Hedendage kauw ik Latijns-Amerikaans stof.
De laatste weken ontstond het voornemen de wereld af te reizen. Want ik zit Descartes-gewijs (denk aan zijn eerste meditatie) boordevol vooroordelen die kant noch wal raken. Natuurlijk kan je Colombia en Ecuador niet gelijkstellen. Evenmin Brazilië en Paraguay (de lijst gaat door). We steigeren toch ook wanneer een Amerikaan denkt dat België en Nederland buurlanden zijn van Hongarije? Arme wij. Maar bovenal: arme ik.
Hier zit ik dan, in de gloed van een buitenaards schrandere zon. Verpozend maar toch bekenend dat bossanova niet zozeer het DNA van Zuid-Amerika vormt als ik dacht. Ik zink door de grond, I shit you not.
Maar: (en dit is een grote maar) laten we het verleden eren. Want dit is wat mij betreft 1 van de sterkse albums uit de jaren '50. Eindeloos verheffend, ja zelfs doelloos actualiserend is deze plaat (en was dat niet de goeie ouwe Aristoteles zijn doel?). In mensentaal: dit album klinkt zodanig relaxed dat een extern doel uitgesloten lijkt. Wat ons rest is de zuivere beleving, de pure zielsloutering die ik onafgebroken najaag.
Een monument, indien u het mij vraagt.
Credits to
herman. Zonder zijn bijdrage in
chevy93 zijn lijstjes zou ik dit album nog steeds niet kennen.
A propos, ik verglijd in een hangmat en ben dorstig.
Brengt iemand me een drankje? Non-alcoholisch graag.
En een parapluutje sla ik niet af!
Warmhartigheid zal uw deel zijn.