menu

The Mark & Clark Band - Double Take (1977)

mijn stem
3,46 (51)
51 stemmen

Verenigde Staten
Rock
Label: CBS

  1. Worn Down Piano (8:08)
  2. Jigsaw Women (3:02)
  3. When It Comes to Love (3:30)
  4. Sidestreets (3:50)
  5. You Will Make It Someday (3:41)
  6. Cold Corporate Dealings (4:05)
  7. Your Point of View (3:13)
  8. Double Take (3:30)
  9. A Drinking Man's Concerto (4:38)
totale tijdsduur: 37:37
zoeken in:
avatar van platedraaier
3,0
Alleen al voor het nummer Worn Down Piano is dit een geweldig album.

avatar van Nightrider
Maar eigenlijk ook niet voor heel veel meer...

avatar van hendriku
3,0
Kwam het album toevallig tegen en warempel met het bekende nummer. Rest spreekt me niet erg aan moet ik zeggen.

4,0
Worn Down Piano is simpelweg geniaal gemaakt, de rest is niet super, maar door Worn Down Piano toch een 4.

avatar van vigil
2,5
leuke plaat, niet bijzonder maar toch aardig! De hoes komt echter in aanmerking voor lelijkste hoes ooit.

avatar van Max Payne
4,0
Worn Down Piano! laten we de cover achterwege laten...

avatar van Panta Rei
4,0
Inderdaad, Worn down piano is het beste nummer maar ik vind 'A drinking man's concerto' toch ook wel een beetje briljant.

5,0
Pim
Hele album is prachtig. Waarom hebben ze maar 1 album gemaakt?

avatar van gaucho
3,5
Ik had 'm vroeger op LP en heb jaren naar de CD-versie gezocht. Ook op eBay werd-ie zelden aangeboden. Leuk dus dat ik 'm afgelopen week gewoon bij de Plato zag liggen voor maar 7,99.

Heruitgegeven (alleen in Nederland?) door platenmaatschappij Sony/Columbia, ongetwijfeld naar aanleiding van de reportage over de broers in de Top 2000-televisieuitzending.
Weer eens gedraaid en ik ben het eigenlijk met Nightrider eens: zoveel méér dan WDP heeft deze plaat eigenlijk niet te bieden. Gek eigenlijk, dat een album een soort mythische status kan krijgen (althans bij mij) omdat-ie moeilijk te vinden is. Het lijkt wel of hij dan in je herinnering beter wordt dan hij eigenlijk is.

Toch heb ik geen spijt van deze aankoop, want A drinking man's concerto is een goeie afsluiter (een beetje WDP part II) en verder ben ik niet ongevoelig voor de schmaltz van When it comes to love. Dat was destijds de tweede single - werd toen veel op de radio gedraaid, maar is nooit een hit geworden.

5,0
geweldige tijdloze muziek. erg jammer dat deze jongens nooit door zijn gebroken. Worn down Piano is natuurlijk een klassieker, maar mijn persoonlijke favoriet is when it comes to love > kippevel

avatar van chevy93
Eén album en daarna niks meer? Maar wel met een ijzersterk nummer, dat sowieso.

5,0
Pim
Ja, ik vind dus alle nummers goed. Toen ik het album in 1977 kocht vond ik dat en nu nog steeds. Ook de langzamere nummers zijn mooi. Double take (titelsong) is geweldig en de afsluiter A drinking man's concerto is een prima alternatief voor het wat grijsgedraaide Worn down piano. Ze hebben in elk geval geen last gehad van het tweede-album-syndroom waar menig artiest mee worstelt na een succevol debuut. Of is het soms zo dat dat syndroom ze al 33 jaar parten speelt waardoor ze (zoals Brian Wilson) al 33 jaar een writer's block hebben?

avatar van reptile71
Verschrikkelijk die hoesfoto, maar ja, het past ook wel weer een beetje bij de muziek.

avatar van bikkel2
Ik zou 'm weer eens moeten horen deze plaat . Mijn zwager had deze toendertijd en heb 'm regelmatig voorbij horen komen . Worn Down Poano is tamelijk geniaal . Ik vond wel dat er ook wat zeiknummers (vullertjes) opstonden .

Op de hoesfoto staan Clark and Mark Seymour afgebeeld. Staat Clark of Mark nu links of staat Mark rechts op de foto? Nick Seymour van Crowded House is een broer van deze tweeling.
Worn Down Piano met het uittro dat later in het radioprogramma Tussen Barend & Van Dorp gebruikt werd, blijft hier het belangrijkste nummer. Jigsaw Woman en When It Comes to Love zijn wel aardig, maar halen dit niveau niet.

avatar van rock-rick
Worn Down Piano is wat mij betreft één van de mooiste nummers ooit . De rest moet ik nog horen, als ik een keer tegen deze cd aanloop koop ik hem misschien wel.

avatar van lebowski
3,0
Pim schreef:
Of is het soms zo dat dat syndroom ze al 33 jaar parten speelt waardoor ze (zoals Brian Wilson) al 33 jaar een writer's block hebben?


Nee hoor, ze zijn goed geld aan het verdienen.

avatar van Arrie
Stanley Koekblik schreef:
Nick Seymour van Crowded House is een broer van deze tweeling.

Dat is volgens mij een fabeltje.

avatar van bikkel2
Lijkt mij ook . De gebroeders Seymour zijn Amerikanen . Nick Seymour komt uit New Zeeland .

avatar van gaucho
3,5
Precies, Bikkel. En da's letterlijk een wereld van verschil.

Leuk overigens, die link van lebowski naar hun artiestenpagina. Ze schijnen het goed te doen als Las Vegas-act en daar is hun muziek ook geknipt voor, lijkt mij. Leuk ook dat er in de bio verwezen wordt naar het aanhoudende succes van Worn down piano in Nederland. Ik vermoed dat dat nummer alleen bij ons zo'n grote - en blijvende - hit is geweest. In de VS is het in elk geval niets geworden. Dat geeft toch aan dat 'wij' in Nederland af en toe lekker onze eigen smaak bepalen en ons niet altijd laten dicteren door wat er uit Engeland en de VS overwaait.

avatar van Jean Rene
3,5
""When it comes to love" is een fantastisch mooi nummer.

Wel is dit een van de lelijkste platenhoezen aller tijden

avatar van "H."
3,5
Inderdaad een ééndagsvlieg wat betreft noteringen in de hitlijsten. Maar ja wat wil je ook met zo'n klassieker. Zie dat maar eens te overtreffen. Ooit een mooie minidocumentaire gezien bij de top 2000. De heren schenen er niet echt onder te lijden dat ze verder geen hits heben gescoord. Spelen nog steeds en genieten van het leven!

avatar van "H."
3,5
Vandaag worn down piano laten horen aan mijn zoontje van 11 die piano speelt. Resultaat we gaan op zoek naar de bladmuziek. Hij wil het gaan instuderen! En zo leeft de geschiedenis voort.

avatar van deric raven
Misschien ook juist wel goed dat ze het bij dit ene album hebben gelaten.
Ze hebben hoe dan ook een klassieker op hun naam staan, en doen niet onmogelijke pogingen om nogmaals te scoren.

avatar van Rinus
3,5
Heb deze toen op vinyl gekocht, uiteraard vanwege Worn Down Piano. Op de single was het nummer verknipt in twee stukken (net zoals Oh Well van Fleetwood Mac toentertijd). De overige stukken op het album zijn gewoon goed tot redelijk. Volgens mij is When It Comes to Love ook nog een singeltje geweest. Het afsluitende nummer is ook weer erg goed. Maar vooral met WDP hebben ze een klassieker van jewelste gemaakt. Het verhaal en het piano duel in het midden maken het nummer geniaal.

avatar van habada
3,5
Best aardig album hoor

avatar van Twinpeaks
3,0
Lekkere no nonsens plaat. Worn Down Piano is natuurlijk niet te toppen , maar de rest valt ook best mee. In mijn beleving had mijn pa deze plaat , maar werd mijn moeder er kriegel van , maar goed ik was vijf toendertijd , dus ik kan het me ook verbeeld hebben. Hij zat in ieder geval niet bij de bubs albums die ik van pa kreeg ooit. Dus zelf maar gescoord. Het is soms wat over de top, maar op zijn tijd is dat best lekker. 3 sterren kan ik er wel aan kwijt .

Gast
geplaatst: vandaag om 15:36 uur

geplaatst: vandaag om 15:36 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.