Vage plaat van deze Bugskull. Uiteindelijk lijkt het album wel een samenraapsel van aparte geluiden waar de man zomaar eens tegen aan gelopen lijkt te zijn. Alles is opgenomen vanaf een taperecoder en zo zijn veel geluiden ontstaan en vervormd. Het album is erg lo-fi en dat geeft de nummers erg veel kracht mee.
Dit leidt meestal tot erg sterke songs. Soms een beetje hallucinant en psychedelisch, maar vooral erg depressief makend. De man zingt erg tragisch, op een manier dat het lijkt alsof hij volledig is overmand door emoties. Hij is volledig in zichzelf gekeerd en zijn stem komt er maar heel zachtjes - soms zelfs fluisterend - uit. Alsof zijn leven voorbij is. En zo klinkt de muziek ook, als een hele reeks paradoxen. Lievelijke folksongs, geflipte escapades, onverwachte geluiden, hallucinerende tonen en vervormde nummers vol distortion en feedback. Vaak zo ontoegankelijk als de neten, maar soms zoals op bijvoorbeeld Sit on This gewoon erg toegankelijke rocknummers. Echter worden die vaak uit zichzelf moeilijk verteerbare nummers dankzij de gekwelde zang van Bugskull. (Waar je immers toch wel van moet houden)
Sterk album vol vervormingen, knappe experimenten, mooie folksongs en goede rockers. Interessant album die open staat voor een intense lading depressiviteit, hallucinaties, een hoop psychedelica en vage geluiden. 4*