Joe Jackson Band - Beat Crazy (1980)

daarna werd de muziek niet echt slechter maar klinischer

Klinies klinkt mij niet echt positief in de oren, dus ik houd het op stylisties .......

't Is maar net waar je voorkeur ligt. Alhoewel ze beide uit de koker van JJ komen, vind ik een vergelijking tussen BC en (bijv.) Night & Day kant noch wal raken. Daarvoor zijn het toch té ver uit elkaar liggende platen met duidelijk heel andere stijlen, om het zo maar te zeggen.

Het valt Joe alleen maar te prijzen om met een album als N&D te komen na deze Beat Crazy. Ik vergeet gemakshalve dan maar even de Jump-plaat ...

..en laat dat nou de plaat van Joe zijn die ik het meest draai...

Behoorlijk populair op de scholen en ook in mijn vriendenkring toen, deze Joe Jackson.
Ook met dit derde album nog, dat op een bandje gezet mee ging op de Joegoslavie-vakantie van 1981.
Iets minder toegankelijk, maar zeker zo bijtend.
Wat minder gitaar, wat meer toetsen en zeker meer reggae.
En behoorlijk kaal en in the face geproduceerd.

Mijn favoriete nummers blijven het boze Mad At You, het onheilszwangere In Every Dream Home, Fit en Crime Don't Pay.
Verder geen mindere nummers op dit album met zijn overwegend rake teksten, of het zou Biology moeten zijn.
Klinkt na ruim 30 jaar nog net zo urgent als toen.
Op vinyl (maar nog niet zo lang...).

Het album blijft nog steeds erg moeilijk verkrijgbaar op cd, er is de afgelopen jaren niet veel veranderd. Ik ben blij dat ik er destijds nog één heb weten te bemachtigen. Waarom Look Sharp en I'm the Man wel voor een grijpstuiver te koop zijn is mij een raadsel, waar dat dan aan ligt.

Er is en blijft voor mij niets mis met de eerste drie albums van Joe Jackson.
Z'n puntigheid, spitsvondige teksten en meestal enigszins opgejaagd klinkende songs (het kan ook gewoon adhd zijn) zijn kleine muzikale wondertjes. Er wordt af en toe en in beperkte mate gewerkt met een aanvullende muziekstijl (reggae).

Maar de kenmerkende eigen stijl van Jackson wordt niet verlaten en met deze muziek was Jackson voor mij Top of the Bill van de opkomende newwave in 1980. Het eerste dat ik van dit album overigens hoorde was de single Pretty Boys (b-kant = Someone up there). Volstrekt onbekend gebleven maar nog wel een dierbaar kleinood.

Prima album, One to one. Mad at you , maar vooral het hartverscheurende In Every Dream Home (A Nightmare heb ik hier aangevinkt

ik heb van deze tijd nog een 45 toeren plaatje, met a-side The Harder They Come en B-side Out of Style en Fit.
Is een erg fijne toevoeging (behalve het mooie slotnummer) op deze plaat.
Hoogtepunt van JJ wat mij betreft.

Inderdaad prachtig! De muziek is lekker onheilspellend en doet ook denken aan the Police. Maar dat zal aan t drum werk liggen waar reggae invloeden inzitten.

Deze plaat was mij totaal onbekend totdat ik m bij toeval uit een bak trok vanwege de opvallende hoes. Waarschijnlijk omdat deze ook onder JJBand stast geregistreerd viel ie me niet op. Mijn eerste gedachte was dat het een big band plaat zou kunnen zijn, maar de hoes roept aan alle kanten ska. En dat is wel te merken op de drager.

Heerlijke plaat van de man. Zo ontdek je nog eens iets, spontaan.

Uit welk reggae-nummer komt het basloopje uit de titelsong ook alweer? En dan zoek ik de originele vocal, geen dub-uitvoeringen.

Geweldige plaat!

Waar ik direct aan moet denken is The Specials Of The Selecter. Beetje ska-achtig. Heb je daar wat aan ?

Het is te snel om uit een reggaenummer te komen, maar het doet sterk denken aan The Clash ten tijde van London Calling of Black Market Clash - check Magnificent Seven, Armagideon Time, zeker geen ska.

Black Market Clash - meerdere versies beschikbaar - toont overigens hoe goed The Clash was in het reggae-idioom; PiL - Lydon is een echte reggae-liefhebber - was trouwens uiterst bedreven in het hanteren van dub-effecten (Albatross).

Sorry,,,dan heb ik geen idee.

Op dit album deed nog en gitarist mee. Daarna was de gitarist op vakantie bij de (piano) albums van Joe

King Tubby Meets Rockers Uptown

Ach, natuurlijk. Al een tijd niet of nauwelijks naar muziek uit JA geluisterd. Schande eigenlijk.

Veel van die Britse waverige acts lieten zich beïnvloeden door de grootstedelijk, specifiek West-Indische smeltkroes.

Als tiener met beperkt budget leende ik vanaf de herfst van 1980 zoveel mogelijk platen uit de fonotheek van het dorp. Ondanks de lage leenkosten in de bieb (één gulden per plaat voor drie weken), viel dat niet mee. De cassettebandjes waarop ik de beste nummers van die platen opnam kostten immers ook geld, net als het abonnement op stripweekblad Eppo en de stripalbums van o.a. Trigië en Asterix…

Beat Crazy verscheen in 1980, het tweede achtereenvolgende jaar dat ska en reggae de toch al frisse en fruitige wind van new wave van extra elan voorzagen. Ik vond dat prachtig, al die Selecters, Specials, Madnessen, Polices, Fischer-Z’s etcetera, die zo creatief diverse stijlen mengden. In Eppo zag ik hoe Robert van der Kroft in zijn verhalen van Sjors en Sjimmie ook hiermee wegliep, als diverse bandnamen op de gevels van zijn getekende huizen stonden vermeld. Het bevestigde mijn gevoel dat dit een muzikaal opwindende tijd was. Ik kon toen nog niet weten hoe waar dat was, juist nu ik zovele jaren later terugblik.

De derde Joe Jackson bleek minder gitaargeoriënteerd dan de twee voorgangers. Daarbij is het overwegend swingen wat de klok slaat. Minder wit, meer West-Indisch, zoals Venceremos hierboven terecht opmerkt. Al heeft gitarist Gary Sanford het nog druk hier, toch hoorde ik op Beat Crazy een luchtiger en swingender Joe Jackson Band.
Heb tegenwoordig de plaat in huis; dit dankzij de kringloop, waar die als kwaliteitsplaat maar liefst twee euro kostte. Jammer genoeg ontbreekt de originele knalgele binnenhoes met teksten en credits, moet dus van Discogs lezen dat de bandfoto op de achterzijde van de cover van Anton Corbijn is; dát was ik vergeten. De spetterend-kleurige voorzijde komt in deze vorm zoveel beter tot zijn recht dan op cd en de muziek past daar dus helemaal bij.

Kant A is er één van alleen maar hoogtepunten, waarvan ik One to One de mooiste vind, een heerlijk pianoliedje. Maar ook het felle Mad at You is een klassiekertje.
De B-kant begint relatief rustig met wat wel op een serietune lijkt: Crime Don’t Pay mét pianosolo, waarna het er op Someone Up There wederom fel toegaat met een knallende basriff; met bovendien een originele en gelukkige tekst over een meisje, God en het lot.
Dan reggae in Battleground met een verhaal dat veertig jaar later prima had gepast als soundtrack in de hausse aan berichten rond Black Lives Matter; Jackson is uitermate kritisch naar beide “kampen” over een thema dat in het Engeland van 1980 weer eens opspeelde.
In Biology is Jackson in ironische topvorm, humoristisch hoe hij hier de luisteraar – en de seksen – in zijn verhaal op het verkeerde been zet. Op Pretty Boys weer vrolijke ska en een kritisch-ironische tekst, waarna de plaat midtempo en stevig afsluit met Fit, een lied dat me minder pakt.

Zijn/hun derde sterke plaat in twee jaar, hóe knap gedaan. En het beste moest nog komen…

de bassline op ‘mad at you’ komt van reggaezanger linval thompson, van het nummer ‘can’t stop natty dread’.