Golden Promises is wat meer rechttoe rechtaan rock dan ik gewend ben. Beetje gitaar hier, stevig drumwerk daar. Ik ben nog niet ondersteboven, maar het nummer weet me wel lekker te pakken.
Losing Faith in Words heeft weer eens wat spannend electronica werk in zich (wat wel eens vaker voorkomt op Hammill-albums). Dit in combi met de piano en de wat bijtende zang van heer Hammill zorgt weer voor een origineel stukje muziek.
Jargon King opent chaotisch. Een hoop gefreak, wat helaas het hele nummer voort blijft duren. Dit soort acties geloof ik wel.
Fogwalking klinkt zoals de titel al doet geloven. Het is potverdorie echt net of je in een dikke mist rondloopt. Traag en stroperig waan je je een weg. Alleen is het nu een muzikale weg. Wederom een zwaar en best experimenteel nummer.
The Spirit klinkt dan gelijk al weer een stuk toegankelijker en luchtiger, met name door de akoestische gitaar. Toch wel weer fijn om even een 'gewoon' nummer te horen. Dat lijkt op
In Slow Time al weer voorbij, want ook dit is weer zo'n dreigend nummer waar je je volledig in de duisternis waant.
The Wipe is een vaag tussendoording waar ik me wederom bij afvraag wat ik er mee aan moet.
Dan komt het bijna 20 minuten durende
Flight: wat een avontuur is dat zeg! Het stuitert werkelijk alle kanten op en het draagt alle elementen van dit album in 1 song. Het lijkt wel een mini-opera bij tijd en wijle (Bohemian Rhapsody eat your heart out
).
Deze afsluiter is wel het hoogtepunt van dit album te noemen.
Maar red het ook alle miskleunen hier? Niet helemaal vrees ik. Dit is de kant van Peter Hammill die ik wel kan waarderen vanwege zijn lef en avontuurlijkheid, alleen heb ik een groter zwak voor de pijnlijke 'lovesongs' waar de bitterheid vanaf spat en die zijn hier niet echt te vinden.