Bij deze mijn review voor
''Het Review-Album van de Maand!''.
‘De man en zijn gitaar’ is haast een genre op zich. Mensen als Nick Drake en Jackson C. Frank zijn bekende voorbeelden van uitstekende beoefenaars van dit vak. Het vergt wel iets van de desbetreffende zanger(es): kan een zwakkere vocalist zich in een band nog enigszins verstoppen achter een volle instrumentatie, als hij zichzelf op slechts een gitaar begeleidt staat zijn stem centraal. Dan is enig karakter in die stem noodzakelijk om het album echt te laten slagen, zeker als dat album vrijwel alleen maar uit dergelijke muziek bestaat.
Aan karakter in de stem ontbreekt het Scott Kelly, bekend als zanger van Neurosis, zeker niet. Zijn zang klinkt een beetje als een kruising tussen Eddie Vedder en Tom Waits en is dus rauw, zwaar en meeslepend. Dat komt mooi uit, want hij maakt het zichzelf met zijn langzame gitaarspel niet makkelijk. Dit gitaarspel zou ik onder ‘simpel maar doeltreffend’ willen scharen. Neem een nummer als Figures, waar de schitterende melodie genoeg is om het nummer te dragen, samen met de prachtige stem van Scott Kelly uiteraard. Een ander voorbeeld is The Searcher, een nummer van meer dan 6 minuten bestaande uit niets dan langzame, slepende akkoorden en een rauwe klaagzang van Scott. En toch de volle 6 minuten weten te boeien, je moet het maar kunnen!
Toch kan deze muziek lang niet op tegen het werk van Neurosis, en dan doel ik met name op The Eye of Every Storm omdat dat hier bij wijlen mee te vergelijken valt. Dat album duurt twee keer zo lang als The Wake maar is toch een pak meeslepender. De conclusie is dus dat dit erg mooie muziek is, maar toch ook weer niet bijzonder genoeg om in de écht hoge cijfers te vallen. Toch is dit een mooie ontdekking, sommige nummers zal ik zeker vaker draaien. En wie weet kom ik hier op een dag eens terug om mijn cijfer te verhogen.