bikkel2 schreef:
De 1e New Romantics ?
Waar een band als Duran Duran zeker schatplichtig is aan Japan ( het uiterlijk vertoon sprak boekdelen) dan is Japan dat in ieder geval aan Roxy Music en in veel mindere mate aan The New York Dolls.
Dit werkje zou je kunnen benoemen als een wat verlate glam/rock poging.
Maar dan wel aan de goede kant van de lijn.
Japan zag er in 1978 uit als de wat nettere neefjes of nichtjes (lol) van diezelfde "Dolls,"
Het debuut bracht nog niet het verwachte succes, dus werden de heren verzocht om snel met iets nieuws op de proppen te komen.
Dus, dat werd een paar maanden later.
David Sylvian als boegbeeld en creatief leider, bemoeide zich nu overall met het hele proces en verklaarde later dat Obscure Alfernatives eigenlijk het debuut had moeten zijn.
Hoewel de defintieve stijl hier nog geen feit is, kunnen we hier gerust spreken over een inventieve plaat, waar het hoge spelpeil opvalt.
Tussen de glamrock door, horen we kiene funk, reggea en new-wave doorschemeren.
Fijne bas en drumpartijen en een veel drukkere Sylvian ( wat een verschil vanaf het volgende album.)
Eigenlijk stelt alleen het wat vlakke Devilation teleur.
Het restand is op z'n minst onderhoudend tot heel goed.
Het uitgesponnen werk bekijft vooral.
De titelsong, Suburban Berlin en het erg fraaie The Tenant, zijn prachtig.....en dan hoor je ook duidelijk de enorme potentie van dit Japan.
En....het werd alleen maar beter eigenlijk.
Geleidelijk vond de groep zijn eigen unieke plek binnen de popmuziek.
Voor deze een overtuigende 4 sterren.
Nou een verlate glam/rock poging is dit zeker niet begin jaren tachtig kwamen er opeens een hoop glamrock bands erbij. Onder ander Motley Crue, L.A. Guns, Michael Monroe, Ratt, Poison en wat al niet meer. Enkel is de stijl veranderd, het werd allemaal harder, dit terzijde. Over dit album, ben ik het helemaal met je eens. Devilation is het minste nummer, maar voor de rest alleen maar pareltjes. Het rete strakke ritme in het reggea nummer Rhodesia, het prachtige baswerk en de groove in dat nummer is werkelijk fantastisch. Het Ultravoxachtige titelnummer, Ultravoxachtige titelnummer?? hoe kom je daar nou bij zou je zeggen. Welnu het volgende : in beide nummers hoor je voortdurend het gezoem van een keyboard of synthesizer door dat nummer lopen en dat maakt beide nummers zo meeslepend bij zowel Vienna als Obscured alternatives het zijn beide krankzinnige goeie nummers. Ook datzelfde droge gitaarloopje wat je elke keer hoort in dat nummer is een mooie toevoeging en ook de opbouw is sterk. Misschien heel misschien wel het beste nummer van het album. Sometimes I feel so low valt erg op door het intro heel apart maar wel mooi. Automatic gun een mooi onschuldig nummer. The Tenant is het werkelijk ijzersterke sluitstuk van dit album. Een zeer somber en zwaar instrumentaal meeslepend nummer. Als je bij wijze van spreken iets in het oog hebt en je krijgt het er niet uit dan moet je huilen om het eruit te krijgen, kan je niet huilen zet The Tenant op en de tranen stromen uit je ogen. Ongelofelijk hoeveel emotie er in dit nummer zit. Dit nummer was wel de aanzet van het eveneens prachtige Nightporter 2 jaar later. En weer 3 jaar later werkte David Sylvian samen met Ryuchi Sakamoto aan de soundtrack Merry Christmas Mr Lawrence. Op die soundtrack hoor je wel de somberheid terug van The Tenant en de invloed van Nightporter. Prachtige soundtrack zeer aan te bevelen. Forbidden colours heeft lang in de top 2000 gestaan staat er al een aantal jaren niet in, Nightporter staat er nog wel in maar staat al een aantal jaar in de kelder van de top 2000. Forbidden colours moet terug de top 2000 in en The Tenant mag er ook wel in en Nightporter moet weer terug de top 1000 in. Dit met Roxy music/Ramones en Ultravox beïnvloedde album krijgt van mij een 4.5.