Een rare
mixed bag. Op Hendrix' eigen composities klinkt de band fris en gedreven, hetgeen meer dan begrijpelijk is aangezien het gaat om nieuw materiaal waar ze enthousiast over zijn en dat ze graag succesvol over het voetlicht en aan de man willen brengen. Dat resulteert onder andere in geweldige versies van
Stone free,
Love and confusion,
Fire,
Purple haze,
Spanish castle magic en
Burning of the midnight lamp (hier nog lekker strak en kaal en dus nog niet zo overgeproduceerd als de uiteindelijke versie op
Electric Ladyland twee jaar later).
Aan de andere kant staan hier ook diverse ongeïnspireerde covers van bluesklassiekers op, inclusief de honderdduizendste versie van
Hoochie coochie man (hoewel dat in 1967 misschien wat minder belegen was dan nu) en het melodieloze
Drivin' South, en van de covers van
Day tripper en
Hound dog (inclusief gegrom en geblaf, jawel) word ik ook niet veel wijzer – misschien dat je die titels in je setlist opneemt wanneer je na één plaat nog te weinig nummers voor een avondvullend concert hebt, maar waarom je zulke nummers voor een optreden voor de radio van stal zou willen halen begrijp ik niet. Van de covers vind ik eigenlijk alleen
Hear my train a comin' de moeite waard, en dat haalt het dan nog niet eens bij de geweldige versie op
The Jimi Hendrix concerts (1982).
Kortom, zowel qua selectie als qua onderling niveauverschil een rare verzameling wat mij betreft. Gelukkig is Hendrix in topvorm en geeft Mitchell hem zoals altijd heerlijk van jetje, dus er valt genoeg te genieten.