Ik beluisterde dit album in het kader van het RateYourMusic top-250 review topic - dit is de RYM #247
Je drinkt voor het eerst een smoothie van sinaasappel, banaan, framboos, avocado en spinazie terwijl je die ingredienten voorheen alleen maar los gegeten hebt. Vooraf frons je even en vraag je je af of je dat wel lekker gaat vinden, en ook tijdens het drinken ervan weet je het eigenlijk niet. Maar je betrapt jezelf erop dat je jezelf toch wel regelmatig jezelf naar de keuken begeeft om precies zo’n brouwsel te gaan maken. Zo gaat het ook met ‘Deceit’. Want hoe vertel je jezelf dat je op ‘Triumph’ niet luistert naar een bezopen stel gekken dat wat keukengerei gepakt heeft en daar op los is gegaan? Dat hoef je jezelf niet te vertellen omdat je op lukrake momenten besluit de plaat er maar weer eens bij te pakken. En deze al dan niet vroeg of laat ook weer af te zetten (want ‘Triumph’ blijft voor mij een gedrocht).
Toch heb je dan na verloop van tijd elk nummer wel een keer of wat gehoord en beginnen zich dan toch eindelijk patronen en, welja, zowaar een mening in je hoofd te vormen. Instrumentaal en muzikaal is de plaat niet minder dan ijzersterk: coherent, uitdagend, speels, en bij vlagen zijn tijd vooruit. Bij andere vlagen is hij binnen de muziekgeschiedenis een doodlopende weg ingeslagen, maar ook dat levert vermakelijk en spannend materiaal op. Helaas staat de zang op deze plaat me een beetje tegen, vooral als deze wat al te hard uit de bocht vliegt, waaronder op ‘Triumph’. Mijn favoriete track, en de enige die voor mij nu echt een topper is, is de minst beluisterde track van Spotify en bungelt ook bottom-4 in de statistieken alhier: ‘Independence’. Een treffende situatie voor de wonderlijkheid (en hopelijk de groeipotentie) van deze plaat.
Deceit is zo’n zeldzame plaat die je op een nieuwe manier tegen muziek kan laten kijken. Kan, want op dit moment, na een beluistering of 4 (en wat eerdere afgekapte pogingen in afgelopen jaren..), zit ik nog een beetje tussen haat en liefde met de plaat. Dit alles kan een teken zijn van groot groeipotentieel of juist wijzen op een muzikaal eilandje dat je op normale dagen nooit bezoekt. Toch doet de ervaring me zo nu en dan denken aan die van de betere freejazz platen en is de invloed op de huidge UK bandjes hype met Black Midi, Squid en consorten onmiskenmaar. Daarom hoop ik dat ik me in het vervolg beter kan identificeren met de zang voor verdere omarming.
Ruime 3.5*