menu

Thin Lizzy - Renegade (1981)

mijn stem
3,71 (97)
97 stemmen

Ierland
Rock
Label: Vertigo

  1. Angel of Death (6:18)
  2. Renegade (6:08)
  3. The Pressure Will Blow (3:47)
  4. Leave This Town (3:50)
  5. Hollywood (Down on Your Luck) (4:10)
  6. No One Told Him (3:36)
  7. Fats (4:04)
  8. Mexican Blood (3:42)
  9. It's Getting Dangerous (5:30)
  10. Trouble Boys [Single] * (3:32)
  11. Memory Pain [Single] * (4:44)
  12. Hollywood (Down on Your Luck) [Extended Version] * (6:16)
  13. Renegade [Edited) * (5:25)
  14. Hollywood (Down on Your Luck) [7" A Promo] * (3:18)
toon 5 bonustracks
totale tijdsduur: 41:05 (1:04:20)
zoeken in:
avatar van Sir Spamalot
3,5
Thin Lizzy album met de combinatie Snowy White en Scott Gorham op de gitaren. Ze waren toen ook met zijn vijven: Darren Wharton op toetsen.

Voor "Hollywood" mogen ze mij altijd wakker maken.

avatar van notsub
5,0
Thin Lizzy is ook op dit album tot een meer dan verdienstelijk resultaat gekomen. Angel Of Death is een prachtge opener en Renegade knalt er nog eens overheen. Beide nummers zitten vol met rustige en hardere stukken die onderling voor de nodige spanning zorgen. De bleusy inslag van Chinatown is hier niet meer zo aanwezig; er wordt hier gewoon erg degelijke hardrock afgeleverd. Fats is een ode aan en swingt de pan uit. Het is wel een ongebruikelijk Lizzy nummer, maar zeer geslaagd. Phil Lynott bewijst maar eens weer dat hij alle stijlen goed kon zingen. Mexican Blood en Hollywood zijn ook zeer de moeite waard.

avatar van koho
4,5
Prima Lizzy plaat uit de vroege winter van hun bestaan. Altijd een favoriet geweest; ik was verbaasd te vernemen dat dit als één van hun minste wordt gezien. Maar dat euvel heb ik wel vaker (zo ook met Back To The Egg van Wings bijvoorbeeld). Het is misschien een beetje laid back, lang niet alleen hardrock (hoewel dat hier zeker wel te vinden is), maar Thin Lizzy was zoveel meer dan alleen dat stempeltje. Ik kan op deze gevarieerde plaat toch echt geen slap nummer vinden (hooguit iets mindere). Kort hierna zou Snowy White de band verlaten en kwam John Sykes erbij, metal gitarist pur sang, en Lynott cs probeerden vervolgens mee te liften op de new wave of British heavy metal op hun laatste plaat Thunder & Lightning. Ik prefereer deze. Prachtsongs als het titelnummer, It's Getting Dangerous en Angel Of Death vind ik tot de top van Thin Lizzy behoren.
4.5****

avatar van trebremmit
3,0
Helaas maar ik vind dit een achteruitgang van Thin Lizzy, het bluesy achtige is verdwenen en het gitaargeluid is veranderd.
Ook is er meer een hoofdrol voor het keyboard wat ik persoonlijk niet echt geweldig vind. Alleen door de zang van Lynott hoor je nog dat dit Thin Lizzy is.

avatar van iggy
3,5
ik vind deze cd niet bij het klassieke werk van lizzy behoren. Maar er staan inderdaad 3 van de betere lizzy nummers ooit op. angel of death heeeeerlijk renegade een absolute topper prachtig sfeervol gezongen mooie text kortom een echte lizzy klassieker. En dan hebben we nog fats een inderdaad on lizzy nummer ik ben het heleMAAL met notsub eens. Daarom is het ook zo jammer dat phil zo vroeg overleden is. deze man had naar mijn idee veel meer in zijn mars dan alleen thin lizzy. Luister maar eens naar zijn solo cd's waar pure pop songs opstaan en pure reagge. Met zijn stem had hij zomaar een prachtige soul plaat kunnen maken. de rest van de cd vind ik eigelijk maar magertjes. Maar goed als je toch naar mijn idee 3 klassiekers kunt leveren tja dan heb je iets in je mars of niet soms. I love this man brrrr

Iggy/diver

avatar van vielip
4,0
Ook dit album mag ik graag horen! Het karakteristieke Lizzy handelsmerk is ook hier volop aanwezig n.l.; veelzijdigheid! Elk album heeft een ongelooflijke diversiteit aan stijlen te bieden. Dat vind ik één van de grote pluspunten bij Thin Lizzy. Juist een nummer als Fats (dat wel wat minder is geef ik toe) doet je beseffen dat afwisseling zo welkom is op een album. Angel of death, Renegade, Hollywood, The pressure will blow, It's getting dangerous en No one told him zijn de toppers op dit album wat mij betreft!

avatar van viking1
5,0
Goede lizzy cd.misschien niet hun beste.was mijn eeste lp die ik van hun kocht.
Heerlijk gitaar geweld.toppers zijn angel of death,renegade,leave this town,hollywood en mexican
Blood.wat mij betreft maar een skip nummer fats niet mijn ding.verder top album.4.5ptn

avatar van wizard
3,0
Van Thin Lizzy ken ik maar een drietal studio-albums: deze, Black Rose en Bad Reputation. Het zijn allemaal albums die ik zelden luister (Live and Dangerous komt wat vaker voorbij). De band heeft een erg lekker gitaargeluid, ongeacht wie er meespelen en de zang van Phil Lynott is erg herkenbaar. Ik vind hem een warme stem hebben, met een melancholische ondertoon. Hoewel het gitaar- en stemgeluid van Lizzy in principe zou moeten resulteren in albums die ik erg goed kan waarderen, is dat bijna nooit het geval.

Op Renegade vind ik drie nummers echt de moeite waard: Angel of Death, It’s Getting Dangerous en het titelnummer. Overigens deed de tekst van Angel of Death me denken aan die van Motorhead’s Burner (dat weliswaar jaren na Angel of Death uitkwam, maar dat ik eerder kende). Bij de overige nummers (Hollywood, Mexican Girl) is soms de tekst het zwakke punt ('Sigmund Freud, he gets very annoyed’), en soms doet de muziek me weinig, zoals in Fats of Leave This Town.

Kortom, ik houd het liever bij Live and Dangerous als ik toch wat van Thin Lizzy will horen.

3.5*

avatar van iggy
3,5
wizard schreef:
en soms doet de muziek me weinig, zoals in Fats 3.5*


Ik vind Fats echt te gek. Maar ik begrijp dat er meer mensen zijn die dit nummer niet echt kunnen waarderen. Voor mij in ieder geval het zoveelste bewijs dat Lynott puur als zanger met gemak meerdere stijlen aankon.

avatar van wizard
3,0
iggy schreef:
(quote)

Ik vind Fats echt te gek. Maar ik begrijp dat er meer mensen zijn die dit nummer niet echt kunnen waarderen. Voor mij in ieder geval het zoveelste bewijs dat Lynott puur als zanger met gemak meerdere stijlen aankon.

Dat is waar, maar ik vind het nummer erg slecht tussen de andere nummers van dit album passen.

avatar van iggy
3,5
Maar eigenlijk deden ze dat wel vaker. Denk bijv aan Dancing in the Moonlight. In wezen een pop nummer. Mij stoort dat in ieder geval niet.

4,5
De toevoeging van Darron Wharton vind ik op zich helemaal niet verkeerd. Het 'dregende'Angel of Death klinkt werelds en Hollywood is ook top. Gewoon weer een klasse plaat, al is het moeulijk om Thunder & Lightning te evenaren

avatar van gigage
3,0
Weinig originele riffs (leave this town, hoe treurig wil je het hebben) met weinig energieke uitvoeringen maken dit toch een wat minder plaatje van Lizzy. Meedoen met de opkomende metal stroom vergt toch een iets stevigere en/of commerciele aanpak. Nu wordt er een tussenweg gekozen die niet echt pakkend is. Pas bij de live uitvoeringen van Renegade , Hollywood en Angel of Death komen de songs echt tot leven.

avatar van RuudC
4,5
Weer wat zwaarder dan Chinatown!


Heerlijke plaat om te horen! Angel Of Death is een heel toffe opener. Vanwege de keyboards doet het denken aan de klassieke Rainbow, behalve dat Lynott een compleet andere zanger is dan Ronnie James Dio. Hoewel de kwaliteit van de rest van de plaat vrij hoog is, springen er maar weinig songs echt uit. Renegade is best tof en Mexican Blood doet het goed, omdat het lekker vreemd is. Het valt wel op dat er eigenlijk nog geen enkele plaat van Thin Lizzy is waarop een hele verzameling geweldige songs staan. Renegade doet het verder wel erg goed en sleept met het gave It's Getting Dangerous een krappe 4,5* eruit.


Tussenstand:
1. Jailbreak
2. Renegade
3. Chinatown
4. Black Rose
5. Fighting
6. Bad Reputation
7. Johnny The Fox
8. Nightlife
9. Vagabonds Of The Western World
10. Thin Lizzy
11. Shades Of A Blue Orphanage

avatar van gigage
3,0
"oh my god, there's millions of them" fluister Phill in de intro van Angel of Death. Hoor je het niet goed dan staat het volume te laag.

avatar van lennert
4,0
Oh man, wat is Angel Of Death een fantastisch nummer! Ik kende deze al in death metal-variant van het Poolse Vader (vanzelfsprekend daardoor ook een stuk steviger), maar het origineel staat nog steeds prima overeind (en is ook beter). Een intro dat het meeste doet denken aan Rainbow's Tarot Woman, maar alsnog met een eigen gezicht. Wat een spetterende riff en wat een fantastische tekst! Een ultieme heavymetaltrack. Als het hele album dergelijk materiaal had gehad, was het absoluut de favoriet geweest, want ik mag deze sound (inclusief de toetsen) prima. Jammer dat No ONe Told Him en Fats toch echt te poppy zijn, waardoor een echte topscore er niet in zit. Maar shit, wat is Angel Of Death fantastisch...

Voorlopige tussenstand:
1. Black Rose
2. Chinatown
3. Renegade
4. Johnny The Fox
5. Fighting
6. Jailbreak
7. Bad Reputation
8. Vagabonds Of The Western World
9. Nightlife
10. Thin Lizzy
11. Shades Of A Blue Orphanage

4,0
Eerste kennismaking met dit album was via Stampij "leave this town". Kende Lizzy alleen nog van LAD en Chinatown. Mjn favoriete Lizzy album vooral door Mexican Girl en It's getting dangerous. De eerste is nooit live gespeeld en de tweede slechts sporadisch. Het titelnummer en AOD zijn ook geweldig. Lynott was een meester in het verwoorden van gevoelens naar muziek, een tikkeltje dramatisch misschien. Voor de liefhebbers ga eens op zoek naar zijn werk na Lizzy en Grand Slam!

avatar van Kondoro0614
4,0
Oh wat heerlijk. Met 'Renegade' laat Thin Lizzy een ware sound achter die echt lekker door blaast. Toch wel oprecht één van de eerste Lizzy albums waar ik echt iets mee had, en dat komt ook wel voornamelijk door de sterke opener 'Angel of Death', die echt fantastisch door de kamer en mijn oren heen brulde met prima lyrics en muzikaal ook in orden, heerlijk gitaarwerk ook. Toch vond ik het echt niet de beste plaat die Lizzy heeft uitgebracht, ik weet toevallig wel hoe hard het album hierna is en ik kan stiekem verklappen dat, dat mijn favoriet is. Toch weet 'Renegade' goed over te komen, ook de titeltrack en nog een paar andere nummers zijn leuk maar halen nergens de klasse meer wat 'Angel of Death' wist te behalen. Soms werd het toch weer wat rustiger maar over het algemeen is dit album wel een stuk steviger dan menig werkje van Lizzy. Ja, ik ben echt wel tevreden met dit album die heerlijk klonk, maar ook voor mij is hij niet beter dan het geweldige 'Jailbreak' en zelf vond ik 'Chinatown' toch een tikkeltje leuker.

Voorlopige tussenstand:
01. Jailbreak
02. Chinatown
03. Renegade
04. Vagabonds Of The Western World
05. Black Rose
06. Fighting
07. Johnny the Fox
08. Bad Reputation
09. Nightlife
10. Thin Lizzy
11. Shades Of A Blue Orphanage

4,5
Mijn tussenstand (top 5):

1. Black Rose
2. Thunder & Lightning
3. Chinatown
4. Jailbreak
5. Angel of Death.

Hun beste album vind ik zelf Live & Dangerous ( zeer sfeervol)

avatar van viking1
5,0
Je bedoelt waarschijnlijk op nummer 5 renegade.
Angel of death is 'n nummer van het album Renegade. Of je bedoelt 'n voor mij nieuw of onbekend album van thin lizzy grapje.
Renegade ook een van mijn favoriete thin lizzy albums. Heb hem op vinyl en cd.Op Renegade klopt alles de rockers en ballades prima verdeeld. En idd Neal het live album :live & dangerous is 'n absolute live klassieker. Staat in mijn top 10 classic live albums

avatar van liefkleinhertje
3,0
Het nummer Angel of Death is gelijk wel het beste nummer en nummers als Renegade en Hollywood kunnen mij ook zeker bekoren.
Voor de rest gaat deze band bij vlagen de popmuziek op (Fats) en daar zit ik nou niet bepaald op te wachten bij Thin Lizzy.

avatar van iggy
3,5
Toch wel grappig dat deze plaat vandaag de dag zo goed wordt gevonden. Ik kan me namelijk nog vrij goed herinneren dat Renegade in 1981 niet met open armen ontvangen werd door pers en publiek.

avatar van lynyrd
3,0
Angel of death & Renegade legendarisch, wat een goede nummers waren dat.

avatar van RonaldjK
4,5
Thin Lizzy. Ik vond het eerst een stomme naam en daarom schatte ik in dat de muziek niet zo goed kon zijn. Domme puber. Slechts één liedje van hen hoorde je op de Nederlandse radio: Whisky in the Jar, waar ik niet steil van achterover viel. Gelukkig nam ik met Black Rose toch de gok, mogelijk vanwege Gary Moore. Fijn dat de fonotheek deze plaat én Live and Dangerous had: die bevielen zó goed, dat de groep geleidelijk tot mijn überfavorieten ging behoren.
Daar kwam bij dat Thin Lizzy begin jaren ’80 frequent werd genoemd als bron van invloed op de nodige nieuwe bands. Dat had vrijwel altijd te maken met de twingitaren, een stijl die de band met een vleugje Keltische folkhardrock tot stijleigenschap had verheven.

Vanaf 1980 moest de trendbewuste bandleider Phil Lynott zijn romantische stadionhardrock van extra peper voorzien. Dit om gelijke tred te kunnen houden met een nieuwe lichting hardspelende bandjes. Terwijl de groep aan Renegade werkte, werden tevens songs voor Lynotts tweede soloalbum opgenomen. De bandleden wisten meestal niet op welk album een opname zou belanden, maar logischerwijs werden de steviger liedjes voor Thin Lizzy gereserveerd. Kit Woolven zou als producer van zijn tweede soloplaat worden genoteerd, Chris Tsangarides voor Renegade.
Die hardere stijl hoorde ik terug op dit album en veel nummers kopieerde ik op cassettebandje. Kees Baars' recensie in Oor was terecht. Mijn favorieten waren de titelsong, waar de invloed van Snowy White doorklinkt met een meeslepend akkoordenschema; de snelle shuffle in Leave this Town, waarin Lynott zijn voorliefde voor ZZ Top verwerkte; er klonk zowaar metal in Hollywood, dankzij de felle riff en de snelheid; het breekbaardere No One Told Him vond ik bijzonder vanwege de tekst over een verbroken relatie en kameraadschap: “When I’m down my friends they always come around. And when I’m upset my friends they help me to forget. But how can he forget? He hasn’t got a friend.” Mijn slechte Engels werd langzamerhand beter en deze boodschap begreep ik. Tenslotte belandde de cowboyromantiek van Mexican Blood op een bandje, omdat Lynott mij op het puntje van mijn stoel kreeg met dit indringende westernverhaal, geschreven als een filmscript.

Bij dit alles viel mij op dat toetsenist Darren Wharton een grotere rol kreeg dan op zijn debuut bij de band, Chinatown. Sterker nog, eigenlijk had hij als vijfde bandlid op de hoes moeten staan, zo weet ik inmiddels dankzij de biografieën. De platenmaatschappij echter vond vier portretten op de achterzijde genoeg. Op de inlay van de extended cd (2013) staat de ontbrekende foto.
De platenmaatschappij was niet zo tevreden als ik: men had in de gaten dat de heroïneverslavingen van zowel Lynott als gitarist Scott Gorham onbeheersbaar dreigden te worden en verminderde de steun. Die keuze werd bevestigd toen Gorham tijdens de hierop volgende tournee moest opgeven en buiten het zicht van het publiek werd vervangen door de mij onbekende gitarist van Lookalikes, ene Sean O'Connor; aldus de biografie Cowboy Song (2016) van Graeme Thomson.

De overige liedjes behoren inmiddels ook tot mijn favorieten. Zelfs Fats, een ode aan pianist Fats Waller met fraaie solo van Wharton bevalt me nu goed. Idem voor Angel of Death, wat eerst de albumtitel had moeten worden, tekenaar Jim Fitzpatrick had al een ontwerp voor de hoes klaar. Indertijd vond ik het te dreigend, te donker. Wat me nu juist extra bevalt is de expressiviteit van Lynotts stem, die acteert alsof hij opnieuw de rol van priester in War of the Worlds van Jeff Wayne doet.
De 2013-cd-editie bevat enkele interessante bonustracks, zoals het zo goed als geflopte Trouble Boys, wat alleen maar op single verscheen omdat Lynott dat per se wilde. Extra leuk voor de groep fans als ik, voor wie deze plaat een favoriet in de discografie van de band is geworden. Meer nog dan het werk van de hoogtijdagen 1976-1978.

Tenslotte graag uw aandacht voor de drumbreaks die Brian Downey in Renegade na 4'50" over ons loslaat: fantastisch! Wat een eigen stijl heeft deze man toch, deze rollers kan ik bijna eindeloos horen...

avatar van Dirkrocker
4,0
Vandaag de marathon van thin lizzy afgerond Dit was wel de plaat die ik het langst niet gehoord had. Dat kom vooral doordat als ventje van 18 me deze plaat niet zo vatten. Niet dat ik het slecht vond, maar kwam er niet lekker in. Leerde thin lizzy kennen, met de platen china town en thunder And lighting, en dat vond en vind ik nog steeds geweldige platen. Maar nu heel wat jaartjes later moet ik me mening over deze toch ook bij stellen. Prima plaat, al was het alleen maar voor de opener angel of death. Wat een geweldig nummer is dat. Maar nummers als renegade,The pressure Will blow, leave this town en hollywood zie ik als de betere songs van de plaat. Al vind ik andere platen nog steeds wel tikkie beter,maar dat kom waarschijnlijk ook doordat ik die veel vaker geluisterd heb, en automatisch me ook doet denken aan een fantastische tijd. Dus wie weet is het gewoon en kwestie van vaker luisteren

Gast
geplaatst: vandaag om 17:00 uur

geplaatst: vandaag om 17:00 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.