Nou, niet alleen tot dan toe. Beter werd het niet meer, in latere jaren zeker niet.
Dit mag je inderdaad als een 'career defining record' van deze Schotse band beschouwen. Op basis van de hoesontwerpen uit de jaren zeventig en de krijsende zang van Dan McCafferty (die inderdaad model lijkt te hebben gestaan voor Axl Rose) beschouwde ik Nazareth in mijn tienerjaren als een 'gevaarlijke' band. Echt heavy, hoewel dat met terugwerkende kracht, met de kennis van nu, nogal meevalt (of tegenvalt, hangt er vanaf vanuit welk perspectief je het bekijkt).
Hun eerste twee albums neigen zelfs meer naar softrock en per saldo is deze plaat waarschijnlijk het meest heavy product geweest dat ze ooit hebben afgeleverd. Al ken ik lang niet al hun albums, maar dat beeld heb ik er wel bij. Waarschijnlijk ook hun beste en tevens hun meest succesvolle, waarbij met name de opener annex titel nummer en de epische afsluiter de sterkste troeven vormden.
En natuurlijk Love hurts, hoewel dat nummer aanvankelijk niet eens op het album stond, maar in 1974 als losse single werd opgenomen. Ze speelden het destijds al geruime tijd live, zo lees ik op Wikipedia, om het publiek een rustpunt te gunnen in de reeks uptempo nummers die ze brachten. Het was in 1976 - inderdaad, twee jaar na dato, nadat het met de eerste release niets werd - een enorme hit in veel landen: nummer acht in de VS en nummer 1 in diverse andere landen, waaronder Nederland. In Noorwegen stond het nummer zelfs ruim zestig (!) weken in de hitlijsten.
Ik vind het allesbehalve een verkrachting van het nogal zoetgevooisde origineel van de Everly Brothers en de - overigens eveneens uitstekende - versie van Roy Orbison. Het nummer krijgt in de versie van Nazareth een dramatische wending, die veel beter past bij de klaagzang die de tekst eigenlijk is. Het sloeg enorm aan destijds, kan me herinneren dat ik meteen verkocht was toen ik het voor het eerst op de radio hoorde.
Love hurts was, zoals gezegd, een losse single, die een onverwacht grote hit werd. En daarom verscheen hij wel op de Amerikaanse LP, maar alleen op die versie. Ik heb zelf een
Duitse Vertigo-persing van de originele LP, met Randy Newman's Guilty in plaats van Love hurts. Het ontbreekt ook op de eerste versie, de
Engelse LP op het Mooncrest-label. Ik vind dan ook dat Love hurts hier als een bionustrack moet worden aangemerkt. Ik heb een correctie doorgegeven, ook voor het label.