Heavy plaat van Pendragon, met ditto heavy drums van nieuwe drummer Scott Higham. Wederom een coproductie van Barrett en Groom van Threshold.
Clive Nolan heeft weer allerlei nieuwe gadgets gevonden, zoals de blaffende hond die wel erg niet klinkt als een echte hond, en wat op mijn lachspieren werkt. Los daarvan is opener Indigo wel echt een beest van een song. Een onheilspellende riff en gitaarlick kenmerken het eerste deel van de song. Het tweede deel van de song is één en al gitaarsolo. De 'vrouwenstem' is dan weer Clive Nolan door een effectbak heen (denk ik).
Eraserhead is een ode aan de gelijknamige cult-horror-film van David Lynch, wat mij de stuipen op het lijf jaagt, als ik er aan denk. Het nummer zelf is wel goed, maar dan wil ik niet graag de tekst lezen of horen. Ook hier wat gekke vocale capriolen (Clive Nolan?) door de muziek heen.
Zoals bij de voorganger Believe is het hart van de plaat ingeruimd voor een prog-epic. Deze vind ik vele malen minder overtuigend dan The Wishing Well en sla ik zelfs altijd over.
Freakshow is een ode aan oude (glam)rockers en de afsluiter is een beetje obligaat. Alsof elke progrock-plaat een lange semi-ballad aan het eind móet hebben. Het is okay, maar voor mij hoeft het niet per sé.
Believe verraste me volkomen, Pure zet deze sound wat door en werkt het hier en daar een beetje uit, maar ook dan is de koek toch wel snel op, want de platen die hier op volgen, worden wat mij betreft toch wel veel van hetzelfde. Maar ik kan me vergist hebben, ik merk het wel.
In elk geval is Indigo een dijk van een song, en eentje waar ik graag op meedrum.