menu

Muziek / Algemeen / Internationale nummers die alleen in Nederland een hit werden

zoeken in:
avatar van starbright boy
Nog een hele fraaie top 40 hit vind ik de singleversie van Jesus' Blood Never Failed Me Yet van Gavin Bryars & Tom Waits. Het was alleen in Nederland een hit rond de jaarwisseling van 1993 naar 1994 en werd een hele bijzondere kersthit. Het haalde plek 16 in de top 40.

avatar van starbright boy
Ik ga maar gewoon door. In Nieuw Zeeland en Australie was Split Enz groot. I Got You en I Hope I Never waren wereldhits. Maar Nederland is het enige land op aarde waar Message To My Girl de grootste hit was. Het was de tweede single van het laatste album de band was duidelijk in zijn nadagen en is met name door Veronica tot hit gedraaid in Nederland. In Nieuw -Zeeland en Australië was het ook een hit, maar in alle andere landen waar ze ook heel succesvol waren geweest flopte de single.

avatar van gaucho
Leuke info. En dat terwijl Message to my girl mijn favoriete Split Enz-nummer is, misschien zelfs wel een van mijn favoriete jaren-tachtignummers. Altijd het idee gehad dat dat nummer elders ook wel aangeslagen was, maar dat lijkt dus niet het geval.

Ik doe ook nog een duit in het zakje. Wie Rose Royce zegt, zegt Carwash. Of Wishing on a star, Love don't live here anymore of heel misschien Is it love you're after. Dat waren allemaal hits die het internationaal erg goed deden, en het zijn in meer of mindere mate allemaal funk- en soulklassiekers.
In hun nadagen hadden ze echter alleen in Nederland en België nog een grote hit - sterker nog: hun grootste - met het nummer R.R. Express. Die kwam in Nederland tot een derde plaats en in Vlaanderen tot nummer zes, lees ik op Wikipedia. Maar elders in de wereld deed het nummer vrijwel niets. Ook een nog latere hit, Best love uit 1982, was een soortgelijk lot beschoren: nummer 12 in Nederland, verder nergens een hit.

Een opmerkelijk nummer, want zowel de 12 inch single als de LP-versie duurt maar liefst 12 minuten. Een beetje overkill als je het mij vraagt, maar het nummer dendert in elk geval lekker door en had het verdiend om een vergelijkbare 'classic' te worden als die andere hits van Rose Royce.

avatar van Arrie
Tegenwoordig komt het nog weleens voor dat de huidige single van een internationale artiest inmiddels zijn run heeft gehad in Nederland maar de volgende internationale release nog een paar maanden op zich laat wachten. Zo viel er na de run van Dua Lipa's New Rules een gat totdat IDGAF uitgebracht zou worden. Dus besloot de platenmaatschappij in Nederland zelf een ander nummer te gaan pluggen bij de radio. Dat zorgde ervoor dat Homesick, een duet met Chris Martin, in Nederland een top 3-hit werd (en in Vlaanderen net buiten de top 10) terwijl het nergens anders überhaupt een single was.

Ik weet dat dit vaker gebeurt, er schieten me wellicht nog wel wat voorbeelden te binnen.

avatar van starbright boy
Ook een mooi voorbeeld: De fraaie glamrockklassieker Sebastian van Cockney Rebel blijkt ook een Nederlands en Belgisch fenomeen. Het was de debuutsingle van (Steve Harley &) Cockney Rebel. Deze single flopte in Engeland (waar het wel goede recensies kreeg) en in bijna alle andere landen. Het haalde de dertigste plaats in Duitsland maar werd in Nederland nummer 2 en in Belgie zelfs nummer 1. De opvolger Judy Teen werd de eerste hit in de UK, terwijl dat nummer in Nederland het minder deed. De absolute wereldhit is internationaal gezien Make Me Smile (Come Up and See Me) uit 1975 dat zelfs de onderste regionen van de hot 100 in de Vs haalde. Mijn voorkeur ligt bij het verrukkelijk overdramatische Sebastian.



Er was wel een band met Nederland. In deze tijd deed Steve Harvey het met Yvonne Paaij. De zus van en later beter bekend als Yvonne Keeley. Een en ander leidde er ook toe dat Patricia Paay die na een Nederlandstalige carriere wilde doorbreken in het Engels het ook opnam voor een elpee.




Paay bracht het niet op single uit en dat doorbreken lukte pas een jaar later met een discoversie van Someday My Prince Will Come uit Sneeuwwitje en de zeven dwergen.

Overigens moet ik er aan denken op Sebastian te stemmen in de top 2000. Het nummer is flink op zijn retour (was ooit 49 en vorig jaar nog maar 895, dat mag wat tegengas krijgen).

avatar van starbright boy
Wie kent Manu Chao nog? In 1998 had de beste man een hit Me Gustas Tu en over dat nummer wil ik het niet hebben, want dat was in een behoorlijk aantal landen een hit en vaak groter dan hier. Met onder meer zijn broer zat Chao in Mano Negra, een Parijse band bestaande uit mensen met veelal een verleden als straatmuzikant en ook punkroots en acht jaar eerder hadden zij in Nederland nog een veel grotere hit met King Kong 5 van hun tweede album Puta's Fever. Het nummer haalde nummer 95 in de Britse hitlijsten, deed niets in thuisland Frankrijk. Kwam tot nummer 11 in Belgie en was nergens zo groot als hier (nummer 8 ) en Mano Negra liep een beetje vooruit op de 90's bands die later allerlei genres zouden combineren. Hoewel het nummer voor het eerst verscheen in 1989 (en een hit was in 1990) is het veel meer jaren '90 dan jaren '80 voor mijn gevoel. Erg leuke plaat nog steeds.



avatar van gaucho
Mooie voorbeelden weer. Ik mag op de regionale radio alhier soms een min of meer vergeten hit voor het voetlicht halen, met enige tekst en uitleg er omheen. Ik had het me vooraf niet gerealiseerd, maar kwam er door wat internetonderzoek achter dat Sun City, de boycot-oproep van een bonte mengeling aan artiesten (van initiatiefnemer Little Steven tot Miles Davis, en van Bob Dylan tot de Fat Boys), nergens ter wereld zo'n grote hit werd als hier in Nederland.
In de VS kwam het nummer niet hoger dan nummer 38, in de UK tot 21 en verder werd het alleen in Canada en Australië een hit. En in Nederland, waar het tot de derde plaats reikte. Ik vind nergens gegevens over België. Geen idee of het nummer daar ook succes had.

avatar van gaucho
Ik geloof dat deze ook nog niet genoemd was. Eddie Howell had in 1976 in Nederland een top-10 hit met Man from Manhattan, waaraan Queen-leden Freddie Mercury en Brian May hoorbare bijdragen leveren. Volgens mij was het alleen in Nederland een hit (en een heel kleintje in België). Mercury produceerde het ook en speelde piano op het nummer.

Ik vind op internet zo snel geen enkele site die refereert aan eventueel internationaal hitsucces voor Man from Manhattan. Dat sterkt mij in de overtuiging dat alleen de Lage Landen dit nummer wisten te waarderen. Ik heb wel eens begrepen dat het nummer in Engeland destijds vaak op de radio te horen was, maar dat het niet verkocht mocht worden omdat enkele andere meespelende muzikanten een conflict met de muzikantenvakbond hadden. 'ns Kijken of ik zoiets nog ergens kan terugvinden...

EDIT: er staat hier wat over, in een boek dat alle Queen-songs beschrijft. Kennelijk was de Amerikaanse bassist Jerome Rimson de 'schuldige': hij had geen werkvergunning voor Engeland en 'dus' mocht het nummer niet meer op de radio gedraaid worden. Vreemde gang van zaken; kennelijk had die Musicians Union behoorlijk wat macht in het VK.

avatar van Michiel Cohen
Heb ooit een docu gezien over Fischer Z. Populair in Nederland en een beetje in Duitsland. In de UK waar ze vandaan kwamen kende bijna niemand hun.
Fischer-Z - Wikipedia - en.wikipedia.org

avatar van gaucho
Ik zit voor datzelfde radioprogramma als hierboven genoemd weer een bijdrage voor te bereiden over zo'n nummer dat alleen in Nederland een hit was: het volstrekt vergeten nummer Miracles van ene Anita Garbo uit 1977.

En ook daar zit weer een mooi verhaal achter, waarvan de feiten zelfs tot op de dag van vandaag betwist worden. Aanvankelijk was er een Engels bandje genaamd Oppo, dat in 1975 een instrumentaal muziekje opnam, ter promotie van een tv-reclamefilmpje voor de Mini van British Leyland. Het nummer heette Miracles (A Mini opera). Het verscheen ook op single, maar flopte.

Maar twee jaar later dook ene Anita Garbo (kennelijk een Zweedse, die haar artiesten-achternaam had ontleend aan de beroemde Zweedse filmster) op met een vocale versie van het nummer. Dat klonk vreselijk goed, al klonk het vooral als een nummer van The Sparks. Het grote verschil was dat het, naast de vocalen, voorzien was van steviofge strijkerspartijen, die het nummer absoluut een extra dynamiek gaven. Op het label van de single worden die orkestarrangementen toegfeschreven aan Tom Parker, die later bekend zou worden met semi-klassieke projecten, zoals The Young Amadeus etc.

Maar volgens nog altijd onbevestigde geruchten was Anita destijds het liefje van niemand minder dan Jeff Lynne, de voorman van het Electric Light Orchestra. Die zou de strijkersarrangementen voor het nummer hebbenm geschreven, maar krijgt daar op de hoes in elk geval geen enkele vermelding van. Dat kan natuurlijk met rechten te maken hebben, want de single verscheen bij een ander label. Maar er zijn ook bronnen op het internet die het betwisten, dus ga er maar aan staan...

Het nummer werd in Engeland wel op de radio gedraaid, maar een hit werd het alleen in Nederland en België. Het viel net buiten de top-10 in het voorjaar van 1977.


Ik zie trouwens in een van de commentaren onder deze YouTube-clip de naam van Fred Gardner opduiken. Diens naam wordt op de single vermeld als een van de componisten van het nummer, en hij verwijst het verhaal rond Jeff Lynne naar het rijk der fabelen. Althans, hij stelt dat het nummer niet is geschréven door Jeff Lynne.

Gardner vormde in de jaren zeventig een duo met co-componost Jeff Boult en zouden later door het leven gaan als The Tapes. Zonder veel succes overigens. En op een enigszins amateuristisch ogende website van die band lees ik dan toch weer het verhaal over de bijdrage van Jeff Lynne. Maar ja, daar staat ook doodleuk dat Anita Garbo een Nederlandse zangeres is, wat volgens mij echt niet klopt. Voor wat het waard is dan maar. Het zou mooi zijn als we het Jeff zelf eens konden vragen...

avatar van nlkink
Bedankt voor het plaatsen, gaucho. En ook nog eens op mijn verjaardag. Ik wist van het liedje maar kon me de naam niet meer herinneren van de uitvoerende artieste. Meteen maar doorgezet naar m'n twee zonen die via mijn verzameling ook The Sparks en ELO kennen.
Een intrigerende dame. Heb ook nog een poging gedaan maar kwam uiteraard op dezelfde sites uit. Toch wel apart. Soms vind je de meest obscure cult artiesten door eenvoudig te Googlen maar dit is een dame die haar sporen gewist heeft, bewust in de anonimiteit leeft of wellicht al overleden is....

avatar van gaucho
Gisteravond volgens goed gebruik weer eens een doos met vinylsingles van zolder naar beneden gehaald, en daar blijken dan toch altijd weer nummers bij te zitten die een plekje in deze rubriek verdienen.
Zo draaide ik No dogs allowed van José Feliciano weer eens. Deze blind geboren Portoricaan was eind jaren zestig, begin jaren zeventig behoorlijk populair in de meeste delen van de wereld, en ook in Nederland scoorde hij verscheidene hits en succesvolle albums.

Hij schreef het nummer 'No dogs allowed' naar aanleiding van zijn eerste bezoek aan Engeland, waar zijn blindengeleidehond het land niet in mocht vanwege de strenge quarantaineregels die destijds golden (what's new?) uit angst voor hondsdolheid. Het nummer - een live-uitvoering van zijn succesvolle dubbelaar Alive alive-o - werd evenwel alleen in Nederland een top-10 hit, en nergens anders.
Iets dergelijks geldt ook voor zijn comeback-hit uit de jarern tachtig, Ponte a cantar. Ik vind online nog wel een notering in de genre-specifieke US Latin-lijst, maar een solide hitnotering voor dat nummer kom ik nergens tegen. Alleen in Nederland, waar het een dertiende plaats haalde.

avatar van gaucho
Nog zo'n bijzonder geval is Late again van Stealers Wheel. Dat nummer was in Nederland de grootste hit voor het duo Gerry Rafferty/Joe Egan. Maar internationaal scoorden ze vooral met de klassieker Stuck in the middle with you en in mindere mate met Star en Everyone's agreed that everything will turn out fine - nummers die overigens ook bij ons hits werden.
De Engelstalige Wiki-entry rept op geen enkele manier over hitsucces - of zelfs maar een single-release - voor Late again in de belangrijkste Engelstalige landen (De VS, UK, Canada en Australië).

Iets dergelijks overkwam Gerry Rafferty ook bij zijn solo-carriere. Het titelnummer van zijn tweede LP City to city werd bij ons nog vóór Baker street op single uitgebracht en haalde de top-20. Ook hier meldt de Engelstalige Wiki-entry dat er drie succesvolle singles van het album verschenen: Baker Street, Right down the line en Home and dry. Maar geen woord over de titelsong, die nergens anders een hit werd. Volgens Discogs werd het nummer wel in diverse landen op single uitgebracht. Maar in deze Amerikaanse ode aan het album lezen we dat het alleen in Nederland de hitparade haalde.

avatar van gaucho
Bij het bespreken van het derde album van Foreigner, Head games, bracht ik ter sprake dat het nummer Love on the telephone alleen in Nederland een hit(je) werd, en nergens anders ter wereld. Daardoor ontbreekt het nummer ook op vrijwel alle verzamel-albums van de band, wat ik als Nederlander een serieuze omissie vind.

Het was duidelijk een keuze van de Nederlandse tak van platenmaatschappij WEA (Warner/Elektra/Atlantic). In de VS verscheen het nummer Women rond dezelfde tijd op single, maar kennelijk zagen ze er bij ons geen hit in (ik ook niet trouwens), zodat dat nummer op de B-kant belandde van Love on the telephone.
Discogs geeft van dat nummer uitsluitend een Nederlandse single-release weer. En het enige YouTube-filmpje met bewegende beelden komt uiteraard uit ons land: hun playback-optreden bij Toppop.

avatar van gaucho
Gistermiddag in de Pathé-bioscoop kwam er voorafgaand aan de film Napoleon een reclamefilmpje langs van Holland Casino die werd ondersteund door de muziek van The Temptations: Power. En ik dacht meteen aan deze rubriek. Want dat swingende nummer behaalde bij ons de Top-5 in 1980, maar werd nergens anders in de wereld zo'n grote hit. In de VS kwam het nummer nog tot #43, maar verder sloeg het nergens aan. Alleen in Nederland en België haalde het de top 10. Daarmee vormde het een heel bescheiden lichtpuntje in een lange hitloze periode voor de 'Temps', die ongeveer duurde vanaf Shakey Ground (1975) tot Treat her like a lady (1984).


Het staat bij mijn weten op vrijwel geen enkele verzamelaar van de groep, en ook in de Lage Landen lijken we het nummer een beetje vergeten te zijn. De thematiek van het nummer is desondanks nog immer actueel.

avatar van Poek
Ook opmerkelijk dat ze verder maar een andere toptienhit hadden. En dat ze het in de jaren '80 beter deden op hitgebied in Nederland dan daarvoor.

avatar van gaucho
Poek schreef:
Ook opmerkelijk dat ze verder maar een andere toptienhit hadden. En dat ze het in de jaren '80 beter deden op hitgebied in Nederland dan daarvoor.

Nu je het zegt. Dat had ik me nooit zo gerealiseerd, maar al die gekende soulklassiekers van de Temptations zijn bij ons in Nederland kennelijk nooit aangeslagen. Power is na Papa was a rollin' stone zelfs hun op één na grootste hit in ons land. En in totaal waren dat er maar vijf, waarvan ze er - ongelofelijk maar waar - drie in de jaren tachtig scoorde. Al was de laatste, in '89, dan wel een heruitgave van hun sixties-hit My girl, die in het jaar van uitgave kennelijk nooit succesvol was in Nederland. In de jaren zestig kwamen ze sowieso nooit voor in de Nederlandse top 40...

avatar van gaucho
Ik heb nog een mooie:

Niet Anticipation, niet Coming around again, niet het Bond-thema Nobody does it better en zelfs niet You're so vain (met Mick Jagger hoorbaar in het achtergrondkoortje) was de grootste hit van Carly Simon in Nederland. Nee, dat was een nummer dat elders in de wereld niets deed en zelfs buiten Nederland en België nooit op single is uitgebracht:



Er is dan ook alleen maar een Nederlandstalige Wiki-entry van te vinden, en die vertelt het verhaal in een notendop. Het is de titelsong van de Amerikaanse tv-miniserie Sins, met Joan Collins in de hoofdrol, en die figureert dan ook op het hoesje. Simon schreef het onder meer met de Franse filmmuziek-componist Francis Lai.

So far, so good, maar ook dan blijft het vreemd dat het elders nooit op single is uitgebracht. In Nederland kwam het nummer in 1989 tot een zesde plaats en in België tot nummer 12, zo lees ik. Mijn singletje staat dan ook veelbetekenend op het Philips-label, en dat moet een van de laatste plaatjes op dat label geweest zijn, aangezien Philips vrij kort daarna als platenlabel ophield te bestaan.

Het nummer staat niet op een reguliere CD van Carly Simon en ook op geen enkele verzamel-CD van haar. Kennelijk liggen de rechten bij Francis Lai. En daardoor is het dus in de vergetelheid geraakt. Als ik op een van die reacties onder die YouTube-video moet afgaan, is het nummer zelfs niet te vinden op Spotify, zó obscuur is het zelfs. Ik heb destijds voor de zekerheid behalve de vinylsingle ook de CD-single maar aangeschaft. Dat was toen voor mij een van de eerste CD-singles die ik in huis haalde. Je vindt het nummer ook nog wel eens terug op Sky Radio-achtige verzamel-CD's, vooropgesteld dat die voor de Nederlandse markt waren bedoeld.

Ik vond nog deze alleraardigste blog over het nummer - uiteraard in het Nederlands.
En aan de hand van de laatste vraag in de reacties onder dat stukje ontdek ik nóg iets bijzonders: het nummer werd pas in 1989 een hit, maar het copyright op de vinylsingle meldt 1986. De CD-single verscheen volgens Discogs pas in 1989. Ik vermoed dat Sins pas in dat jaar in Nederland werd uitgezonden, maar dat kan ik nergens exact terug vinden.

avatar van Arrie
Katy Perry was in de jaren '10 een absoluut hitkanon en de verwachtingen waren ongetwijfeld hooggespannen na de enorme hits Roar en Dark Horse. De opvolger Birthday scoorde echter een stuk minder maar vooral in Nederland flopte het enorm en was het zo weer verdwenen uit de Top 40.

Toen was er plots een gat op te vullen naar de volgende geplande singlerelease toe en werd in Nederland Legendary Lovers als extra single uitgebracht. Ook dit werd maar een klein hitje, maar nergens anders werd het überhaupt als single uitgebracht dus Nederland is daarmee toch het enige land waar dit Katy Perry-nummer een hit werd.

avatar van gaucho
Gisteravond weer eens een aangename vrije avond gehad waarop ik een box met singles van de zolder haalde en een flink aantal ervan op de draaitafel legde. Daarbij viel me een ander fenomeen op dat ik eerder nooit als zodanig had geregistreerd: de ogenschijnlijk reden-loze heruitgave van bepaalde oudere nummers op single, die dan prompt een hit werden, en soms alleen in Nederland. Mijn keuze op basis van wat ik gisteren draaide beperkt zich tot het tijdvak 1979-1982 (naar het zich laat aanzien sowieso het tijdvak waarvan ik de meeste singles heb, denk ik), maar het fenomeen is van alle tijden.

Het begon al met The Buoys, die internationaal vooral succes hadden met Timothy (waarvan de kannibalistische tekst pas later voor iedereen duidelijk werd). In Nederland kwam hun hitsucces voornamelijk tot stand via Give up your guns, dat al in 1972 de top-10 haalde. En vervolgens in 1979 nog een keer, en Nederland is het enige land ter wereld waarin dat fraaie nummer in dat jaar een hit werd. Het nummer werd zo op het oog zonder aanwijsbare reden opnieuw uitgegeven.

Jan & Dean kwamen in dit topic al eerder langs: vooral in de VS succesvol met een reeks aan de Beach Boys verwante surf-hits begin jaren zestig, maar bij ons sloeg alleen Surf city aan: top 3 in...1979. Een heruitgave die samenviel met de vertoning van een documentaire over hun leven en werk, die uitgezonden werd door Veronica. Dus daar is de heruitgave tenminste nog verklaarbaar.

De harde rock van Grand Funk was midden jaren zeventig met name succesvol in hun thuisland, de Verenigde Staten. Hun cover van het soulnummer Some kind of wonderful was daar in 1974 een top-3 hit, terwijl dat nummer in Nederland in dat jaar niet verder kwam dan de tipparade. En zie...opeens, vijf jaar later haalt het nummer bij ons de Top-20, en dat gebeurt dan alleen in Nederland. Waarom die heruitgave? Was er een aanleiding? Ik kan er, ook online, geen verklaring voor vinden.

Twee jaar later heeft Michael Jackson in Nederland een nummer-1 hit met One day in your life. Dat was gisteravond voor mijn gevoel ook zo'n nummer dat uit het niets kwam. Want het nummer was al jaren oud: in 1975 uitgebracht op het Motown-label, waar Michael met The Jackson 5 successen vierde en waar hij ook een paar soloplaten mocht maken. Wikipedia weet te melden dat het nummer in 1981 ook een hit werd in landen als Engeland, Australië, Zuid-Afrika en België. In al die landen haalde het nummer de hoogste positie, in tegenstelling tot de VS, waar het wel werd uitgebracht, maar min of meer flopte.
Het had, zo lees ik, te maken met een gelijknamige LP met verzameld werk die Motown uitbracht omdat de belangstelling voor Michael fors was toegenomen na diens succesvolle LP Off the wall (en een jaar later zou hij natuurlijk met de opvolger popgeschiedenis schrijven).

Iets dergelijks lijkt ook aan de hand met de late hitnotering voor de George Benson-uitvoering van het aloude On Broadway, ooit een hit voor The Drifters. Dat nummer was een ingekorte versie van de tien minuten durende uitvoering op diens live-album Weekend in L.A. en was als zodanig in 1978 al een top-10 hit in de VS. In Nederland werd het eind 1981 opnieuw uitgebracht, en de achterkant van het single-hoesje laat zien dat dat te maken heeft met de toen nog maar net verschenen verzamelaar The George Benson Collection. Het nummer werd voorjaar 1982 alleen in Nederland een bescheiden hit, vermoedelijk met de bedoeling dat album te pushen. Zonder aanwijsbaar succes, want het album haalde de LP top 50 in elk geval niet.
Benson was een jaar eerder in beeld gekomen bij het single-kopende publiek in Nederland door de top 10 hit Give me the night. Het gelijknamige album (net als Off the wall toevallig ook geproduceerd door Quincy Jones) was daarmee ook een groot succes geworden, dus het is begrijpelijk dat platenmaatschappij WEA Nederland zo'n verzamelaar met eerder werk wilde pushen.

In de jaren tachtig en negentig vielen heruitgaven van oude nummers voornamelijk samen met films of commercials waar ze in voorkwamen (The Righteous Brothers, Marvin Gaye, Sam Cooke, Steve Miller Band, Sniff 'n' the Tears) of soms omdat er een grappig animatiefilmpje bij was gemaakt (Jackie Wilson). Aanwijsbare redenen dus. Maar in het geval van Grand Funk en The Buoys kan ik geen verklaring vinden voor het feit dat die nummers in 1979 opnieuw werden uitgegeven. Heeft iemand een idee? Een DJ die het nummer uit zichzelf begon te pushen? Ik vermoed zoiets.

avatar van gaucho
Ik kwam in dat bakje singles wel meer nummers tegen waarvan ik dacht: hoe zou dat nummer het internationaal gedaan hebben?

Mooi voorbeeld is ook An Englishman in New York van Godley & Creme. Per saldo een vrij excentriek nummer, dat je niet direct hoog in de hitlijsten zou verwachten. Wel bij ons in Nederland en België, waar het respectievelijk de derde en vierde plaats haalde. Verder een kleine hit in Australië en West-Duitsland, maar verder nergens.
Ook niet in thuisland Engeland, waar het duo weer wél scoorde met nummers die het bij ons minder goed deden, zoals Under your thumb en Wedding bells. En Cry werd natuurlijk overal ter wereld een hit; dat was per saldo hun grootste succes, niet in de laatste plaats door de fascinerende videoclip die ze zelf maakten.

avatar van gaucho
Ook bijzonder is het met de singles van Emmylou Harris. In 1977 scoorde ze in Nederland en België een top-5 hit met de Chuck Berry-cover (C'est la vie) You never can tell. Maar verder was dat nummer nergens zo succesvol. Sterker nog: het is nergens ter wereld een echte hit geweest, het haalde alleen de top 10 van de country-charts in de VS.

Nóg bijzonderder is het gesteld met het kleine Nederlandse hitje dat ze een jaar eerder scoorde in Nederland: Feelin' single seein' double stond bij ons drie weken in de top 40, met een 34ste plek als hoogste notering. Maar het nummer komt helemaal niet voor in de toch erg uitgebreide singles-discografie op Wikipedia. Dat sterkt mij in de overtuiging dat het echt alleen in Nederland een singlehit is geweest. En heel misschien in België, is er iemand die wat weet of kan achterhalen? Ik zie op Discogs dat het daar wel op single is uitgegeven. Discogs vermeldt sowieso alleen releases in Nederland en België; weer een bewijs dat het nummer nergens anders op single is uitgegeven.

Grappig is ook dat mijn singletje het nummer niet bij de titel noemt waaronder het voorkomt op de LP Elite hotel, maar dat het is omgedoopt tot I really had a ball last night. Die titel maakte het waarschijnlijk herkenbaar voor de single-koper die het nummer op de radio had gehoord.

Ook Together again (bij ons net buiten de top 10) blijkt volgens die singles-discografie alleen in Nederland en België een hit te zijn geweest. Verder zie ik alleen een vermelding in de Amerikaanse en Canadese country-charts. Alleen haar versie van Mr. Sandman was een redelijke internationale hit. Maar behalve in Nederland en België behaalde het nergens de top-10, afgezien van de country-hitlijsten in de VS en Canada. Per saldo was dat nummer wel haar grootste top 40 hit in de VS (#37).

avatar van gaucho
En nog een, nu ik toch al zo lekker op dreef ben:

Ik zag dat nlkink (wie anders) het al zijdelings had aangestipt in een post over de hits van The Kinks in het algemeen, maar ook de live-versie van Lola was in 1981 voornamelijk succesvol in de Lage Landen. Nummer 1 in Nederland en België, nadat de studioversie in 1970 in NL ook op één was gekomen en in België op nummer 3.

Ik meldde in een bespreking van een digital-only verzamelaar van The Kinks dat ik vond dat de live-versie van Lola hier ook wel op had gemoeten. Totdat ik me realiseerde dat dat nummer op geen enkele verzamelaar van The Kinks heeft gestaan. Komt dat omdat daar dan meestal al de studioversie op staat, of was die live-versie internationaal gewoon niet zo'n grote hit? Dat laatste dus. Het nummer was alleen echt succesvol in Nederland en België. In Australië haalde het de 69ste plaats en in de VS #81, allemaal weinig overtuigende hitnoteringen dus.

avatar van gaucho
gaucho schreef:
Ik zit voor datzelfde radioprogramma als hierboven genoemd weer een bijdrage voor te bereiden over zo'n nummer dat alleen in Nederland een hit was: het volstrekt vergeten nummer Miracles van ene Anita Garbo uit 1977.
(...)
En op een enigszins amateuristisch ogende website van die band lees ik dan toch weer het verhaal over de bijdrage van Jeff Lynne. Maar ja, daar staat ook doodleuk dat Anita Garbo een Nederlandse zangeres is, wat volgens mij echt niet klopt. Voor wat het waard is dan maar. Het zou mooi zijn als we het Jeff zelf eens konden vragen...

Ik haak nog even aan op mijn post uit februari 2022. Ik zie namelijk dat er sinds april '23 op Wikipedia een nieuw lemma is aangemaakt voor de persoon Anita Garbo. Die had ik nog niet eerder gezien, en die biedt toch wat nieuwe info. Maar ook de vermelding van de strijkerspartijen die bedacht en gearrangeerd zouden zijn door Jeff Lynne, en ik had bij eerder internetonderzoek vastgesteld dat dat door diverse bronnen betwist wordt. Nou ja, voor wat het waard is dan maar.

In elk geval blijkt haar echte naam Anita Ferrari, een Brits-Italiaanse zangeres. Dat blijkt omdat die Wiki-entry verwijst naar een - overigens verder weinig informatief - interview uit de Muziek Expres van juli 1977. Nou ja, dat is qua tijd in elk geval dicht bij de bron en de dame in kwestie komt zelf uitgebreid aan het woord. Dus dat klinkt dus allemaal redelijk geloofwaardig. Al wordt de waarheid van de kop boven het artikel natuurlijk al meteen gelogenstraft: "Ik zal het maken, hoe dan ook." Helaas is dáár weinig van terecht gekomen...

De Wiki-pagina bevat ook een verwijzing naar een ander artikel. Maar dat meldt dan weer dat Anita een Zweedse was. Tja, de naam van die producer Jan Olofsson klinkt ook als iemand uit Zweden. En dat Jeff Lynne erbij betrokken zou zijn, wil de auteur aantonen met een link naar een Spaanstalige ELO-fanpagina. Maar helaas, die bestaat niet meer. En fanpagina's lijken me niet altijd de meest betrouwbare bronnen. Dus die eventuele Lynne-link blijft toch een beetje een mysterie...

avatar van gaucho
Dit topic dreigt langzamerhand wel een beetje een solo-operatie te worden, maar vooruit, ik heb er weer eentje: Tim Hardin - How can we hang on to a dream.

Ik draaide afgelopen week de twee-minutensingle van dit nummer (de B-kant, Misty roses, duurt eveneens twee minuten, dus zou wel eens het kortste singletje in mijn platencollectie kunnen zijn). Een heruitgave uit 1987, met niet Tim Hardin, maar initialen-genoot Thom Hoffman op de cover. De heruitgave was het gevolg van het feit dat het nummer gebruikt was als titelsong voor de film 'Zoeken naar Eileen', waarin Hoffman de hoofdrol speelt.

Het melancholieke nummer van deze Amerikaanse singer-songwriter was toen al twintig jaar oud en was in eerste instantie eveneens een hit. Destijds werd de (originele) versie van Hardin gelijktijdig uitgebracht met een coverversie van Rudy Bennett, zanger van de Nederlandse beatgroep The Motions. Zoals dat toen we vaker gebeurde, werden de verkopen van beide singles gebundeld tot één hitnotering, al vermoed ik dat de versie van Bennett vaker verkocht is dan die van Hardin.

Niettemin was dit nummer uitsluitend een hit in Nederland en België, zo leer ik van Wikipedia. Nou vooruit, in Engeland kwam het in 1967 tot nummer 50, maar dat kun je nauwelijks een hit noemen.

De heruitgave in 1987 trok een inderhaast samengesteld verzamelalbum, vernoemd naar Hardins andere succes Reason to believe, mee in de verkoopcijfers, want die verkocht in Nederland heel behoorlijk. Terechte aandacht voor een wat vergeten artiest. Ze zouden het nummer nog eens moeten koppelen aan een film of een commercial, om de belangstelling weer eens wat aan te wakkeren...

avatar van motel matches
Het nummer Cry For Freedom van de Amerikaanse glamrockband White Lion, was alleen in ons land een hit (nr. 23 in 1990). In eigen land hadden ze in 1988 2 top 10 hits (Wait en When the Children Cry) en ze coverden ook nog Radar Love, maar deze powerballad deed daar niets.

avatar van gaucho
Gisteravond beloonde ik mezelf weer eens met singles-only avond. Tijdens het draaien van die singles zoek ik vaak even op hoe die nummers het internationaal gedaan hebben.
En ook nu vond ik weer een paar bijzondere voorbeelden van nummers die (soms) alleen in de Benelux werden uitgebracht en die (dus) ook alleen hier hits werden. Zoals An Englishman in New York van Godley & Creme (ook een hitje in Duitsland en Australië), Rock 'n' roll highschool van The Ramones (de soundtrack-uitvoering van de single is een andere opname dan de latere LP-versie), Victor should have been a jazz musician van Grace Jones (in de VS en Canada kozen ze voor Crush, wat hier de B-kant werd), Hi de hi hi de ho van Kool & the Gang en Roof Garden van Al Jarreau (elders in de wereld kozen ze voor We're in this love together). Vooral die laatste zag ik niet aankomen. Wie Al Jarreau zegt, zegt Roof garden, dacht ik altijd. Maar dat geldt dus alleen voor Nederland en België...!

Roof Garden - Wikipedia - nl.wikipedia.org
Vier dingen die je niet wist over Al Jarreau's Roof Garden | NPO Radio 2 - nporadio2.nl

Gast
geplaatst: vandaag om 19:08 uur

geplaatst: vandaag om 19:08 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.