Ik ging naar Plato om
Blues from Laurel Canyon aan te schaffen, maar zag ook Barewires en een latere uitgave van
A Hard Road staan (die met de vele bonustracks). (Plato heeft "alles" en dat mag wel eens gezegd worden, na het failliet van Fame).
Ik heb
Laurel Canyon gedraaid en dit album klinkt heel goed en daarna Bare Wires, maar dit laatste album is echt fantastisch.
De suite klinkt zoals een geen-experiment-schuwende John Mayall moet klinken. Mooi ingetogen intro op harmonium.
Barewires : Meer een weemoedige gospel dan een blues. De andere stukken klinken stuk voor stuk zeer authentiek voor al de bijdragen van Henry Lowther's viool vind ik van buitengewone schoonheid. We schrijven 1968 en die tijd waren veel bands bezig om de 2-minute songstructuren te verlaten. Zijn toenmalige Bluesbreakers, de zeer goede drummer Jon Hiseman en blazers Dick Heckstall Smith & Chis Mercer, hebben daar mede bepalend aan bijgedragen. Mick Taylor (inmiddels bijna Mayall's vaste gitarist) scheurt en speelt gepassioneerd. Laat ik nou even denken dat ik Pete Townsend hoor in
Start Walking met dat boogie gitaartje ergens uit een track van Tommy...?
Maar wat ik ook geweldig vindt is kant B (voor zover je daar bij een CD van kan spreken). Daar hoor je de oude Bluesbreakers sound weer op volle kracht. Vooral
Sandy, dat ik alleen kende van de buesverzamel LP "World Of Blues Power" (die fraaie dubbelaar in die kartonnen doos). Wat een schitterend nummer is dat met die viool van Henry Lowther!
Hartley Quits is nummer van Mick Taylor en daar excelleert Taylor, zoals we dat van hem kennen op
Crusade (Driving Sideways!).
Een bijzondere bonustrack is
Jenny ; hier speelt Peter Green mee. Over weemoedigheid gesproken. Green heeft zijn eigen band Fleetwood Mac al en dit nummers is meer dan zomaar even meespelen. Peter Green weet als geen ander zijn eigen stempel op een song te drukken.
Zeer goed album, geldt ook voor de bonustracks, en dit krijgt van mij zeker 5 sterren.
Voor mij een album om vaak te draaien!