Als groot liefhebber van James Brown, the J.B.'s en natuurlijk Fred Wesley zou dit album toch iets voor mij moeten zijn. Na weer eens proberen, moet ik zeggen dat het geheel mij tegenvalt. Er staan gewoon teveel matige nummers op deze plaat.
Om te beginnen de opener Breakin' Bread. Allereerst is het thema van het nummer en de plaat nogal obligaat en saai. En eigenlijk is de muziek dat, zeker voor het niveau wat deze heren normaal hebben, dat ook. Het gaat vooruit op I Wanna Get Down, wat wel meer tekst bevat dan we gewend zijn, waardoor de topmuzikanten toch wat ondersneeuwen.
Echt ouderwets goed wordt het op Little Boy Black, met een fantastische solo van Fred Wesley & toch ook wel op Rice 'N' Ribs. Kant 2 van de LP begint met een compositie van Deirdre Brown: Rockin' Funky Watergate haalt het echt niet bij het niveau van James. Het is mij te saai en voorspelbaar.
Makin' Love & Funky Music Is My Style zijn wel weer erg lekker, maar Step Child is een teleurstellend flauw einde van deze nogal in kwaliteit wisselende funkplaat. Zelf krijg ik het idee dat hier een aantal restjes op staan van de uitstekende platen hiervoor en die andere hele grote uit 1974: Damn Right!