Er zijn van die momenten dat je snakt naar een pracht-debuut en opeens is er dan weer zo een.
The Early Years debuteren met een album zonder titel.
De single en opener
All Ones And Zeros laat al horen dat dit wel eens een heel mooi album zou kunnen gaan worden. Prachtige psychedelische gitaar-kronkels met daaroverheen de bezwerende zang van David Malkinson wat langzaam overgaat in de beheerste bak met herrie zoals een band als Ride dat ook zo mooi kan.
En dan gaat
Things van start met wederom die zoetgevooisde stem van Malkinson. Hoe mooi, hoe mooi....... zoals de mannen de spanning kunnen opbouwen in een nummer (soms valt het nummer zelfs bijna stil en dan voel je de onderhuidse spanning).
En dan langzaamaan kruipen ze naar boven, langzaamaan met breed uitwaaiende gitaar-patronen zwelt het nummer aan en dan denk je: nu gaat het komen, en dan net niet, heel pesterig maakt Malkinson het nummer zacht af. Prachtig!!!
Simple Solution start wat directer met een lekker drum-ritme, waar weer die prachtige gitaarpartijen overheen gedrapeert worden. Het nummer dendert ruim 4 minuten als een sneltrein over je heen. En die gitaar: weer eist die alle aandacht op, ik kan er geen genoeg van krijgen. Drie hoogtepunten op een rij: kun je je een mooiere start van een album bedenken? Enig minpuntje van dit nummer is het einde, dat had wel iets fraaier gemogen dan dit botte weg editten.
Brown Hearts opent haast fluisterend in zowel zang als muziek. Honingzoet. Hemels. Dit nummer bezorgt me koude rillingen, wat een genot om te horen. En na 3 en een halve minuut is het uit met de pret, dan zullen we weten dat er gerockt kan worden. Een lekkere uitsmijter aan het einde dus. Doet me een beetje aan de band Doves denken (Doves en Ride zijn sowieso de 2 namen die me dit hele album niet los weten te laten).
Het dik 7 minuten durende
Song for Elizabeth eindigt redelijk psychedelisch met prachtige soundscapes. En zo staat de teller al op 5 enorme hoogtepunten aan songs, en daarmee zit de helft van dit album er op.
De tweede helft begint met
Muzik der Fruhen Jahre. Een speels nummer waarin we allerlei jaren '70-achtig geexperimenteer horen. Dit wederom verweven in gitaar-soundscapes. Dromerig, broeierig, dit nummer heeft het allemaal in zich. Geen zang deze keer, en pas als het nummer is afgelopen besef ik het pas.
Single nummer twee
So Far Gone laat een net even ander geluid horen. Het doet me terugdenken aan begin jaren '90 waarin bands als de Stone Roses groot waren.
Heerlijk en knap ook dat de band niet langzaamaan verdrinkt in zijn eigen geschapen geluid, maar ons gewoon bij de les weet te houden door net even weer een andere richting op te slaan. Een richting die overigens niet storend is, want het past perfect binnen de lijntjes van dit album.
High Times and Low Lives is wederom een voltreffer. Een nummer dat wederom alle kanten op gaat van zacht naar hard, van ingetogen naar opgewonden. En toch blijft het telkens weer iets ingehoudens hebben. Ride is wederom een band waar ik snel aan moet denken bij een nummer als dit.
Harmonic Interlude, de naam zegt het al, is een instrumentaal opvullertje. Horen we nu iets negatiefs? Beetje wel. Ik heb het nooit zo op interludes in welke vorm dan ook. Gelukkig duren ze nooit zo lang en kunnen we snel door naar de afsluiter
This Ain't Happiness. Een mooi nummer wat erg lijkt op een nummer waar ik maar niet op kan komen. Maar hoe dan ook schitterend.
Ik heb het vermoeden dat dit album waarschijnlijk aan ieders neus voorbij zal gaan. Ik ben blij dat ik het heb weten op te pikken, want het behoort nu al tot een van de mooiste cd's van dit jaar en het maakt grote kans om heel hoog te eindigen in mijn eindejaars top 10.
Laat ik dus hopen dat musicmeter het ook gaat oppikken, want ik weet nl. zeker dat hier liefhebbers voor zijn.
Een hele dikke 4,5*.
Nieuwsgierig geworden? Momenteel te beluisteren op de luisterpaal van 3voor12