Een ietwat mager debuut (?) van Aaron Neville. Tapt voornamelijk uit het rhythm en blues vaatje, al zijn de invloeden van soul ook duidelijk hoorbaar. Behalve de klassieker Tell it like it is staat er heel weinig materiaal op dat van dezelfde kwaliteit is. Het upbeat A hard nut to crack en Jailhouse (met een ietwat bluesy, psychedelische rock stijl) vormen de beste momenten van het album. Twee nogal misplaatste, instrumentale nummers weten het niveau het album ook niet omhoog te halen; hoewel ze in dezelfde stijl zijn als de nummers met vocalen, vraag ik me af wat ze op dit album doen? Vocaal en instrumen-taal is het overigens degelijk, maar het wordt nergens echt goed (of beter dan dat). De sfeer (ook wat betreft geluid) is veel té stoffig in vergelijking met andere soulalbums uit die tijd, deze plaat had kunnen afstammen uit de jaren ’50! Wel een geschikte plaat om bij in slaap te vallen, maar of dat positief is?