menu

Bob Dylan - New Morning (1970)

mijn stem
3,58 (250)
250 stemmen

Verenigde Staten
Rock
Label: Columbia

  1. If Not for You (2:39)
  2. Day of the Locusts (3:57)
  3. Time Passes Slowly (2:33)
  4. Went to See the Gypsy (2:49)
  5. Winterlude (2:21)
  6. If Dogs Run Free (3:37)
  7. New Morning (3:56)
  8. Sign on the Window (3:39)
  9. One More Weekend (3:09)
  10. The Man in Me (3:07)
  11. Three Angels (2:07)
  12. Father of Night (1:27)
totale tijdsduur: 35:21
zoeken in:
Hendrik68
Wat is dit toch een lekker plaatje zeg. Niet zijn bekendste. Ook niet zijn beste, maar gewoon heerlijke muziek voor in het voorjaar. Hoewel, het is nu november en ik heb hem deze maand al een keer of wat met veel genoegen gedraaid. De titel new Morning dekt eigenlijk de lading helemaal op deze plaat. Allemaal heerlijke luisterliedjes, waarvan If not for you, Winterlude, One more weekend, The Man in me, Three Angels en het titelnummer mijn favorieten zijn, waarbij de rest er weinig voor onderdoet. If dogs run free vind ik ook erg grappig gedaan. Weer een totaal andere sound dan bijv. John Wesley Harding en Nashville Skyline. Prima plaat.

avatar van BoyOnHeavenHill
3,5
Als dit Dylans "huiselijk geluk"-plaat zou zijn (hetgeen je overigens door de grillige teksten bij sommige nummers zou kunnen betwijfelen) zou ik bijvoorbeeld Tupelo honey geslaagder noemen. Van New morning vind ik eigenlijk slechts de helft echt goed en interessant (nummers 1 t/m 4 en 7-8, dus eigenlijk de eerste delen van de oorspronkelijke vinylkanten), en varieert de rest tussen matig (One more weekend) en het vervelende (Winterlude).

Overigens is het geluid van de 2009-remaster wel beter, maar vind ik de mix nog altijd niet overal even aangenaam, waardoor wat de één los en spontaan noemt, als slordig en onafgewerkt zou kunnen worden ervaren door een ander. Het koortje in Day of the locusts bijvoorbeeld is zó ontzettend naar de achtergrond gemixt dat je je afvraagt waarom het überhaipt is opgenomen -- terwijl ik het zelf daar ook eigenlijk ontzettend misplaatst vind en het liever helemáál niet had willen horen.
 

Hendrik68
One more weekend noem je matig en Winterlude slecht. Ja dan kan ik me voorstellen dat je niet verder komt dan het , overigens nog altijd acceptabele, aantal van 3,5 sterren. Voor mij is het echt een plaat van eind winter begin voorjaar. Tijdens de ijsperiode van dit jaar heb ik hem vaak gedraaid en juist dan doet Winterlude het geweldig. Wellicht een niemendalletje, maar wel een heel mooi niemendalletje. Ja en One more weekend vind ik zo'n lekker bluesnummer die Dylan wel meer maakt. Ondanks dat Dylan niet een directe bluesartiest is vind ik hem zo ongeveer de beste nog levende bluesartiest.

avatar van BoyOnHeavenHill
3,5
Hendrik68 schreef:
Ondanks dat Dylan niet een directe bluesartiest is vind ik hem zo ongeveer de beste nog levende bluesartiest.

Ben ik op zich best met je eens hoor, zowel in de Blonde on blonde- als in de Modern times-periode heeft hij een aantal geweldige bluesnummers gemaakt. Alleen behoort One more weekend daar naar mijn persoonlijke smaak gewoon niet toe.
 

avatar van Madjack71
Een oudje van Dylan, die tussen een verzameling platen zat die ik over heb genomen van een collega. Geen onaardige plaat en eentje waarvan ik eigenlijk geen nummers al op voorhand ken. Het luisterd lekker weg zonder dat er nou echt nummers tussen zitten die je naar de speakers doen trekken. Het wat bluesy/jazzy gevoel wat er bij If Dogs Run Free word neergezet vind ik wel mooi en passend.

avatar van AOVV
4,0
‘New Morning’ kwam zo’n 4 maanden uit na de release van ‘Self Portrait’. Dat is erg snel, en er gingen stemmen op dat deze snelle release een reactie van Dylan was op de negatieve kritieken die ‘Self Portrait’ kreeg. Revanchegevoelens. Louter toeval, volgens Dylan. Naar eigen zeggen was het een samenloop van omstandigheden, en was hij er gewoonweg erg snel mee bezig.

Toen ‘Self Portrait’ nog niet eens af was, kreeg Dylan bezoek van zijn goede vriend George Harrison. Ze dronken wijn, jamden wat en daaruit vloeide een versie van ‘If Not for You’ uit voort, het openingsnummer van deze plaat. Ook op Harrison’s plaat ‘All Things Must Pass’ (dikke aanrader trouwens), staat dit nummer. Het nummer zet meteen de toon van het nieuwe geluid, de “nieuwe oude wind” die ‘New Morning’ inluidt.

In principe is dit album gewoonweg genieten. Geen zware kost eigenlijk, ook tekstueel valt het allemaal goed mee. Dylan is alweer wat ouder, heeft het goed met zijn vrouw Sara en de kinderen, lijkt gesettled als brave huisvader. Maar wispelturig is hij echter nog steeds; Producer Bob Johnston had het finaal verkorven doordat hij de baan opging met Leonard Cohen (zeggen kwatongen), en Al Kooper ondervond dat een plaat van de onvoorspelbare Dylan produceren geen pretje is.

Gelukkig zijn de nummers van een goed tot sterk niveau, en staan er enkele verrassingen op. ‘If Dogs Run Free’ bijvoorbeeld, met zijn free jazz-achtige sound (leuk pianospel van Kooper en scatzang van MaeRetha Stewart). Of ‘Day of the Locusts’, waarvan de tekst handelt over zijn eredoctoraat aan de universiteit van Princeton. ‘Father of Night’, de afsluiter van anderhalve minuut, is een bewerking van het Joodse gebed ‘Amidah’.

De algehele tendens van deze plaat is geluk; het gevoel vrolijkheid. Luchtigheid ook. Die zware, cryptische teksten van ‘Highway 61 Revisited’ en ‘Blonde on Blonde’ hadden al een tijdje plaats gemaakt voor meer eenvoud, zoals op ‘John Wesley Harding’, maar die zweem van mysterie blijft toch altijd hangen rondom Dylan, hoe je het ook draait of keert. Is dit echt een vrijgevochten, ongecompliceerd plaatje, of zit er meer achter? Het is waarschijnlijk zoals Dylan het zelf ooit stelde: “Ik weet zelf niet wat het betekent, maar wat betekent het voor jou?”

Een andere vreemde eend in de bijt op deze plaat, maar niet zozeer binnen Dylan’s oeuvre, is ‘One More Weekend’, een bluesy, bijna croonerachtig nummer dat er niet meteen tussen past, vind ik. Maar goed. De titelsong is een geweldig feel goodnummer, dat hij trouwens, samen met nog enkele andere nummers op deze plaat, geschreven had voor een toneelstuk, maar hij heeft zijn nummers daaruit teruggetrokken, en toen is bij hem het idee ontstaan om er zelf een plaat rond te bouwen.

‘Sign on the Window’ is misschien wel het mooiste nummer op de plaat, iets minder vrolijk van toon, en je hoort ook dat Dylan een verkoudheid had toen het nummer werd opgenomen (zoals Ron Cornelius wist op te merken), maar dat geeft het nummer net dat tikje meer charme. Dylan is ook maar een mens. Ook de tekst geeft een mooie hint van die nieuwe ingesteldheid: “Have a bunch of kids who call me pa; that must be what it’s all about”.

‘Went to See the Gypsy’ zou geschreven zijn naar aanleiding van een bezoek aan Elvis Presley, maar absolute zekerheid bestaat daaromtrent niet. Ook de naam Jimi Hendrix wordt genoemd (zijn begeleidingsband heette Band of Gypsys). De afsluitende regels verwijzen ook naar zijn kindertijd (“So I watched that sun come rising; from that little Minnesota town”). ‘Winterlude’ is dan weer een liefdesliedje zonder complexen, waarin Dylan zich beroept op een geliefde genaamd Winterlude.

‘The Man in Me’ bouwt dan weer voort op de sound van ‘Nashville Skyline’, vind ik, maar dan zonder de country. Het is die “nieuwe morgen”, zoals de titel ook luidt. Een nieuw begin voor de artiest Dylan. Dit nummer werd trouwens ook gebruikt door de Coen broers voor de cultfilm ‘The Big Lebowski’. Je kan hen moeilijk aansmeren dat ze slechte smaak hebben, want ‘The Man in Me’ is gewoon een heerlijk nummertje om te draaien bij goed weer, waar je vrolijk van wordt.

‘Three Angels’ heeft een gospelsound, dankzij het kerkorgel op de achtergrond (het is een kerkorgel, toch?), en de tekst vind ik erg sterk en plastisch. Ik bedoel dat je je een goed beeld kan vormen van wat er gebeurt op die straat waar Dylan het over heeft. De vraag die Dylan zich in de laatste strofe stelt, is volgens mij de volgende: “Staan we nog wel stil bij de schone aspecten van het leven?”. ‘Father of Night’ is, zoals eerder gezegd, een interpretatie van een Joods gebed, en doet me wel wat denken aan het boek Genesis uit de Bijbel. Niets bijzonders, maar gewoon een degelijke afsluiter, en het past er wel bij.

‘New Morning’ is geen lange plaat, geen moeilijke plaat, geen bijzonder knappe plaat, geen met hoogstandjes en uithalen en krachttoeren bezaaide plaat, maar gewoon een plaat. Een plaat die Dylan heeft gemaakt omdat hij ze wilde maken, en that’s it. Ik ben in ieder geval blij dat hij deze plaat gemaakt heeft, want met ‘If Not for You’, ‘Day of the Locusts’, ‘If Dogs Run Free’, ‘New Morning’, ‘Sign on the Window’ en ‘The Man in Me’ staan er alvast minstens 6 nummers op die memorabel mogen genoemd worden.

4 sterren

avatar van bertus99
3,5
Goeie bespreking van AOVV

avatar van Slowgaze
3,5
Ligt het aan mij, of is 'If dogs run free, why don't we?' gewoon een variant op het aloude 'Hebban olla vogela'?

avatar van BoyOnHeavenHill
3,5
Kan ik niets tegen inbrengen.

avatar van Tupelo
4,0
Voor mij is dit een van Dylan's fijnste platen. In ieder geval het album dat ik het vaakste draai, wellicht nauw gevolgd door Oh Mercy. Ik kan zo 10 albums noemen die ik beter vind, die sterkere of meer favoriete nummers bevatten, maar dit album is een heerlijk album met een consistente, rustige sfeer.

3,5
AOVV schreef:
‘‘The Man in Me’ bouwt dan weer voort op de sound van ‘Nashville Skyline’, vind ik, maar dan zonder de country. Het is die “nieuwe morgen”, zoals de titel ook luidt. Een nieuw begin voor de artiest Dylan. Dit nummer werd trouwens ook gebruikt door de Coen broers voor de cultfilm ‘The Big Lebowski’. Je kan hen moeilijk aansmeren dat ze slechte smaak hebben, want ‘The Man in Me’ is gewoon een heerlijk nummertje om te draaien bij goed weer, waar je vrolijk van wordt.



Ik moet ook altijd denken aan the Big Lebowski als ik dat nummer hoor. Fantastisch nummer in een fantastische film

avatar van Cor
3,5
Cor
Eerherstel na het afzichtelijke 'Self Portrait' van Dylan. Laidback plaat, ontspannen gespeeld. Plaat heeft best wel een lekkere 'feel' en klinkt heel aangenaam. Geen topper, maar ook geen mispeer in zijn oeuvre.

Fedde
Onlangs de prachtig gerestaureerde remaster uit 2009 gekocht. Prachtige foto's op de binnenhoes en een kristalhelder geluid. Wat mij van dit album was bijgebleven, was het doffe geluid en de hoorbare ruis. Daarmee is nu afgerekend. Prima gedaan, Sony!

Met dit album zijn de jaren '70 echt goed begonnen voor Dylan. Ontspannen zit de full-time huisvader achter zijn piano en riedelt een serie aardige tot verrassend goede songs weg. Meest relaxt: het jazzy If Dogs Run Free. One More Weekend is de enige bluesrocker op het album. Winterlude is bijna onbenullig licht. Je zit er op te wachten dat Dylan in de lach schiet. Three Angels is ook zo'n licht humorvol nummer. In titelnummer New Morning haalt Dylan net een beetje te veel uit op 'new', maar het gitaarwerk is hier uitstekend. The Man In Me heeft het geluid van The Band in zich en begint en eindigt zelfs met een lalalala, wat meestal niet de sterkste teksten zijn. Father Of Night is een pracht van een gospel. Met deze dagsluiting eindigt het album.

Dylan heeft the sixtees overleefd en is, zoals gezegd, een gezinsman geworden die mooie, helemaal geen kwaaie liedjes is gaan maken en ook nog eens heel aardig piano speelt. Een mijlpaal? Als je het zo wilt zien: ja. Maar er zit niets revolutionairs in. Een stabiele plaat van een gelukkig man. Kon hij weten wat hem allemaal nog te wachten stond?

avatar van LucM
3,5
Verscheen vrij kort na het verguisde Self Portret en het grote verschil met de voorganger is dat dit album veel consistenter is met weliswaar nauwelijks topsongs maar ook geen inzakkers. If Not for You is zijn bekendste nummer hier maar die vind ik nog beter in de versie van George Harrison. Een rustige en lichtvoetige om niet te zeggen bezadigde Bob Dylan krijgen wij hier te horen die tekstueel ook niet uit de band springt. Een goed en genietbaar Dylan-album zonder meer.

avatar van Sanderzzz
4,0
Tijd voor een nieuwe mening. Gisteren heb ik dit album een 3,5 gegeven maar het was een slechte dag en ik was ook niet echt 'into Dylan'. Vandaag heb ik wat gelezen in het boekje dat bij 'The Complete Collection' zat, kreeg ik opeens weer zin en heb ik het album nog een kans gegeven...

En ja dit is een topper ... alweer... ik ben en blijf Dylan een enorm grote en geweldige artiest vinden en tot nu toe valt geen enkel album van hem tegen (zelfs Self Portrait had goede muziekstukken... ik snap de beoordeling niet zo op dat album). Ik heb nog zoveel te ontdekken en ik zal dat ook met plezier doen, maar Bob Dylan staat nu al op de eerste plaats van favoriete artiesten (samen met The Beatles en Radiohead). Misschien haalt David Bowie hem in , dat weet ik nog niet

Ik lees hier dat dit album weer een aparte stijl en sound op zich is en deels is dat wel waar. Dylan gebruikt hier achtergrondzangers/zangeressen en de piano wordt vaker gebruikt in plaats van zijn mondharmonica. Toch vind ik dat het album iets weg heeft van 'John Wesley Harding' wat ook een lekker luchtig en rustig album was met korte geweldige nummers.

Langs de andere kant is het is wel degelijk een nieuwe morgen want Dylan heeft zijn oude vertrouwde stem weer terug zoals we hem kennen. In Nashville Skyline en delen van Self Portrait gebruikte hij een andere soort stem (minder nasaal en zeurderig). Deze is hier weg. Dylan zingt weer net als zijn eerste albums , maar op dit album wordt het allemaal iets ruiger.

De liedjes vallen zeker niet tegen op het album, maar 'If Not For You' (het lieve liedje), ' Day OF The Locusts' (Zit meteen in je hoofd), de titeltrack (een blij nummertje), 'Sign On The Window' (het mooiste nummer), 'One More Weekend' (het ruigere blues nummer tussen het rustige album) en 'The Man In Me' (liedje om op mee te wiegen) zijn mijn favoriete nummers.

New Morning is het resultaat dat Bob Dylan ook in de jaren 70 zijn steentje kon bijdragen in de muziekwereld.

4,5*

Fedde
Daar ben ik blij mee Sanderzzz! Ook ik mag het album graag draaien. Trouwens, ook ik heb op één of andere manier niet elke dag evenveel zin in Dylan's muziek. Je moet er aan toe zijn, zoiets.

avatar van Sanderzzz
4,0
Inderdaad. Hetzelfde had ik bijvoorbeeld met John Wesley Harding. Dat album was zo'n stapje terug in vergelijking met de drie 'electric albums' van Dylan dat ik het ook eerst beoordeelde met 3,5. Maar na een tijdje viel het kwartje (opeens overgaan naar subtieler geluid en diepzinnigere teksten dan voorheen) en sindsdien is John Wesley Harding het meest gedraaide album tot nu toe

Dit album zal sowieso tientallen keren de cd-speler ingaan voor ik aan het volgende begin.

Hendrik68
Mooi dat je zo enthousiast bent. Dit album is voor mij een van de meest gedraaide Dylans en vooral aan het begin van het jaar draai ik hem heel veel, nu dus. Waarom weet ik eigenlijk niet, misschien New Morning als zijnde een nieuw begin? Maakt ook niet uit. Dit is en blijft voor mij een topper. One more weekend blijft mijn favoriet, vanwege de bluesy inslag, hoewel ik ook wel weet dat het een ontzettend simpel ritme heeft. Maar dat maakt me niks uit. Ik deel jou mening over Self Portrait, inderdaad veel te laag gewaardeerd. John Wesley Harding vind ik dan weer een stuk minder i.t.t. jou. Misschien qua niveau een stuk beter, maar het komt op mij erg kil over dat album en dat is dan zo ongeveer een van de minst gedraaide albums in huize Hendrik.

avatar van Rudi S
4,0
AOVV schreef:


‘Sign on the Window’ is misschien wel het mooiste nummer op de plaat en
‘4 sterren


Dat, ja.

Fedde
Heel veel gedraaid dit album, nu nog minstens 1x per week. Sign on the Window het beste, One More Weekend het lekkerste nummer van de plaat. Dylan klinkt hier heel prettig, en dat mag toch ook wel eens een keer.

avatar van davevr
4,0
The man in me staat al jarenlang op mijn vakantieplaylist. Zalig nummer

avatar van Kramer
4,5
Well, friends, Bob Dylan is back with us again. I don't know how long he intends to stay, but I didn't ask him. Didn't figure it was any of my business.

Zo begint de tweeëntwintigjarige Ed Ward zijn recensie van New Morning in Rolling Stone. Het is 26 november 2016, in New York City is het rond het vriespunt, maar op het hoofdkantoor schijnt de zon: Ward beloont het nieuwe album van Bob Dylan met vijf sterren.

Bijna vijftig jaar later schijnt in Utrecht ook de zon. Ook ik word vrolijk van dit album (hoe kan je anders?), al gaat een maximumscore me iets te ver. Sterker nog, ik vind het erg lastig om een sterrenwaardering toe te kennen. Want wat valt er te zeggen over New Morning? Dat het lekker weg luistert, dat zeker. Dat het wat smoelloos is, misschien. Er staan geen kanonskogels of geslepen scheermessen op deze plaat. Bob maakt muziek en dat doet hij goed. Zelfs de vrolijke - soms zelfs olijke - hoogtepunten op deze plaat zijn geen nummers die je direct bij de strot pakken; If Not for You, New Morning, The Man in Me, het zijn allemaal fantastische nummers zonder iemand voor het hoofd te stoten, behalve misschien de fans die in Bobs protestfase zijn blijven hangen en wat meer venijn hopen.

Ik heb deze plaat vaak moeten beluisteren om hem te kunnen doorgronden: vaak was New Morning alweer voorbij voor ik er erg in had, omdat ik niet echt goed geluisterd had. Aan de andere kant: staan er, behalve One More Weekend, slechte nummers op? Nauwelijks, en dat is toch ook een prestatie. Is dit een album vol middelmatige opvullertjes, of een album vol verborgen schoonheid? Bob zelf trekt zich op de hoes terug in de schaduwen van zijn huis in Woodstock, New York. "Zoek het zelf maar uit", lijkt hij te willen zeggen.

New Morning is geen ijkpunt in Dylans carrière, geen kantelpunt, geen vuurwerk, maar ook absoluut geen dieptepunt. En als je goed luistert, ontdekt je dat juist op de ingetogener momenten van de plaat de parels zich prijsgeven: Sign on the Window is een mooi voorbeeld van hoe je een goed liedje schrijft, en afsluiter Father of the Night blaast je met anderhalve minuut toch mooi nog van de sokken. En dat, om met Zuster Klivia te spreken, zonder te schreeuwen en zonder te gillen.

Mijn score gaat misschien nog met een halfje omhoog, voor nu laat ik het hierbij.

avatar van Wandelaar
4,5
Kramer schreef:
New Morning is geen ijkpunt in Dylans carrière, geen kantelpunt, geen vuurwerk, maar ook absoluut geen dieptepunt.
En verder peinzend over de plaats van dit album: het is een typische singer-songwriter-plaat. Het was immers 1970. Bob achter de piano. Geen bozigheid maar introspectie. Hiermee kon hij Carole King een hand geven.

avatar van Wandelaar
4,5
Hier is huisvader Dylan, naast het bestieren van een gezin, bezig een rustig en fijn plaatje te maken met niet al te veel kopzorgen. Optreden deed hij al niet meer, voor een paar dagen in de studio kon hij wel wat tijd vrijmaken kennelijk. Zo hoor ik Dylan graag. Volledig hersteld van zijn zelfportret en niet al te venijnig.

avatar van WoNa
4,0
Ik trek blind een LP uit de kast. Tot mijn verbazing valt de plaat zo in mijn hand. Binnenhoes afwezig. Lijm losgelaten. De plaat zit vol met een ongelofelijk aantal krassen. Omdat ik de hoes uit mijn ooghoek toch herken, blijft het geen verrassing wat er opgezet is. Ik wist niet dat ik New Morning als LP had. Vast 2e hands gekocht lang geleden, maar, op de krassen en butsen na, wat klinkt deze plaat lekker. Dylan in een uiterst relaxte topvorm. Nee, New Morning hoort niet bij het rijtje hele grote Dylan platen, maar schurkt zich daar lekker tegenaan vanaf de onderkant.

Ja, het is een beetje een rommeltje in de opnames, maar dat is hoe Dylan scheen te werken in die tijd. Opnemen en klaar, tenzij het echt anders moet qua tempo, arrangement, etc. Dat weten we van de Bootleg Series. Oefenen met de sessiemuzikanten is soms al teveel gevraagd. Ze vinden hun weg maar en dat hoor je hier en daar. Blijft over hoe goed het toch in elkaar steekt. Een pluim voor alle betrokkenen.

Wat opvalt op dit album, is het aantal stijlen muziek die voorbij komen. We horen iets van zijn folk kant terug, met begeleiding, maar net zo goed jazzy stuff, ballades en mystiek. Het nummer was zo obscuur niet of Manfred Mann's Earth Band wist er wel een hit van te maken, van 'Father of Night'. In alles komt Dylan goed weg hier. Dat is een deel van de charme van New Morning, er zit avontuur in de plaat. Dylan verkent, hoe schetsmatig soms ook, verschillende muzikale stijlen en vult ze in met zijn enorme aanwezigheid. Opnieuw een teken dat Dylan doet waar hij zin in heeft, ook al lijkt dat minachting voor zijn fans of carrièrematige zelfdestructie. Wie terugkijkt sinds grofweg 1991 (de eerste The Bootleg Series), weet dat Dylan gelijk heeft, hoe diep de shit soms ook was waar hij zijn fans doorheen liet waden in de jaren 80. Het beste is voor het laatst bewaard. In 1970 was het nog lang geen jaren 80. New Morning is een prima plaat.

avatar van AbleMable
3,0
Na de zeer slechte Self Portrait is dit weer een hele verbetering. Hoort niet tot zijn beste albums maar zeker ook niet tot zijn slechtste. Ik vind het ook wel een experimenteel album, Dylan is echt op zoek naar nieuwe stijlen en invalshoeken ook is de piano prominent aanwezig. En over het algemeen vind ik het een prettig album om naar te luisteren, zonder dus echt indruk te maken en alles overheersend aanwezig te zijn. Maar echt tot de verbeelding spreken wil het album ook niet.

avatar van Frans van Laarhoven
4,0
Weer eens gedraaid minder slecht dan in mijn herinneringen!

Dylan heb ik pas recent werkelijk ontdekt en vanavond New Morning voor het eerst gedraaid. It Made My Day.
Fijn ook deze site te lezen en kennis te nemen bamboe bevindingen en beschouwingen van ‘ingevoerde’ Dylan kenners.
Het helpt te leren luisteren. This Day Is Mine!

Eh, bamboe moet zijn van de…..spellingcontrole. Had Dylan destijds geen hinder van. Hij wist wat hij deed -:)

avatar van MarkS73
4,5
Aanvankelijk schaarde ik dit album onder de mindere Dylan platen, vergeleken met meesterwerken als Blonde On Blonde, Blood On The Tracks, Time Out Of Mind etc. vond ik dit allemaal wat simpel. Inmiddels ben ik daar helemaal op teruggekomen, wat een fijne plaat is dit zeg. Dit is de Dylan plaat die ik opzet als ik zin heb in Dylan en alleen maar simpel wil meezingen. Er staan een hoop pareltjes op dit album met als hoogtepunt Sign On The Window, wat een prachtig nummer is dat. Een warm soulvol album dat ik intussen als een van zijn toppers ben gaan beschouwen.

4,0
Ik kocht New Morning bij het uitkomen in 1970 en vond het gelijk al een heerlijk relaxed album. De LP heb ik nog steeds, maar die staat in de opslag. Nu ik luister naar de CD-versie valt me de warme opnameklank op en hoe lekker de begeleiding klinkt. De drie achtergrondzangeressen kleuren een aantal nummers hier en daar mooi bij. Misschien niet Dylan's meeste wereldbestormende album, maar n.m.m. een onmisbare schakel in zijn oeuvre. 4 Sterren.

Gast
geplaatst: vandaag om 10:25 uur

geplaatst: vandaag om 10:25 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.