Ai...hier gaat het de verkeerde kant op met ome Neil. Hoewel het Gekke Paard degelijke begeleiding geeft, slaan de heren de plank volledig mis in de twee langste nummers van het album. Vreemd genoeg worden die hier goed gewaardeerd. Toch nog 3*
Nog eens naar geluisterd... E ik ga toch zomaar van mijn 3,5 een vette 4 maken...
Ja, veel onzin, zeker de lyrics.. en al wat ik en velen ervoor al beweerden.. Maar dus ook een lekkere vette stevige ROCK-plaat met heerlijk gitaargeweld
Ben geen groot kenner van het oeuvre van Neil Young.
Tot enkele weken geleden kende ik zelfs heel weinig, maar daar is verandering in gekomen. Heb nu zo'n 6 albums plus wat live-werk in bezit.
Moet toch zeggen dat dit één van zijn lekkerste platen is, lekkere opzwepende ritmes. Teksten zijn minder interessant dan op andere albums, maar dat is natuurlijk maar bijzaak.
Eigenlijk is dit misschien stiekem wel mijn favoriete Neil Young tot nu toe, al staat On the Beach ook heel hoog bij mij, maar die is natuurlijk een pak rustiger, bluesier.
Vind ik zeker niet de beste Neil Young maar slecht ... ook niet, eerder wisselvallig.
Eén song vind ik hier met kop en schouders bovenuit steken nl. Southern Pacific. Motor City en Surfer Joe and Moe the Sleaze vind ik ook behoorlijk sterk. T-Bone ... als je het een eerste keer beluistert vind je het nog grappig maar nadien gaat het vervelen. Shots is wel goed bedoeld maar komt niet optimaal uit de verf.
Zijn albums in de jaren '80 vind ik globaal beduidend minder dan zijn albums voordien.
Inderdaad, zo slecht is dit toch niet. Het behoort niet tot zijn allerbeste werk, maar dit album is prima aan te horen. Misschien een tikkie eentonig en zeker niet heel gevarieerd, maar er staat voor mij geen skipnummer op hoor. Album uit de categorie: niets mis mee, maar ook niet spectaculair goed. 'Soutern Pacific' is mooi, maar nog fraaier op de live-uitvoering met The International Harvesters: 'Treasure'. Luister vooral naar dat album en je hoort hoe goed sommige songs van dit album zijn.
Een album dat in al zijn ruwheid wel prima verteerbaar is. Geen nummers die een onuitwisbare indruk achterlaten, maar Shots is een stevige afsluiter. Opener Opera Star slaat m.i. wel wat de plank mis en vind ikzelf niet echt des Neils. T-Bone is geen nummer dat ik een aantal achter elkaar hoef te horen, omdat de hook er dan al van af is. Motor City heeft een hoog hoempa gehalte met een sausje rock, die wat BZNnig aandoet, ten tijde van de rock van BZN dan. Als geheel vind ik het niet slecht, dat heeft dan meer met de vuige begeleiding van de Crazy Horse te maken als de degelijkheid van de composities.
Ik luister dezer dagen alle Neil Young albums opnieuw af, en vandaag ontdekte ik dat ik dit album nog op vinyl had. Het album bevond zich op de plank: waarschijnlijk toch niet zo interessant, maar toch nog even bewaren, en later opnieuw beluisteren. Daar is het nu (na circa 17 jaar) van gekomen, en mijn reactie was verdeeld. De meeste nummers vind ik niet zo mooi, de liedjes spreken me niet aan, en het gitaarspel kan me niet boeien, en staat me hier en daar zelfs behoorlijk tegen (T-Bone doet pijn aan mij oren). Maar... Get Back On It (zo hoort het, een lekker bondig rock and roll-nummertje) en vooral Motor City (grappige lyrics en meezingbaar) vond ik best goed, en ook Southern Pacific kon er voor mij best mee door. Kom ik toch nog op een krappe 3***!
Als je deze lp afzet tegen de platen die hij het decennia ervoor heeft gemaakt dan valt hij wat tegen. Maar als je deze lp afzet tegen het werk wat hij na de jaren zeventig heeft gemaakt is het een prima plaat. Hier is Crazy Horse te horen zoals we die nu nog steeds horen. Heerlijke noise.
Ik heb aardappelpuree, maar geen T Bone steak, en dat 9 minuten lang, er zijn te veel Datsuns/Toyota's in deze stad!!!!!!! hoe briljant kan je zijn????
Vond het destijds maar een raar samenraapsel van liedjes, later leerde ik NY & CH beter kennen en waarderen toch nog 3.5 punt voor deze verre van briljante, doch amusante plaat.
Briljant is zeker niet het goede woord. Ik denk eerder aan meligheid. Maar toch stiekum wel goed want hier presenteert zich de CH sound die eigenlijk niet meer zou veranderen. En er staan toch prima liedjes op.
Een paar jaar geleden heb ik dit album een tijdje met enige regelmaat gehoord. Toen ik Re-ac-tor deze week weer hoorde, riepen de songtitels geen associaties op, maar toen ik de muziek hoorde, herinnerde ik me het album al snel weer.
Neil Young met Crazy Horse weet me vaak wel te boeien (Ragged Glory en Rust Never Sleeps vind ik erg sterk), maar op Re-ac-tor begin ik me snel te vervelen. Qua muziek kan het nog wel enigszins door de beugel, maar in combinatie met de nogal simplistische teksten ben ik snel uitgeluisterd op dit album. Commentaar op het wagenpark van de Amerikaanse bevolking? Nee, bedankt. Dieptepunt is voor mij T-bone. Wat een interessant gitaarnummer had kunnen zijn, wordt door de ‘tekst’ volledig om zeep geholpen.
De enige nummers op dit album die ik een voldoende zou geven, zijn Opera Star, Surfer Joe en Shots.
Ik vind dit toch best een prima album. Het is lekker heavy. Ik vind een tekst als T-bone dan wel weer vermakelijk. Je moet er maar opkomen. Verder kan ik erg genieten van het gitaarwerk op deze plaat.
Eens, een van zijn meer onderschatte platen. Begrijp niet zo goed wat er mis mee zou zijn. Get Back On It' en 'Rapid Transit' zijn niemendalletjes, maar de rest vind ik tot het betere Young-werk behoren. Zeker 1,2, 5 en 8. Re-Ac-Tor is eigenlijk veel beter dan alles wat hij de afgelopen tien jaar heeft uitgebracht.
Dat is zeker zo. Ik denkt dat ie helemaal geen nieuw werk gaat uitbrengen. Ik las ergens dat ie ziek is en iig dit jaar niet meer optreed. Denk dat het klaar is.
De diversiteit van Young zit ons allemaal wel eens in de weg. Ik had dit album vroeger als LP en pas sinds vandaag ook als CD. Een paar nummer is kauwen door de lengte maar de heren geven toch lekker gas en gelukkig heeft Young niet de ene na de ander Harvest gemaakt en dit soort stevige platen mogen er best zijn. Niet top maar wel goed. 3,5
Pas weer gedraaid. Throwaway album, maar wel met een aantal ijzersterke tracks (Southern Pacific, Motor City en Shots). Zelfs Opera Star en Surfer Joe zijn goed te pruimen. Ik draai dit album in ieder geval met meer plezier dan zijn recente werk.
De Albums A Treasure en de nog uit te komen Way Down in the Rust Bucket en Boarding house bevatten live uitvoeringen van deze nummers die mijn statement kracht bij zetten; al blijft T-bone een vreemde eend in de bijt.
Uit de tijd dat een 'teleurstellend' Neil Young-album gewoon nog nummers als 'Opera Star', 'Surfer Joe', 'Southern Pacific' en 'Shots' had. Het is natuurlijk geen Zuma of Rust Never Sleeps, maar ik vind deze toch sterker dan zijn betere recente werk (Chrome Dreams II, Psychedelic Pill en Le Noise). De meeste nummers vallen niet uit de toon in een setting zoals bij Live Rust of Weld.
Neil zingt bezield en zijn gitaarsound en leadpartijen zijn uitstekend. En in deze tijd moest het spel nog een beetje strak in de maat zijn en de productie op orde. Uit alles spreekt gewoon meer effort dan in de meeste recente, snel in elkaar geflanste platen. Al had hij 'Motor City' en 'Rapid Transit' best kunnen vervangen.
Shots live at the Boarding House is door een welwillende Neil Young fan op YouTube gezet. De 'film' bevat beelden van één concert (waarschijnlijk 27 mei) en de CD (die in Archives Vol. III zit) bevat de beste performances van de 10 optredens.