@
blaauwtje: als oude man die de platen van de Moodies al jaren kent, vind ik het altijd leuk om te lezen dat er ook (iets) jongere muziekliefhebbers zijn die dit soort bands met terugwerkende kracht ontdekken. Dat houdt zulke bands, en ook dit soort muziek, een beetje 'in the picture', ook hier op MuMe.
Ik kan me voorstellen dat de atmosferische en gedragen klanken van de Moody Blues niet voor iedereen weggelegd zijn, en dat het in de oren van hedendaagse luisteraars misschien wat bezadigd, om niet te zeggen bejaard, kan klinken. Maar het blijft gewoon fantastische, heel inventieve muziek met prachtige songs. Waarbij de stem van met name Justin Hayward er nog iets extra's aan toevoegt.
Bovendien hebben die eerste zeven MB-platen het extraatje dat ze vaak een geheel vormen doordat veel nummers in elkaar overlopen. Daardoor krijg je soms het gevoel te worden meegenomen op een trip als je die albums integraal beluistert. Een soort kosmische belevenis, zoals dat vroeger heette
. Bij voorkeur in het halfduister met de koptelefoon op...
De eerste zeven MB-platen (ik reken hun twee R&B-platen uit '65 en '66, met Denny Laine, voor het gemak even niet mee) zijn inderdaad essentieel, daarna werd het rap minder, al is Long Distance Voyager nog wel een positieve uitschieter. Eventueel kun je je, naast het door
Mssr Renard aanbevolen Blue Jays-project, ook nog wagen aan Justins soloplaat Songwriter.