Ja, ik ben ook wel een fan van Triumvirat. Spartacus ern Illusions on a dimple dime zijn nog iets beter, maar deze mag er zeker ook wezen: een mooie combi van complexiteit, vertuositeit en toch toegankelijke muziek. Een soort Duitse ELP, maar toch met voldoende eigenheid.
Het klinkt lekker vol, maar geen moment overdadig of te druk. Na dit album zouden ze nog compacter en toegankelijker muziek gaan maken en kwam de nadruk meer te liggen op - soms geslaagde, soms flauwe - pure popsongs. Ze hadden in '79 zelfs nog een klein hitje in Nederland met het niet onaardige Waterfall.
Opvallend is inderdaad, zoals
musicman1311 hierboven al memoreert, het gebrek aan gitaar. Het melodieuze aspect wordt vooral ingevuld met keyboards en piano, maar het verveelt geen moment. Er zit zoveel afwisseling in dat het ontbreken van gitaarwerk niet eens opvalt. Naast het keyboardwerk van 'hoofman' Jürgen Fritz is vooral de rol van drummer Curt Cress opvallend: hij vult de 'gaten' in de muziek prima op met vaak mooie fills, ritmes en roffels.
Een plaat - en vooral een band - die meer mensen zouden moeten gaan beluisteren. Dit album is, samen met Spartacus en Illusions on a dimple dime, een mooi startpunt. Maar laat het latere werk vooral links liggen.