menu

Tim Buckley - Goodbye and Hello (1967)

mijn stem
3,92 (266)
266 stemmen

Verenigde Staten
Rock / Folk
Label: Elektra

  1. No Man Can Find the War (2:58)
  2. Carnival Song (3:10)
  3. Pleasant Street (5:15)
  4. Hallucinations (4:55)
  5. I Never Asked to Be Your Mountain (6:02)
  6. Once I Was (3:22)
  7. Phantasmagoria in Two (3:29)
  8. Knight-Errant (2:00)
  9. Goodbye and Hello (8:38)
  10. Morning Glory (2:52)
totale tijdsduur: 42:41
zoeken in:
avatar van woutorrmusic
4,0
I Never Asked to be Your Mountain, wat een mooi, indringend nummer zeg

avatar van Madjack71
Ik lijk maar niet echt een muzikale klik te krijgen met pa Buckley. Hij heeft een flexibele stem die vlot en hoog kan klinken, maar mij niet weet te raken. De muziek is bij vlagen complex gearrangeerd en eigenzinnig, maar ook daar komt het bij mij niet echt binnen. Maar ik kan begrijpen dat dit voor anderen juist weer wel het geval is.

avatar van Lura
5,0
Madjack71 schreef:
Ik lijk maar niet echt een muzikale klik te krijgen met pa Buckley. Hij heeft een flexibele stem die vlot en hoog kan klinken, maar mij niet weet te raken. De muziek is bij vlagen complex gearrangeerd en eigenzinnig, maar ook daar komt het bij mij niet echt binnen. Maar ik kan begrijpen dat dit voor anderen juist weer wel het geval is.


Weleens zijn debuut of Dream letter gehoord, Madjack? Misschien bevallen die je beter.

avatar van Lura
5,0
AdrieMeijer schreef:
Even meedoen aan de algehele lijstjesgekte: 1001 albums die je gehoord moet hebben voordat je doodgaat (daarna heeft het geen zin meer) vind je op deze website. En verdomd, "Goodbye and Hello" staat er ook op.


En dat is meer dan terecht, Adrie. Dit album staat bij mij hoger genoteerd dan al die moeilijk-doen-voor-niks-albums die hij later maakte. Die ook nog eens niet consistent waren. Vooral Starsailor is een hoop gefreak, wat zijn geweldige zangkwaliteiten niet ten goede kwam.

Hendrik68
Ben blij dat je ook eens kritisch bent, wel jammer dat net Tim Buckley het slachtoffer is. Ik kan me wat jij noemt "Moeilijk-doen-voor-niks" best voorstellen bij Lorca. Daar voert hij de dramatiek op tot het uiterste en bij mij valt dat helemaal op de juiste plaats. Ik kan me echter zeker voorstellen dat niet iedereen dit trekt. Ik vind echter vooral Happy Sad en Blue Afternoon volstrekt niet ingewikkeld, maar wel buitengewoon geniaal. Hoe hij met zijn zang romantiek aan realiteit koppelt. Grandioos gewoon. Als je Love from Room109 etc. hoort, dat is gewoon ongehoord zo mooi. Dit album vind ik ook uitstekend, maar vormt voor mij slechts een voorbode van wat nog komen gaat.

avatar van musician
4,5
Ik moest hier ook nog stemmen en voila, bij deze.

Goodbye and Hello vind ik een prima en afwisselend sterk Tim Buckley album. Buckley houdt mij hier bij de les, waar ik bij Lorca (zoals recent geschreven) dat gevoel niet heb.

Maar hij schrijft prima songs, zingt hier mooi en speelt uitstekend gitaar. Hij verschuift in de 9 jaar dat hij actief was (al overleden in 1975) zijn terrein van singer/songwriter naar jazz en avant garde. Dat moet je als liefhebber willen, daar moet je in mee willen gaan. Ik doe dat dan niet, blijkbaar net als Lura, maar ik kan mij voorstellen dat anderen het prachtig vinden.
Maar Goodbye and Hello vind ik een onberispelijk goed album.

Pleasant Street één van de mooiste singles van 1968 wil ik ook nog zeker hebben vermeld.

avatar van Droombolus
5,0
Prachtig zou ik het niet willen noemen, maar zijn stem neemt me mee op reis. De landschappen die daarbij voorbijtrekken veranderen daarbij van vertrouwd glooiend, via idylliese droom naar surealisties à la Dali. Het een is komfortabeler dat het ander, maar interessant blijft het.

Na Starsailor zit hij met 4 wielen vast in de zompige gronden van de realiteit en moeten we het doen met wat hij zou willen dat er thuis gebeurt ( ) en het uitzicht vanuit zijn raam, waarbij hij helaas af en toe wel wat imput van de hobo had kunnen gebruiken. Maar ja, die had hij op deze plaat al weggestuurd .........

avatar van BoyOnHeavenHill
4,5
Net als de hoes is Goodbye and hello voor mij een plaat met twee gezichten.
        Eind jaren negentig kwam ik dit album tegen in de uitverkoopbakken van een sindsdien ter ziele gegane CD-winkel, voor de zeer schappelijke prijs van 10 (toen nog:) gulden. Buckley was voor mij toen alleen nog maar een Beroemde Naam (gelukkig wel al bekend als "an artist in his own right" en niet als vader-van), en omdat ik altijd graag de "zwarte gaten" in mijn kennis van de geschiedenis popmuziek wil opvullen nam ik deze ongezien mee. De eerste twee nummers deden me nog niet echt opveren, maar vanaf de eerste noten van Pleasant Street was het raak, en Buckley heeft me daarna eigenlijk niet meer losgelaten. Ik heb lang niet alles van hem, en op zijn latere platen (vanaf Starsailor) heb ik soms ook wel behoorlijk wat moeite, maar zijn vroege werk vind ik magisch. (Waarom leg ik dit nog uit? Hier bevinden zich veel geloofsgenoten.)
        Zo ook het merendeel van de nummers op Goodbye and hello. No man can find the war valt misschien nog binnen de traditie van de klassieke protestsong, en Carnival song is nog een kort (maar fraai) psychedelisch-romantisch nummer, maar daarna nemen de nummers dikwijls een muzikale of tekstuele en in ieder geval altijd emotionele left turn die de plaat nog altijd fris en vooral uniek houdt. Leerden we vroeger op school niet dat literatuur volgens Willem Kloos de allerindividueelste uitdrukking van de allerindividueelste emotie is? Dan schrijft Tim Buckley vaak muzikale literatuur, en die is vaak ook zo allerindividueelst omdat nummers als Pleasant Street, Hallucinations en Morning glory na al die keren dat ik ze heb gedraaid nog altijd geen eenduidige "betekenis" of emotionele lading hebben.
        Helaas –het andere gezicht van dit album– gaat dat voor mij slechts voor 28 van de 43 minuten op. Die 28 minuten worden gevuld door acht van de tien nummers, maar die andere twee nummers kan ik maar niet mooi vinden, en helaas zijn dat wel de twee langste tracks van de plaat. In I never asked to be your mountain wordt een toch al niet zo interessante melodie overweldigd door een drukte van congas en akoestische slaggitaar, en door het David Ackles-achtige theatrale orkestrale arrangement en de vele maat- en stemmingswisselingen valt het titelnummer voor mij uiteindelijk als los zand uit elkaar. Ik heb allebei de nummers vaak geprobeerd te waarderen, maar ik kan mijn aandacht er echt niet bij houden, en ze vormen voor mij toch een smet op een verder zo prachtige plaat.
        De volle mep qua sterren kan ik dus uiteindelijk niet voor dit album geven. (Als nu dit een ultrakorte plaat van 28 minuten –dus met alleen die acht sterke nummers– was geweest, zoals in de zestiger jaren wel vaker voorkwam, hoe zou ik hem dan gewaardeerd hebben?) Die acht nummers herbergen echter zóveel moois en zóveel muzikale rijkdom dat ik toch tegen de maximale score aan ga leunen. Als mensen mij vragen met welke van Buckley's platen ze moeten beginnen noem ik nog altijd Goodbye and hello, en dan niet eens omdat dat ook voor mij het vertrekpunt was maar vooral omdat dit een zeer veelzijdige plaat is waarop alle facetten van Buckley's genie tot uiting komen.
 

avatar van Droombolus
5,0
In I Never Asked To Be Your Mountain rekent hij af met de foute emoties veroorzaakt door zijn huwelijk met Mary G.. Zeg maar waar de oerschreeuw tejorie in de 80s populair mee zou worden

Goodbye And Hello vind ik dan weer van onaardse schoonheid, maar tekstschrijver Beckett vind het ook niks omdat Buckley zijn tekst vermoord zou hebben dus je bent niet echt in fout gezelschap.

avatar van BoyOnHeavenHill
4,5
Je bedoelt die "Primal Scream"-therapie van Arthur Janov? O ja, daar was Tears For Fears door "geïnspireerd", en later de band Primal Scream natuurlijk, maar zat John Lennon niet al in het begin van de jaren 70 bij Janov in therapie, met als resultaat die John Lennon/Plastic Ono Band-elpee? (Weet ik niet precies, nooit erg geïnteresseerd in Lennon geweest.) Hoe dan ook, in I never asked to be your mountain zit op 2'05 natuurlijk ook een mooie gil in de mix begraven (temidden van vele andere uithalen elders in het nummer).
 

avatar van BoyOnHeavenHill
4,5
Zoals elk jaar heb ik ook in 2013 oudjaar met een redelijk uitgebreide groep vrienden gevierd, en elk jaar weer eten, drinken, kletsen en kaarten we met die eeuwige Top 2000 op de achtergrond. Elk jaar weer Whole lotta Rosie, elk jaar weer Dire Straits, elk jaar weer Old and wise en Coldplay en Hotel California en Pink Floyd – gèk word je ervan. Dus dit jaar stelde ik iets anders voor: iedereen leverde bij mij tien nummers en/of 30 à 45 minuten muziek in, en al die nummers brandde ik dan door elkaar op een aantal CD's. Niet per se je favoriete muziek, maar wel nummers die je zou willen horen en/of láten horen. Maximaal één nummer per artiest per inzender, en liefst geen nummers uit de eerste honderd van de top-2000.
        Moeilijk maar wel interessant: welke nummers kies ikzelf en waarom? Sommige artiesten moesten erbij omdat ze al mijn hele leven meegaan, anderen omdat ik er momenteel heel veel naar luister, aldus een overzicht creërend van mijn muzikale smaak van pakweg de afgelopen twee jaar. Een eerste schifting leverde twintig nummers op. Moeilijk, maar wel leuk, want het dwingt je een inventaris van je eigen smaak te maken.
        Nummers kwamen, gingen, kwamen terug en gingen weer, maar één van de weinige nummers die nimmer van wijken wisten was Phantasmagoria in two, als de perfecte illustratie van Tim Buckley's genie.
        Zo werd het uiteindelijk nog een ontzettend leuke (en extreem gevarieerde) avond, hoewel we uiteindelijk zóveel muziek hadden dat we de laatste twee (van de acht volgebrande) CD's pas bij het ontbijt van de volgende ochtend draaiden. Phantasmagoria verzoop uiteindelijk in het feestgedruis, en zou het qua aandacht vermoedelijk sowieso hebben moeten afleggen tegen Hallelujah in de versie van zoon Jeff. Maakte niet uit – ík hoorde het.
 

avatar van AdrieMeijer
4,0
Leuk idee!

avatar van PaulKemp48
5,0
Mijn late ontdekking van dit fenomeen helemaal goed gemaakt door de eerste vijf albums te kopen! Alleen voor Lorca ben ik nog wat huiverig na beluistering van het eerste nummer. Voor sommigen is dat nu juist het beste album, heb ik begrepen!

avatar van AdrieMeijer
4,0
Eigenlijk ben ik blij dat ik Tim Buckley in het vinyl-tijdperk heb leren kennen. De eindeloze zoektochten op zaterdagmiddag, alle platenbakken doorsnuffelen, een vriend die mij erop attendeerde dat er 40 kilometer van huis een onbekende plaat van hem in een platenwinkel lag, (bleek achteraf Art Blakey te zijn, foutje! bedankt) en de bliksem die bij je inslaat als je dan na jaren ineens Lorca vindt... Tja, dat waren nog eens tijden. Niet dat ik terug zou willen naar de '70 er jaren, trouwens.

avatar van Kronos
3,0
Momenteel neem ik dit album onder de loep in het topic:1001 albums.

avatar van bikkel2
5,0
Er zijn vocalisten/ songwriters die je ontroeren en je inpakken.
Tim Buckely is zo'n artiest.
De man weet mij bij altijd de juiste snaar te raken.
Goodbye And Hello is zo'n plaat die ik soms wel meerdere keren achter elkaar draai.
Tim heeft sowieso een stem die wat mij betreft tot 1 van de mooiste en uniekste allertijden behoort.
Natuurlijk is dit een typische 60's plaat en de sounds en lyrics zijn ook helemaal van toen.
De overigens fraaie wat theatrale titelsong brengt mij met name in de kalmere stukken in extase.
Het is echt zijn veelzijdige stem waar hij dus alle kanten mee op kon. Het blijft de sterkste troef.
Prachtige werkjes ook zoals Once Was I, Pleasant Street, het fragmentarische Carnival ,Morning Glory en het ritmische, eigenzinnige I Never Asked To Be My Mountain.
Een plaat die met groot gemak tot het beste van het topjaar 1967 gerekend mag worden.
Folky songs in combi met grootser uitgepakte stukken met strings en koper.
Al met al een artiest die nooit echt helemaal door drong tot de menigte.
Tim Buckley was vooral een grillig artiest die zich niet liet sturen en vooral deed wat naar zijn inzicht het juiste was.
Maar wat een enorm talent had deze veel te vroeg overleden singer/songwriter.
Deze overigens verhoogd naar 5 sterren.

Ik wil mij toch eens serieus gaan storten op zijn latere avant- garde periode.

avatar van AbleMable
4,5
Goodbye and Hello was het eerste album wat ik aanschafte van Tim Buckley, zal ergens begin jaren 90 geweest zijn. Ik ben te jong om het verschijnen ervan bewust meegemaakt te hebben (was toen 3-4 jaar oud).
Ik had eind jaren 80 Tim Rose al ontdekt en Tim Hardin maar de 3e Tim ontbrak nog tot ik dit album aanschafte. En ik weet nog goed dat ik overrompeld was door dit album en ook dat bij introductie van dit album bij vrienden dit album goed viel. En we allemaal toen Tim Buckley liefhebber werden en ik steeds meer van hem hing aanschaffen. En mijn vrienden ook trouwens. En heel wat nachten hebben we doorgebracht op de muziek van Tim Buckley.
Maar goed, dit tweede album van Tim Buckley zal altijd een speciaal plekje bij me hebben omdat hiermee dus mijn liefde voor Tim Buckley ontstond. En het is gewoon een goed album. Wat volwassener dan zijn eerste album en toegankelijker dan de albums die hierop zouden volgen. En de man is werkelijk een stemkunstenaar. Hoogtepunten blijven ook na nu regelmatig het album herbeluisterd te hebben, Pleasant Street, I Never Asked To Be Your Mountain, Phantasmagoria in Two en het titelnummer wat zo heerlijk alle lanten opschiet. Maar eigenlijk is het hele album gewoon goed en beluister ik hem ook het liefst in zijn geheel. En ik vind het heel moeilijk om zijn muziek te categoriseren en das maar beter ook. Goede muziek laat zich niet snel vangen in een hokje. En de muziek van Tim Buckley dus ook niet.

Voorlopige tussenstand bij deze herwaardering van Tim Buckley;
1. Goodbye And Hello
2. Tim Buckley

avatar van aerobag
4,0
Ik kende de muziek van de beste man nog niet, maar het album prikkelde mij meteen. Ik ben gelijk in de rest van de discografie gedoken en heb achtereenvolgend Happy Sad tot en met Starsailor beluisterd. Buckley heeft behoorlijk wat in zijn mars en verwierp ons aan een gevarieerd smakenpalet van folk met elementen van psychedelica, rock en jazz. Daarnaast deed hij iets waardoor je mij direct enthousiast krijgt: Hij was niet bang om te experimenteren. Nog belangrijker, vaker dan niet zijn de experimentele composities nog geslaagd ook.

Op zijn sophomore, Goodbye and Hello, houdt de zanger zich nog relatief in. Maar net zoals de beste abstracte schilders ook de traditionele, waarheidsgetrouwe landschappen vaak uitermate goed in de vingers hebben zitten, laat Buckley hier zien dat hij ook over uitmuntende conventionele folk rock-songwriting skills beschikt. Meeslepende anthems zoals Pleasant Street en I Never Asked To Be Your Mountain zitten piekfijn in elkaar, waarschijnlijk ook dankzij de goedgevulde productie en arrangementen van Jan Holzman en een ander die ik maar niet zal noemen vanwege zijn recente veroordeling voor zedenmisdrijven. Als de voet even van het gaspedaal af gaat, zoals op Once I Was en Morning Glory, toont Buckley zijn voortreffelijke sensibiliteit voor de gevoelige snaren.

De drang tot een onconventionele aanpak breekt soms al door op dit album, wat zich vooral uit als een psychedelische randje dat regelmatig zijn kop opsteekt op dit album. Bijvoorbeeld de desoriënterende kermis sound op de achtergrond van Carnival Song of de wazige maar gelaagde sound van hallucinations. Buckley was ongelofelijk getalenteerd en ik kan me niet voorstellen dat ik dit briljantje zolang onaangeroerd heb gelaten, maar ik geniet er nu dubbel en dwars van.

avatar van jorro
3,5
Ook voor mij een vrij bekend onbekend fenomeen. Ik weet al ...tig jaar dat het de vader is van Jeff, maar echt in zijn muziek heb ik me nooit verdiept. Da's zonde, zeker als het dit album betreft. Hoewel het ook zo'n album is dat ik niet dagelijks gedraaid zou hebben. En dat gaat ook niet veranderen. De muziek van Tim Buckley was 50 jaar geleden mooi, is nu mooi en zal over nog 50 jaar ook nog wel gedraaid worden. . Favoriet is I Never Asked to Be Your Mountain. Bizar fraai nummer is dat.
Het album staat op 44 in de 100 Greatest Albums of 1967 en 19 in Best Ever Albums en dat laatste klopt beter. 3,5*

avatar van ArthurDZ
5,0
aerobag schreef:
Meeslepende anthems zoals Pleasant Street en I Never Asked To Be Your Mountain zitten piekfijn in elkaar, waarschijnlijk ook dankzij de goedgevulde productie en arrangementen van Jan Holzman en een ander die ik maar niet zal noemen vanwege zijn recente veroordeling voor zedenmisdrijven.


Hé grappig, ik wist niet dat R. Kelly hier nog aan heeft meegewerkt

avatar van willemmusic
ArthurDZ schreef:
(quote)


Hé grappig, ik wist niet dat R. Kelly hier nog aan heeft meegewerkt

Dat doet mij eraan denken dat Rosebud nog niet op MuMe staat...

avatar van willemmusic
Stilte na mijn reactie op Arthur DZ, waar heb ik het over???
Zie de pas toegevoegde
Rosebud - Rosebud (1971) - MusicMeter.nl

4,5
Eerlijk gezegd vind ik lang niet alles van Tim Buckley even geslaagd, maar Goodbye and hello is een imponerende elpee die mij iedere keer weer raakt. Veel toegankelijker dan Starsailor en Lorca en beter dan zijn debuut en zijn laatste drie elpees.
Phantasmagoria in two bezorgt me na al die jaren nog steeds kippenvel, maar ook No man can find the war, Pleasant Street en Hallucinations vind ik topnummers.

avatar van Tonio
4,0
Vanochtend klonk tot mijn verbazing Once I Was op de radio. Direct maar het hele album geluisterd.

En ja hoor: nog altijd een feest om naar te luisteren!

Gast
geplaatst: vandaag om 07:50 uur

geplaatst: vandaag om 07:50 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.