menu

John Mayall & The Bluesbreakers - Bare Wires (1968)

mijn stem
3,73 (42)
42 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Blues
Label: Rebound

  1. Barewires Suite: Barewires / Where Did I Belong / Start Walking / Open a New door / Fire / I Know Now / Look in the Mirror (22:59)
  2. I'm a Stranger (5:14)
  3. No Reply (3:10)
  4. Hartley Quits (2:55)
  5. Killing Time (4:48)
  6. She's Too Young (2:23)
  7. Sandy (3:49)
  8. Picture on the Wall * (3:03)
  9. Jenny * (4:40)
  10. Knocker's Step Forward * (3:13)
  11. Hide and Seek * (2:23)
  12. Intro / Look at the Girl * (6:46)
  13. Start Walkin' * (8:23)
toon 6 bonustracks
totale tijdsduur: 45:18 (1:13:46)
zoeken in:
3,5
Ik kocht deze lp in 1968 nog in een "noodhoes" (een zwart / wit geval), omdat Mayall de hoes nog niet zou hebben goedgekeurd. Er zat een kaart in die je naar Phonogam in Hilversum moest sturen. Na een paar weken kreeg je de "echte" hoes toegestuurd. Jammer dat ik die noodhoes niet heb bewaard..............
Op deze plaat verlaat Mayall de blues en gaat voor een soort "progressieve", psychedelische jazz sound. Mick Taylor is wel lekker op dreef, maar het is toch geen plaat om vaak te beluisteren.

avatar van Droombolus
4,0
Om maar even in oude vinyl termen te blijven: als de songs op de B-kant een wat beter en vooral ook consistenter geweest waren had dit een van Mayall's beste platen kunnen zijn. Helaas is die B-kant een brokkelig geheel met composities die eigenlijk met wat meer zelfkritiek bekeken hadden kunnen worden.

De A kant , The Bare Wires Suite dus, wordt echter door Mick Taylor en de kern van wat later Collosseum zou worden ( Jon Hiseman, Tony Reeves & Dick Heckstall-Smith ) naar een dusdanig hoog nivo getild dat deze plaat evengoed een verplichte aanschaf is voor de liefhebber ! Het los swingende jazzy atmosfeertje wat mede door toedoen van deze heren tot stand kwam, zou dan ook door Mayall nooit meer geëvenaard worden.

avatar van vin13
4,0
Mick Taylor maakt het verschil en doet tegenwoordig 2008 helaas niet mee. De band van nu vind ik toch wat minder en je hebt bij de blues gewoon een goede en inventieve gitarist nodig. Nu is het een doorsneeband met Mayall als levende legende. Ik heb de band zien optreden en Mayall moet niet gitaarspelen, dat moet je aan anderen overlaten. Luister graag naar de eind 60 platen en deze is inderdaad wat meer jazzy, de blazers voegen net wat extra toe.
Respect.

avatar van Dexter
5,0
Hmm, Buddy Whittington is dan wel geen Eric Clapton of Mick Taylor, maar na deze twee vind ik hem toch een van de betere Bluesbreaker gitaristen. Stukken beter in ieder geval dan Coco Montoya of Walter Trout (als BB), misschien zelfs even goed als een Peter Green. Inderdaad een 'doorsnee' bluesgitarist, maar ik vind 'm wel een heerlijk gevoel uitdragen, en ook live staat hij zijn mannetje, zowel met de band als solo.

Stijn_Slayer
Technisch is Whittington beter dan Green, Clapton en Taylor, al heeft hij minder een eigen stijl en mist hij de persoonlijkheid van de anderen (hoewel Taylor met zijn chagrijnige kop ook weinig sympathie opwekt).

Maar nu over Bare Wires. Grappig dat ik eigenlijk precies het tegenovergestelde vindt van wat Droombolus hierboven schreef. Kant A is ambitieus en bevat aardige passages, maar het hangt als los zand aan elkaar. Het is echt geen eenheid.

Kant B vind ik juist erg smaakvol met subtiel spel van Mick Taylor (die wah op 'No Reply'!) en de blazers voegen inderdaad iets extra's toe. 'Killing Time' als enige niemendalletje.

avatar van Paulus_2
5,0
Ik ging naar Plato om Blues from Laurel Canyon aan te schaffen, maar zag ook Barewires en een latere uitgave van A Hard Road staan (die met de vele bonustracks). (Plato heeft "alles" en dat mag wel eens gezegd worden, na het failliet van Fame).
Ik heb Laurel Canyon gedraaid en dit album klinkt heel goed en daarna Bare Wires, maar dit laatste album is echt fantastisch.
De suite klinkt zoals een geen-experiment-schuwende John Mayall moet klinken. Mooi ingetogen intro op harmonium. Barewires : Meer een weemoedige gospel dan een blues. De andere stukken klinken stuk voor stuk zeer authentiek voor al de bijdragen van Henry Lowther's viool vind ik van buitengewone schoonheid. We schrijven 1968 en die tijd waren veel bands bezig om de 2-minute songstructuren te verlaten. Zijn toenmalige Bluesbreakers, de zeer goede drummer Jon Hiseman en blazers Dick Heckstall Smith & Chis Mercer, hebben daar mede bepalend aan bijgedragen. Mick Taylor (inmiddels bijna Mayall's vaste gitarist) scheurt en speelt gepassioneerd. Laat ik nou even denken dat ik Pete Townsend hoor in Start Walking met dat boogie gitaartje ergens uit een track van Tommy...?

Maar wat ik ook geweldig vindt is kant B (voor zover je daar bij een CD van kan spreken). Daar hoor je de oude Bluesbreakers sound weer op volle kracht. Vooral Sandy, dat ik alleen kende van de buesverzamel LP "World Of Blues Power" (die fraaie dubbelaar in die kartonnen doos). Wat een schitterend nummer is dat met die viool van Henry Lowther! Hartley Quits is nummer van Mick Taylor en daar excelleert Taylor, zoals we dat van hem kennen op Crusade (Driving Sideways!).
Een bijzondere bonustrack is Jenny ; hier speelt Peter Green mee. Over weemoedigheid gesproken. Green heeft zijn eigen band Fleetwood Mac al en dit nummers is meer dan zomaar even meespelen. Peter Green weet als geen ander zijn eigen stempel op een song te drukken.

Zeer goed album, geldt ook voor de bonustracks, en dit krijgt van mij zeker 5 sterren.
Voor mij een album om vaak te draaien!

avatar van Paulus_2
5,0
Paulus_2 schreef:
Laat ik nou even denken dat ik Pete Townsend hoor in Start Walking met dat boogie gitaartje ergens uit een track van Tommy...?
Dat gitaartje hoor je in het deel van de suite dat na Start Walking komt: Open a New door.

kistenkuif
Mayall met Mick Taylor en de kern van het latere Collosseum. Wat wil je nog meer? Als knul moest ik er destijds aan wennen. Nu lust ik er wel pap van. Blues met een jazzy feel.

avatar van spinout
3,5
Weer een lekker John Mayall album en weer zou die beter zijn geweest als John het zingen had overgelaten aan iemand met een goede stem. Maar gitaristen uitkiezen kon ie wel.

kuifenco
1968: zingen kan ie niet goed maar wat een stel goeie muzikanten! met dit album wees mayall mij de weg naar de authentieke blues en jazz. alleen al daarvoor verdient hij van mij alle lof. de plaat is bovendien dik in orde en bied instrumentaal meer avontuur dan de voorgangers. fijne nostalgie. beste wensen!

avatar van west
4,5
Toch vreemd dat op Musicmeter wordt uitgegaan van de cd versie waar 'the Barewire Suite' als één track op staat. Op de originele release uit 1968, eigenlijk op al het vinyl van toen, is dit de naam van kant A van de LP. Hoewel, eigenlijk staat er 'A Suite By John Mayall, waarbij de diverse nummers gewoon benoemd zijn en los van elkaar. Kant B van de LP heet 'Another Side'.

Kant A 'A Suite by John Mayall' is heerlijk relaxed en afwisselend. Beste songs vind ik I Started Walking, Open Up A New Door & Look In The Mirror, waar de band lekker los gaat. De band die net als op Crusade een geweldige gitarist kent in Mick Taylor, die een jaar later in the Rolling Stones ging spelen. Sterk vind ik ook het orgeltje van Mayall zelf en ik hou wel van zijn wat iele, vaak hogere, klagerige bluesstem.

Kant B opent erg fijn met het uitstekende I'm A Stranger, met blazers en orgel in een hoofdrol. No Reply heeft ook wat funk in zich, lekker nummer is dat! Op Hartley Quits laat Taylor even horen wat hij kan. Killing Time is een uitstekende song, die wel wat in de sound past van Let It Bleed, de klassieker van The Stones van een jaar later. Alles bij elkaar is dit alweer een uitstekende plaat van John Mayall & The Bluesbreakers.

4,5
Hartley quits slaat op drummer Keef Hartley, die de Bluesbreakers had verlaten om een eigen band te beginnen : The Keef Hartley band. In de KHB speelden later o.a. Henry Lowther, Johnny Almond en Jon Hiseman, die ook een BB verleden kenden. Keef Hartley overleed in 2011 en ook Almond en Hiseman zijn niet meer onder ons.

avatar van Faalhaas
Vanwege Mick Taylors bijdrage eens aangeslingerd. Klinkt goed, lekker warm geluid. Jammer van die stem alleen. Maar Taylors gitaarwerk maakt veel goed.

Gast
geplaatst: vandaag om 08:32 uur

geplaatst: vandaag om 08:32 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.