neo schreef:
Toen Shaiman begon met het schrijven van de score, was het erg subtiel.Veel ingetogen en onderdrukte piano klanken, hier en daar aangevuld met violen en koper.Maar hoe verder hij in het stadium kwam, des te meer hij gedwongen werd af te zien van het ingetogen karakter.Toch weet de score uiteindelijk nog steeds aardig subtiel te zijn.Maar vele vonden het maar ''oversentimenteel''.De grens tussen sentimenteel en oversentimenteel is soms moeilijk.Wanneer een score voor een komisch, licht dramatische film enkel liefdevol is, groots aangepakt en geen zwaardere kant of meer volwassen kan kent, is dat vaak voor velen een groot probleem.Shaiman kreeg bergen kritiek, maar verdomt hij kreeg een Oscarnominatie.
En de score is niet oversentimenteel.Het is als zijn score van The American President: vrolijke melodieen, veel vaart en goede emotioneel werking.Misschien lijkt het nog wel meer op Simon Birch.Veelal weten zachte piano klanken steeds samen te gaan met een fluit,waarna het hele orkest losbarst, met opzwellende, prachtige violen.En jawel zo klinken sommige James Horner of Randy Edelman's (Beethoven) ook. 4 sterren
Agreed. Hij sluit ook zeker sterk aan bij de score van Simon Birch [jammer dat die (nog!) niet op MuMe staat].