Ineens zit ik mij te bedenken dat al mijn "helden" weer bezig zijn nieuw materiaal op de markt te brengen. En dan heb ik het niet over zomaar materiaal, maar echt goed studiowerk.
Neem bijvoorbeeld New Model Army die in 2005 met hun album
Carnival een ontzettend goed album hebben afgeleverd, dat je zo naast Thunder And Consolation kunt zetten.
Vervolgens in 2006 bracht The Alarm met
Under Attack een nieuw album uit, dat zo kan aansluiten bij het oude werk, als ik de recensies mag geloven. Zelf ken ik dit album nog niet, maar nu ik toch met een revival bezig ben, zal dit niet lang meer duren.
En dan is er nu in 2007 ineens een nieuw album van The Mission en wat voor één!
Dit album wordt echt bij elke luisterbeurt beter en ik ontdek steeds meer pareltjes.
Keep It In The Family doet me nog steeds niet zoveel, moet ik eerlijk zeggen, maar bij
Belladonna begint het echt te kriebelen. Na drie luisterbeurten begin ik al mee te zingen met
To Love And To Kill With he Very Same Hand en dan na het iets mindere
Aquarius And Gemini (tenminste het refrein vind ik iets minder) begint de plaat pas echt te leven met songs als
Blush en
Chinese Burn. Ook naar het werkelijk prachtige
Father zit ik met verstokte adem en kippenvel te luisteren.
De melodie van
Running With Scissors blijft ook maar in mijn hoofd spelen, heerlijk!
De tekst van
Absolution bezorgt mij de rillingen en de afsluiter
Grotesque is mischien wel het beste nummer van de plaat, wat een prachtige afsluiter van een meer dan mooi album van deze wave veteranen.
Deze plaat rockt als nooit te voren en de prachtige new wave gitaarlijnen (iets minder aanwezig als bijvoorbeeld bij de eerste albums) maken het geheel af.
Voor mij is dit album de verrassing van het jaar.
Eerst wist ik nog niet dat er een nieuw album uit kwam en nu ik hem heb, geeft dit gelijk weer een aanleiding om de oudjes ook weer eens te beluisteren en toch maar naar Zoetermeer te gaan.
Hulde voor The Mission ze kunnen het nog steeds!