Joe Henry verrast me niet. Hij lijkt me trouwens nooit luisteraars op een storm & drang-manier veroverd te hebben. Neen, Joe Henry bouwt een oeuvre uit op een manier waarbij iedere plaat diezelfde personages uit een net ietsje andere hoek belicht.
De verhalen die Joe Henry vertolkt zijn genoegzaam bekend. Hier valt geen adrenalinerush bevorderende Springsteen-epiek te scoren. Henry zingt over het bestaan in provinciaalse gemeenten, dan wel kosmopolitische steden.
Of dat nu Almere, New York of Gent is - maakt geen enkel verschil uit. Overal zijn er nu eenmaal mensen - met verlangens en angsten. Misschien niet spectaculair, maar toch verdraaid interessante stof
"I saw Willie Mays
At a Scottsdale Home Depot,
Looking at garage door springs
At the far end of the 14th Row
His wife stood there beside him
She was quiet and they both were proud
I gave them room but was close enough
That I heard him when he said out loud:
This was my country,
This frightful and this angry land,
But it's my right if the worst of it might
Still somehow make me a better man."
Dat is van een soort observatieprecisie waar ik enorm van hou. Er gaat een soort warme waardering uit voor het doordeweekse.
Henry laat zijn personages er niet aan ontsnappen, met een accuratesse die me weinigen in de wereld van de popmuziek lijkt gegeven - vertolkt hij hun verhaal in popminiaturen. Eigenlijk betreft het geen popliedjes, eerder popdocumentaires.
OK - ik heb het eerder gehoord bij Henry. Maar toch - de man zijn muziek maakt me werkelijk gelukkig. Mag dat eigenlijk nog in deze tijden?