menu

Styx - Cyclorama (2003)

mijn stem
2,84 (19)
19 stemmen

Verenigde Staten
Rock
Label: Sanctuary

  1. Do Things My Way (4:57)
  2. Waiting for Our Time (4:13)
  3. Fields of the Brave (3:23)
  4. Bourgeois Pig (0:49)
  5. Kiss Your Ass Goodbye (3:14)
  6. These Are the Times (6:45)
  7. Yes I Can (3:51)
  8. More Love for the Money (3:48)
  9. Together (4:46)
  10. Fooling Yourself (Palm of Your Hands) (0:39)
  11. Captain America (3:53)
  12. Killing the Thing That You Love (5:36)
  13. One with Everything (5:56)
  14. Genki Desu Ka (6:13)
totale tijdsduur: 58:03
zoeken in:
avatar van musician
2,5
Ik ben toch wel een beetje teleurgesteld in de heren van Styx op deze Cyclorama.

Het is ideëenloos, veel creatieve bloedarmoede en verder stuur- en zielloos.

Het begint nog aardig, met twee nummers van Tommy Shaw. Maar daarna moet Dennis DeYoung worden vergeten met hoofdvocalen door Lawrence Gowan, Billy Bob Thornton en Glen Burtnik.

Oudgediende James Young moet op zijn beurt wachten, tot These are the times. Met Captain America, zijn enige bijdrage aan deze cd.

Ten tijde van de eerste 4 cd's van Styx (die ik momenteel veel beluister) mocht hij tijdens de heerschappij van Dennis DeYoung méér bijdragen, zowel aan composities als aan vocalen.

Maar Tommy Shaw is de nieuwe kapitein, de titel verkregen na muiterij tegen Dennis DeYoung na notabene de reünie cd Brave new world (1999).

En DeYoung zit niet meer geboeid in het vooronder, hij is ter plaatse gekielhaald. James Young deed mee aan de muiterij, maar ik vind niet dat hij op Cyclorama leuk mag meedelen in de winst.

Zijn vocalen op These are the times worden contstant ruw onderbroken door (voor mij) onbekende en vooral onbeminde koortjes, zodat alleen Captain America nog enigszins aan oude tijden herinnert.

Dennis DeYoung en James Young waren in 1972 oprichters van Styx, vol met creatieve ideëen, wilskracht en bravoure. Tommy Shaw, die in 1976 er bij kwam, een prima aanstormend talent. Tot en met 1983 verkocht het vijftal (niet vergeten de bassende en drummende broertjes Panozzo, die ook inmiddels het veld hebben geruimd, één is er overigens overleden) met veel succes miljoenen platen.

De héle aanhang van wat er nu extra rondloopt bij Styx zijn alleen maar meelopers, ja-knikkers tegen Tommy Shaw. Maar ze ontberen zelf ook maar enig talent om zo'n band als Styx drijvende te houden. En dan krijg je dit soort kleurloze cd's.

Tommy Shaw slaat ook nog eens de hand aan zichzelf. Een a-capella versie van 40 seconden van Fooling yourself, de oude hit van de succesvolle periode, de cd The Grand illusion. Meer toepasselijker dan deze twee titels had Shaw het niet kunnen maken.

De aardigste nummers (o.a. One with everything) gebruik ik nog voor een compilatie met Brave New World. Daarna haak ik officieel af als koper van nieuwe Styx cd's, totdat ik weer eens betere berichten te lezen krijg.

avatar van Casartelli
2,0
Casartelli (moderator)
musician schreef:
De aardigste nummers (o.a. One with everything) gebruik ik nog voor een compilatie met Brave New World. Daarna haak ik officieel af als koper van nieuwe Styx cd's, totdat ik weer eens betere berichten te lezen krijg.

Die heb ik ook aangevinkt... net als Do Things My Way en Kiss Your Ass Goodbye (welke zo ongelooflijk cheesy is dat het daardoor net weer kan). Als geheel stelt dit natuurlijk bitter weinig voor, maar om dat enkel aan een afwezige Dennis DeYoung te wijten, vind ik platen als Kilroy Was Here en Edge of the Century toch ook te zwak (Brave New World ken ik überhaupt niet).

avatar van musician
2,5
Nee, ik wijt het niet aan de afwezige Dennis DeYoung. Hij was ook veruit de zwakste schakel op Brave new world.

Ik kon haast nog begrip opbrengen, voor dat kielhalen.

Ook op Edge of the century (nog zo'n flut-plaat van Styx en dan zonder Tommy Shaw) was hij volledig de weg kwijt. Kilroy was here vind ik dan nog veel beter te pruimen.

Misschien hier een band om voor te stellen om er maar mee te stoppen of anders te wachten totdat ze eindelijk weer eens iets interessants hebben te melden?

avatar van Raymond S
2,0
Aj een moeilijke voor een Styx-aanhanger.
Een cd vol met allegaartjes van...helemaal niks.
Maar twee echte hoogtepunten:
These are the times
One with everything
Killing the thing = redelijk.

De rest is matiger en minder dan main-stream.

Afhaken kan ik niet, maar heb wel zeer veel moeite met deze koerswijziging en annoniem geblair.

Edge of the Century, Brave new World (een andere dan die van Iron Maiden - Super cd- ), heb ik nooit gekocht.
Links en rechts wel nog wat vinyl-singles van deze flut-platen. Zelfs dat kon mij niet meer behagen.
Maar de geweldige live DVD (CD) Return to paradise sprankelt en knalt

Deze cd is niet meer dan 2 sterren waardig.

PS: Jammer dat ze bij Arrow niet One with everything speelde.

avatar van The Wep
Deze CD geluisterd vanaf het begin en bij nummer 5 kiss your ass goodbye (op dat moment echt het dieptepunt) gestopt. meer kon ik niet verdragen. Zag Fooling Yourself als nummer 10 staan en probeerde dit nummer en kreeg tranen in mijn ogen. Nee, dan maar weer de oude CD's luisteren. Geen stem !

avatar van jerome988
Tranen in je ogen krijgen van een 40 seconde durende Fooling Yourself; dan moet deze plaat wel echt erg zijn :O

avatar van Arjan Hut
3,5
Twintig jaar na het verschijnen moet ik zeggen dat Cyclorama de tand des tijds prima aan het doorstaan is. Misschien ben ik bevooroordeeld (grote Burtnik-fan). Het is geen samenhangend album, dat is jammer, maar geen ramp. Elk nummer op zich is prima te pruimen, de samenzang is om je vingers bij al te likken, de productie is in orde (in de hoogtijdagen van brickwalling best bijzonder) en de band klinkt een stuk vitaler dan pak 'em beet de twintig jaren hiervoor. Fris, vermakelijk, gezellig met enkele uitschieters zoals One with everything.

avatar van gaucho
3,0
Tijd geleden dat ik deze gehoord heb, maar naar mijn idee viel deze in de categorie 'gaat wel'. Het was destijds sowieso fijn om weer een levensteken van de band te vernemen, ook al was het de eerste waar Dennis deYoung niet van de partij was. De Canadees Lawrence Gowan is zijn vervanger, terwijl Glen Burtnik, die eerder al inviel op Edge of the century, nu vast groepslid is geworden. Zeker niet hetzelfde, want DeYoung wordt hier gemist, vind ik, maar desondanks redelijk adequate vervangers. Met Tommy Shaw en James Young als kapiteins op het schip pakt dit album steviger uit dan het gemiddelde Styx-album, maar het is al met al geen hoogvlieger.

Tja, dat stukje Fooling yourself (toch een van mijn favoriete Styx-nummers) had voor mij niet gehoeven, maar met de hemelse achtergrondzang van niemand minder dan Brian Wilson biedt het toch een alleraardigste alternatieve kijk op de song. De inbreng van komiek Billy Bob Thornton in het gelukkig korte Bourgeois pig - dat klinkt als een uithaal naar Dennis deYoung, maar misschien verbeeld ik me dat - is te verwaarlozen. Ook de bijdrage van het destijds in de VS razend populaire cabaretduo Tenacious D tilt de hidden track The chosen one (verborgen achter de nogal repetitieve afsluiter Genki Desu Ka) niet bepaald naar een hoger plan. Het zijn allemaal nogal geforceerde kunstgrepen die niet echt nodig waren geweest; ze halen het album eerder verder naar beneden.

Het album bevat redelijk sterk materiaal in songs als James Young's These are the times, Fields of the brave, de akoestische Shaw/Burtnik-ballad Yes I can, de heavy Young-compositie Captain America en het proggy One with everything, maar de rest is niet meer dan gemiddeld en zakt daar soms zelfs onder. Drie sterren lijken me de enige juiste beloning.

1,5
Je bent hier echt te mild Gaucho. Dit is een waardeloze bedoening. Echt huilen met de pet op en nul memorabele songs. Als je de hoes ziet weet je het bijna al. Echt een dieptepunt in hun prachtige oeuvre.

avatar van Arjan Hut
3,5
Veel Beatles-invloeden ook, en idd, Beach Boys! Het kleine stukje Fooling Yourself is smaakvol uitgevoerd.

avatar van gaucho
3,0
De hoes vind ik juist mooi. Een echte Hipgnosis-creatie: absurd en vervreemdend, maar toch heel strak vormgegeven. Zou op een LP goed tot zijn recht komen, maar helaas, dit is er eentje uit het CD-tijdperk.

avatar van RonaldjK
3,5
Cyclorama is mijn volgende tussenstop in de discografie van Styx. Bij de hoes moet ook ik aan het collectief Hipgnosis denken waarover ik in februari een tentoonstelling in het Groninger Museum bezocht. Het blijkt te kloppen: de absurdistische hoes is ontworpen door Storm Thorgerson die in de jaren '70 en '80 deel uitmaakte van het Londense collectief.
Na de nodige luisterbeurten heb ik me bijgelezen op de Engelstalige Wikipedia. Zo kom ik te weten over de breuk met Dennis DeYoung die tijdens zijn ziekte permanent werd vervangen door de Schotse Canadees Lawrence Gowan, een bekende naam in zijn land. Het komt niet chic over, maar de achtergronden van de breuk ken ik niet.
Voor mij is verrassend de terugkeer van Glen Burtnik, wiens composities ik op zijn vorige album met de groep (Edge of the Century, 1990) zo zwak vond. Dit Cyclorama bevalt stukken beter. Dat komt vast niet omdat Burtnik bij zijn terugkeer niet gitaar maar bas speelde, als vervanger van inmiddels parttimer Chuck Panozzo, die slechts op het melige Bourgeois Pig speelt. Dat Panozzo het kalmer aan deed, heeft zijn medische redenen, is in zijn biografie 'The Grand Illusion: Love, Lies, and My Life with Styx' uit 2007 te lezen.

Nadat ik voorganger Brave New World van vier jaar eerder met 3,5 waardeerde, is het geluid op dit Cyclorama iets veranderd: soms heb ik het idee te luisteren naar aangename jaren '80-aor, ergens tussen Foreigner en Bad English in. Ik bedoel opener Do Things My Way (zou goed hebben gepast bij de stemmen van zowel Lou Gramm als John Waite) met in het refrein een herkenbaar Styxkoortje; het midtempo Waiting for Our Time heeft lekker akoestisch gitaarspel en opnieuw zo'n sterk refrein in de groepstraditie; Killing the Thing that You Love is een powerballade met progachtige delen.

Verdwenen zijn de mierzoete ballades, die ik in tegenstelling tot de trouwe Styxfans juist niks vind; alleen daarom al ben ik niet rouwig om het vertrek van DeYoung. Toch is Cyclorama niet balladeloos: Yes I Can is er opnieuw eentje in de categorie "niet mijn ding", Together is weliswaar steviger maar toch en Fooling Yourself biedt 39 seconden acapella zang.
Hierboven werden terecht Beatlesinvloeden genoemd: in Fields of the Brave en More Love for the Money te horen.
Meligheid noemde ik al bij het korte Bourgeois Pig; hierop volgt powerpop in Kiss Your Ass Goodbye. Qua akkoorden en drumwerk heeft het in het refrein weg van Denis in de versie van Blondie. Het klavecimbel in de brug en de koortjes zijn dan weer typisch Styx.

De bombast van Styx van weleer hoor ik voor het eerst volop in These Are the Times en later in Captain America en de toegankelijke progrock met fraai toetsenspel in One with Everything.
Het album eindigt minder: met een dominante drumcomputer (!) in Genki Desu Ka, na een korte stilte gevolgd door een geinig audiohoorspel met acteur/muzikant Jack Black van Tenacious D en een overbodige reprise van Kiss Your Ass Goodbye en na nogmaals stilte wederom acapella zang.

Het liefst hoor ik Styx in zijn volle bombast, de aor-kant van de groep bevalt me ook goed. De ballades, Beatlesinvloeden, acapella nummers en meligheid sla ik liever over. Zes prima of sterke nummers: net als bij de voorganger kom ik uit op 3,5 ster.

Gast
geplaatst: vandaag om 13:42 uur

geplaatst: vandaag om 13:42 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.