Wat een geweldige plaat! Symfonische toppers uit begin jaren ´70. Hun eerdere rockplaat met Arzachel `we did that album for a laugh, really`, was het commentaar van organist Dave Stewart. Terwijl dat inmiddels een undergroundklassieker is. Als je dan naar dit laatste studioalbum van Egg luistert, kun je niet anders dan tot dezelfde conclusie komen. Deze lui blazen iedereen weg, van ELP, Yes tot King Crimson. En dat meen ik! Enneagram is 9 minuten lang adembenemend. De breaks, spacey geluiden, drumroffels en heerlijke overgangen zijn haast niet te tellen... terwijl het nummer gek genoeg toch als een eenheid klinkt. Te moeilijk voor bijna elke jazzmuzikant. En toch prettig om naar te luisteren! Hier kan ik niet over uitgepraat raken! En dat voor een driemansband, ongelofelijk. (Bas, orgel, drums). Dit album staat voor mij aan de absolute top van de symfonische muziek.
Aan je top 10 te zien heb je de Canterbury regio nooit verlaten.
Maar dit is inderdaad een heel goede plaat. Beetje erg obscuur, maar wel lekker. Zoals zoveel Canterbury bands. Met jouw top 10 heb je daar meteen een heel goed beeld van.
Eigenlijk opgenomen nadat de band uit elkaar was gegaan, maar stiekem vind ik deze wel hun beste. Er zijn klachten over het geluid (eindmix) van deze plaat, maar die klachten heb ik niet. Dat er blazers mee doen op enkele (vier stuks) songs draagt wel bij aan het eindoordeel over deze plaat.
Hillage doet ook op een song mee, waarmee feitelijk de Uriel/Arzachel-line-up weer compleet is (Wring Out the Ground (Loosely Now)