menu

Panic at the Disco - Pretty. Odd. (2008)

Alternatieve titel: Welcome to the Sound of Pretty. Odd.

mijn stem
3,31 (112)
112 stemmen

Verenigde Staten
Rock
Label: Fueled by Ramen

  1. We're So Starving (1:21)
  2. Nine in the Afternoon (3:11)
  3. She's a Handsome Woman (3:12)
  4. Do You Know What I'm Seeing (4:14)
  5. That Green Gentleman (Things Have Changed) (3:15)
  6. I Have Friends in Holy Spaces (1:56)
  7. Northern Downpour (4:07)
  8. When the Day Met the Night (4:53)
  9. Pas de Cheval (2:39)
  10. The Piano Knows Something I Don't (3:43)
  11. Behind the Sea (3:33)
  12. Folken' Around (1:55)
  13. She Had the World (3:47)
  14. From a Mountain in the Middle of the Cabins (3:02)
  15. Mad as Rabbits (6:20)
totale tijdsduur: 51:08
zoeken in:
4,5
Ben ik dan de enige die beide albums goed vind?

In eerste instantie was het wennen, en was het jammer dat "de POTD sound" verdwenen was. Toch is het een ongelofelijke geweldige plaat. Anders, maar nog steeds goed.
van 3,5 naar 4,5 sterren!

avatar van leaatjee
4,0
Tha)Sven schreef:
Sorry hoor maar dat vind ik dus dichtkunst van de middelbare school. Ook niet echt origineel en al zeker niet poetisch.

okee, dan zal dat wel aan mijn leeftijd liggen

avatar van TerryA
4,0
Montorsi schreef:
haha dat is inderdaad echt van dat typische Emo-rijm, quasi-kunstzinnig maar dus eigenlijk gewoon kinderachtig.

toen ik deze beschrijfing las (min de EMO quote) dacht ik meteen aan die album van The Kooks!!

smaken verschillen en PATD blijven voor mij een van de betere nieuwe bands van de laatste 4 tot 5 jaar. Dat ze al van stijl hebben veranderd in hun 2de album is gedurft en knap (de tegenovergestelde van bijv Kooks of andere nep indie bands) ... De toekomst van de indie scene is dan ook veel gezonder met bands als PATD als voorbeeld ... want bands die gewoon een indie template gebruiken (zoals Kooks!!) zulln de ontwikkeling verpesten.
PATD`s Pretty Odd is tot nu toe een van de betere albums van dit jaar en een aanrader.

avatar van otherfool
2,5
Om als frontrunners van 'indie' nu The Kooks en PATD te duiden... nou nee.

avatar van chansadres
5,0
Ik heb een dubbel gevoel bij dit album. Dit album bevat een tiental klassiekers. Zelfs richting geniaal maar het is zo Panic at the disco om het album op te vullen met zwakke composities (Folkin' around bijv.). De eerste 11 tracks zijn echter van zo'n hoog niveau dat ik blijf bij mijn 5 sterren. Dit is een van de enige album de laatste jaren, die mij echt een glimlach op mijn gezicht toverde. Daarnaast staan er op dit album een paar nummers die me helemaal week maken. Wat te denken van het magistrale Northern Downpour. Het experimentele The Piano Knows Something I Don't. En de zangcapaciteiten van Ryan op Behind the Sea. Panic is echt een band dat moet rijpen. Het eerste album hoorde ik al de hitpotentie van ze. Uitvoering was toen nog niet 100% maar er zat zoveel potentie in. Met dit album hebben ze het al positief bijgeschaafd. Nu nog afleren om opvullers er op te zetten en ze hebben hun eindbestemming bereikt.

Over een paar weken komt de deluxe edition binnen. Deze bevat naast de cd en de dvd, de officiële LP. In gedachte dat elke kant de helft van de nummers bevat, denk ik dat Kant A overuren gaat draaien in huize Chansadres.

avatar van james_cameron
2,5
Weg zijn de gitaren en electronica en weg zijn ook de aanstekelijke songs. Het is ironisch dat er in het intro "we're still the same band" wordt gezongen, want dat is nogal moeilijk te geloven als je het futloze album beluisterd. Het doet me nog het meeste denken aan een slappe imitatie van The Beatles. Oubollige deuntjes die zeker geen paniek in de disco veroorzaken maar misschien nog wel kunnen aanzetten tot een polonaise in het bejaardentehuis. Pretty.Crappy.

avatar van RadioMad
3,5
Beter dan het debuut, maar ik ben dan ook niet zo'n fan van emo. Maar daar zijn ze nu dus vanaf gestapt (hoewel ze zelf zullen ontkennen ooit emo geweest te zijn).

Ik was eigenlijk van plan 'm af te kraken, maar hij valt zowaar mee.
Ik tapte zelfs met mijn voet toen ik 'When The Day Met The Night' hoorde. Brrrrr...

Een 3,5*

avatar van TerryA
4,0
otherfool schreef:
Om als frontrunners van 'indie' nu The Kooks en PATD te duiden... nou nee.


otherfool,
volgens mij heb je mijn originele opmerking niet goed begrepen?

The Kooks zijn een nep indie band zonder talent die een template hebben gebruikt om hun zogenaamde songs in elkaar te gooien op hun "rock school" .... gaaaaaaap

PATD hebben talent en durfen met hun 2de album iets anders te proberen - en het is hun ook nog gelukt

maar goed, ieder zijn eigen smaak en daarna hun mening, etc

voor de PATD fans, de volgende single wordt Green Gentleman

avatar van chansadres
5,0
TerryA schreef:
(quote)


voor de PATD fans, de volgende single wordt Green Gentleman


Gevolgd door Mad as Rabbits. Beste lied van de cd imho

avatar van Tha)Sven
1,5
leaatjee schreef:
(quote)

okee, dan zal dat wel aan mijn leeftijd liggen

Gelukkig dan groei je er later nog wel uit
En ik snap echt niet chansadres The Piano Knows ... experimenteel kan vinden. Dat is het gewoon niet.

avatar van Betjeuhx
5,0
Dit is zeker en vast een talentvolle groep.
hun troef is zeker dat ze ' anders ' zijn, en dat kan menig Vlaanderen wel apprecieren

Ik vind niet dat het hun beste CD is, maar Nine in the afternoon en She's a Handsome Woman de beste liedjes.
Qua zang, heb ik al beter groepen gehoord, maar dat wordt gecompenseerd door het alternatieve van de CD .

avatar van xSarah
2,5
Ik heb nu al een aantal keer naar dit album geluisterd en ik weet nog steeds niet wat ik er van moet denken. Ik krijg er echt zo'n dubbel gevoel bij. Het weet me niet echt te overtuigen. Hun eerste vind ik in ieder geval veel beter. Voorlopig 3*

avatar van Ralph_Mennes
3,5
gewoon een goede plaat, in een geheel andere stijl. Waarom niet? ik vind het niet eens erg slecht geprobeerd, het klinkt zelfs super lekker! Persoonlijke favoriet is She's a Handsome Woman. echt een van de betere platen die ik dit jaar heb gehoord. toch vind ook ik het eerste album net even wat lekkerder, maar dat is een smaakkwestie. 4,0*

avatar van Ralph_Mennes
3,5
Een nieuwe stijl, nieuw geluidje, maar absoluut niet slecht dus...toch pas ik 'em aan naar 3,5*. Na een aantal luisterbeurten kan ik niet anders zeggen dan dat het toch een gewone middenmoter qua plaat is. 4* is een beetje overdreven. Een 7tje volstaat.

avatar van Royce
3,5
Heerlijk die intro van Pretty. Odd. Hadden ze wel uit kunnen werken tot een volledig nummer! Dan hadden ze I have Friends in Holy Places weg kunnen laten samen met She had the World is dat het slechtste nummer van het album.
Daarentegen zitten er ook potentiële hits tussen zoals Pas de Cheval met zo'n lekkere intro; "Oh little did she know, couldn't let me go" En ook Mad As Rabbits is een topper.
Echte toppers zoals op het vorige album ontbreken voor mij en dan denk ik aan Lying is the most fun... en I write sins not tragedies.
Wel lekker is dan She's a Handsome Woman maar kan nog niet tippen aan A Fever You Can't Sweat Out.

Al met al is Pretty.Odd. Pretty.Good.

3,5
henk__l schreef:
Ben ik dan de enige die beide albums goed vind?

In eerste instantie was het wennen, en was het jammer dat "de POTD sound" verdwenen was. Toch is het een ongelofelijke geweldige plaat. Anders, maar nog steeds goed.
van 3,5 naar 4,5 sterren!


Ja, dat vond ik ook maar toen ik de live plaat hoorde genaamd Live In Chicago bleek dat ze live veel beter de liedjes van Pretty Odd kunnen zingen.

Nu luister ik eigenlijk als ik Panic! at the disco luister alleen nog maar nummers van Pretty Odd (Mad as Rabbits beschouw ik dan als de beste). Maar als er een nummer van A Fever You Can't Sweat Out langskomt op mijn ipod zou ik hem zeker niet skippen

5,0
Dit is echt letterlijk "Pretty Odd"! Inderdaad volledig anders dan de eerste CD, dat kon af toe echt stevige rock zijn - waar ik ook zeker niet vies van ben - maar dit mag er ook zeker zijn. Misschien is dit nog wat meer Folk.

stijnzoontjens
Ik blijf bij dit album een heel dubbel gevoel over houden. Aan de ene kant staan er echt hele goede liedjes op dit album (bijv. "That Green Gentleman", "Northern Downpour" en "Mad as Rabbits") en zet ik dit album nog regelmatig op. Tuurlijk, er zijn een paar skippers, maar meestal draai ik het album toch als geheel. Maar ik weet niet of t aan mij ligt, maar ik moet qua sfeer bij dit album de hele tijd denken alsof de jongens van Panic het album Sgt. Peppers als inspiratiebron hebben gebruikt. Ik krijg er echt vaak een Beatles-gevoel bij. En nadat ik ergens had gelezen dat "Nine in the afternoon" zelfs geschreven was alsof het een nummer van de Beatles of de Beach Boys is, wordt dit gevoel alleen nog maar meer versterkt.

Maar eigenlijk blijf ik erbij dat ik dit een heel sterk album blijf vinden en het gemiddelde hier echt te laag is. Hoeveel bands zijn er tegenwoordig wel niet die zonder zich te schamen uitspreken dat ze de Beatles als inspiratie hebben gebruikt. En de liedjes van dit album zijn gewoon voor het grootste gedeelte erg sterk, en daar kunnen bij mij alleen maar de handen voor op elkaar.

3,5
Net 20 seconden gedacht om van 5 naar 4 sterren te doen.. maar ik word er vrolijk van dus schijt.

3,5
Betjeuhx schreef:

Ik vind niet dat het hun beste CD is, maar Nine in the afternoon en She's a Handsome Woman de beste liedjes.


Zijn er naast A Fever You Can't Sweat Out en Live In Chicago dan nog andere CD's van Panic! dan?.. Welke vind jij de beste?

3,5
Het zal wel mijn onervarendheid in muziek zijn, maar vroeger vond ik dit geniaal. Nu blijft een album met veel easylisteners en catchy teksten over en dat vind ik 3.5 sterren waard en niet mijn vorige 5.

avatar van Stuntovic
3,5
Leuk maar was in het begin toch onaangenaam verrast. Ik was op zoek naar de PANIEK IN DE DISCO, maar die bleef voor mij behoorlijk uit. Ik was zo verwend met hun eerste album dat hun tweede toch een beetje tegenvalt. Maar na een paar luisterbeurten kon ik het toch wel waarderen, het is alleen een stuk rustiger dan de 1e. Des al niet te min een 3,5* voor Pretty odd. Hopelijk komt de PANIEK volledig terug op een volgend album!

avatar van Reint
stijnzoontjens schreef:
Hoeveel bands zijn er tegenwoordig wel niet die zonder zich te schamen uitspreken dat ze de Beatles als inspiratie hebben gebruikt.

Is dit komisch bedoeld?

stijnzoontjens
Reint schreef:
(quote)

Is dit komisch bedoeld?

Waarom zou ik dat komisch bedoelen?

avatar van tsjong
0,5
Ik vind dit helemaal niks. Wat een stem. Dit is één van de weinige albums die ik bijna in zijn geheel weg klik.

1,5
meerdere keren geluisterd, maar dit album doet me echt niets.
Geef me dan toch maar de aanstekelijke nummers van de overige albums.

avatar van chansadres
5,0
Acht jaar na release en het gevoel over dit album is identiek gebleven. In acht jaar kan veel gebeuren. Nee, ik moet zeggen: in acht jaar is veel gebeurd. Maar dit album is persoonlijk mijn favoriete album allertijden. Als mensen me hiernaar vragen, kijken ze vaak heel vragend aan. Vaak herhaal ik dan mijn keuze. "Maar dat is toch die emo-band", is de reactie die ik dan het meeste hoor. Maar Pretty. Odd. is een album dat zwaar ondergewaardeerd word. Dit is dan ook het grote probleem van het album. Het zit in de discografie van Panic! tussen het vele emo-rock geweld. Maar Pretty. Odd. is anders.

Het begint bij We're So Starving. De eerste tonen worden ingezet. Weg electronica. "Echte" instrumenten. Maar de tekst probeert ons iets anders te geloven:
You don't have to worry
'Cause we're still the same band.


Maar nee, ze zijn niet dezelfde band. Het debuut is geschreven in hun jonge tienerjaren. Na jarenlang touren zijn ze rond de twintig. Deze drie jaren zijn het belangrijkste in de muziekontwikkeling van een persoon. Waar je in het begin wilt meegaan met de meute, ga je enkele jaren toch meer naar jezelf luisteren. En dat deed songwriter Ryan Ross.

Meteen word de hit van het album ingezet. Nine in the Afternoon. Wat een geweldige single en zet goed neer in welke gemoedstoestand de band zit. Meteen valt op dat ze zijn beïnvloed door de popbands uit vaders tijd. De Beatles en de Beach Boys hoor je duidelijk terug. Waar hun debuut hectisch is, daar zit dit keurig in elkaar.
We're feeling so good
just the way that we do
When it's nine in the afternoon


De eerste keer dat ik dit lied hoorde, kon ik mijn oren niet geloven. Verwachtingen worden het raam uitgesmeten. De schok was groot. Niet voor niks zal Rolling Stone zeggen dat dit album one of the boldest moves in rock history is. De pers weet ook niet goed wat ze er mee aanmoeten. NME noemt de plaat "one of the feel-good psych-pop albums of the year.". Maar mensen krabben achter hun oren. Is dit album goed doordat het veel kopieert van vroegere bands of juist ondanks. Probleem is dat ze zover van hun originele sound zijn gaan afwijken, dat hun emopunk aanhang afhaakt. Maar door de besmette naam van de band word er geen nieuwe aansluiting gevonden. De band heeft de sprong in het diepe genomen maar niemand stond klaar om ze op te vangen.

De rest van het album klinkt als een klok. De Klavecimbel in She Had The World. De handklap in Behind The Sea. De trompetten in When The Day Met The Night. Elk nummer heeft zoveel lagen. Dit is vakmanschap zoals George Martin dat zo goed kan. Dit is een plaat die je met koptelefoon moet luisteren. De arrangementen zitten zo goed in elkaar. Maar je doet het te weinig eer aan om dat enkel te noemen. De composities zitten namelijk gewoon goed in elkaar. Het klinkt allemaal vertrouwd. En toch is het totaal iets nieuws. Ik heb het sindsdien niet meer gehoord. En zal waarschijnlijk ook niet meer gebeuren.

Want het album flopte commercieel gezien. Het brak de band letterlijk in tweeën. Brandon en Spencer wilde weer terugkeren naar hun oude sound dat zoveel geld opbracht. Ryan en Jon wilden verder borduren. Laatste twee besloten dan ook de band te verlaten om een nieuwe te starten. Maar daar zouden we niets meer van horen. Toen Brandon Panic at the Disco omtoverde in zijn soloproject ben ik afgehaakt. Toen bleek dat ik nooit fan was van Panic at the Disco maar van songwriter Ryan Ross.

Acht jaar later en ik ga het gewoon zeggen. Dit is net zo goed als Pet Sounds en Sgt. Peppers. Maar spijtig genoeg zal niemand het horen. Want we gaan toch niet luisteren "naar die emo-band". Doe dat dan maar niet. Maar ik ga het niet meer onder stoelen of banken steken. Maar luister er eens naar. Juist als je geen fan bent van de band. Het zal je verbazen hoe goed het is.

Gast
geplaatst: vandaag om 05:39 uur

geplaatst: vandaag om 05:39 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.