The Grandfather Paradox is een overzicht van minimalistische muziek uit de afgelopen 50 jaar, vanuit de visie van Henrik Schwarz, Âme en Dixon - vier deejays die muziek maken die wel eens onder het subgenre 'minimal' (minimal techno) wordt geschaard. Zoals hierboven al is aangegeven zijn 'minimal' en 'minimalistische muziek' echter twee verschillende dingen.
Even een recap van de achtergrond van de titel: de 'grandfather paradox' is een tijdreisparadox. Stel dat je terug in de tijd zou kunnen reizen, en ervoor kiest 50 jaar terug in de tijd te gaan om je eigen grootvader te beletten je vader of moeder te verwekken. Daarmee maak je je eigen geboorte ongedaan, waardoor je überhaupt nooit hebt bestaan, en dus onmogelijk terug had kunnen gaan om je opa tegen te houden. Huh. Ja, da's een paradox. De titel van dit mixalbum wijst er dus op dat Schwarz, Âme en Dixon 'terugreizen in de tijd', om hun muzikale 'grootvader' te ontmoeten: ze vermalen nummers die hun muzikale ontwikkeling mogelijk hebben gemaakt, en bakken er iets totaal nieuws van.
Verwacht dus niet een mix die puur en alleen bestaat uit 'minimal techno', alhoewel enkele nummers hier zeker wel naar hinten. De eerder genoemde quote, "we decided to focus on true minimal tracks in its original meaning: not todays so-called 'minimal' but minimal music that has been created in the past 50 years and is produced only with few elements," vind ik dan ook wel gerechtvaardigd. Technogod Richie Hawtin komt wel voorbij, maar dat geldt ook voor de experimentele rockband Can, de funkgroep Cymande, jazzgrootheid Yusuf Lateef en de avant-garde componist Moondog. En al deze nummers uit verschillende stijlen worden kundig in een mix gegoten, met een precisie en doortastendheid waar ik als enthousiaste amateurdeejay alleen maar jaloers op kan zijn.
Zoals menig muziekliefhebber zal weten, kan de setting waarin je muziek luistert heel belangrijk zijn voor je muzikale ervaring. In dit geval zou ik aanraden in je eentje te luisteren, met je koptelefoon op. Het is niet het soort muziek dat je opzet op de achtergrond van een goed gesprek. De muziek is dan wel vaak repetitief, maar niet van het soort herhaling dat de aandacht doet verslappen. Het is meer herhaling met een onwikkeling erachter, herhaling die niet gaat vervelen door de langzame opbouw van ritmes en grooves. Ik luister
The Grandfather Paradox graag tijdens het leren, tijdens het koken, tijdens het lezen, tijdens het reizen, of languit liggend in de hangmat op mijn balkon - eigenlijk in iedere situatie die past bij een kalme, solitaire mindstate.
Dat mijn liefde voor deze mix ergens in gegrond is, wordt bevestigd door online muziekarchief Discogs, die het album onlangs op nummer één zetten in hun
top vijftig mixalbums aller tijden. Even een mooi stukje uit dat artikel:
It's not just the quality of the track selection or the deftness of the connections and the skill of the combinations; the sheer reach is impressive, as is the musical and intellectual grasp: The textbook syncopating minimalism of Steve Reich's Electric Counterpoint that opens the mix echoes in Detroit native Robert Hood's 1994 Minus near the end, closing a most diverting circuit. All of that is amplified and compounded when you realize the relation they bear to the creative notion of the project. It's the ideal precursor to one of those magnificent - but rare - moments you will have in your life when the essence of existence comes clearer into focus in your mind than you can ever hope to be able to convey with words. That's what music can do. You'll spend the rest of your life getting to know the way these tracks blend into one another, and I promise you that you'll love every minute you spend of that time. Dive in, the water's perfect...
Âmen. Ik ken deze plaat nu een klein halfjaar, en hij heeft zich in die korte periode stevig tussen mijn favoriete albums genesteld. Ik houd van de brede muzikale oriëntatie en de manier waarop de uiteenlopende nummers worden samengekneed, en heb die twee nog niet eerder zo sterk samen zien komen. Dikke aanrader dus.