In 1975 verbleef ik noodgedwongen een aantal weken op de kamer van een vriend (die een stage deed in de UK) en hij had een aantal ECM-platen op zijn kamer staan. Dit album was het allereerste ECM-album dat ik leerde kennen en vanaf het eerste moment was het eigenlijk raak: ietwat onheilspellende muziek, de sfeer van een film noir, de rust en de melancholie. Ongelofelijk wat voor klanken Rypdal allemaal uit een Stratocaster weet te toveren en - we schrijven 1975 - dit allemaal zonder een batterij aan effectpedalen. Bij tijd en wijle kan hij zijn gitaar laten klagen, huilen en smeken.
Gisteravond hele dubbelabum - paar jaar geleden gekocht op de platenbeurs - gedraaid en me laten wegzinken. Nog steeds werkt het verheffend, ontspannen en zuiverend. Hierna zouden meer fraaie albums volgen. Rypdal is - naast o.m. Jarrett - echt wel een van de troeven van E(uropean) C(ontemporary) M(usic). Je doet Rypdal tekort als je hem in het hokje "jazz" wilt stoppen.