdje geleden zocht ik een pianoalbum als dit, eentje waar de pianist onder het geluid speelt van blaaswerk maar ze toch overtreft, wel ik had nooit durven dromen dat die pianist dan nog zo schitterend zou zijn, het lijkt niet alsof de blazer de pianist leidt zoals dat veel over komt bij mij, maar eerder compleet omgekeerd, de beste track op dit album blijft voor mij
Steps maar eigenlijk moeten de andere nummers niet echt onder doen, vooral als geheel komt dit zoals dat bij veel Jazzalbums het geval is erg goed en leer je direct kennis maken met Cecil en zijn kunsten. Van schitterend onderbouwend tot schitterend solo, eigenlijk vind ik het ook fantastisch dat Cecil geen lijntjes volgt: het klinkt niet alsof hij noten volgt en gewoon wat rond improviseert, hiermee bedoel ik dat hij gewoon wat piano schijnt te spelen, soms stopt hij dan, begin hij weer met subtiel doen en dan begint hij pikt hij weer de draad op alsof het niks is en maakt er weer nog meer gekkenwerk van en dan aan het einde valt alles perfect tezamen. Ook wordt er nergens echt opgebouwd naar een climax vind ik, de man speelt en de climaxen zitten in het algemeen spel en niet direct in een uitbarstend moment zoals je zou verwachten bij Avant-Garde.
Ik kan na vele luisterbeurten gewoon niet anders dan voor de maximale score gaan,
5*.