Miles Davis - A Tribute to Jack Johnson (1971)

Na het baanbrekende, complexe en mysterieuze Bitches Brew ligt de openingstrack van deze opvolger lekker gemakkelijk in het gehoor en wat ik hoor bevalt me wel.
Ik heb de Sony Master Sound versie op cd (deze album uitgave is trouwens van 1970 ipv 1971 zoals hierboven staat aangegeven), die klinkt wat meer gepolijst, 'ronder' en iets minder droog en gedetailleerd dan ik van de Columbia Legacy serie gewend ben, maar voor deze muziek is dat prima.
Het lezen van de Japanse tekens in de beschrijving is nogal problematisch, maar ja op internet is alles uiteindelijk ook wel terug te vinden.
Een soundtrack moet lekker in het gehoor liggen dus een
(wat) lagere complexiteit is daarom ook wel te verwachten en het hoeft ook niet altijd ingewikkeld te klinken toch?
Het meer ingetogen Yesternow geeft een mooi contrast met het voortdenderende Right Off.
Op One phone call/Street scenes van 'You're under arrest' komt een muzikaal thema in de soundtrack 15 jaar later weer opnieuw tot leven in een andere, maar ook ritmisch zeer strakke setting. Zo goed vond Miles het blijkbaar.

Met: Miles Davis (trompet); Steve Grossman (sopraansax); John McLaughlin (elektrische gitaar); Herbie Hancock (heel lelijk orgel, of zoiets?); Michael Henderson (elektrische bas); Billy Cobham (drums)
En op 'Yesternow' horen we nog ergens: Bennie Maupin (basklarinet); Sonny Sharrock (elektrische gitaar); Chick Corea (elektrische piano); Dave Holland (elektrische bas); Jack DeJohnette (drums)

Davis zet de sterke lijn van zijn 'elektrische periode' door met dit album, zijn eerst dat je echt zou kunnen omschrijven als een rockplaat (of funkrockplaat). In zijn autobiografie vertelt hij dat hij destijds erg vaak bij concerten het affiche deelde met de beroemde rockbands uit die tijd, en tot de conclusie kwam dat die mensen allemaal geen ruk verstand van muziek hadden. Nu het jazz-tijdperk toch wel echt voorbij was, wat Davis merkte aan de kaartverkoop van zijn concerten, begon het hem te dagen dat hij het mainstreampubliek terug kon winnen door te doen wat de populaire bands van die tijd deden, 'maar dan beter.'

Het siert en kenmerkt Miles Davis dat hij -vooralsnog- niet kiest voor een heel erg toegankelijk geluid: dat contrast tussen een hunkering naar acceptatie door de mainstream, en dat onvermoeibaar zoeken naar nieuwe muzikale wegen, is typisch Davis. Het onderwerp was hem, als politiek bewuste zwarte man en groot boksfan, sowieso op het lijf geschreven. Hij trekt een vergelijking tussen de ritmische bewegingen van een bokser, en het geluid van een trein, en de funkrock van die tijd. De beat is daarmee nóg steviger, gelijkmatiger dan op voorganger Bitches Brew, iets heel anders dan de polyritmiek van zijn Tweede Kwintet, van de jaren daarvoor.

Twee redenen dat deze plaat iets minder sterren van me krijgt dan zijn voorgangers. Funkrock, of jazzrock, is misschien net iets minder 'mijn ding'. En hoewel 'Right Off' gewoon ontegenzeggelijk een van Davis' beste nummers is, vind ik 'Yesternow' toch wel een beetje incoherent, bij vlagen een beetje saai zelfs. Buiten dat, is dit als studioplaat eigenlijk gewoon de vierde of vijfde voltreffer op rij voor Davis. Indrukwekkend.

Over dat lelijke orgeltje:

That’s how side A of the LP Jack Johnson begins. By chance, Herbie Hancock had arrived unexpectedly and started playing on a cheap keyboard that a sound engineer quickly connected.

En ergens anders op het web:

Another moment of serendipity occurred when Herbie Hancock walked by, on his way to an adjacent studio. “He looked through the window,” recounted Cobham,” and Miles said, ‘Come in!’ Herbie came in with a bag of groceries, and Miles pointed him towards a Farfisa organ that was inoperative at the time. While we played, Stan Tonkel, the engineer, went over and plugged the organ in.

Allicht een Farfisa dus.

Nooit geweten dat de voor mij toch wel iconische hoes met Miles op de foto helemaal niet het origineel is (die foto staat namelijk op de achterkant van de oorspronkelijke release). En de oorspronkelijke voorkant werd de achterkant.

Nu eindelijk eens op vinyl aangeschaft (ik kende het album uiteraard al langer en had de cd).