Soledad
Met: Webster Young, Idrees Sulieman (trompet), John Coltrane, Bobby Jaspar (tenor sax), Kenny Burrell (gitaar), Mal Waldron (piano), Paul Chambers (bas), Art Taylor (drums)
Ook deze plaat omvat weer een grote groep. Lang niet allen even bekend, en dat is opzich niet vreemd want Young, Sulieman, Jaspar: echt hele onderscheidende musici zijn het niet. Allen beheersen hun instrument prima en spelen heel leuk maar het zijn meer sessiemuzikanten dan innovatieve, creatieve muzikanten. En dat levert een matige plaat op.
Het geheel gaat van start met het bijzonder knullige Interplay. Ik denk dat Mal het er binnen een half uur uitgeschud had (hij is de componist van het hele album). De band klinkt saai en ongeïnspireerd. Wat een kutcompositie. Op Anatomy herpakt de band zich aardig en dat swingt aangenaam. Wel valt wederom op hoe je aandacht wordt getrokken door Coltrane en soms Kenny Burrell die heel aardig mee grooved. Ook Art Taylor is hier meer in zijn element en drumt een lekkere partij mee. Op Light Blue zakt de boel weer in elkaar en dat betekent dat alleen Waldron’s ‘Soul Eyes’ de boel nog kan redden...
Dat gebeurt ten dele want: wat is dit toch een prachtige compositie van Mal Waldron. Uitblinkers hier zijn wederom Trane, Kenny Burrell en Mal. En dat betekend samengevat dat een aanzienlijk deel op deze plaat voor spek en bonen mee doet. Leuk om gehoord te hebben maar verre van essentieel.
Eindbeoordeling:
2,5 sterren