menu

The Michael Schenker Group - MSG (1981)

mijn stem
3,79 (54)
54 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Chrysalis

  1. Ready to Rock (3:28)
  2. Attack of the Mad Axeman (4:22)
  3. On and On (4:45)
  4. Let Sleeping Dogs Lie (5:26)
  5. But I Want More (7:02)
  6. Never Trust a Stranger (4:31)
  7. Looking for Love (4:07)
  8. Secondary Motion (3:47)
  9. Never Trust a Stranger [Rough Monitor Mix] * (4:32)
  10. Natural Thing [Live] * (4:07)
  11. Feels Like a Good Thing [Live] * (4:03)
  12. Looking Out from Nowhere [Live] * (7:08)
  13. Shoot Shoot [Live] * (3:25)
  14. Doctor Doctor [Live] * (5:31)
  15. Lights Out [Live] * (5:09)
toon 7 bonustracks
totale tijdsduur: 37:28 (1:11:23)
zoeken in:
avatar van Kef
4,5
Kef
Geweldig tweede album van M.S.G. Ligt in het verlengde van de debuut plaat.

avatar van notsub
3,0
Deze heb ik ooit op LP gehad en ik weet nog dat ik On And On en But I want More de beste nummers vond. Tegenwoordig luister ik hier nog nauwelijks naar. Het is toch wat achterhaald door de tijdsgeest, maar de klasse van Micheal blijft overeind staan.

avatar van Sir Spamalot
4,0
Opvolger van het bejubelde debuut met onder andere de betreurde drummer Cozy Powel. Blijkbaar kan dit album gedateerd worden genoemd, omdat het jaren tachtig hardrock is. Ik vind het gewoon fijne hardrock, daar zorgen de heren muzikanten wel voor. Michael Schenker strooit zoals altijd perfect verzorgde solo's uit, met begin, midden en einde. Het zijn verhaaltjes op zich en doen de song nooit geweld aan. Zwak punt op dit album vind ik wel de zang van Gary Barden: soms haalt hij het net en hoor ik bijna een valse noot. Genoeg klassenummers hierop, maar On and On blijft de topper.

avatar van steve harris
5,0
Dit is michael op zijn best , on and on en looking for love machtige solo,s, zo hoort hardrock te klinken dit is na 28jaar nog steeds kicken.

avatar van Lonesome Crow
3,5
Op het ontstellend zwakke openingsnummer en slotnummer na zijn de songs dik in orde.
Groot minpunt vind ik de produktie van Ron Nevison, waar hij "Light's Out" en vooral "Obsessions" van UFO liet klinken als een klok zo is de produktie bij deze tam en saai.

Jammer zeg want juist deze mooie slepende nummers (wat samen een beetje als een conceptalbum klinkt) konden een mooie sprankelende produktie gebruiken met wat aanvullende toeters en bellen.
Ook jammer dat er geen echt goede zanger deze nummers zingt want Gary Barden redt het inderdaad af en toe maar net (live is hij echt een ramp).

Eerlijk gezegd hoor ik dit album nog wel eens als ik zijn debuut beluister want ik heb ze samen op 1 CD (BGO records).

Typisch zo'n album wat tussen de wal en het schip valt bij mij, want de opvolger "Assault Attack" is zijn definitieve meesterwerk !

avatar van vielip
4,0
Heerlijk album van MSG!! Misschien nog wel een tikkie beter dan het alom geprezen debuut!

avatar van Sir Spamalot
4,0
Toch nog een halfje erbij, een beetje tegen de stroom in en niettegenstaande twee minpuntjes: nog altijd de net-wel-zang van Gary Barden en het laatste nummer Secondary Motion. Toch blijft hier meer dan voldoende over om van te genieten.

avatar van Rockfan
Toch blijft Gary Barden dè MSG zanger wat mij betreft

5,0
Geweldig tweede album van The Michael Schenker Group. Wat betreft het laatse nummer Secondary Motion, dat vond ik de vroeger ook een minder nummer, maar ben het steeds meer
gaan waarderen en draai het vaker dan bv de tracks I Want More of Never Trust A Stranger.

Hoogtepunt is voor mij ongetwijfeld Looking for Love, onbegrijpelijk dat de track nooit
op " Live at Budokan" is gekomen. Cozy Powell gaat helemaal los op dit nummer en
de afsluitende 1:30 durende solo is mee van het beste dat Schenker ooit laten horen heeft.

Gary Barden is ook voor mij "de" zanger, Graham Bonnet deed het goed op Assault Attack.
Maar verder had Schenker een slechte smaak qua zangers

avatar van B.Robertson
3,5
Ready to Rock vind ik een minder nummer, daarna regent het klassiekers. Veel nummers van M.S.G. kon ik eerder van One Night at Budokan en later kwamen de studioplaten pas aan bod.
Van de laatste 2 nummers heeft Lookin' for Love inderdaad een geweldige solo, jammer van de fade-out maar goed, dat mag de pret niet drukken. Secondary Motion vind ik zo slecht nog niet, in ieder geval beter dan de albumopener.

avatar van Rockfan
Goede opvolger van het debuut en toen moest Assault attack nog komen. De eerste drie zijn toch de beste van M.S.G. Allen jammer idd zoals B. Robertson al zei: jammer van die fade-outs waar Michael toch een patent op lijkt te hebben. Terwijl er live wel een fatsoenlijk eind aan de nummers komt, dus waarom in de studio niet vraag ik me weleens af.

avatar van iggy
3,0
Net allemaal wat minder dan het debuut. Tuurlijk blijft het genieten zodra blondie zijn solo's laat voorbij komen. De nummers doen mij wat minder. Komt hoofdzakelijk door het hoger meezing gehalte. Hierna was mijn honger ook wel gestild wat betreft studio platen met Barden.

4,0
Prima album, dat nauwelijks onderdoet voor het debuutalbum. Het eerste album is voor mij wat bijzonderder, heeft iets meer rauwheid. Dit album is - met name vanaf het derde nummer - gladder. Maar zeker een goed album met mooi solowerk.

avatar van Paulus_2
iggy schreef:
Net allemaal wat minder dan het debuut. Tuurlijk blijft het genieten zodra blondie zijn solo's laat voorbij komen. De nummers doen mij wat minder. Komt hoofdzakelijk door het hoger meezing gehalte. Hierna was mijn honger ook wel gestild wat betreft studio platen met Barden.

Ik had de LP's, maar wat Michael in Barden zag, zal wel altijd een raadsel blijven. In 2013 in O13 had ie Doogie White naast zich, die weet wel elke noot te raken en doet op het podium wat een rockzanger moet doen. Naast de wat flegmatische Schenker samen een prima combi.
De Michael Schenker fans hebben natuurlijk de live albums. Luister eens naar de Michael Schenker Story Live.

avatar van Lonesome Crow
3,5
De meerwaarde van Gary Barden is vooral dat hij in combi met Schenker goede songs kan schrijven.
Een prima songwritersduo dus,

Luister maar eens naar het recentere semi-akoustische "Gipsy LadY", geweldig album wat dat betreft en omdat Gary Barden daarop vooral in de lagere regionen zingt is hij als zanger veel beter genietbaar.

avatar van gigage
3,5
Ik weet wel dat iemand naar MSG luistert voor de soloos en prettige composities maar de nietszeggende tekstflarden waar Barden neem ik aan soms mee aan komt is vaak te genant voor woorden. En dan gewoon het couplet herhalen, kan jou het schelen Gary want de populariteit steeg in Japan tot grote hoogte. Zo kom je ook nog es weg met de verlengde zangsolo in de live versie van het niemandalletje Ready to rockcockcockcock. Really?

Attack of the mad axeman, on and on en let sleeping dogs lie zijn an sich prima nummers met misschien wel betere soloos dan het debuut album. Alleen naast de matige zang treed ex ufo toetsenist Paul Raymond iets teveel op de voorgrond. En dan nog met een semiakoestisch slaggitaartje onder 1 van de soloos wordt het dringen geblazen. Live vind ik ze wat beter doorkomen. Bij De vervolgnummers is het slechts geduldig wachten op de ultieme schenker soloos. Dan kunnen de tenen immers weer gerecht worden, wat helaas niet meer lukt bij Secondary motion.

avatar van Brutus
3,0
Zwak album, kan absoluut niet meten met het debuutalbum.

avatar van steve harris
5,0
steve harris schreef:
Dit is michael op zijn best , on and on en looking for love machtige solo,s, zo hoort hardrock te klinken dit is na 28jaar nog steeds kicken.
ook na 34 jaar ik hoor hem vandaag weer eens....( kippevel solo's)

3,0
haalt het niet bij hun debuutalbum dat echt top was/is

avatar van vielip
4,0
Schei uit, deze is minimaal net zo goed...

buizen
Een klassieker in de platenkast van elke hardrocker in de jaren '80 destijds. In 2015 heb ik toch minder met dit album, veel nummers klinken wat gedateerd.
Dan zijn de huidige albums met zijn huidige band veel beter te pruimen.
Attack Of The Mad Axeman speelt ie tegenwoordig nog steeds live maar dan is het ook een van de mindere nummers op de setlist.
Het drumwerk van Powell en de bij vlagen toch geweldige solo's van Schenker tillen het album toch nog van een 3 naar een 3,5 sterren.

4,5
prachtig album dat helaas zwak begint. Daar had toch wel een ander nummer voor bedacht kunnen worden?! Daarna brandt het echter los. Vlot klinkende melodieuze hardrock met magistrale solo's. Nog nooit klonk Schenker zo goed (uhhmm UFO live?!) op een studioplaat. Never Trust a Stranger drukt de score wat samen met de opener. Op mijn TDK bandje stond Secondary Motion helemaal niet en Looking for Love slechts gedeeltelijk ben dus extra blij met eerst de lp en later de cd! On and On is de favoriet (ooit nog eens verdienselijk gecovered door Cobra met latere survivor zanger Jimi Jamison)

avatar van steve harris
5,0
steve harris schreef:
Dit is michael op zijn best , on and on en looking for love machtige solo,s, zo hoort hardrock te klinken dit is na 28jaar nog steeds kicken.
inmiddels 40 jaar !!! nog steeds bloedstollend mooi !!

3,5
Prima plaat, maar voor mij geen klassieker.

avatar van hnzm
3,5
Ik heb deze de afgelopen week een paar keer opgezet net na mijn favoriet Assault Attack (1982). Dan klinkt het voor mij alsof ik een demo op zet. Afgezien van het geluid is dit qua energieniveau van de nummers en compositorisch ook mijn minste favoriet van de eerste vier lp's. Het begint gelijk met het slechtste nummer Ready to Rock, vanwege de clichématigheid van de tekst is het alleen tijdens de gitaarsolo te genieten.

Daarna volgen veel nummers die stevige hardrock afwisselen met softere stukken. Attack of the Mad Axeman trek ik slecht vanwege de rustige break in het midden en de associatie met de matige uitvoering door zanger Gary Barden hiervan op Rock Will Never Die (1984). Ook op On and On voel ik de energie steeds weglekken in de rustige breaks.

Pas bij Let Sleeping Dogs Lie kan ik onbekommerd genieten. Een tweede favoriete nummer kiezen is lastig. Dan komt het meer neer op waardering van een deel van een nummer dan een hele track. But I Want More maakt dan nog de beste kans. De drie nummers die de B-kant van mijn vinyl completeren zijn voor mij ook weer teveel afwisseling tussen hardrock en ballad.

avatar van RonaldjK
3,5
In het boek 'High Stakes & Dangerous Men: The UFO Story (2013) van Neil Daniels volgt de auteur ook zijdelings de avonturen van UFO's voormalige gitarist, nadat deze de band in 1978 had verlaten.
Zo lees ik het volgende. Tijdens de opnamen van zijn solodebuut was Michael Schenker zwaar aan de alcohol, maar ten tijde van de opvolger had hij zichzelf bij de haren gegrepen. Reden dat Paul Raymond, toetsenist en gitarist in UFO, nu wél de overstap maakte, na een jaar eerder te hebben geweigerd. Extra verlokkelijk was dat drummer Cozy Powell deel uitmaakte van de bezetting: Raymond schatte in dat UFO het beste had gehad en dat de toekomst bij MSG lag.

De productie werd gedaan door de toen al vermaarde Ron Nevison, die van ’77 tot ’79 twee studio- en één liveplaat produceerde voor UFO, toen nog met Schenker in de bezetting. Toch vind ik net als op het debuut de drumpartijen niet de speakers uitknallen. Bovendien vlamt Powell nergens als voorheen bij Rainbow; zijn spel is soberder.
Mijn muziekmaatje van school was echter wederom enthousiast. Daarentegen had ik Kees Baars in Oor aan mijn zijde, lees ik hier (even doorscrollen) terug.

Briljant vond ik On and On, door het übersterke refrein en de klavecimbelklanken die uit het keyboard van Raymond komen. In datzelfde 1982 scoorden The Stranglers met Golden Brown, waar diezelfde toetsengeluiden te horen zijn. Hier bij MSG is dit een oorwurm die tot op de dag van vandaag zó lekker is gebleven, mede door de twee gitaarsolo’s van Schenker!

Opener Ready to Rock is precies de uptempo rocker die de tekst aangeeft, zeer geschikt om een concert mee te beginnen. Indertijd hield deze puistenkop daarvan. Voor nu vind ik het bij een concert met een glas bier uit plastic beker meer dan prima, maar eigenlijk was het toen al vrij uitgekauwd wat betreft riff en tekst.
Indertijd werden Attack of the Mad Axeman en Let Sleeping Dogs Lie hoogtepunten in de liveset, maar mij deden ze niet zoveel. Zeker niet in deze studioversies, waar Barden in de hogere zangregionen (Attack) bepaald niet overtuigt. Favorieten van de bandleider door diens gitaarwerk vermoed ik, wat ik helemaal begrijp.

Op de B-zijde opent But I Want More, waarvan je met z’n zeven minuten meer zou verwachten. Geen epische gitaarsolo bijvoorbeeld. De songtitel slaat de spijker op den kop.
Destijds deed ook Never Trust a Stranger me niet zoveel, tegenwoordig valt me op dat dit door Paul Raymond geschreven nummer eigenlijk een popsong is met een hele fraaie melodie. Uiterst melodieus maar lekker ontspannen na alle muziek in de sfeer van “we wanna make you rock”. Én een fijne gitaarsolo, meld ik met terugwerkende kracht naar meneer Baars.
Op Looking for Love krijg ik het gevoel naar een liedje van Schenkers oude bandje Scorpions te luisteren. Het uptempo nummer heeft een pakkende melodie met een sluw “aaah-haa” koortje en is tegelijkertijd stevig. Het klinkt ook wel als het vocale vervolg van Into the Arena van de debuutplaat, een prima nummer dus.
Secondary Motion sluit af. Het is midtempo en wederom is te horen dat Gary Barden in de hoge regionen gaat knijpen. Oei. Te matig om een album mee af te sluiten, ook qua gitaarwerk.

Sindsdien verscheen het album in een cd-bonusversie met als aftrap de ‘rough monitor mix’ van Never Trust a Stranger. Duidelijk is wederom dat Barden, alhoewel zijn bereik regelmatig te beperkt was voor de gevraagde zanglijnen, aangenaam klinkt als hij daarbinnen blijft zoals hier.
Vervolgens klinkt een liveset uit 1980 met onder meer de drie nummers die sinds 1978 eveneens standaard UFO’s liveset UFO afsluiten: Shoot Shoot, Doctor Doctor en Lights Out. De bonussen zijn ook op streaming te vinden.

Ik zou zó graag eens met mijn maatje van toen dit album willen herbeluisteren, discussiëren over wat er wel en niet goed was, of Schenker wel genoeg vlamt in zijn gitaarsolo’s (had meer gekund) en of de MSG-liveversies in het bonusdeel beter zijn dan die van UFO. Kortom, genieten van de vriendschap. Helaas helaas helaas, dat kan niet meer.
Schenkers tweede klinkt qua productie iets sterker dan het debuut, maar een epische kraker als Lost Horizons op dat debuut ontbreekt, waarbij het noodzakelijke vuurwerk te schaars is. Het is 'm wederom net niet.

avatar van Broem
3,5
Mooi verhaal RonaldjK en ontzettend herkenbaar. Voor mij een jaar (1981) om nog vaak aan terug te denken. Als jong broekie onder de vleugels van pa en ma uit en voor langere tijd overzees. Had een gettoblaster bij met een berg cassettebandje en dreef mijn kamergenoten soms tot waanzin met dit album. Black Sabbath (Mob Rules), Judas Priest, UFO enz. Paar biertjes erin, blaster op 10 en luchtgitaar. Wat zou ik graag ‘n keer terug naar die tijd willen. Onvergetelijk.

avatar van RonaldjK
3,5
Hoe goed klinkt dat, Broem! Inderdaad onvergetelijk, ik herken het helemaal.

Gast
geplaatst: vandaag om 12:39 uur

geplaatst: vandaag om 12:39 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.