In het boek 'High Stakes & Dangerous Men: The UFO Story (2013) van Neil Daniels volgt de auteur ook zijdelings de avonturen van UFO's voormalige gitarist, nadat deze de band in 1978 had verlaten.
Zo lees ik het volgende. Tijdens de opnamen van zijn solodebuut was Michael Schenker zwaar aan de alcohol, maar ten tijde van de opvolger had hij zichzelf bij de haren gegrepen. Reden dat Paul Raymond, toetsenist en gitarist in UFO, nu wél de overstap maakte, na een jaar eerder te hebben geweigerd. Extra verlokkelijk was dat drummer Cozy Powell deel uitmaakte van de bezetting: Raymond schatte in dat UFO het beste had gehad en dat de toekomst bij MSG lag.
De productie werd gedaan door de toen al vermaarde Ron Nevison, die van ’77 tot ’79 twee studio- en één liveplaat produceerde voor UFO, toen nog met Schenker in de bezetting. Toch vind ik net als op het debuut de drumpartijen niet de speakers uitknallen. Bovendien vlamt Powell nergens als voorheen bij Rainbow; zijn spel is soberder.
Mijn muziekmaatje van school was echter wederom enthousiast. Daarentegen had ik Kees Baars in Oor aan mijn zijde, lees ik
hier (even doorscrollen) terug.
Briljant vond ik
On and On, door het übersterke refrein en de klavecimbelklanken die uit het keyboard van Raymond komen. In datzelfde 1982 scoorden The Stranglers met
Golden Brown, waar diezelfde toetsengeluiden te horen zijn. Hier bij MSG is dit een oorwurm die tot op de dag van vandaag zó lekker is gebleven, mede door de twee gitaarsolo’s van Schenker!
Opener
Ready to Rock is precies de uptempo rocker die de tekst aangeeft, zeer geschikt om een concert mee te beginnen. Indertijd hield deze puistenkop daarvan. Voor nu vind ik het bij een concert met een glas bier uit plastic beker meer dan prima, maar eigenlijk was het toen al vrij uitgekauwd wat betreft riff en tekst.
Indertijd werden
Attack of the Mad Axeman en
Let Sleeping Dogs Lie hoogtepunten in de liveset, maar mij deden ze niet zoveel. Zeker niet in deze studioversies, waar Barden in de hogere zangregionen (
Attack) bepaald niet overtuigt. Favorieten van de bandleider door diens gitaarwerk vermoed ik, wat ik helemaal begrijp.
Op de B-zijde opent
But I Want More, waarvan je met z’n zeven minuten meer zou verwachten. Geen epische gitaarsolo bijvoorbeeld. De songtitel slaat de spijker op den kop.
Destijds deed ook
Never Trust a Stranger me niet zoveel, tegenwoordig valt me op dat dit door Paul Raymond geschreven nummer eigenlijk een popsong is met een hele fraaie melodie. Uiterst melodieus maar lekker ontspannen na alle muziek in de sfeer van “we wanna make you rock”. Én een fijne gitaarsolo, meld ik met terugwerkende kracht naar meneer Baars.
Op
Looking for Love krijg ik het gevoel naar een liedje van Schenkers oude bandje Scorpions te luisteren. Het uptempo nummer heeft een pakkende melodie met een sluw “aaah-haa” koortje en is tegelijkertijd stevig. Het klinkt ook wel als het vocale vervolg van
Into the Arena van de debuutplaat, een prima nummer dus.
Secondary Motion sluit af. Het is midtempo en wederom is te horen dat Gary Barden in de hoge regionen gaat knijpen. Oei. Te matig om een album mee af te sluiten, ook qua gitaarwerk.
Sindsdien verscheen het album in een cd-bonusversie met als aftrap de ‘rough monitor mix’ van
Never Trust a Stranger. Duidelijk is wederom dat Barden, alhoewel zijn bereik regelmatig te beperkt was voor de gevraagde zanglijnen, aangenaam klinkt als hij daarbinnen blijft zoals hier.
Vervolgens klinkt een liveset uit 1980 met onder meer de drie nummers die sinds 1978 eveneens standaard UFO’s liveset UFO afsluiten:
Shoot Shoot,
Doctor Doctor en
Lights Out. De bonussen zijn ook op streaming te vinden.
Ik zou zó graag eens met mijn maatje van toen dit album willen herbeluisteren, discussiëren over wat er wel en niet goed was, of Schenker wel genoeg vlamt in zijn gitaarsolo’s (had meer gekund) en of de MSG-liveversies in het bonusdeel beter zijn dan die van UFO. Kortom, genieten van de vriendschap. Helaas helaas helaas, dat kan niet meer.
Schenkers tweede klinkt qua productie iets sterker dan het debuut, maar een epische kraker als
Lost Horizons op dat debuut ontbreekt, waarbij het noodzakelijke vuurwerk te schaars is. Het is 'm wederom net niet.