menu

Scott Kelly - The Wake (2008)

mijn stem
3,56 (16)
16 stemmen

Verenigde Staten
Rock / Folk
Label: Neurot

  1. The Ladder in My Blood (4:46)
  2. Figures (4:11)
  3. Saturn's Eye (4:06)
  4. The Searcher (6:32)
  5. Catholic Blood (4:02)
  6. In My World (4:41)
  7. Remember Me (6:10)
totale tijdsduur: 34:28
zoeken in:
3,5
Oh jawel hoor, deze ken ik wel. Mooie ackoestische muziek, met een rauwe, slepende stem.

avatar van Don Cappuccino
4,5
Scott Kelly zal wel voor velen bekend zijn van de geweldige band Neurosis. Dit is heel anders dan die band, alleen akoestische gitaar en de zang van Kelly. Muziek in zijn puurste vorm, echt prachtig. Gewoon luisteren. 4,5 ster.

avatar van deric raven
3,0
Ik ben op een prettige manier verslaafd geraakt aan Mark Lanegan.
Nog steeds geen behoefte om hiervan af te kicken.
Dus als ergens een link met zijn stemgeluid wordt gelegd, voel ik mijn aders zichzelf meer openen.
Beginnende embolie wordt weg gespoeld door de zee aan van de door drank aangetast verdund bloed.
Een beginnende hoofdpijn zet zich op; gevolgd door duizeligheid omdat de coördinatie in het lichaam ontbreekt.
Ziekelijk verlangen.
Iets in je achterhoofd zegt je dat het onmogelijk zal zijn om enigszins in de buurt van dit unieke stemgeluid te komen.
Echter; Scott Kelly slaagt hier verrassend goed in.
Twee frontmannen met een vergelijkbare achtergrond.
Screaming Trees en Neurosis hebben beide hun oorsprong in 1985.
Dus duidelijk al bestaansrecht voor de hype rond de gitaarbands van begin jaren 90.
Stemmen die een pijnlijk geleefd verleden verraden.
Scott Kelly lijkt zelfs wat dieper te gaan, waardoor het soms net wat te gemaakt over komt.
Bij Mark Lanegan hoor je de nicotine er doorheen, hier meer een verstikkende brandlucht.
De muzikale omlijsting begint wat sober, om vervolgens halverwege Saturn’s Eye helemaal los te gaan.
Dat is ook het moment dat mijn twijfel ingekapseld wordt en een pantser vormt tegen het eerder gevormde oordeel.
Wat is dit een prachtig nummer.
Vanaf dat moment heeft de duisternis in het akoestische spel de overmacht.
The Searcher neigt zelfs naar de gotische fabelachtige sferen van The Mission.
Afsluiter Remember Me heeft die magische begeleiding van Saturn’s Eye weer.
Als de laatste tonen weg ebben ontwaak ik uit de roes.
The Wake is een aangename verrassing.
Het komt bij mij over als een verslag van een geliefde die de laatste levensuren bij zijn stervende partner door brengt.
Verdriet, pijn en verlossing volgen elkaar zijdelings op.
Het zelfde effect als The Lights Will Stay On van The Walkabouts.
Requiem als eerbetoon.
Om vervolgens de mis af te sluiten met The Gravedigger’s Song van de meester Lanegan zelf.
Gewoon om weer even met beide voeten op de grond terecht te komen.

avatar van niels94
3,0
Bij deze mijn review voor ''Het Review-Album van de Maand!''.

‘De man en zijn gitaar’ is haast een genre op zich. Mensen als Nick Drake en Jackson C. Frank zijn bekende voorbeelden van uitstekende beoefenaars van dit vak. Het vergt wel iets van de desbetreffende zanger(es): kan een zwakkere vocalist zich in een band nog enigszins verstoppen achter een volle instrumentatie, als hij zichzelf op slechts een gitaar begeleidt staat zijn stem centraal. Dan is enig karakter in die stem noodzakelijk om het album echt te laten slagen, zeker als dat album vrijwel alleen maar uit dergelijke muziek bestaat.

Aan karakter in de stem ontbreekt het Scott Kelly, bekend als zanger van Neurosis, zeker niet. Zijn zang klinkt een beetje als een kruising tussen Eddie Vedder en Tom Waits en is dus rauw, zwaar en meeslepend. Dat komt mooi uit, want hij maakt het zichzelf met zijn langzame gitaarspel niet makkelijk. Dit gitaarspel zou ik onder ‘simpel maar doeltreffend’ willen scharen. Neem een nummer als Figures, waar de schitterende melodie genoeg is om het nummer te dragen, samen met de prachtige stem van Scott Kelly uiteraard. Een ander voorbeeld is The Searcher, een nummer van meer dan 6 minuten bestaande uit niets dan langzame, slepende akkoorden en een rauwe klaagzang van Scott. En toch de volle 6 minuten weten te boeien, je moet het maar kunnen!

Toch kan deze muziek lang niet op tegen het werk van Neurosis, en dan doel ik met name op The Eye of Every Storm omdat dat hier bij wijlen mee te vergelijken valt. Dat album duurt twee keer zo lang als The Wake maar is toch een pak meeslepender. De conclusie is dus dat dit erg mooie muziek is, maar toch ook weer niet bijzonder genoeg om in de écht hoge cijfers te vallen. Toch is dit een mooie ontdekking, sommige nummers zal ik zeker vaker draaien. En wie weet kom ik hier op een dag eens terug om mijn cijfer te verhogen.

avatar van AOVV
4,0
Straffe plaat van Scott Kelly, frontman van de Amerikaanse metalgigant Neurosis. Jawel, van Neurosis. Je zou het op het eerste gehoor niet zeggen, maar als je er even over nadenkt, toch weer wel. Want dit is geen doordeweeks folkalbum; hier staan donkere, dreigende melodieën op, Kelly gromt en grauwt alsof het een lieve lust is, en de teksten lijken het midden te zoeken tussen neerslachtigheid en illustere geheimzinnigheid, en daar slaagt Kelly erg goed in.

Meer dan een akoestische stem en zijn rauwe stemgeluid heeft Kelly meestal niet nodig, maar de "elektrische" toevoegingen die toch te horen zijn, hebben dan ook hun effect (zoals in de slepende afsluiter). Dat valt me trouwens wel meer op, dat slepende karakter van de songs. Alsof het karkassen zijn, lijken die men van kast tot kast moet verslepen, een spoor van bloed achterlatend.

De akoestische melodieën van Scott Kelly zijn zeker niet monotoon, wat wel 'ns het gevaar kan zijn als je die term gebruikt. Er is genoeg afwisseling, en is er geen echte afwisseling, dan wel de dreigende ondertoon die alles desondanks spannend weet te houden. Zo'n nummer als 'Figures' bijvoorbeeld, daar komen de haartjes op mijn armen van recht te staan!

Het niveau van Neurosis zelf wordt niet gehaald, omdat dit erg hoog ligt en bijgevolg erg moeilijk is, maar het is zeker geen sukkelplaatje. meer zelfs, Scott Kelly placht hier ongeveer hetzelfde te doen als met z'n band Neurosis, namelijk het mes recht in de ziel van de luisteraar planten. Maar dan op een andere manier.

4 sterren

avatar van korenbloem
Een zeer introverte plaat, wat m.i. niet goed uit de verf komt. Het introverte karakter klinkt in mijn oren eerder als gebrek aan ideeën. En Kelly weet dit thema na mijn smaak niet goed uit te werken. De plaat weet mij nergens echt te boeien, maar het verveeld of irriteert ook nergens. En de korte fragmenten dat mijn aandacht even getrokken wordt en en het mij weet vast te houden, is de muziek oké.

avatar van kobe bryant fan
3,5
Een man met een gitaar, staat bijna altijd gelijk aan intimiteit, en een zekere warmte.
Ook bij The Wake, de plaat van de frontman van de gewaardeerde metalband Neurosis is dit zo.
Aangrijpende melodieën, die ook een bepaalde mystiek en dreiging met zich meedragen begeleiden de grommende en warme stem van Scott.

Verwacht geen up-tempo nummers, nee je krijgt traag gespeelde akkoorden die me aan vroeger doen denken. Alsof het de soundtrack on zijn voor een donkere film die zich afspeeldt tijdens de middeleeuwen. De hoes past dan ook perfect bij de plaat.

De stem van Scott kraakt, klinkt warm en heeft een erg grote impact.
Hij klinkt ook erg doorleefd. Iets wat we bij Tom Waits ook horen. Een stem die laat horen dat hij al veel heeft meegemaakt. Verdriet, pijn verraad.

De elektriscge gitaar die in bepaalde nummers voorkomt, voegt zeker wat toe.
Want ondanks dat deze plaat helemaal niet zo lang duurt moet Scott oppassen dat mijn aandacht niet wegdwaalt. De gitaren snijden, en maken de muziek nog dreigender en spannender.

The Wake is zeker geen memorabele plaat geworden.
Maar 's avonds laat, zal The Wake hier zeker nog eens opliggen voor een halfuurtje aan donker gitaarspel vergezeld door een sterke zanger.

avatar van niels94
3,0
Ik heb Scott Kelly gisteren live mogen aanschouwen. Het viel toch wel op hoe alles op elkaar leek, maar het was zeker de moeite waard. Door het kleine (en halflege) zaaltje en het oprechte verhaal dat hij vertelde over een van zijn nummers, over zijn familie, was het inderdaad een erg intiem concert. Het voorprogramma, Syndrome, gitarist van AmenRa, was ook de moeite. Gitaardrones die rustig begonnen, maar het volume ging richting het einde flink open

Het hoogtepunt was toch wel Figures Mooi nummer.

Gast
geplaatst: vandaag om 12:40 uur

geplaatst: vandaag om 12:40 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.