Ik pakte deze plaat afgelopen weekend in nieuwstaat mee uit een kringloopwinkel, voor 3 eurootjes. Samen met nog enkele andere fraaie LP's die er kennelijk net waren neergezet. Daardoor had ik de tracklist niet eens bekeken; ik ging er op basis van titel en subtitel van uit dat het wel goed zou zitten. Een mooie Roxy-verzamelaar voor een habbekrats, dacht ik.
Pas bij thuiskomst viel me op dat het toch wel een wonderlijke samenstelling is. Hoofdzakelijk nummers van Manifesto en Flesh + Blood? Dat kun je toch geen 'Best of 1973-1980' noemen? En sowieso, waarom stoppen in 1980 als de band daarna nog slechts één zeer succesvol studio-album plus een losse single heeft uitgebracht? En waar slaat die titel eigenlijk op? Raadselachtig. Totdat ik me bedacht dat mijn LP van Manifesto een Amerikaanse persing is op het Atlantic-label....
Wat blijkt: dit is een van oorsprong Amerikaanse compilatie - al is-ie wel wereldwijd uitgebracht, ook in Nederland en Duitsland - die weliswaar dateert uit 1983, maar door Atlantic/Atco werd aangegrepen om in te cashen op het succes van Avalon, dat in de VS verscheen op Warner Brothers. Deze 'move' was voor Atlantic dus een goede aanleiding om te putten uit de eigen catalogus, op een manier die de Avalon-kopers niet al te zeer voor het hoofd zou stoten.
Want Roxy Music was eigenlijk vooral met haar laatste paar platen, van na de eerste reünie, succesvol in de VS. Niet zo heel verwonderlijk, want de gestroomlijnde hits deden het goed op de Amerikaanse radio, terwijl het oudere werk zich daar minder voor leende. Alleen Do the strand schijnt aan de andere kant van de oceaan een status te hebben opgebouwd van radioklassieker, zonder dat het ooit de hitparade haalde. En Love is the drug - voor deze gelegenheid, ook in Nederland, opnieuw op single uitgebracht zonder te scoren - past als 'oudje' mooi in de transitie van oud naar nieuw.
Zodoende kom je dus te zitten met een in onze Europese ogen nogal onevenwichtige compilatie, die zich echter heel goed laat beluisteren als een regulier album. Want van Manifesto en Flesh + Blood hebben ze behalve de singles (niet eens allemaal, ik mis met name Same old scene) eigenlijk wel de aardigste albumtracks geselecteerd. Alleen de cover van In the midnight hour had voor mij niet gehoeven.
Per saldo dus een beetje een rariteit, maar eentje die zich toch wel als een mooi geheel laat beluisteren. Niet het beste van Roxy Music, maar wel een aardige dwarsdoorsnede van hun latere albums. En ach, Avalon moet je gewoon afzonderlijk naast dit album in de kast hebben staan (en dat heb ik dan ook).
Grappig weeetje dat ik van Discogs heb geplukt: het model op de foto is het voormalige Deense supermodel
Renée Simonsen, die kennelijk nog een tijdje verkering heeft gehad met bassist John Taylor van Duran Duran.