menu

King Crimson - In the Court of the Crimson King (1969)

Alternatieve titel: An Observation by King Crimson

mijn stem
4,18 (904)
904 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Island

  1. 21st Century Schizoid Man (7:24)
  2. I Talk to the Wind (6:00)
  3. Epitaph (8:52)
  4. Moonchild (12:15)
  5. The Court of the Crimson King (9:20)
  6. Moonchild [Full Version] * (12:13)
  7. I Talk to the Wind [Duo Version] * (4:54)
  8. I Talk to the Wind [Alternate Mix] * (6:34)
  9. Epitaph (Backing Track) * (9:02)
  10. Wind Session * (4:28)
toon 5 bonustracks
totale tijdsduur: 43:51 (1:21:02)
zoeken in:
avatar van dumb_helicopter
4,0
Eén van de betere progalbums die ik al gehoord heb. Soms zitten er nog wat typische progfoutjes zoals het doelloos uitwijden in Moonchild. Maar daarnaast weet het ook te beklijven, je te raken en mee te nemen. Vooral Epitaph is van begin tot eind zeer sterk.

avatar van i.Ron S.
5,0
dumb_helicopter schreef:
Soms zitten er nog wat typische progfoutjes zoals het doelloos uitwijden in Moonchild.

Veel progrockgroepen van die tijd gaan veel verder in dit soort dingen dan King Crimson.
En ook vind ik dit stuk eerder free jazz dan progrock.
En is het fout? Het zal zeker weloverwogen zijn destijds met al die muzikale genialiteit binnen die groep.
Ik hoor zelf ook liever de korte versie gebruikt in bvb. de film "Buffalo 66" van Vincent Gallo.
Maar als ik dit op LP draai laat ik het doen en is het wel een heel mooie intro van het laatste nummer.

avatar van Tonio
5,0
Stel dat je een progrockliefhebber bent en deze plaat werd niet in 1969, maar in 2020 uitgebracht. Zou het dan nog zoveel indruk maken, zou het dan nog zo vernieuwend zijn?

Ik denk van wel! Na 50 jaar nog altijd een onovertroffen meesterwerk.

avatar van Mssr Renard
5,0
Liever uitweiden dan geen lef hebben en een nummer uitfaden.

Ik wou dat bands van nu wat vaker weer lef toonden. Gelukkig zijn die bands er wel, maar niemand kent ze, want uitwijden is fout, en popliedjes van 3 minuten de norm!

avatar van heartofsoul
4,0
Mssr Renard schreef:
Liever uitwijden dan geen lef hebben en een nummer uitfaden.

Ik wou dat bands van nu wat vaker weer lef toonden. Gelukkig zijn die bands er wel, maar niemand kent ze, want uitwijden is fout, en popliedjes van 3 minuten de norm!


Interessante discussie. Het goede woord is (hier) echter uitweiden.

Uitweiden of uitwijden? Wat is het verschil? | Mevrouw Alfabet - mevrouwalfabet.nl

avatar van Mssr Renard
5,0
heartofsoul schreef:
(quote)


Interessante discussie. Het goede woord is (hier) echter uitweiden.

Uitweiden of uitwijden? Wat is het verschil? | Mevrouw Alfabet - mevrouwalfabet.nl


Gelukkig heb ik dit mogen aanpassen, maar ik weet niet of mevr. Alfabet gelijk heeft. Ik hen namelijk geleerd dat beide mag. Gelukkig zitten we trouwens niet op Taalmeter hier.

avatar van heartofsoul
4,0
Mssr Renard
Je hebt gelijk, dit is een muzieksite, maar taalgebruik is (uiteraard) niet onbelangrijk als je je gezichtspunt wil toelichten. Ik constateer echter, en niet alleen op MuMe, een grote slordigheid in dat taalgebruik. Sommige berichten (niet die van jou, haast ik me te benadrukken) zijn daardoor bijna onleesbaar.
Ik geloof je als je denkt dat zowel uitweiden als uitwijden in dit bericht is toegestaan, maar ik twijfel wel of het klopt.
Dit lijkt mij een goede bron: uitwijden / uitweiden | Genootschap Onze Taal | Onze Taal - onzetaal.nl

Wat het muzikale aspect van je opmerking betreft: muzikale uitweidingen kunnen natuurlijk verrukkelijk zijn, als de spanning maar niet verloren gaat. John Coltrane die minutenlang soleert bijvoorbeeld, of zo'n prachtige symfonie van Schubert met al die herhalingen. Een beknopt liedje, waarin in 2 of 3 minuten de muzikale boodschap wordt afgeleverd, mag ik echter ook zeer graag horen.

avatar van Mssr Renard
5,0
Daar ben ik het helemaal mee eens.

Een band als Queen grossierde bijvoorbeeld in korte, krachte songs. Heerlijk. Maar Thick as a Brick van 45 minuten is mij nog te kort. Er is voor mij geen gouden regel voor wat wel kan en wat niet kan. Dus ik zou nooit zeggen dat het fout is om een nummer lang uit te rekken.

Dat gezegd hebbende, is het natuurlijk wel een valkuil van jewelste. Ik ken zat jambands die verzanden in te lange jams en de luisteraar afhaakt of progbands die lange nummers niet boeiend kunnen houden.

En volgens mij is dat wat menig criticus vindt van Moonchild: het is over de gehele lengte niet altijd even spannend. Ik vind het persoonlijk niet erg, het is muzikale historie. Als King Crimson geen Moonchild had geschreven, had een ander het wel gedaan.

Ik persoonlijk juich de experimenten juist toe en zo zie ik symfoplaten uit die tijd ook een beetje. De korte, krachtige songs komen vanzelf wel richting de jaren 80 en 90. Dus ik ben blij dat er voor lange songs die wat doelloos lijken, toch nog teruggegrepen kan worden op die gouden tijden van de symfonische rock.

Het is zo een beetje als zeggen: jammer dat Pollock de fout maakte om zo expressief te schilderen. Misschien was het beter geweest als hij realistische landschappen had gemaakt.

avatar van overmars89
4,0
Oh man! De eerste keer dat ik in mijn leven een Prog Rock album heb opgezet en ik moet zeggen hier staan wel wat epische stukjes muziek op. Dat minimale gefreak wat je op zekere momenten hoort zijn niet echt aan mij besteed. Al mag ik niet ontkennen dit een stukje kwaliteit in onze muziekgeschiedenis is.

avatar van TornadoEF5
3,0
Eigenlijk best goed met momenten, maar de sfeer en samenhang wordt verpest door een draak van een nummer. Ook de andere nummers hebben stuk voor stuk vervelende momenten. Jammer, maar dan moet je streng zijn.

avatar van Jezla
5,0
dumb_helicopter schreef:
Eén van de betere progalbums die ik al gehoord heb. Soms zitten er nog wat typische progfoutjes zoals het doelloos uitwijden in Moonchild. Maar daarnaast weet het ook te beklijven, je te raken en mee te nemen. Vooral Epitaph is van begin tot eind zeer sterk.

Maar je kan niet ontkennen dat het uitwijden in Moonchild het des te beter maakt als de eerste noten van 'In the Court of the Crimson King' dan naar voren komen. Naar mijn mening dus toch zeker niet helemaal doelloos.

avatar van Droombolus
4,5
Jezla schreef:
Maar je kan niet ontkennen dat het uitwijden in Moonchild het des te beter maakt als de eerste noten van 'In the Court of the Crimson King' dan naar voren komen. Naar mijn mening dus toch zeker niet helemaal doelloos.


De tranen van gevoel en dankbaarheid lopen spontaan over mijn wangen bij die eerste noten. Het gaat zelfs zo ver dat toen het nummer een keer in een film voorbij kwam ik ook spontaan volschoot !

avatar van jorro
4,5
Vroeger veelvuldig gehoord want de zus van een vriend had dit album, Wij hebben het ook veel gedraaid op onze eerste platenspeler. Helaas is die vriend net overleden. Dan is het erg troostrijk om dit album weer te draaien. Voor mij is Epitaph het prijsnummer op het album, gevolgd door The Court of the Crimson King en Moonchild.
Met de Led Zeppelin I en II albums het beste uit 1969. Het staat op 8 in de Greatest Albums van dat jaar en zelfs op een tweede plaats in Best ever Albums.
4,5*

avatar van BoyOnHeavenHill
5,0
Ik vind die discussie over wat nou de eerste “echte” progrock/symfo-plaat is best interessant, want hoewel we er nooit uit zullen komen is het wel een mooie aanleiding om te wroeten in de heksenketel van de beginjaren van de “progressieve” muziek. Maar belangrijker dan het al dan niet toekennen van dat epithet aan dit album, en nog veel indrukwekkender dan die eventuele eretitel, lijkt mij het feit dat In the court of the Crimson King al vanaf (bijna) de eerste noot zo volwassen klinkt, zo gefocust, alsof er hier een band bezig is die precies weet wat ze wil en die niet alleen nieuwe wegwijzers neerzet maar meteen ook maar een paar nieuwe wegen aanlegt (en dat dan op zodanige wijze dat elke navolger zich op het hoofd zal krabben hoe dit in godsnaam te verbeteren). Gitaar, mellotron, fluit en sax nemen om de beurt de hoofdrol op zich, er zit enorme variatie zowel in elk nummer als tussen de nummers onderling, diverse momenten rekken de muzikale grenzen op terwijl de speldiscipline toch steeds aanwezig blijft, en naast de gekte van bijvoorbeeld het openingsnummer durft de band in I talk to the wind ook ongegeneerd romantisch te zijn zonder de dwangmatige neiging om daar dan ook meteen een rare maatwisseling of een atonale solo in te gooien om die romantische insteek te ondergraven. En natuurlijk zijn die laatste tien minuten van Moonchild er een stuk of acht te veel, maar ach, de overige 33 minuten muziek zijn zó briljant dat ik die misser graag door de vingers zie. (Op de allereerste KC-compilatie op CD The compact King Crimson (1987) is Moonchild het enige nummer van In the court dat samensteller Fripp níét heeft opgenomen.) En dan heb ik het nog niet eens gehad over de intrigerende teksten en de uitstekende zang... Een halve eeuw later is dit nog steeds een opzienbarende plaat – wat hij aan impact qua vernieuwing misschien heeft ingeleverd heeft hij wat mij betreft aan onbetwistbare kwaliteit nog altijd behouden.

5,0
Dit album de bakermat van Sympho rock / cq progrock: zonder enige twijfel

avatar van Reijersen
Naar aanleiding van dit topic beluisterde ik dit album.

De frontcover is er eentje die ik wel vaak heb gezien. Die valt ook wel op. Maar geen idee wat voor een soort muziek er aan gekoppeld is.
Zó, dit soort muziek heeft wel even nodig. En eigenlijk ook meer dan ik het nu met 2 luisterbeurten gegeven heb. Dit is niet in één woord te vangen of überhaupt snel te doorgronden. Hier ga ik mij zeker nog een keer aan wagen om het beter te kunnen begrijpen.

Stijn_Slayer
Dit is na 53 jaar ook nog steeds volslagen unieke muziek en dat kun je in de popmuziek niet vaak zeggen. Niet in een hokje te vangen. Men zegt dan vaak progressieve rock, maar is dat ook echt zo als je het afzet tegen bijv. Yes, ELP of Gentle Giant? Net als bijvoorbeeld de banaan van de Velvets een album dat zo uniek is dat ze maar sporadisch voorbij komen en daarna ook nooit meer herhaald kunnen worden.

avatar van Mssr Renard
5,0
Stijn_Slayer schreef:
Dit is na 53 jaar ook nog steeds volslagen unieke muziek en dat kun je in de popmuziek niet vaak zeggen. Niet in een hokje te vangen. Men zegt dan vaak progressieve rock, maar is dat ook echt zo als je het afzet tegen bijv. Yes, ELP of Gentle Giant? Net als bijvoorbeeld de banaan van de Velvets een album dat zo uniek is dat ze maar sporadisch voorbij komen en daarna ook nooit meer herhaald kunnen worden.


Ik denk dat het juist daarom, om die reden, progressieve rock wordt genoemd.

Inderdaad ook een iconische hoes. Vergeet hierin Aqualung niet. Knap ook, en daarom zo een grote aantrekkingskracht bij mij, dat dit soort platen, zonder begeleidende hitsingles groot zijn geworden.

Zo een plaat als Thick as a Brick heeft zo belachelijk veel verkocht. Tegenwoordig zijn het denk ik Tool en Radiohead die het meest verkopen. Al vind ik die weer niet zulke iconische hoezen hebben.

avatar van Funky Bookie
3,0
Niet helemaal mijn ding. De opener is erg lekker en de afsluiter ook prima, maar die 12 minuten zinloos gepiel op Moonchild hadden van mij echt niet gehoeven.

avatar van Robje1968
4,5
Als liefhebber van symfonische rock moet ik tot mijn schande bekenen dat ik dit album pas een jaar of 10 geleden ontdekt heb.

Ondanks dat het album alweer 53 jaar oud is, klinkt het beslist niet gedateerd.
Blijft een iconische plaat in het genre en dito hoes

avatar van Juul1998B
3,5
Ondanks dat ik niet zo fan en bekend ben met het symph-rock genre en het vaak te langdradig etc vind ben ik van mening dat dit album mij juist wel aanspreekt. Vooral het nummer the court of the crimson king zit heel goed in elkaar, aparte en mysterieuze sfeer die gekenmerkt wordt door het eigen geluid.
3,5!

avatar van John Self
5,0
Ik zat net op de hbs en ieder vrij uur reed ik op mijn fietsje naar Pronk, een platenzaak onder toren van de grote kerk in Breda. Daar mocht je platen uitzoeken die je achter in de zaak met een koptelefoon mocht beluisteren.
Het was 1969. Achteraf gezien de periode die bepalend was voor mijn muzikale smaak en ontwikkeling.
De Beatles liepen op hun eind en nieuwe bands werden ontdekt. En de oogst was overweldigend: CS&N, Santana, Black Sabbath, Allman Brothers Band, Led Zeppelin, Jethro Tull, Free, Deep Purple, tegenwoordig amper nog voor te stellen hoeveel goede en grote bands in die tijd opdoken.
Op een dag zag ik een hoes in het schap staan die alles in lelijkheid overtrof. De eigenaar van de zaak raadde me aan die eens te beluisteren. Ik liep er wat weifelend heen en nam hem mee naar de draaitafel achter in. Zonder overdrijven, ik werd van mijn sokken geblazen. Wat was dit? Ik was net 13, was wel een beetje thuis in de rare muziek, was liefhebber van Piper at the gates van Pink Floyd, volume 1 en 2 van Soft Machine, maar voor King Crimsons In the Court ontbrak ieder referentiekader. En zelfs na al die jaren zit hij nog steeds aan mijn hart gebakken. Moonchild vind ik prachtig, zelfs na alle draaibeurten blijft het een ontdekkingstocht. 21st is even tijdloos, in tegenstelling tot de meer symfonische nummers, die naar mijn gevoel wat tegen de kitsch aanschurken.
In mijn muzikale missiewerk laat ik hem nog wel eens horen aan de jonge garde. Stuk voor stuk verbaasd dat ze naar muziek luisteren die er vijftig jaar geleden al was. Dan vragen ze hoe het komt dat de band niet de status kreeg die andere genoemde bands wel kregen. Ik denk dat KC een zeer goed bewaard geheim is.

avatar van steven
5,0
een geweldig muziekjaar 1969

4,5
Bijzondere plaat. Het nummer Epitaph vind ik zowel muzikaal als tekstueel ("Confusion wil be my Epitaph") een topnummer, niet in de laatste plaats door die warme stem van Greg Lake, die hier uitstekend tot zijn recht komt.
Ook het nummer "In the court of the Crimson King" is geweldig.
Het was bij het verschijnen ervan een zeer vooruitstrevend album, maar ook anno 2023 heeft de plaat naar mijn mening nog niets aan zeggingskracht verloren. Een icoon in de popgeschiedenis, zo zou ik dit album willen omschrijven.
Persoonlijk had het ellenlange experimenteren - vooruitstrevend of niet - aan het einde van "Moonchild" voor mij niet gehoeven, dat stuk sla ik altijd over en om die reden kan ik er net geen 5 voor geven.

avatar van Mssr Renard
5,0
Ik denk dat ik een jaar of 14 of 15 was toen ik deze op lp kocht. Het zal ergens rond 1991 of 1992 zijn geweest. Ik was voornamelijk bezig met de meer symfonische kant van progressive rock. Gek genoeg heette toen (in Nederland) alles nog symfonische rock (van Alquin tot Rush tot Saga tot Moody Blues). Omdat internet nog niet bestond, wist ik niet eens af van de term progressive rock.

Ik luisterde aldus voornamelijk naar Camel, Barclay James Harvest, Moody Blues en Jethro Tull, met flarden Saga en Queen ertussen door. Ik luisterde heel veel naar muziek sowieso, thuis, via de walkman op school of tijdens mijn bijbaantjes. Dit soort muziek is perfect voor de introverte loner. Heerlijk om in te ontsnappen.

Toen ik deze opzette, had ik nauwelijks moeite met het gebodene. Het intense 21st Shizoid Man introduceerde mij direct met het dissonante gitaarspel van Fripp en het schreeuwende sax-spel van McDonald. I Talk to the Wind is zo een typisch symfonisch nummer, waar ik ook al bekend mee was middels Camel en Moody Blues. Hetzelfde geldt voor Epitaph dat historiserend ook in vroege stijl van Barclay James Harvest terugkwam (al schelen de symfonische nummers van BJH amper een jaar).

De intensiteit van het eerste nummer is trouwens wel wat mij het meest aantrok in de band, want voor de 'mooie' symfonische nummers had ik al BJH en the Moodies. Ik ben dan ook blij dat op later platen Fripp en company meer die dissonante en meer duistere en improviserende kant op gaan.

Moonchild is wat mij betreft echt briljant, het bestaat uit verschillende stukken. Dat is iets wat Yes en Soft Machine ook veel deden; meerdere ideëen aan elkaar koppelen en er zo een suite van maken. Niet altijd zijn die experimenten geslaagd, omdat niet altijd de stukken bij elkaar passen. Wat Moonchild echter zo briljant maakt, is dat het tweede stuk 'The Illusion' een volledige geïmproviseerd stuk is. Improvisaties komen uit de jazz en worden niet vaak toegepast in de rockmuziek. Andere bekende bands die veel improvisatie toepaste in hun lange songs zijn onder meer Soft Machine en Nucleus, maar in het Verenigd Koninkrijk was een bloeiende progressive jazz-scene aanwezig, waar Fripp in de nabije toekomst nog vaak mee zal samenwerken op zijn King Crimson-platen (Keith Tippett en Marc Charig), maar die zijn hier niet aanwezig.

Het is ook voornamelijk multi-instrumentalist Ian McDonald die de aandacht trekt mijn zijn vibrafoon-spel, welke niet zo spectaculair free is als dat van Bobby Hutcherson, maar in combinatie met de electrische piano en Giles' inventieve en subtiele percussie-spel, biedt het een prachtig tapijt voor de gitaarimprovisaties van Fripp. Fripp is geen Szabo of Coryell, en zoekt eigenlijk nog een beetje naar een eigen stijl, die hij ook zeker zal vinden. Zo'n nummer als Moonchild zal de band niet meer maken, maar het is wel echt fijn om Fripp zo melodieus te horen improviseren. Erg geslaagde song en het hoogtepunt van deze lp.

De song is ook een mooie opmars naar het sluitstuk van de plaat. Een nummer dat gedomineerd wordt door de mellotron en grote vergelijkenis vertoont met Barclay James Harvest's Summer Soldier dat zo'n twee jaar later het levenslicht ziet. Het is ook weer echt een song van zijn tijd. Een symfonisch prognummer, waarbij de focus meer ligt op harmonie en drama dan op instrumentale krachtpatserij. De fluitsolo in het middenstuk van Ian die het nummer ook schreef. Het nummer duurt wel wat lang, met name omdat het hoofdthema continu terugkeert en op een gegeven moment wat flauw klinkt. Vlak voor The Dance of Puppets had het wel afgelopen mogen zijn.

De productie van de plaat, in handen van de gehele band (inclusief Pete Sinfield) is erg goed. De plaat klinkt warm en ruimtelijk, waarbij geen enkel instrument de ander overheerst. Het is een knappe prestatie dat de plaat nergens lawaaiig of volgepropt klinkt.

Eén ding wat ik nooit heb begrepen, is waarom zoveel mensen Greg Lake zo een fantastische zanger vind. Ik vind hem wel passen bij deze plaat, en zou geen andere zanger kunnen voorstellen, maar ik vind hem verre van bijzonder. Ik vind hem zelfs een beetje saai klinken en ik mis met name wat bezieling in zijn stem. Maar dat is puur persoonlijk.

Ik kan derhalve niet op de hoogste score (ik geef een 9,5) uitkomen, om twee redenen: de wat saaie en vlakke stem van Lake en het wat te lang durende titelnummer. Verder is de plaat nagenoeg perfect, met twee van mijn favoriete King Crimson-leden (McDonald en Giles) heerlijk in hun element. En tja, die album-opener moet wel één van de beste songs uit het omvangrijke genre zijn.

avatar van BoyOnHeavenHill
5,0
Aanstaande zaterdag 24 februari van 23:05 tot 00:35 op Canvas de docu In the court of the crimson king !

avatar van John Self
5,0
BoyOnHeavenHill schreef:
Aanstaande zaterdag 24 februari van 23:05 tot 00:35 op Canvas de docu In the court of the crimson king !


Heb hem eerder gezien. En is zeer de moeite waard. Zeker voor fans. Een zeer open en soms emotionele blik achter de schermen.

Gast
geplaatst: vandaag om 11:48 uur

geplaatst: vandaag om 11:48 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.