menu

Pendragon - Pure (2008)

mijn stem
4,03 (125)
125 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Toff

  1. Indigo (13:43)
  2. Eraserhead (9:05)
  3. Comatose: A) View from the Seashore (7:40)
  4. Comatose: B) Space Cadet (4:02)
  5. Comatose: C) Home and Dry (5:55)
  6. The Freakshow (4:26)
  7. It's Only Me (8:15)
totale tijdsduur: 53:06
zoeken in:
Ozric Spacefolk
Porcupine Tree is ook helemaal niet slecht, maar hangt toch meer naar de alt.rock kant. Vandaar misschien de ongekende populariteit van de band. Het lijkt soms wel een hitparadeband, zo vaak hoor ik er mensen over.

Pendragon vind ik een meer standaard Neoprog maken. Niet populair, dus je hoort er niemand over. Ik vind het persoonlijk veel mooier. Misschien omdat Pendragon niet van die altrock liedjes er tussen heeft staan, wat Steven Wilson wel heel vaak doet.

avatar van Deranged
Verdraaid lekker plaatje.

Deze man heeft ook wel een beheersing over de snaren waarvoor je even op zou kunnen komen draven.

avatar van zoppo
4,0
M.i. de beste plaat van Pendragon. Inderdaad vergelijkbaar met Porcupine Tree, maar meer muzikale rijkdom en minder hangend op productie & techniek.

5,0
Wat een dijk van een album deze PURE! Echt mijn nummer 1 album van deze top formatie

4,0
Zeer sterk album van deze sympathieke engelse band. Dat gezegd hebbende, de muziek van Pendragon klinkt van de eerste tot de laatste noot werkelijk precies hetzelfde. Is daar iets mis mee? Nee. Want meer van het goede zelfde is meer van het goede.

avatar van Mssr Renard
4,0
Heavy plaat van Pendragon, met ditto heavy drums van nieuwe drummer Scott Higham. Wederom een coproductie van Barrett en Groom van Threshold.

Clive Nolan heeft weer allerlei nieuwe gadgets gevonden, zoals de blaffende hond die wel erg niet klinkt als een echte hond, en wat op mijn lachspieren werkt. Los daarvan is opener Indigo wel echt een beest van een song. Een onheilspellende riff en gitaarlick kenmerken het eerste deel van de song. Het tweede deel van de song is één en al gitaarsolo. De 'vrouwenstem' is dan weer Clive Nolan door een effectbak heen (denk ik).

Eraserhead is een ode aan de gelijknamige cult-horror-film van David Lynch, wat mij de stuipen op het lijf jaagt, als ik er aan denk. Het nummer zelf is wel goed, maar dan wil ik niet graag de tekst lezen of horen. Ook hier wat gekke vocale capriolen (Clive Nolan?) door de muziek heen.

Zoals bij de voorganger Believe is het hart van de plaat ingeruimd voor een prog-epic. Deze vind ik vele malen minder overtuigend dan The Wishing Well en sla ik zelfs altijd over.

Freakshow is een ode aan oude (glam)rockers en de afsluiter is een beetje obligaat. Alsof elke progrock-plaat een lange semi-ballad aan het eind móet hebben. Het is okay, maar voor mij hoeft het niet per sé.

Believe verraste me volkomen, Pure zet deze sound wat door en werkt het hier en daar een beetje uit, maar ook dan is de koek toch wel snel op, want de platen die hier op volgen, worden wat mij betreft toch wel veel van hetzelfde. Maar ik kan me vergist hebben, ik merk het wel.

In elk geval is Indigo een dijk van een song, en eentje waar ik graag op meedrum.

Gast
geplaatst: vandaag om 16:16 uur

geplaatst: vandaag om 16:16 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.