Sikken Berend schreef:
Daarna gaat de vaart er uit, maar de kwaliteit er juist in: Stone Cold, Tearing out my heart, Miss Mistreated en het licht op Gates of Babylon lijkende Eyes of Fire zijn juweeltjes van composities. "Power" en "Tite Squeeze" daarentegen zijn dan weer oervervelend.
Volledig mee eens. Dit is een op Amerikaanse AOR geënte hardrockplaat, net als de opvolger Bent out of shape. Die laatste is net wat softer, maar ook een stuk evenwichtiger. Want deze kent zowel hoogte- als dieptepunten en Sikken Berend beschrijft hierboven precies in welke categorie de respectievelijke nummers vallen. Met dit verschil dat ik de openingstrack Death alley driver ook graag mag horen, net als Bring on the night, dat mij pas later als een sterke track opviel.
Wisselvallig dus inderdaad, maar de goede songs tillen hem toch boven de middelmaat uit van al die gelijksoortige plaatjes die in de jaren tachtig in dit genre verschenen. Plus de inbreng van Blackmore zelf natuurlijk. Al speelt-ie hier allang niet meer op de toppen van zijn kunnen, je hoort wel dat hier een meestergitarist aan het werk is. En Joe Lynn Turner is een uitstekende zanger voor dit soort repertoire, zoals-ie later ook solo zou bewijzen.