menu

Peter Hammill - A Black Box (1980)

mijn stem
4,00 (82)
82 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: S-Type

  1. Golden Promises (2:57)
  2. Losing Faith in Words (3:40)
  3. Jargon King (2:43)
  4. Fogwalking (4:04)
  5. The Spirit (2:38)
  6. In Slow Time (3:27)
  7. The Wipe (1:45)
  8. Flight (19:38)
totale tijdsduur: 40:52
zoeken in:
avatar van IMPULS
4,5
Moet het er maar eens van komen. Flight is 20 minuten boeiend door én het bloedstollende verhaal en dito zang, én de perfect passende arrangementen. Bloedstollend, huiveringwekkend. En loopt de ramp goed af...?
Van de kortere nummers vooral: Golden Promises, Losing faith in words, Fogwalking en In Slow Time.
Blijft er weinig vervelends of matig over....4,5. En de muziek is als de hoes...

avatar van aERodynamIC
3,5
Golden Promises is wat meer rechttoe rechtaan rock dan ik gewend ben. Beetje gitaar hier, stevig drumwerk daar. Ik ben nog niet ondersteboven, maar het nummer weet me wel lekker te pakken.
Losing Faith in Words heeft weer eens wat spannend electronica werk in zich (wat wel eens vaker voorkomt op Hammill-albums). Dit in combi met de piano en de wat bijtende zang van heer Hammill zorgt weer voor een origineel stukje muziek.
Jargon King opent chaotisch. Een hoop gefreak, wat helaas het hele nummer voort blijft duren. Dit soort acties geloof ik wel.
Fogwalking klinkt zoals de titel al doet geloven. Het is potverdorie echt net of je in een dikke mist rondloopt. Traag en stroperig waan je je een weg. Alleen is het nu een muzikale weg. Wederom een zwaar en best experimenteel nummer.
The Spirit klinkt dan gelijk al weer een stuk toegankelijker en luchtiger, met name door de akoestische gitaar. Toch wel weer fijn om even een 'gewoon' nummer te horen. Dat lijkt op In Slow Time al weer voorbij, want ook dit is weer zo'n dreigend nummer waar je je volledig in de duisternis waant.
The Wipe is een vaag tussendoording waar ik me wederom bij afvraag wat ik er mee aan moet.
Dan komt het bijna 20 minuten durende Flight: wat een avontuur is dat zeg! Het stuitert werkelijk alle kanten op en het draagt alle elementen van dit album in 1 song. Het lijkt wel een mini-opera bij tijd en wijle (Bohemian Rhapsody eat your heart out ).
Deze afsluiter is wel het hoogtepunt van dit album te noemen.
Maar red het ook alle miskleunen hier? Niet helemaal vrees ik. Dit is de kant van Peter Hammill die ik wel kan waarderen vanwege zijn lef en avontuurlijkheid, alleen heb ik een groter zwak voor de pijnlijke 'lovesongs' waar de bitterheid vanaf spat en die zijn hier niet echt te vinden.

4,5
Als nauwgezet volger en jarenlang fan van Peter Hammill wil ik je graag een compliment geven voor de zorgvuldige wijze van recenseren. Ik ben het (toevallig??) nog eens ook, maar dat is van minder belang. Ik beschouw dit album als een goed Hammill-album, maar het heeft m.i. niet het niveau van bijv "Over" of "The Future Now" of "Pawn Hearts" uit zijn eerste VDGGperiode.

beaster1256
fantastische cd van de heer hammill, dit was vroeger één van mijn lievelings lp's , met de gewone ( wat is echter gewoon bij peter ) nummers op kant 1 en dan het superbe ' flight ' op kant 2 , heb hem onlangs teruggekocht op cd , en hij is en blijft overweldigend , niet aan te raden aan te mainstream - achtige muziekliefhebbers , maar voor wie iets wil wagen, dikke aanrader

Aquila
O la la. Als je alles gehad denkt te hebben komt Hammill met dit meesterwerk op de proppen. Het derde op rij. Ontoegankelijker dan alles dat hij ooit heeft gemaakt of zal maken. Als hij de punk al vijf jaar geleden heeft doorgemaakt komt hij hier met avant-garde electronica die in die tijd niet misstond (maar werd misbegrepen denk ik zo) gelardeerd met toch wel degelijke rock songs

Dit was trouwens het eerste Hammill album dat ik hoorde en ik was meteen verkocht. Ik kende Hammill's nam van zijn gast vocalen op Robert Fripp's Exposure en heb deze toen maar geleend bij de bibliotheek. Blijkbaar stond ik toen nogal open voor gekkigheid, want bijna al mijn vrienden hebben zich sindsdien niet begrijpend uit de voeten gemaakt als ik dit opzette.

Ben sinds het begin al 'verliefd' op "Jargon King", maar vooral "Fogwalking". Die laatste is nog steeds mijn favoriete Hammill nummer. Volgens mij een a-tyische voorliefde. Ik weet niet of hij het ooit live gespeeld heeft (ik ken het in elk geval niet), maar ben er erg benieuwd naar. Bij de concerten waar ik was heb ik het voor de toegift wel altijd geroepen (ja, dat was ik dus- sorry).

Maar naast deze zijn songs als "Losing Faith in Words" ook helemaal tot bloei gekomen (vooral sinds ik de bootleg A Stranger Still met een fenomenale versie van dat nummer ken). Het geprezen "Flight" is vocaal sterk, maar kent ook zwakkere plekken.

In de loop der tijd alleen "The Future Now" ten opzichte van dit album hoger gaan aanslaan, omdat dat meer compact is en minstens zo uitdagend in muziek en teksten. Hoewel het daar wat meer onder de oppervlakte blijft en zich moeilijker prijsgeeft.

Ik heb altijd nogal wat te kankeren op de Hammill-hoezen, maar deze past perfect bij de inhoud.

highlights (in niet-willekeurige volgorde): Fogwalking, Losing Faith in Words, Jargon King, Flight
lowlights: geen

avatar van barrett
4,5
Ooit stelde ik mij de vraag of er eigenlijk nog pareltjes in de muziek waren die ik niet kende (hoe pretentieus kan je zijn), dat was dan ook voor ik op Musicmeter actief werd.
Sindsdien heb ik dan ook enkele "nieuwe" interessante bands leren kennen...één ervan is dan ook zeker Peter Hammill. (een tip van Minsterfool, waarvoor dank).

Toen ik deze plaat voor het eerst hoorde moest ik onmiddelijk denken aan David Bowie, op sommige momenten lijkt deze plaat echt op een ruwere versie van Low. Ik stel me deze plaat dan ook voor als de versie die Low ongeveer zou geweest zijn zonder de bijdrage van Brian Eno.

Omdat Ik me dus niet kon ontdoen van het idee dat deze Peter Hammill eigenlijk goed had gekeken naar ene David Bowie, bij het maken van deze plaat, heb ik ook wat zitten googlen om meer van deze artiest te weten te komen.

Nu blijkt dat niet Peter Hammill maar David Bowie waarschijnlijk zijn inspiratie zocht bij Peter Hammill's werk. Nuja echte bewijzen zijn er niet van maar als je kijkt naar de carriere van deze Peter Hammill en het innoverende karakter van deze man lijkt het ook wel logisch dat hij voor menig artiest eigenlijk wel een grote inspiratiebron is geweest.

Zo blijkt ook uit een quote van John Lydon (Sexpistol zanger): "Peter Hammill's great. A true original. I've just liked him for years. If you listen to him, his solo albums, I'm damn sure Bowie copied a lot out of that geezer. The credit he deserves, just has not been given to him. I love all his stuff". Daar ben ik dus ook overtuigd van na het horen van deze plaat.

Op deze plaat combineert Peter Hammill prachtig mysterie, waanzin en totale choas in elkaar. Bij de eerste luisterbeurt dacht ik onmiddelijk dat dit eigenlijk een stukje ongeregelt zou zijn, niets is minder waar en dat blijkt dan ook na enkele luisterbeurten.

De plaat is mooi uitgebalanceert, alle songs leiden als het ware naar het finale lied Flight. The Flight wordt als het ware nog epischer. Het geheel lijkt in de eerste instantie een kale bedoening, met weinig instrumenten, maar niets is minder waar. Fluit, Saxofoon, Guitaar, Drum, Syntesizer en Tambourijn worden gebruikt in dit mini epos.
Prachtig vind ik het om te horen hoe hij met deze instrumenten je meesleept in deze doemplaat.

Waarom zou je als MUME-lid deze plaat moeten beluistern?

1) Als je als mij David Bowie fan bent en een kijkje in zijn cd-kast wilt nemen dan zul je zeker deze plaat tegen komen.
2) Het is een fantastisch meeslepend epos die geen enkel moment verveelt.
3) Mensen die graag Magazine en co... graag horen zullen hier ook echt hun hart kunnen ophalen.

Beluister deze plaat zeker en vast van maar 37 stemmen is wat mij betreft toch heel weinig voor iemand die van grote invloed was op David Bowie maar ook op een latere genertie muzikanten.

beaster1256
dit is het grootste geheim in de muziek van de laatste 35 jaar , de frontman van VDGG , briljante solocarriere , met dit en ' over ' als hoogtepunten ,

idd : fogwalking is briljant , maar de ganse cd is subliem , is donker , niet makkelijk , maar is de beste muziek niet die zijn geheimen maar luistersmaat prijsgeeft ???

Aquila
Het is niet ondenkbaar dat 'Flight' deel zal uitmaken van de setlist bij de komende VDGG concerten in juni, zie onder andere Hammills website: http://www.sofasound.com/touring.htm

avatar van The Eggman
4,5
Experimenteel,over vrijwel de gehele linie goed uitgewerkte songs en meneer Hammill textueel (zie ook Flight)op het scherpst van de snede.Zo zien wij hem graag.Voor mij op dit moment Peter Hammill"s beste album.

avatar van The Eggman
4,5
Aquila schreef:
Het is niet ondenkbaar dat 'Flight' deel zal uitmaken van de setlist bij de komende VDGG concerten in juni, zie onder andere Hammills website: http://www.sofasound.com/touring.htm
Track 1 op Het nieuwe VDGG.Merlin Atmos Live album is Flight geworden.

Misterfool
De jaren 80 zijn bij dit album aangebroken en dat is aan de muziek te horen. Het is te prijzen dat Peter Hammill in de eerste 15 jaar van zijn carrière de tijdsgeest goed bij de lurven had. "A Black Box " is nog elektronischer en vooral duisterder dan voorgangers “PH7” en “The Future Now”. Daarnaast is dit een van de eerste solo-albums die ik van hem beluisterde. Ik was toen compleet overdonderd, al zie ik tegenwoordig wel de wat mindere kanten van dit album.
-
Niet elk nummer op dit album is even sterk. Met ‘Jargon King” en “The Wipe” heb ik bijzonder veel moeite. Peter is nooit vies geweest van een experiment, maar hier gaat hij voor mij net een stapje te ver. Glitchy elektronische probeersels! Het duurt bij elkaar maar een krappe 5 minuten, waardoor het ook weer niet zo’n enorme smet is. "The Spirit" is op dit album een buitenbeentje. Op zichzelf een prima, akoestisch georiënteerd, nummer. De drums en de elektrische gitaar doen echter afbreuk aan de compositie. Het neemt de intensiteit weg van de akoestische gitaarpartijen.
-
“Losing Faith in Words” is dan weer een van mijn lievelingsnummers van Peter Hammill. De geringe waarde van woorden en het menselijk onvermogen om te communiceren wordt, in een muzikaal betoog ,belicht. "Fogwalking" is ook zo'n sterk nummer. Een loodzware compositie die zich slepend voortbeweegt. De songtekst bezingt een mistige, apocalyptische wereld en de muziek doet alles om dat te ondersteunen. Griezelen bij de geluidsinstallatie! "In Slow Time” is ten slotte ook een indrukwekkende, duistere trip. Psychedelische achtergrondgeluiden geven het nummer een soort vertragingseffect. Past goed bij de songtitel. Dan rest ons de tweede plaatkant die opgevuld wordt door slechts één nummer.
-
“Flight” is het bewijs dat Hammill in de 80’s nog net zo episch uit de hoek kan komen als ten tijde van Van Der Graaf Generator. De ijle pianotonen die het nummer openen in de combinatie met die gevoelige zangpartijen doen mijn kippenvel rijzen. Hoewel de compositie nog steeds erg ingewikkeld in elkaar steekt,is het arrangement veel spaarser. Geen slechte keuze! Het nummer wint hierdoor aan intimiteit. De gebruikte overgangen tussen de segmenten zijn erg sterk. Vooral de versnelling die halverwege(11 minuten) inzet, is verdomd goed getimed. Hoewel het nummer echt alle kanten opschiet klinkt het hierdoor als een logisch geheel.
-
De uiteindelijke conclusie is ook echt een climax; met een heerlijke wisselwerking tussen hoofd en achtergrondzang. De piano onderstreept statig de finaliteit van Hammil’s woorden. De thematiek verdient ook echt zo’n geweldige conclusie. Hoe ik het nummer begrijp, is het een parabel van het leven. Wakker worden in een vlucht, zonder het hoe en wat te weten ,om enkel op het eind te crashen. Wat blijft over? De herinneringen die we achterlaten; de zwarte doos zo u wilt.
-
Met dit album heeft hij ieder geval zijn muzikale nagedachtenis al achtergelaten. Een verdomd sterk album die eindigt in een aangrijpende epic. Goed, niet elk nummer doet me even veel. Met name het avant-gardische elektronische gepriegel is wat minder. Alles in overweging nemend,is dit echter een verdomd sterk album. Een van de betere van Peter Hammill.

3,5
Eentje die je een paar keer moet beluisteren om naar waarde te kunnen schatten, denk ik. Ik heb er een paar keer over moeten doen om te ontdekken hoe sterk verschillende nummers echt wel zijn. Hij wordt steeds beter. Mijn stem gaat wellicht nog omhoog...

Gast
geplaatst: vandaag om 17:33 uur

geplaatst: vandaag om 17:33 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.