Willard Grant Conspiracy - Pilgrim Road (2008)

Mooi album, ik heb zelf mogen ervaren dat het live zelfs nog beter uit de verf komt.

Ik heb precies dezelfde ervaring. Na het geweldige optreden in Paradiso dit album gekocht, en alhoewel erg mooi, komt het live nog veel grootser en voller over. De stem van Robert Fisher klinkt live veel imposanter dan op cd. Maar nog steeds een prachtig album, direct die eerste twee nummers al, zeer overtuigend.

Je was me ook net voor met het toe voegen. Live was ook Chris Eckman (van The Walkabouts erbij); geweldige ervaring. Dit hele album werd gespeeld met een band bestaande uit 10 man. Ik zag ze live in het plaatsje Ottersum; waar ik zelf ook woon.

Komt een beetje vervelend over. Kabbelt voort, zonder dat het mijn attentie wekt.

Een zware teleurstrelling, zo'n album met als concept hoe saaier hoe beter. Ik had wat meer schwung en donkere ritmes verwacht en niet zoveel zeurliedjes.

ja, amai een waar meesterwerk , luister en huiver naar ' the pugillist '
het is alsof de aarde splijt en jesus , the devil tegenkomt
prachtig

Enorme teleurstelling na Let It Roll. Mis de drive. Plaat klinkt als titel. Op naar Santiago!

De eerste keer dat ik me aan Willard Grant Conspiracy waag en dit mooie, so(m)bere schijfje bevalt me meteen prima. Toch zijn de composities net niet bijzonder genoeg om van een persoonlijke favoriet te spreken, te meer omdat het soms iets te veel gaat slepen.

Pilgrim Road begint in ieder geval uitstekend met het pure geluid van Lost Hours: rondom de piano komen allerlei instrumenten hun kopje aan het venster steken, dit alles opgeluisterd door de louterende vocalen.

Dan volgt meteen het majestueuze hoogtepunt The Great Deceiver waarin Robert Fisher aan de grond onder je voeten komt knagen, waarna die nog meer afbrokkelt eens Iona MacDonald zich in de debatten mengt. Helemaal wegzakken doe je als ook een koortje de klaagzang kracht komt bijzetten.

Vervolgens wordt het allemaal wat te somber en eentonig om mij te kunnen beklijven, tot het dartele begin van Painter Blue voor de deur staat, waarna Willard Grant Conspiracy weer een beetje wegzinkt, hoewel het best mooi blijft.

Ik heb de indruk dat deze plaat met voorlopig slechts 8 stemmen z'n publiek hier nog niet heeft gevonden, hoewel er zeker mensen zullen zijn die hier iets mee kunnen. Fans van een ingetogen Nick Cave of Tindersticks verbranden hier hun pootjes niet aan.

In September wordt de opvolger verwacht; die schijnbaar Paper Covers Stone gaat heten; ze gaan dan ook weer touren.

En ze komen weer in mijn dorpje Ottersum.
Verder spelen ze ook in Paradiso.
Ik heb nu een aantal nummers gehoord van het nieuwe album, en ik ben al overtuigd.