Een drumsolo van 5 minuten is me hier toch wat teveel van het goede. Dat de componist van elke track op dit album de bandleider en drummer Tony Williams is, zal daar natuurlijk wel wat mee te maken hebben (dat hier een heuse drumsolo opstaat, bedoel ik dan). De overige 4 tracks leveren wel waar voor hun geld, met een geweldige line-up ook natuurlijk; een jonge Wayne Shorter en een zichzelf nog volop ontdekkende en ontplooiende Sam Rivers duelleren fel en begeesterd op de tenor sax, en de prille twintiger die Herbie Hancock toen nog was die dan al enkele klassiekers op eigen naam heeft staan, draagt ook zijn steentje bij.
Jammer dus van die drumsolo, die haalt er voor mij echt de flow uit. Naar freejazz-begrippen is het allemaal nog best braaf, maar dat maakt het niet minder interessant natuurlijk; zeker de dissonante en soms absurd klinkende toetsaanslagen van Hancock zijn een lust voor mijn jazz-oortjes. Volgens een review van Allmusic klinkt deze plaat "haphazard", lukraak dus, en daar valt wel wat voor te zeggen. Meestal klinkt het meer als een showcase van de muzikanten, minder als een hecht geheel. Maar dan nog winnen de creativiteit en kwaliteit het bij mij van de samenhang.
3,5 sterren