Golden Earring - Eight Miles High (1969)

Dit had het debuutalbum moeten zijn.
Dit is het eerste album, dat een voldoende van mij krijgt.
Een dikke voldoende.
Ik vind alleen Eight miles high, wat te lang duren

Het schijnt dat ze destijds "Eight Miles High" live in een uitvoering van 3 kwartier speelden.
Wat zou dat mooi zijn, een luxe editie met een extra CD waarop dat zou staan.

Ze hebben vast ook nog andere psychedelische live-versies op de plank liggen, jammer dat ze internationaal (vrijwel) niets meer voorstellen om luxe re-releases te rechtvaardigen.
Financieel een te groot risico voor de major-platenmaatschappijen.

Verplichte kost. Wat een geweldig album. Everyday's Torture is wel een raar nummer. Enerzijds geweldig gitaarspel, maar aan de andere kant pakt de tekst/zang me niet. Vind het te simpel. Met name het I'm a man, know my destiny-gedeelte.

Zo weird als op "Everyday's Torture" heeft Barry Hay nooit meer gezongen.
Ik vind het een geweldig nummer, misschien wel het meest depressieve zwartgalligste nummer wat ze ooit hebben opgenomen.

@ Lonesome Grow en Saldek

Na een lange zoektocht heb ik dan toch een copy van de dvd "Eight Miles High" uit 1969 kunnen bemachtigen.
De beelden van "De La Reyweg", vlakbij het Zuiderpark waar George en Rinus vandaan komen en de Gabriel Metsustraat waar Sieb Warner woonde, roepen leuke herinneringen op. Ook de eenvoud, zoals hun oude busje waarin ze rondtoerden en hun sympatieke uitstraling, hun gedrag die verre van arrogant was, zijn aandoenlijk in deze documentaire.
Opvallend vind ik de muzikaliteit van de jongens. George en Barry etaleren al jammend op een weide tussen koeien en vlaaien hun talent. Barry Hay speelde ten tijde van deze opnames nog maar net dwarsfluit, maar wist toch al veel nummers extra cachet te geven. Zijn beste prestatie met de dwarsfluit bewaarde hij overigens voor het nummer "Back Home". op hun volgende album.
Rinus op z'n basgitaar speelde toen al virtuoos, een natuur talent. Sieb daarentegen was niet opgewassen tegen zoveel muzikaal talent en moest kort na de opnames het veld ruimen voor de veel meer getalenteerde Cesar Zuiderwijk.

Ja, chill is die video he? Helemaal puur natuur die gasten toen nog waren en ten volle bezig met alles dat maar met muziek te maken heeft! Kippevelmoment met die droge koeiegezichten. Maar denk eens in.....zonnetje, langs de waterkant en lekker acoustisch klooien met z'n tweëen op gitaar en dwarsfluit. Shit, je zou zo terug in de tijd willen duiken.
Een paar punten verschillen we toch, heicro. Voor mij zijn z'n dwarsfluithoogtepunten te vinden op Seven Tears: Silver Ships en Hope........lekker spacey. Misschien minder technisch, maar hieruit blijkt toch de feeling Barry had voor dwarsfluit (en waarom is dit in hun verdere ouvre naar de achtergrond verdreven........zonde (oké, Save Your Skin dan)
Wat Sieb betreft: heb hun biografie gelezen en daaruit blijkt toch dat Sieb wel degelijk getalenteerd was maar onhandelbaar om mee samen te spelen omdat hij aan chronische improvisatieneuroses leed (eigen bewoording).
Puike docu verder......en shit.......jij hebt 'm op DVD weten te vinden? Ben niet jaloers of zo.....

Vanmorgen heb ik de dvd nog maar eens bekeken. Het blijft hartstikke leuk om naar te kijken, ondanks de slechte beeldkwaliteit.
Sieb Warner keerde de muziek de rug toe om ambtenaar te worden, las op ik op Wikipedia. Misschien dat hij daardoor als drummer niet zo tot de verbeelding spreekt, want drummen kon hij wel degelijk. Cesar Zuiderwijk, daarentegen is gewoon een monument als drummer. Gek eigenlijk, want als jongen van een jaar of 15 verafgode ik Sieb. Ik kende hem, hij woonde nog geen 200 meter van mij vandaan. Door Sieb heb ik Rinus, Sjors en Barry ook leren kennen. Samen met nog een paar buurjongens probeerden we wanhopig echt met hun bevriend te raken, maar dit lukte niet echt, want wat moesten ze tenslotte met snotneuzen van 15. De mooie meiden kregen meer aandacht. Hahaha.

Beetje zweverig idd, maar luisterd goed weg.
4*

Met deze Eight Miles High van de Earring heb ik het altijd een beetje moeilijk.
Zeker niet slecht, maar hier en daar wordt mij het echt een beetje te wazig en spiegedelies.
En ontaardt het wat in frieken om het frieken.
Al was dat in 1969 geen uitzondering natuurlijk.
De lang uitgesponnen versie van Eight Miles High vind ik echt veel te lang nu, want wiet roken doe ik al lang niet meer. Als het dan toch cover en Nederlands moet blijven geef mij dan die versie van The Thought maar.
Everyday's Torture is dan wel een geweldig en weird nummer waarin Barry nogal gekwled klinkt,
Song Of A Devil's Servant met flink wat fluitwerk erbij is zeker ook niet verkeerd.
De andere nummers doen mij niet zo heel veel.

Ik hoor persoonlijk de Earring liever wat meer straight ahead rocken en zal daarin met de volgende albums niet teleurgesteld in worden.
Op vinyl.

Wederom met plezier gedraaid!

Het eerste oudere Earring album waar ik niet meteen vol enthousiast over ben.

Eight Miles high is een super gaaf nummer natuurlijk, maar niet van de hand van de heren zelf. De lof voor de compositie is dus voor een ander. De uitvoering echter is wel heel erg Earring en voor mij dus ook het meest interessantste stuk van deze lp. Maar halverwege (net na de hoge uithalen van George) zou het eigenlijk afgelopen moeten zijn. Stuk is inderdaad 50% te lang helaas. Maar het past dan wel weer in de tijdsgeest, dus vooruit maar.

De overige nummers vind ik niet zo enorm boeiend. En dat komt vooral omdat ik de zang van Hay wat slecht vind klinken. Het is zacht, soms slaat zijn stem over.. net alsof ie niet lekker was ofzo? Het klinkt niet goed. Muzikaal gezien is het wel interessant, want lekker psychedlisch.

Ik heb de LP uit 1969, en vind de plaat erg " zacht" opgenomen, vandaa misschien ook mijn luister ervaring van hierboven.

M'n schatje heeft me onlangs verwend met een dosis Earring (ik geef haar ook gouden oorbellen, maar dat terzijde), zo ook deze.

Geweldig, vet album van een nog prille Earring. Ze klinken zelfverzekerd en weten dat ze de juiste richting ingeslagen zijn. Het begin van het echte werk!

Halfje erbij!

Meerdere draaibeurten doen dit album toch wonderen. De lange versie van eight miles ga ik ook steeds meer waarderen!

De bassolo van Rinus op dit nummer kan de kopjes en de glazen ook aardig doen trillen als je installatie volume en diepgang heeft

Mooi album. Top uitvoering van de Byrds klassieker!

Ja, het schijnt dat "Eight Miles High" live wel 3 kwartier duurde.
Wat jammer dat daar geen complete opnames van zijn.

Een psychedelisch bluesrock album van de Earring. Barry Hay klonk nog nooit zo gekweld als op 'Everday's torture'. Een aardige plaat al vind ik 'Eight miles high' toch echt te lang. Ik vind de opvolger 'Golden Earring: wall of dolls' beter.

Mooi tijdsdocument. Ik was 12 en draaide dit bij een vriend thuis op zolder. Blowen deden we nog niet maar dat is ook niet de meest ideale manier om naar muziek te luisteren. Toen ik dit album vandaag weer hoorde kwamen de tienerjaren weer helemaal terug. Wat me opvalt is dat de productie nogal zompig is, vooral het eerste nummer heeft daar last van. Er is nergens een sprankelingetje te ontdekken.
Verder valt op dat Hay op sommige nummers nog op zoek was naar hoe hij als zanger moest klinken. Maar Kooymans is ook niet al te sterk. Of misschien is het de manier van zingen die we ook van Ozzy kennen door mee te zingen met de instrumentale melodie. Vreselijk eigenlijk, klinkt enorm zeikerig.
Ook valt op hoe sterk de invloed van andere bands was. Earring is nooit een originele band geweest, meer trendvolgers. Hier hoor je Cream, Black Sabbath, een flinke doos psychedelica en dat allemaal gedaan door een stel Haagse knapen. Niet slecht, ook niet geweldig, maar gewoon erg leuk om te horen.

De "S" is van de naam af en de heren leveren een album af dat al heel erg als 70-ies klinkt. Veel proginvloeden met een heerlijke lange versie van het titelnummer. Het pijsnummer voor mij is echter Everyday's Torture. Dat is echt fantastisch!

En natuurlijk Song of a devil's servant!

Wellicht het enige Golden Earring-album dat geen hit leverde. Ik zie dit als een overgangsalbum: enerzijds nog psychedelica (die in 1969 niet meer in was), anderzijds al lonkend maar de steviger bluesrock van de volgende albums. Het levert een wisselvallig album met een uitgesponnen versie van Eight Miles High (zeker niet slecht uitgevoerd al verkies ik het origineel van The Byrds) maar te lang en op den duur te wazig. Song of a Devil's Servant en vooral het gekwelde Everyday's Torture zijn ook sterk maar de twee overige nummers doen mij weinig.

Geen hit, maar Eight Miles High was wel heel erg geliefd, aldus mijn vader.
Hij draaide die versie vaak op verzoek in de jongerensoos.
Ik ken verschillende mensen van zijn leeftijd die deze plaat in huis hebben, gekocht om dat nummer.

Eight Miles High speelde Golden Earring destijds vaak tijdens hun Amerikaanse tournee en dat zorgde ervoor dat deze band daar ook aanhang kreeg. Maar het echte succes in de VS kwam er met Radar Love.

Mijn vader had de albums vanaf On The Double tot en met Seven Tears, volgens hem de beste platen.
Ik haakte in vanaf Cut, maar luister met terugwerkende kracht ook de oudere albums.
Radar Love doet mij minder dan She Flies On Strange Wings.
Maar ik ben dan ook geen Amerikaan.

Het was even de kunst voor mij om het titelnummer te waarderen en er wordt nu ook echt oprecht van drum- en bassolo genoten. Bijna 25 jaar geleden vond ik alleen Landing mooi en deze compositie van Rinus Gerritsen doet het nog steeds goed. Song of a Devil's Servant vind ik op On the Double beter, vervolgens is het iets vlottere One Huge Road wat luchtiger en het gekwelde Everyday's Torture mag er zeker wezen. Heb het geheugen omtrent Eight Miles High via een constructie van de LP Rock of the Century aangevuld met een goede YouTube-upload een opfrisbeurt kunnen geven.