Boris - Boris at Last -Feedbacker- (2003)

Ik voel me zeer zeker niet verheven, neem dat van mij aan. Ik observeer enkel. Het beste wat je kunt doen eigenlijk. En de elitist uithangen doe ik al helemaal niet, die eer laat ik aan de Boris-fans.
En wat u 'ordinaire gewoontes' noemt, noem ik gewoonweg humor. Wat is er mis met humor man? Je mag toch eens lachen zeker? En dan kijk ik liefst naar de hilarische, de ene emmy-award na de andere binnenrijvende serie South Park.
En wat heeft dat nu feitelijk nog met deze plaat te maken? Je steekt me hier in elke post gewoon door dat ik 'ordinaire gewoontes' zou hebben, maar je hebt het nergens over de plaat zelf! Ik zal jouw opmerkingen dan maar gewoon negeren zeker vanaf nu .

@ sxesven: J&MC: voor zover ik weet noiserock; idem voor Sonic Youth en A Place to Bury Strangers. Nog: Velvet Underground - White Light/White Heat. En in een zekere zin bevatten My Bloody Valentine en Ride ook een boel herrie, alleen weten zij dit te smeden tot een prachtig, ontwapenend en meeslepend geheel. En als ik naar Boris luister hoor ik een poging tot noiserock. Maar geen geslaagde.

Allemaal leuk en aardig, maar dat rijtje wat je afratelt heeft geen ruk met noise van doen, dat was mijn punt eigenlijk. Op de rest van de onzin ga ik verder maar niet in, totaal geen zin in.

Idemdito. Ik speel niet in op de persoon, dat is een laag-bij-de-grond manier om je zelf te overtuigen. Ligt de muziek je niet? Prima. Maar om luisteraars die het wél weten te waarderen af te schilderen als elitaire, vingerwijzende arty-farty meuk is een trieste manier van argumentatie die bovendien totaal misplaatst is.

Het is niet zozeer dat je de muziek niet begrijpt. Je houdt gewoon niet van noise, maar alleen van toegankelijke rock en ambient.

Dat geeft niks, maar dan is het op z'n minst lachwekkend om te zeggen dat je wèl van noise houdt, om vervolgens deze plaat te gaan bestempelen als gejengel en a-muzikale herrie. Dat klinkt namelijk een beetje alsof je je wil voordoen als muzikaal heel breed geörienteerd, terwijl je al begint te gillen als het even niet op 'normale' muziek lijkt.

Daarnaast vind ik het nogal brutaal dat je van liefhebbers van deze muziek gaat zeggen dat ze zich verheven voelen boven anderen. Alle users die bij dit album berichten hebben geplaatst leveren ook serieuze bijdragen bij albums van andere (ook 'mainstream') muziekstijlen. Van hen zie je geen zinloze berichten waarin liefhebbers van andere muziekstijlen worden beoordeeld/veroordeeld, zoals in jouw berichten.

Volgens mij ging het hier vòòr jouw kortzichtige berichten ook alleen maar over deze plaat, maar vervolgens moet men zich hier gaan verantwoorden omdat jij vooral de liefhebbers van dit genre aan het beoordelen bent in plaats van het album zelf.

Laten we het vooral weer over de muziek hebben.

Tja, ik zal het dan wel niet snappen zeker. Laat het ons erop houden dat mijn brein dit soort 'muziek' niet aan kan. Ik zal een stapje achter staan op jullie verfijnde smaak zeker.
Het spijt me jullie gestoord te hebben met mijn ongezouten mening!

@ Aurum: het is gewoon een feit dat fans van deze muziek anderen het verwijt maken 'je snapt het niet'. Kijk gewoon naar wat hier net is gebeurd. Het enige wat ik heb gehoord is 'je snapt het niet'. En wat houdt dat precies in? 'Jij snapt het niet, ik wel', een uitspraak die in de context van 'muziek' sowieso weerklank biedt aan een soort van 'superieure smaak', een soort van verhevenheid dus.. Moesten de eerste reacties niet zijn geweest 'ik kan enkel met mijn hoofd schudden' en 'je snapt het niet', had ik mijn oordeel misschien niet zo rap geveld. Maarja..

Jammer dit dit prachtige album vervuild raakt met berichten over vanalles en nog wat, van Southpark en Emmy-awards tot en met musea van hedendaagse kunst, terwijl het over Feedbacker zou moeten gaan.

Wat het betekent dat je het niet snapt, merk je pas achteraf, zodra je het album wel begint te appreciëren. Tot die tijd, is het ''snappen'' ervan niet in woorden uit te drukken, hoogstens zouden de leden van Boris dat zelf misschien kunnen doen, door hun werkwijze en beoogde eindresultaten wat toe te lichten.

Ik heb zelf ook zovaak meegemaakt dat ik een album niet begreep, en dat ik het enkele luisterbeurten later geweldig vond, variërend van albums die als heel toegankelijk te boek staan, tot albums met minder duidelijke structuren. Niemand kon me van te voren uitleggen wát ik er niet aan snapte, want als je alle muziek met een beetje uitleg erbij zou kunnen waarderen, had Boris zo naast Britney Spears gestaan qua populariteit.

Maar je denkt toch niet werkelijk dat alle liefhebbers van dit album het kopen en telkens beluisteren, puur en alleen om interessant te doen?

Zeker niet, maar ik weet wel dat er zo'n publiek bestaat.
Maar soit, ik heb dit album nog luttele keren herbeluisterd, en ik moet wel toegeven dat mijn reactie eerder sterk overdreven was. Laat ons zeggen dat ik dit binnen een verkeerde context geluisterd heb. Toen ik deze zaterdagavond opzette tijdens een lekker pokerspelletje met vrienden (ik vroeg me tevens af wat zij ervan vonden) is het me allemaal veel meer gaan bevallen. Inderdaad gewoon een lekker dreigende sfeer die gecreëerd wordt (wat zeker bijdroeg tot de spanning rond de tafel).
Met dat eerste nummer kan ik wel nog steeds geen weg, ik vind het echt wat moeilijkdoenerij. Daarna wordt het een stuk interessanter, vooral het tweede en derde deel ben ik erg gaan appreciëren.
Laat ik besluiten met een voorzichtige verhoging van mijn stem en het aanbieden van mijn verontschuldigingen voor mijn misschien wat overdreven reactie van enkele dagen geleden.

Dat zo'n bak herrie zo sfeervol, puur, emotioneel en melancholisch kan zijn, en mij allerlei filosofische gedachten gecombineerd met visueel vervormde vreemde wereldbeelden in mijn kop kan brengen, is gewoon briljant!

Briljante bak herrie

Soms is het vet leuk om eens dik verrast te worden. ik moet eerlijk zeggen dat ik nog nooit met zoveel scepsis een album ben gaan beluisteren. Om een of andere reden dacht ik altijd bij boris aan onstemmigge avantgarde met pretenties van hier tot Tokyo maar blijkbaar vind ik dit na 2 luisterbeurten geweldig sfeervolle noise die me nooit weet te irriteren. ik ga eens meer luisteren van boris

kijk wel uit voor southern lord releases

want

Je hebt van de Boris cd's een japanse versie, uitgebracht door oa; Diwphalanx Records, Mangrove, Conspiracy records (verschilt per cd). En een amerikaanse versie, uitgebracht door Southern Lord. En die verschillen nogal qua geluid, en daarmee bedoel ik dat de SL releases kut zijn.

Dus als je boris cd's gaat luisteren, zorg dan dat je de originele japanse versie hebt

ok bedankt ik zal als ik een boriscd koop er op letten.

hmm correct me if I'm wrong, maar ik denk dat dit 1 van de weinige (zoniet de enige) is die geen 2 verschillende producties (qua geluid) kent.

klopt, maar Misterfool zegt dat hij meer van Boris gaat luisteren

Deze is bij mijn weten ook helemaal niet op Southern Lord uitgekomen, maar bij Conspiracy, dus in die zin staat de uitspraak van Gallow nog steeds.

Ik ben het er (zeker wat Absolutego en Amplifier Worship betreft) overigens niet mee eens.

Het Japanse rockfenomeen Boris staat voor slome stonerrock, traag slepende muren van feedback die rustig aanzwellen en met zachte druk proberen geluidsmuren te slopen. Of toch op dit album, want hun muziek is erg divers - zelf ben ik buiten dit album nog niet echt overtuigd van hun kunnen. Maar Boris At Last: -Feedbacker- is alles wat men kan verwachten van het genre. Drone metal, dus erg lang aangehouden tonen die traag muteren en de muziek een soort massief, robuust karakter geven. Boris gaat ook prat op psychedelische invalshoeken, die af en toe voor een uitbarsting zorgen. Niet voor het ongetraind oor, want zoals de titel al aangeeft is de essentie van het nummer feedback, dus geluid dat uit de versterkers komt en dan opnieuw in de ingang wordt gestuurd, zodat een vicieuze cirkel wordt gemaakt waar de resonanties de klankevolutie bepalen.

Boris At Last: -Feedbacker- is één grote compositie van 43 minuten, die opgesplitst is in vijf segmenten. In het eerste deel wordt de opbouw voorzien met zachte golven feedback die als een soort ambient fungeren. Boris slaagt er wonderwel in om de tien minuten vol te krijgen zonder te vervelen - een hele prestatie. In het tweede en langste segment valt de drum in, met de ride cimbaal die als metronoom de pas aangeeft in een begrafenisoptocht. Geleidelijk aan komen de achtergrondversieringen van de gitaar meer naar de voorgrond. Ze bouwen rustig de spanning op, om na acht minuten met stille trom de solo in te zetten. Dat is het hoogtepunt van de plaat, met virtuoos scheurende psychedelische gitaar. Zang is er nog niet geweest tot dusver, het is pas aan het eind van het tweede deel dat Takeshi invalt, quasi onverstaanbaar met een mengeling van Japans en Engels (denk ik). Het einde van het kwartierlange nummer is dan de opbouw naar deel drie, waar pas echt alle remmen losgelaten worden. Niet echt mooi, maar wel gruwelijk intens. Het tempo gaat met een ruk omhoog, en de muziek transformeert volledig. Op dit moment valt pas echt op hoe uitstekend de productie is. De riff op 2:14 klinkt ontzettend zwaar, zonder scherpte te verliezen. Het hele album door is het verwonderlijk dat ze erin slagen om het effect van zwaarte te bewaren.
Deel vier is het meest controversiële. Een echte orgie van gitaarlawaai wordt na een minuut bijgestaan door trage drums, de schrille klanken blijven het gehoor teisteren totdat ze zelfs de drums overstemmen, waarna ze eindigen met vier minuten van nagalmende elektrisch gitaar - het saaiste stuk van de plaat. Het einde is dan een herneming van de ingetogen melodie van deel twee, en biedt een soort instrumentale nazorg voor de gehoorschade die na deel vier imminent is.

Ik las eens de vergelijking van deze muziek met traag stromend lava, en die dekt best de lading. Vunzige noiserock van de bovenste plank.

Worden droneplaten als deze eigenlijk met een duidelijk plan gecomponeerd of ontstaan ze min of meer tijdens geslaagde improvisatiesessies?

Goeie vraag. Ik kan me zo voorstellen dat in de meeste gevallen niet 100% vastligt wat er exàct gespeeld gaat worden (of wanneer het nummer 'afgelopen' is bijvoorbeeld) en dat veel nummers dus eigenlijk gewoon 'onstaan' tijdens sessies.

Misschien dat de insiders (sxesven, Sietse?) hier wat meer over kunnen verstellen?

Ik geloof wel dat ze een algemeen beeld hadden over hoe het in elkaar moet steken, daarvoor sluiten de nummers gewoon te goed op elkaar aan. Er zal ongetwijfeld heel wat ter plekke ontstaan zijn, maar een algemeen idee was er vast wel, en ze weten ook hoe je de feedback creeërt en vooral beheerst. Het is in ieder geval geen versterker aan en 'kijken wat er gebeurt als ik dit doe'.

Combinatie van beiden, net als bij 'gewone' muziek. Misschien dat de aparte substructuren iets minder eenvoudig te onderscheiden zijn, maar ze zijn zeker niet minder aanwezig - al zal het allemaal wat minder strak zijn, gezien de minuten durende fade-out die je soms aantreft. In veel gevallen leren ze dan achteraf gewoon hun studio-opnames reproduceren, een beetje zoals bij gitaarsolo's het geval is. Die zijn op plaat ook altijd half geïmproviseerd, en worden dan achteraf vanbuiten geleerd.

Weet eigenlijk niet zo goed waarom dit op mijn computer stond. Had de naam Boris wel eens opgevangen, maar had er nog nooit naar geluisterd. Uit nieuwsgierigheid aangezet. In eerste instantie een beetje argwanend, maar al vrij vlot was ik onder de indruk van de intensiteit van dit album. Het bevalt me ook dat de muzikanten best kunnen spelen en zich lijken te beseffen wat ze aan het opnemen zijn.

Het tweede nummer is wel te eentonig. Knip er vijf minuten uit en je hebt een veel beter nummer te pakken.

Ik beluisterde dit album voor het RYM top-250 review topic – anno augustus 2022 was dit RYM #230

Boris at Last – Feedbacker was mijn kennismaking met Boris en lange tijd de enige volledige plaat van ze waarin ik me verdiept had. Dat lag allerminst aan Feedbacker zelf, want ik herinner me dat dat vanaf de eerste beluistering best een openbaring was. Maar ik had het gevoel dat ik er wel voldoende aan had voor wat betreft Boris, omdat het relatief zware kost is.

Je zou het gimmicky kunnen noemen om een feedbacker plaat met 3 minuten aan rondzingende gitaarfeedback te starten, maar zo voelt het mij niet aan. Dit is meer een ode aan de gitaartextuur, in de vorm van feedback in een rustig interpreteerbare vorm gegoten. Misschien is de titel daarom maar goed ook, want als een Lou Reed (om maar iemand te noemen…) met zo’n idee aankomt, buitelen de mensen over elkaar heen om te benadrukken hoe ontzettend slecht het wel niet is. Alsof ze genoegzaam zijn eindelijk een ‘slechtste album ooit’ gevonden te hebben waarbij niemand over die kwalificatie zal vallen. Of eindelijk een plaat hebben gevonden om een 0.5*-review aan te wijden. Nou is Feedbacker in de eerste plaats een beter album dan Metal Machine Music, maar het prikkelt de gedachten wel: zou Lou Reed ook beticht zijn van rotzooi als hij met deze plaat op de proppen was gekomen? Zou hij dan niet 2.11* gemiddeld scoren tegenover bijna het dubbele van Boris? Zou zijn MuMe genre-aanduiding dan niet “Avant-garde” (wat dat ook moge zijn) zijn, en die van Boris gewoon “Rock” (wat dit is)? Wat dat betreft heeft Boris een prettig filter: zij mogen wel conceptalbums maken. Want zoals Flood eerder in de RYM-lijst al een duidelijk conceptalbum was, is ook deze plaat een zuivere conceptuele ode aan de elektrische gitaarsound.

Tot zover deze bespiegeling, over naar de muziek: die is log, zwaar en traag en staat net als op Flood in sterke mate in dienst van de opbouw. Geen postrock-cliché-opbouw met aanzwellende gitaren en uitbarstingen, maar hele zuivere, pure en misschien wel doelbewust saaie opbouw. Het maakt dat de plaat vermoedelijk alleen interessant is voor luisteraars die voldoende waardering kunnen opbrengen voor sonische textuur. Boris verkent hun gitaren alsof ze Sonic Youth zijn, maar maakt daarmee meer minimalistische composities dan liedjes. Traagheid wordt bewust ingezet als middel om het pure geluid en de textuur een centralere plaats te geven. In de tweede helft van Feedbacker02 wordt zelfs een typisch schurend hardrockgeluid aangegrepen om als het ware op 20% van de reguliere snelheid binnenstebuiten te keren en te ontleden. Ik ben geen fan van dat geluid (en in het algemeen niet van de gitaar in het bijzonder, sowieso het meest overgebruikte instrument in de muziekwereld), maar kan het erg waarderen in de context waarin het door Boris geplaatst wordt.

Evengoed een mooie plaat dus, in al zijn eenvoud waarbinnen de grote verkenning kan starten. De gitaarfeedback wordt hier volledig uitgespeeld. Soms kun je er lekker op surfen, soms doet het pijn aan de oren. Maar altijd blijft het spannend en staat wat er gebeurt in dienst van de opbouw en het album. De plaat groeit bij mij niet echt, maar staat wel stevig in de grond als een groot metalen beeldhouwwerk.

Kortom - een sterk staaltje metal machine music: 4*

Ik denk dat ik tijdens deel 4 ff in een trance raakte, holy shit

Ultimate sex plaat oprecht lol.
Wat een drive en wat een banger van een plaat waarin vooral het 3e nummer echt goed op me in werkt zeg
Het is dat mn vriendin nu niet thuis is maar deze gaat savonds veel opgezet worden lmao.

Mooie ontdekking van deze Japanse band, snel meer checken!

Monsterlijk goede plaat