menu

Black Sabbath - Sabotage (1975)

mijn stem
3,85 (251)
251 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Metal
Label: Vertigo

  1. Hole in the Sky (4:00)
  2. Don't Start (Too Late) (0:49)
  3. Symptom of the Universe (6:29)
  4. Megalomania (9:40)
  5. The Thrill of It All (5:55)
  6. Supertzar (3:43)
  7. Am I Going Insane [Radio] (4:16)
  8. The Writ (8:10)
  9. Blow on a Jug * (0:23)
toon 1 bonustrack
totale tijdsduur: 43:02 (43:25)
zoeken in:
5,0
Ik ben het met je eens, Ketwiezel. Ik heb alle lp's van Sabbath thuis, maar deze draai ik toch het vaakst.
Dus nog een halve ster erbij, en dan kom ik op 5 sterren. Prachtige hoes trouwens.

5,0
Als ik een handvol platen mocht meenemen naar een onbewoond eiland dan gaat Sabotage mee.
Ken het sinds 1975 ( ik was 15) en het was direct een van m'n favouriten. Goede songwriting natuurlijk maar vooral door de sinistere sound van het album en experimentele wendingen. Smaken verschillen, dat is ook het mooie van muziek. Ik lees hier bv kritische noten over Don't start, het tweede nummer. Ik vind het juist geniaal gedaan mn als intro voor Symptom of the Universe. Al met al een van de weinige albums waar ik altijd weer op terug kom en dat nooit gaat vervelen. 5 sterren dus!

avatar van Zagato
4,0
Deranged schreef:
Lijkt me ook niet nodig.

In ieder geval was het een mooie gelegenheid voor mij om tot het besef te komen dat deze cover art toch wel tot mijn favoriete ooit moet behoren.

Vind hem echt zeer kek.


Hierbij de ultieme nabrander voor deze discussie:
Black Sabbath - Sabotage | The Documentary - YouTube

Vanaf: 24:20 - The Making of Sabotage’s Album cover.

Enjoy

4,5
misschien wel het beste sabbath album

avatar van Kronos
4,0
Misschien niet het beste Sabbath album.

avatar van Edwynn
4,5
Ik ben er ook erg gek op. De vreemde broadway-achtige toestanden neigen soms wat naar het theater van The Who maar ik vind het wel wat hebben. Vooral het meeslepende Megalomania is weergaloos. Natuurlijk is er de klassieke Sabbath die de meeste impact maakte maar dat neemt niet weg dat de ontwikkelende band toch ook dingen afleverde die minstens zo fraai zijn.

Zelf noemde ik Sabotage ook ooit hun beste, maar dat was nadat ik Headless Cross hun beste noemde en weer voordat ik Volume 4 hun beste noemde, terwijl ik nu Master Of Reality weer hun beste vind. Ik kan er met de jaren altijd weer net even anders naar kijken en luisteren.

avatar van AstroRocker
5,0
Zeker wel hun beste album

avatar van milesdavisjr
4,0
Vreemd genoeg vormt Sabotage een van de schijven van Sabbath die mij het meest intrigeert. Aan de ene kant kil en bij vlagen afstandelijk, de andere kant van de medaille laat een veelzijdig geluid horen. Am I Going Insane klinkt radiovriendelijk en zalvend voor de oren terwijl afsluiter The Writ korte metten maakt met de gedachte aan een rustig einde van de plaat. Hole in the Sky klinkt nog vrij conventioneel terwijl een track als Megalomania zijn naam eer aan doet en de uithoeken verkent van het genre. Sabotage vormt voor mij de meest vreemde - wellicht naast het onderschatte Born Again - schijf van de heren, veel woorden zijn van toepassing op deze titel, een plaat met vele gezichten die nog steeds wat geheimen prijsgeeft. Kortom; een album dat groeit met de jaren. Het gebodene verdient een kleine herwaardering van mijn kant. Niet de beste van de mannen uit Birmingham maar wel een plaat waarmee ze wederom heel eigenwijs hun eigen weg gingen en dat is te prijzen.

avatar van Kronos
4,0
Alle vijf albums die hier aan voorafgaan hebben een hoger stemgemiddelde en meer stemmen. Dat er mensen zijn die Sabotage hun beste vinden is uitnodigend om het te blijven proberen maar mijn perceptie dat Sabbath het hier allemaal wat te ver ging zoeken is nog moeilijk te veranderen denk ik.

5,0
@Kronos: ik snap wel wat je bedoelt maar het is anders; niet per definitie daarom beter maar creatief gaat het verder en gaat het ook weer een soort terug naar de eerste Sabbath klanken.
Ik denk dat ik daarom ook Animals by far de beste vind van Pink Floyd.

avatar van Kronos
4,0
Deltasailor schreef:
maar creatief gaat het verder

Dat verwoord(de) ik als; 'mijn perceptie (is) dat Sabbath het hier allemaal wat te ver ging zoeken'.

En het te ver gaan zoeken gebeurt vaak omdat het aan inspiratie ontbreekt.

avatar van RonaldjK
4,0
De zesde Black Sabbath. De breuk met hun stelende manager Patrick Meehan leidde tot de boosheid die hoorbaar van dit album afstraalt. Hierdoor zijn de arrangementen ten opzichte van de twee voorgangers eenvoudiger en minder swingend, de gitaarmuren daarentegen logger en hoger.
Maar kwaliteit verloochent zich niet: Iommi soleert her en der meer dan aardig, Osbourne zingt net als op de voorganger hoog en krachtig, Butler en Ward vormen wederom een creatieve ritmesectie. Iommi en Butler zouden beiden de spaarzame toetsenpartijen voor hun rekening nemen.

Gebleven is daarbij Iommi’s voorliefde voor akoestische gitaren, tot jazzinvloeden toe: Don’t Start (Too Late), het laatste deel van Symptom of the Universe. Dan is daar de gotische koorzang in filmjaren '40-stijl van Supertzar, waarmee de band vervolgens als begintune hun concerten zou inluiden.

Symptom of the Universe kende ik niet, toen ik de plaat ergens in '81 of ’82 kocht. Maar ik werd omver geblazen, wát een ultieme riff – een snelle versie van hun naamlied op het debuut, dat dezelfde intervallen bevat. In dit boze jasje very metal.
Zware rockriffs, die vaak worden herhaald, volgen met Megalomania en The Thrill of It All. Minder doem, zo ervaarde ik het, maar zeker heavy. Ook The Writ is knap zwaar, maar kent eveneens een melodieuzer deel, waarop Osbourne prachtig zingt.
Dat de plaat melig eindigt, vond ik wel leuk. Na alle grimmigheid tóch weer een knipoog van de madman Ozzy. Pas in internetjaren kreeg het een aparte titel: Blow on a Jug.

De docu die Zagato hierboven noemt, is inderdaad het kijken waard. Zo wordt nog eens verteld waarom twee van de bandleden rare kleding op de hoes dragen; bij de beenbedekking van Bill Ward moest ik denken aan de kledingstijl van kleine meisjes in de jaren ’70: rode maillots waren toen erg hip bij die groep.

Heb nog even gekoekeld: Wikipedia vertelt dat Meehan in 2017 voor andere zaken werd veroordeeld en mag volgens Wikipedia tot 2030 geen zakelijke rol meer vervullen. De man is kennelijk meer dan verzot op centjes (zoals mr. Crabs van Spongebob indertijd smakelijk kon vertellen) en leert dat maar niet af…

avatar van ricardo
4,5
Deze de hele week in de auto in de cd speler gehad, en vind het een prachtplaat met veel verschillende wisselingen, een plaat die steeds een andere wending krijgt. De prijsnummers zijn Hole in the Sky, Symptom of the Universe, Megalomania, en The Writ! Wat mij vooral opvalt is dat bij ieder begin van een nummer er lekker stevig de gitaar word ingezet, met uitzondering van nummer 2, Don't Start (Too Late), een kort acoustisch nummertje. Toen ik deze voor het eerst hoorde dacht ik van, wat hoor ik nu, is dit Black Sabbath wel, maar na meerdere luisterbeurten begint hij steeds meer te vallen. Nummer 7 bijvoorbeeld op het laatst met dat weirdo gelach, en blijkt dat ze veel lef hadden om deze uit te brengen. Van de eerste 6 platen ligt Master of Reality het verst van deze af, en misschien zit Vol 4 nog het dichtst bij deze in de buurt. Het tweede deel van Symptom of the Universe laat Ozzy zijn beste zangprestatie horen die ik ooit van hem heb gehoord, en het klinkt idd een beetje als Robert Plant. Een pracht plaat met vele wendingen, die je altijd weer nieuwsgierig maakt, en in wezen een vernieuwende en modernere versie van Vol4

avatar van ricardo
4,5
Kronos schreef:
(quote)

Dat verwoord(de) ik als; 'mijn perceptie (is) dat Sabbath het hier allemaal wat te ver ging zoeken'.

En het te ver gaan zoeken gebeurt vaak omdat het aan inspiratie ontbreekt.
Misschien is dit ook nog wel zo, dat BS het hier te ver ging zoeken omdat het aan inspiratie ontbrak, zeker voor een 'beginnende metal band'. Nummers 1 en 3 vind ik nog zeker een stap vooruit in de ontwikkeling van de metal t.o.v hun voorgaande albums, de rest heeft daar niet veel mee te maken, maar de vele wendingen blijven mij wel nieuwsgierig maken naar dit album, en dat hoeft voor mij niet perse metal te zijn. In 1975 waren dit soort gekkigheden best wel gangbaar, en moest de metal natuurlijk ook nog vorm krijgen.

2,0
Drie goede nummers daarnaast alleen maar opvullers. Zelfs 2 instrumentale songs. Nee. Vanaf hier haak ik even af en kom er wel weer in zodra Ronnie James Dio achter de microfoon gaat staan.

Gast
geplaatst: vandaag om 02:33 uur

geplaatst: vandaag om 02:33 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.