Dat Art niet succesvol is, bewijst MuMe. Nauwelijks berichtjes, nauwelijks stemmen, lage scores. De man met de engelenstem doet op alle vlakken onder voor vriend en vijand Paul Simon. Uiteindelijk is dat terecht. Toen ze een duo waren, was hij een onmisbare schakel in het geheel. Pauls stem vond ik toen al veel mooier, maar Art vulde perfect aan. Concertbeelden van hen zijn grappig: hoe Art smoelen trekt om te zingen. Van zodra Paul solo ging en Art noodgedwongen ook solo ging, kwam het klasseverschil pijnlijk naar boven. Paul toonde zich als één van de grootste songwriters aller tijden en Art moest zich behelpen met andere tekstschrijvers en covers. In hun duotijd had hij altijd kunnen genieten van Simons talent op dat vlak, nu niet meer. Is alles van Art dan rommel? Nee. Er zijn een aantal klassesongs: All I know, Scissors cut, A heart in New York en natuurlijk Bright eyes. En een paar waar ik nu niet aan denk. Maar al die songs zijn ondergeven aan zijn 'truttige' zangstijl, bieden geen variatie en getuigen van nul creativiteit. Dit album hier is wellicht zijn allerzwakste. Een poging om oldtimers nieuw leven in te blazen, zoals Bryan Ferry deed op 'As time goes by'. Ik houd al niet van dergelijke nummers, maar Ferry slaagde er toch weer in met zijn warme stem. Daar wringt nu juist het schoentje bij Art. Gelukkig alleen maar ontleend uit de bib voor 25 cent.